ตอนที่ 1018 เหตุใดเจ้าถึงมีเหมือนกัน
เสียงตะโกนนี้ พลังปราณเปี่ยมล้น ความมั่นใจเต็มเปี่ยม!
ต่อให้อยู่บนยอดเขานี้ ท่ามกลางเสียงพังทลายของยอดเขาด้านบนซูหมิง เสียงตะโกนก็ยังดังกังวานยิ่ง ดึงดูดความสนใจของทุกคน
โดยเฉพาะจื่อหลงเจินเหริน ชั่วเวลาที่เห็นชายร่างกำยำหวงเหมยยกมือขวาตบน้ำเต้าข้างหลัง เขาหรี่ตาลง
จื่อหลงกลัวน้ำเต้าของชายร่างกำยำหวงเหมยมาตลอด ก่อนหน้านี้มองออกถึงเบื้องหลังอยู่รางๆ ดังนั้นจึงยอมชายร่างกำยำหวงเหมยเรื่อยมา ถึงก่อนหน้านี้พวกเขาจะเคยแย่งสมบัติล้ำค่ากัน และถูกหวงเหมยลอบโจมตีอย่างต่ำทราม อีกฝ่ายก็เพียง ลงมือชั่วคราวเท่านั้น ไม่ได้บีบคั้นกันมากนัก ส่วนตนก็ทำได้เพียงระงับความความโกรธลงไป
สาเหตุทุกอย่างเป็นเพราะน้ำเต้านี้!
ในสายตาจื่อหลง เขามั่นใจแปดส่วนว่าน้ำเต้านี้จะต้องเป็นสมบัติล้ำค่าฟ้าดินจากโลกแท้จริงที่ห้าในตำนานอย่างแน่นอน!
ตอนนี้พอเห็นชายร่างกำยำหวงเหมยใช้สมบัติชิ้นนี้ พอได้ยินประโยคที่ว่า ‘เชิญน้ำเต้าล้ำค่าสังหาร’ จื่อหลงพลันสูดลมหายใจเข้า การคาดเดาของเขาถูกต้อง!
ยังมีจูโหย่วไฉอีกคน พอได้เห็นและได้ยินแล้วก็หน้าเปลี่ยนสี
ส่วนพวกเสวียนซางสามคนไม่รู้เบื้องหลังของน้ำเต้า แต่เมื่อเห็นท่าทางของ ชายร่างกำยำหวงเหมยแล้ว ใจก็สั่นสะท้านขึ้นมา เพราะเมื่อสิ้นคำพูดชายร่างกำยำหวงเหมย ก็มีระลอกคลื่นรุนแรงระเบิดมาจากในน้ำเต้าล้ำค่า
ระลอกคลื่นแผ่กระจายออก สร้างเป็นแรงปะทะน้ำวนยักษ์ม้วนตลบไปรอบด้าน
“น้ำเต้าของลู่ยา!” บรรพบุรุษหลงไห่หน้าเปลี่ยนสีติดกันหลายครั้ง หลุดเสียงเอ่ยออกไป เขาจ้องน้ำเต้าตาเขม็ง ร่างจิตแรกเกิดเค้าลางจะหย่อนยานเล็กน้อย
บรรพบุรุษหุ่นเชิดเพลิงด้านข้างก็เช่นกัน สายตามองน้ำเต้าด้านหลังชายร่างกำยำหวงเหมยด้วยสีหน้าละโมบอย่างชัดเจน
ชายร่างกำยำหวงเหมยเห็นสีหน้าทุกคนแล้วยิ้มเยาะมุมปาก เขาได้น้ำเต้าล้ำค่านี้มาหลายปีแล้ว เคยใช้น้อยครั้งมากนัก แต่จะใช้ตัดสินแพ้ชนะในช่วงเวลาสำคัญ
เดิมทีเขาไม่คิดว่าจะใช้มันทันที แต่เตรียมเอาไว้หากตรงหน้าตนมีคนได้วิชาเคลื่อนย้ายภูผา เขาก็จะลงมือสังหารเพื่อแย่งวิชานี้มา
การปรากฏตัวของซูหมิงล้ำเส้นตายของชายร่างกำยำหวงเหมยแล้ว เขาย่อมไม่มีทางยอมให้คนอื่นได้วิชาแก่กล้านี้ไป วิชาเคลื่อนย้ายภูผาต้องเป็นของเขาเท่านั้น
‘สังหารเขาแล้ว อยากรู้นักว่ายังมีใครกล้าแย่งวิชานี้กับข้าหรือไม่!’ ขณะชายร่างกำยำหวงเหมยยิ้มเยาะ เขาก็ไม่คิดว่าซูหมิงจะมีโอกาสรอดชีวิตแม้แต่น้อย ในความทรงจำเขา ขอเพียงตนใช้น้ำเต้าล้ำค่า นอกเสียจากจะมีขั้นพลังสูงกว่าตนมาก มิเช่นนั้นแล้วต้องตายอย่างแน่นอน!
