ตอนที่ 25
ไม่คาดคิด 1
เจ้านกประหลาดบินกลับไปด้วยอาการโล่งใจคล้ายยกภูเขาออกจากอก เหลือเพียงบุรุษหนุ่มรูปงามที่กำลังกลัดกลุ้มใจและหนักอกแทน
“วังของข้ากำลังวุ่นวายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน” หลี่เซียวเหยาทิ้งตัวลงนอนกอดร่างบางของเจินเจินต่อหลังจากปล่อยนกประจำพรรคให้บินออกไปก่อนจะบอกเล่าข่าวคราวในกระดาษให้หญิงสาวได้รับฟัง
“เสด็จพี่ต้องคอยว่าราชกิจราชการไม่มีว่างเว้น จึงทำให้แค่เพียงส่งข่าวมาให้ข้า ส่วนฮองเฮานั้นย่อมไม่ยุ่งเกี่ยวหากไม่กระทบกับการปกครองของวังหลัง”
“ท่านกำลังห่วงอันใด” เจินเจินถามขึ้นขณะกำลังลูบไล้แผงกล้ามหน้าอกบึกบึนของชายหนุ่มอยู่อย่างเพลิดเพลิน
“ข้าย่อมกังกล เพราะต้นเหตุของความวุ่นวายทั้งหมดล้วนมาจากเสด็จแม่ของข้า” หลี่เซียวเหยาเอ่ยคำเรื่อยๆขณะหรี่ตามองสตรีในอ้อมแขน ก่อนเอ่ยต่อเสียงขุ่น
“ดูท่าทางเจ้ามิได้ทุกข์ร้อนอันใดเกี่ยวกับสตรีมากมายที่พยายามเข้าหาข้า” เอ่ยขึ้นมาก็ให้นึกเคือง
นางไม่หึงหวงเขาเลยหรืออย่างไร?
“ข้าย่อมรู้สึก…” เจินเจินตอบกลับตามตรง ก่อนเอ่ยต่อ
“แต่ข้าไม่นิยมทำร้ายสตรีด้วยกัน เรื่องแบบนี้มันขึ้นอยู่กับบุรุษ หากท่านมีใจให้พวกนาง ข้าจะทำอย่างไรได้ ต่อให้ข้าตามฆ่าพวกนางทั้งหมด แล้วอย่างไร ท่านก็ไปรักชอบกับสตรีอื่นได้อีก สู้ให้ข้า หันมาฆ่าท่านยังจะง่ายกว่า”
“!!!???”
นางมารของจริง ชายหนุ่มคิด
เจินเจินสังเกตสีหน้าดำคล้ำสายตาคมมืดของบุรุษตรงหน้าจึงรีบออดอ้อน “ใยมองข้าเช่นนั้นเล่า ท่านมิได้เป็นเช่นนั้นเสียหน่อย”
จบประโยคก็หัวเราะคิกซุกซบหน้าตรงแผงอกอบอุ่นพลางวาดวงแขนของตนโอบกอดกระชับช่วงเอวของเขา
“หากกลับกัน มีบุรุษมารุมล้อมเจ้า เจ้าจะทำอย่างไร” เขายังคงบ่นอุบนึกขัดเคือง
“เซียวเหยา…” เจินเจินเอ่ยเรียกชื่อขณะเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่ม
นางยังคงอมยิ้มขณะกล่าวเรื่อยๆ “ข้าเติบโตมาท่ามกลางบุรุษมากหน้าหลายตา ไม่มีใครที่มีความสามารถทำให้ข้าโอนอ่อนผ่อนตาม…”
หลี่เซียวเหยานิ่งฟัง ภรรยาเก่าของเขาที่ตายไปเป็นสตรีในห้องหอจิตใจไม่มั่นคง แตกต่างจากเจินเจิน
หญิงสาวยังคงเอ่ยต่อ “เหล่าสตรีสูงศักดิ์พวกนั้น ล้วนแล้วแต่ชมชอบท่าน แต่ท่าน…กลับชมชอบข้า” เจินเจินคลี่ยิ้มกรุ้มกริ่ม
“ข้าภาคภูมิใจยิ่งนัก” ไม่เคยมีการถ่อมตนเลย นี่คือนาง
“ข้าจะช่วยเจ้าจัดการเรื่องทางนี้ก่อนแล้วพาเจ้ากลับไปพร้อมกับข้า แล้วเราแต่งงานกันเลย” ชายหนุ่มออกคำสั่ง
“เฮ่อ!” เจินเจินถอนหายใจ ก่อนเอ่ยต่อ “เสด็จแม่ของท่านคงไม่ยอม”
นั่นล่ะปัญหา ชายหนุ่มนิ่งคิด
“ถึงแม้ว่าข้าจะเป็นสตรีของฝ่ายอิทธิพลมืด แต่ใช่ว่าข้าไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับระบบของเมืองหลวง” หญิงสาวเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงนิ่งๆไม่มีล้อเล่น “ท่านเป็นถึงองค์ชาย เป็นพระอนุชาของฮ่องเต้ ส่วนข้า…”
เจินเจินเอี้ยวตัวขึ้นเพื่อก้มมองหลี่เซียวเหยาอย่างจริงจังขณะเอ่ยต่อ “ข้าเป็นเพียงสตรีไร้หัวนอนปลายเท้า บิดามารดาก็อย่างที่ท่านทราบ นั่นคือปัญหา ข้าอาจจะทำให้ท่านดูตกต่ำ ทั้งยังทำให้ราชวงศ์ของท่านต้องเสื่อมเสียเกียรติ ข้าน่ะ ไม่ได้สวยอย่างเดียวนะ ข้าฉลาดด้วย” จบคำก็เปลี่ยนเป็นยิ้มใส่หน้าชายหนุ่มอย่างน่าเอ็นดู
หลี่เซียวเหยานิ่งฟังขณะมองมารยาของสตรีตรงหน้า
นางช่างไหลลื่นแม้จะเป็นเรื่องที่คุยกันอย่างเคร่งเครียด นางทำให้เขาสบายใจขึ้นแม้กำลังเจอเรื่องหนักอก
“เจ้ามิได้ต่ำต้อย เจินเจิน เจ้าเป็นรองแค่ฮองเฮา” เขาเอ่ยขัด
“นั่นมันฝ่ายอิทธิพลมืด หาใช่ฝ่ายเมืองหลวง”
“เช่นนั้นข้าย้ายไปเป็นหัวหน้าใหญ่ฝ่ายเดียวกับเจ้าดีหรือไม่”
“ท่านเป็นอยู่แล้ว”
“เช่นนั้นข้าไม่เป็นองค์ชายแล้ว ดีหรือไม่”
“เช่นนั้นฮ่องเต้หลี่คงได้ซัดฝ่ามือใส่ข้ากระมัง”
“….”
หลี่เซียวเหยาเริ่มเคือง
นางจะเอาอย่างไรกันแน่ เล่นตัวเสียจริง
“เจ้าไม่อยากแต่งงานกับข้า…” เขาเอ่ยเสียงขุ่น
“จะแต่งหรือไม่ ข้าก็เป็นของท่าน”
“มันไม่ถูกต้องเจินเจิน เจ้าเป็นสตรี ทำตัวเยี่ยงนี้ย่อมไม่เหมาะ”
เจินเจินจนคำพูด รักจริงๆเลยคนนี้ นางคิดอย่างปลื้มปริ่มไม่สร่างซา ก่อนโน้มหน้าเข้าหาเพื่อจะจูบเขาอย่างอ่อนโยน
หลี่เซียวเหยายังรู้สึกเคืองอยู่จึงไม่ยินยอม
“ทำไมเล่า” หญิงสาวเอ่ยขึ้นเมื่อชายหนุ่มเบี่ยงหน้าหลบ
นางเคลื่อนหน้าตามริมฝีปากที่หลบเลี่ยงไปมา
“อย่าหลบเชียว” นางเอ่ย
“ไม่!” ชายหนุ่มตอบพลางดันหน้าหญิงสาวออก
“หันมา” นางกล่าวขณะจับมือหนาออกก่อนโน้มใบหน้าตามติด
“….”
เขาเงียบเลี่ยงหลบ
หญิงสาวไล่ตามจับกด “อย่าหนี”
สองหนุ่มสาวเคลื่อนตัวไล่เบียดกันไปมา
ฝ่ายชายหลบเลี่ยง
ฝ่ายหญิงไล่จูบ
เตียงนอนขนาดใหญ่กลายเป็นสนามไล่ล่าด้วยบุคคลที่ลงสนามอยู่ในสภาพเปลือยเปล่าไร้อาภรณ์และอาวุธใดๆในมือ
เสียงต่อสู้ฟาดฟันจึงมีเพียงเสียงเสียดสีของเรือนร่างกับผ้าปูเตียง
และเพียงไม่นานชายหนุ่มก็ถูกหญิงสาวครอบครองอีกครา…
เจินเจินไม่ได้บอกกล่าวออกไปถึงความตั้งใจจริงว่าอยากสร้างอาณาจักรเพื่อตัดช่องว่างระหว่างฐานันดรของนางกับเขา
เพราะหญิงสาวมิรู้ได้ว่าเมื่อไหร่ถึงจะสัมฤทธิ์ผล การสร้างอาณาจักรมันไม่ใช่เรื่องที่ใช้เวลาแค่เพียงน้อยนิด
บางที…กว่าจะถึงเวลานั้น
ชายหนุ่มนามว่าหลี่เซียวเหยา
อาจเปลี่ยนไป…
นั่นคือสิ่งที่นางกลัว
จึงไม่กล้าเอ่ยออกมาก่อนเวลาอันควร…
การเป็นสตรีแบบเจินเจิน ช่างยากแท้ เฮ้อ!