ขณะที่เขายิ้มเยาะ น้ำเต้าล้ำค่าด้านหลังพลันเปล่งแสงสว่างระยิบระยับ น้ำวนเกิดเสียงครึกโครม ระหว่างนั้นมีดวงตาข้างหนึ่งโผล่ขึ้นมาบนน้ำเต้า
ดวงตาเย็นชานี้ พอโผล่มาแล้วก็เพ่งมองซูหมิง ช่วงที่มันกะพริบตายังมีหมอกขาวเข้มข้นปล่อยมาจากตรงปากน้ำเต้า หมอกขาวมีกลิ่นหอม อบอวลไปรอบๆ โดยพลัน หากมองไกลๆ จะเหมือนมีเมฆขาวปล่อยมาจากปากน้ำเต้าล้ำค่า
“มีแค่แซ่หวงเท่านั้นที่จะได้ตระหนักรู้วิชาเคลื่อนย้ายภูผา เด็กน้อยอย่างเจ้าจงตายไปเสีย!” ชายร่างกำยำหวงเหมยหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง น้ำเต้าข้างหลังส่งเสียงสนั่น ชั่วเวลาที่หมอกปะทุออกมา ซูหมิงที่หลับตาอยู่บนยอดเขาลืมตาขึ้น ก้มหน้ามอง ชายร่างกำยำหวงเหมยด้วยสีหน้าประหลาดใจ
สีหน้าประหลาดใจอยู่ในสายตาทุกคน แต่กลับไม่มีใครรู้ความหมายแท้จริงของสีหน้านี้
“น้ำเต้าของเจ้า ความเร็วในการออกดาบช้าไปเล็กน้อย” ซูหมิงกล่าวด้วยคำพูดแปลกๆ
สิ้นเสียงทุกคนต่างพากันงุนงง โดยเฉพาะชายร่างกำยำหวงเหมย เขาอึ้งงันอยู่ครู่หนึ่ง เรื่องนี้เป็นอย่างที่ว่าจริงๆ มีอยู่เล็กน้อยที่เขาจนปัญญากับน้ำเต้าล้ำค่า ทุกครั้งพอ ร่ายคาถาเสร็จ ต้องรอราวสิบกว่าลมหายใจถึงจะเกิดอภินิหารจากการปะทุของหมอก ดีที่หากปะทุมาแล้วจะเป็นการผนึกอย่างไร้รูป ทำให้คนยากจะหนีไปได้
“ถึงช้า แต่สังหารเจ้าได้ก็พอแล้ว!” ชายร่างกำยำหวงเหมยตอบกลับ
ซูหมิงมีสีหน้าประหลาดยิ่งกว่าเดิม เขาถอนหายใจ ท่าทางของเขาทำให้คนอื่นดวงตาขยับประกาย เพราะสีหน้าเขาตอนนี้ไม่มีความตระหนกเลย แต่กลับแปลกจนคนสงสัย
ทว่าทันทีที่ทุกคนเกิดความสงสัย ซูหมิงก็ไม่ลังเลอีก เขายกมือขวาตบถุงเก็บวัตถุทีหนึ่ง น้ำเต้าเล็กขนาดเท่าฝ่ามืออันหนึ่งปรากฏอยู่กลางมือขวาเขา ช่วงที่ดันมันขึ้นก็ใช้มือซ้ายลูบตัวน้ำเต้า
“เชิญน้ำเต้าล้ำค่าสังหาร” ซูหมิงกล่าวขึ้นอย่างน่าแปลกใจ เขาเชื่อว่าในน้ำเต้าสองอันนี้จะต้องมีอันหนึ่งที่เป็นของปลอม แต่เขาเชื่อกระเรียนขนร่วงมากกว่า การเปลี่ยนแปลงของกระเรียนขนร่วงตอนเห็นน้ำเต้านี้เขายังจำได้ไม่ลืมเลือน เขารู้สึกว่า…มีโอกาสสูงมากที่ของตนจะเป็นของจริง
ช่วงที่ซูหมิงนำน้ำเต้าเล็กออกมา คนอื่นต่างหน้าเปลี่ยนสี จากนั้นแต่ละคนก็ดูประหลาดใจกันขึ้นมา