หญิงสาวนั่งจับเจ่าอยู่กับมโนความคิดของตนเองมาพักใหญ่ภายในห้องพักของนาง พลันต้องสะดุ้งตกใจเมื่อดรุณีน้อยอนุภรรยาปลอมตัววิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา
“ท่านพี่เจินเจิน แย่แล้วเจ้าค่ะ พี่เสี่ยวเหมย พี่เสี่ยวเหมย” เด็กสาวกล่าวรัวเร็วฟังไม่รู้เรื่องเมื่อมาถึงตัวของเจินเจิน
“อันใดรึ” หญิงสาวถามกลับเสียงเนือย
“ตามข้ามาก่อนเจ้าค่ะ”
เมื่อเจินเจินวิ่งตามสาวน้อยมาจนถึงชายป่าหลังหมู่บ้านซึ่งเป็นสถานที่รกร้างว่างเปล่าปลอดผู้คนแต่เต็มไปด้วยต้นไม้โดย เบื้องหน้านั้นเป็นภาพของกลุ่มชายฉกรรจ์กลุ่มหนึ่งหน้าตาท่าทางคล้ายพวกกับเถื่อนดิบ กำลังจะทำมิดีมิร้ายกับเสี่ยวเหมยอยู่ โดยมีดรุณีน้อยอีกนางหลบอยู่ไม่ไกลพร้อมไม้ในมือ
“ช่วยด้วย ปล่อยนะ ช่วยด้วย” เสี่ยวเหมยกรีดร้องน้ำตานองหน้า แม้นางจะเป็นเพียงหญิงคณิกา แต่ถูกบุรุษบ้าพวกนี้ ย่ำยีอย่างนี้ มันออกจะเกินไป
เจินเจินเห็นดังนั้นจึงกระโจนเข้าใส่อย่างไม่รีรอ
ชายฉกรรจ์ผู้ที่กำลังจับเสี่ยวเหมยกดไว้กับพื้นถึงกับลอยกระเด็นออกไป ชายฉกรรจ์ที่เหลือห้าคนกรูกันเข้ามาทางเจินเจิน หญิงสาวไม่รอช้า นางสู้ยิบตากับเจ้าพวกบ้าใจกล้าเยี่ยงนี้
เสี่ยวเหมยนั้นเมื่อหลุดจากพันธนาการจึงวิ่งไปหยิบท่อนไม้มา หวังจะช่วยเหลือเจินเจิน
“หยุด!” เสียงเจินเจินตะโกนคำราม
“ไม่ต้องช่วย” นางยังจำแจกันใบนั้นได้ดี
เสียงต่อสู้ฟาดฟันจึงดำเนินต่อไปอย่างดุเดือด เจินเจินทั้งรุกทั้งรับในขณะต่อสู้อย่างพัลวันพันตูเพราะพวกชายฉกรรจ์พวกนี้มีจำนวนมากกว่าและกำลังรุมล้อมหญิงสาวอยู่โดยรอบ
เวลาผ่านไปครู่ใหญ่การต่อสู้ก็จบลงได้ด้วยดี เพราะไม่มีสิ่งใดลอยมาขัดจังหวะจากมือน้อยๆของเสี่ยวเหมย
เมื่อจัดการกับกลุ่มชายฉกรรจ์น่าตายอย่างอเนจอนาถกระจัดกระจายได้แล้ว เจินเจินจึงเข้าไปหาสามสาวที่กำลังนั่งตัวสั่นงันงกอยู่ตรงมุมไกลออกไป
พวกนางช่างให้กำลังใจได้ไกลหูไกลตายิ่งนัก เจินเจินคิด
“ท่านพี่เจินเจิน ท่านเป็นอะไรหรือไม่” เสี่ยวเหมยรีบวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหาเจินเจินตามด้วยดรุณีน้อยสองนางวิ่งตามมาทีหลังเพราะขาสั้นกว่า
“ท่าน…” เสี่ยวเหม่ยถึงกับสะดุ้งตกใจสุดขีดพลางตะโกนออกมา “ท่านมีเลือดออก”
“หือ!?” เจินเจินงุนงง นางไม่ได้รับบาดเจ็บอันใด ใยมีเลือดออก
“นั่น! นั่น!” ดรุณีสองนางชี้มือมาทางหว่างขาของเจินเจินพลางตะโกนดังลั่น “เลือด!!!”
เจินเจินจึงก้มลงมองตามมือของสาวน้อยจึงได้เห็นคราบเลือดเปรอะเปื้อนอยู่ตรงโคนหน้าขาของตน
“!!!???”
อา…
หาหมอด่วน!