ขนาดจื่อหลงเจินเหรินที่แกร่งกล้ายังเบิกตากว้าง สีหน้าเผยความเหลือเชื่อ ต่อให้เป็นจูโหย่วไฉยังกะพริบตาไวๆ โดยจิตใต้สำนึก มองซูหมิงกับหวงเหมยพลางอดยิ้มมุมปากมิได้ เขารู้สึกว่าสถานการณ์นี้เหนือความคาดหมายอยู่บ้าง และยังลวงหลอกกันเล็กน้อย
เทียบกับเขาสองคนแล้ว พวกเสวียนซางสามคนรับกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ไหวเล็กน้อย พวกเขาเหม่อมองน้ำเต้าเล็กกลางฝ่ามือซูหมิง แล้วมองน้ำเต้าใหญ่ด้านหลังชายร่างกำยำหวงเหมย ในความคิดถูกน้ำเต้าเล็กและใหญ่ยึดครองไปอย่างสมบูรณ์
‘อันที่ใหญ่กว่า…น่าจะแกร่งกว่าเล็กน้อยกระมัง…’ ในความคิดเสวียนซาง นอกจากความคิดนี้แล้วทุกอย่างขาวโพลน
ทางบรรพบุรุษหลงไห่สูดลมหายใจเข้า เขาพลันพบว่าในตัวซูหมิงกลับซ่อนความลับเอาไว้มากมายเพียงนี้ เพียงแค่น้ำเต้านี้ก็มีผลให้เกิดการพลิกสถานการณ์แล้ว
บรรพบุรุษหุ่นเชิดเพลิงกะพริบตาปริบๆ เขาแยกไม่ออกอยู่เล็กน้อยว่าอันไหนคือของจริง…
โดยเฉพาะชายร่างกำยำหวงเหมย เขาหน้าปลี่ยนสีหลายครั้งก่อนหลุดเสียงเอ่ยขึ้น
“หะ…เหตุ…เหตุใดเจ้าถึงมีเหมือนกัน!” ขณะที่เขากล่าวอยู่นั้น น้ำเต้าข้างหลังยังส่งเสียงอึกทึกดังขึ้นอีกครั้ง ระหว่างที่มันปะทุหมอกขาวจำนวนมาก ยังมีคนตัวเล็ก คนหนึ่งพุ่งออกมาจากภายใน
ร่างคนเล็กอยู่ระหว่างกึ่งโปร่งใส ในมือถือดาบสีดำเล่มหนึ่ง สีหน้าเหม่อลอยเล็กน้อย ดูจากลักษณะแล้วคนตัวเล็กจะเป็นเพศหญิง…ตอนที่มันพุ่งออกมาจากหมอก สายตาพลันมองซูหมิง
“เชิญน้ำเต้าล้ำค่าสังหาร!” ดวงตาชายร่างกำยำหวงเหมยเผยจิตสังหารชัดเจน เดิมทีพอเห็นว่าซูหมิงก็มีน้ำเต้าเหมือนกัน ในใจก็เกิดความรู้สึกไม่ดีเล็กน้อย ตอนนี้พอคนเล็กในน้ำเต้าของเขาออกมา มันก็หายตัวไปทันที เขาจึงยกมือขวาชี้ไปยังซูหมิงพร้อมตะโกนเสียงดัง
คนเล็กในน้ำเต้าด้านหลังเขาเงยหน้าส่งเสียงคำรามแหลม พุ่งทะยานไปหาซูหมิง หมอกข้างกายม้วนตลบปกคลุมตัวมัน ดุจกำลังขี่เมฆหมอก กลิ่นอายมารพุ่งขึ้นฟ้า
ซ้ำยังมีแรงกดดันไม่อาจบรรยายระเบิดมาจากในน้ำเต้า แรงกดดันมาพร้อมกับความคมกริบสูงสุด เหมือนใช้กฎฟ้าดินได้ทุกอย่าง
“ต่อให้เจ้ามีน้ำเต้าล้ำค่าเหมือนกันแล้วอย่างไร เป็นแค่ของปลอมเล็กจ้อย ยังกล้าเอามาวางต่อหน้าของจริงของแซ่หวงอีก!” ชายร่างกำยำหวงเหมยเอ่ยออกไป ทันใดนั้นบนน้ำเต้าล้ำค่าในมือซูหมิงมีดวงตาเจ็ดดวงโผล่ขึ้นมา!
ดวงตาเจ็ดดวงนี้กะพริบตาพร้อมกันและยังฉายประกายเย็นชา เมื่อชายร่างกำยำหวงเหมยเห็นดังนั้น ใจก็เต้นระรัว เขานึกไปถึงน้ำเต้าของตัวเองที่มีตาแค่ดวงเดียว
แต่พอนึกถึงว่าทุกครั้งที่ใช้น้ำเต้านี้แล้วจะประสบความสำเร็จ เขาก็เกิดความเชื่อมั่นในตัวเองอีกครั้ง
ทว่าช่วงที่เขาเชื่อมั่นอีกครั้ง น้ำเต้าล้ำค่าในมือซูหมิงก็ปล่อยหมอกออกมา ในเวลาเดียวกันยังมีคนตัวเล็กขนาดเท่าฝ่ามือพุ่งออกมาจากในน้ำเต้า มือขวาถือดาบเล่มหนึ่งเหมือนกัน เพียงแต่คนเล็กในน้ำเต้าล้ำค่าของซูหมิงมีขนาดเล็กมาก ทั่วร่างมิใช่ของมายา แต่สมจริงอย่างยิ่ง ลักษณะก็ชัดเจนเหมือนคนจริงๆ อีกทั้งยังไม่ใช่ เพศหญิง แต่เป็นเพศชาย
นอกจากนี้น้ำเต้าของซูหมิงไม่ได้เกิดความหน่วงหลังร่ายคาถาเหมือนชายร่างกำยำหวงเหมย แต่มันบินออกมาทันที อีกทั้งยังไม่เงยหน้าคำรามเหมือนกับคนเล็กในน้ำเต้าของชายร่างกำยำหวงเหมย แต่เงียบไม่ส่งเสียงใดๆ!
หนึ่งร้องคำราม อีกหนึ่งเงียบ หนึ่งหน่วง อีกหนึ่งทันที
ระหว่างสองตัวนี้ใครเป็นของจริงกันแน่ ต่อให้ยังไม่ปะทะกัน แต่คนรอบตัวล้วนเป็นคนเจ้าความคิด จะมองไม่ออกได้อย่างไร
แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้พวกเขาลังเลคือ…หนึ่งตัวใหญ่มาก หนึ่งตัวเล็กมาก
ตอนที่ชายร่างกำยำหวงเหมยหน้าเปลี่ยนสีไม่หยุดและมีสีหน้าเหลือเชื่อ คนเล็กในน้ำเต้าล้ำค่าของเขาพลันหันหน้ากลับมาแล้วกัดเข้าที่คอของตน แต่ดูเหมือน หวงเหมยจะชินกับเรื่องนี้แล้วจึงไม่ได้หลบ ครั้นปล่อยให้คนเล็กเพศหญิงสูบ แก่นสำคัญเลือดเนื้อไปแล้ว มันก็คลายปากออกแล้วร้องคำราม พุ่งเข้าไปปะทะกับ คนเล็กจากน้ำเต้าล้ำค่าของซูหมิงกลางอากาศ
ระหว่างที่ชายร่างกำยำหวงเหมยกำลังเฝ้ารออย่างตึงเครียด เขาพลันตัวสั่นสะท้าน อ้าปากเหมือนอยากพูดอะไรบางอย่าง ทว่ากลับหน้าขาวซีดพร้อมกระอักเลือด โลหิตนี้ไม่ใช่ว่าเขาบาดเจ็บ แต่…เกิดจากความคับแค้นใจ!
ไม่ใช่เพียงแค่เขา คนอื่นรอบๆ ยังมีสีหน้าประหลาดใจอย่างยิ่ง สายตาเหม่อมองภาพบนฟ้า
ไม่มีการต่อสู้ ไม่มีการเข่นฆ่า และไม่มีเสียงโครมคราม
คนเล็กจากน้ำเต้าล้ำค่าซูหมิงเพียงยืนอยู่กลางอากาศ ส่วนคนเล็กเพศหญิงจากน้ำเต้าหวงเหมยเข้ามาใกล้แล้วก็ตัวสั่น ไม่คิดเลยว่ามัน…จะมีท่าทีเขินอายต่อคนเล็กจากน้ำเต้าล้ำค่าของซูหมิง…
หากเพียงเท่านี้คงไม่เท่าไร แต่ขณะที่คนเล็กจากในน้ำเต้าล้ำค่าของชายร่างกำยำ หวงเหมยกำลังเขินอาย มันก็เข้าไปใกล้คนเล็กจากน้ำเต้าล้ำค่าของซูหมิงผู้มีสีหน้า เฉยชาและหยิ่งยโส จากนั้นก็คุกเข่าลง กระทั่งว่า…คนเล็กน้ำเต้าของซูหมิงยังมีท่าทีไม่ชอบใจเป็นอย่างมาก
มันพยักหน้าให้ส่งๆ ให้ คนเล็กน้ำเต้าของชายร่างกำยำหวงเหมยถึงได้ยืนขึ้นอีกครั้ง ร่างกายหดเล็กลงกลายเป็นขนาดเท่ากับคนเล็กน้ำเต้าของซูหมิง…
ทุกคนที่เห็นภาพนี้ ไม่ว่าจะมองอย่างไร ก็เห็นเหมือนกันว่านี่คือการทุ่มเทความรักให้ของคนเล็กเพศหญิง