บทที่ 116 ข้าเชื่อมั่นในตัวเขา! (ปลาย)
ขณะนั้นเองที่คู่ชายหญิงรุดตามมาถึง เมื่อพวกเขาเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นก็ถึงกับชะงักงันไปเล็กน้อย
ไม่นานนักก่อนที่เยี่ยฉวนจะค่อยขยับลุกขึ้นยืน โลหิตทะลักออกจากปาก สายตาของชายหนุ่มจ้องเขม็งที่เป่ยเฉิน “ข้าได้มอบคัมภีร์ยุทธ์ชั้นยอดขั้นปฐพีให้แล้ว ทำไมจึงยังต้องการกำจัดข้าอีก?”
หญิงสาวชะงักด้วยความสับสน
ทว่าชายหญิงคู่นั้นต่างหันขวับมาเขม้นมองที่นางเป็นตาเดียว แววตาไม่เป็นมิตรส่องประกายวาบ!
ที่มุมปากมีโลหิตไหลอยู่ไม่ขาดสาย ทว่าสายตายังคงจับจ้องไปยังเป่ยเฉินแววตาบ่งบอกว่าไม่ชอบใจ “เจ้าเป็นผู้หญิงร้ายกาจ รับปากกับข้าว่าหากส่งคัมภีร์ยุทธ์ชั้นยอดขั้นปฐพีให้เจ้าแล้ว จะเลิกยุ่งกับข้า แต่ไม่คิด
เลยว่าเจ้ายังตามมาสังหารเพื่อเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ……เจ้ามันใจคอโหดเหี้ยม!”
อีกฝ่ายหรี่ตามอง เริ่มอึดอัดไม่สบายใจ “คิดจะเล่นลูกไม้อะไรอีก?”
นางกล่าวพลางวาดมือไปทางคนสองคนที่ยืนใกล้ “เจ้าคิดหรือว่าพวกเขาจะเชื่อในสิ่งที่เจ้าพูด?”
ตอนนั้นคู่ชายหญิงต่างมองหน้ากันและหันกลับมามองเยี่ยฉวน ชายหนุ่มเห็นเช่นนั้น เขาพลันปลดเสื้อที่สวมออก……
สตรีในชุดขาวดำคิ้วขมวดเข้าหากันทันควัน
ชายหนุ่มกล่าวเสียงดัง “พวกเจ้าเห็นอะไรไหม? สิ่งล้ำค่าหาได้อยู่กับข้าไม่……”
ก่อนจะชี้นิ้วตรงไปที่เป่ยเฉิน “แล้วเจ้าเล่า? เจ้ากล้าเปิดเผยวงแหวนสัมภาระในมือของเจ้าต่อหน้า
ทุกคนหรือไม่? กล้าไหม?”
คราวนี้ทั้งสองคนหันไปทางเป่ยเฉินเป็นตาเดียว หรือควรบอกว่ามองที่วงแหวนสัมภาระซึ่งสวมที่นิ้วมือของนางจึงถูกต้อง
แววตาของเป่ยเฉินมองตรงมาที่เยี่ยฉวนราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ นางแทบอยากจะพุ่งเข้าเด็ด
วิญญาณของเขาลงไปเสียเดี๋ยวนั้น “เจ้าเป็นถึงยอดผู้ฝึกกระบี่ ยังทำเรื่องที่น่าอับอายเช่นนี้ เจ้ามันงี่เง่าสิ้นดี ข้าว่าน่าจะเรียกว่ายอดคนงี่เง่าจึงจะเหมาะสม!!!”
สิ้นเสียง แรงผลักดันแห่งชี่ทะยานออกจากร่างกายของนาง พุ่งตรงไปยังเยี่ยฉวนหมายปะทะเต็มกำลัง
ชายหนุ่มเบิกตากว้างตื่นตระหนก ขณะนั้นเองชายและหญิงในชุดขาวดำพลันเคลื่อนไหว ทั้งคู่ปลด
ปล่อยออกพลังชี่พุ่งเข้าสกัดพร้อมกับทำลายแรงผลักดันแห่งพลังชี่ซึ่งพุ่งออกจากเป่ยเฉินทันควัน!
เมื่อเห็นว่าคู่ชายหญิงออกต้านทานพลังปะทะ เยี่ยฉวนค่อยพ่นลมหายใจอย่างโล่งอก!
ฝั่งเป่ยเฉิน สายตาแน่วแน่จ้องที่คู่ชายหญิง “พวกเจ้าโง่เง่าอะไรเช่นนี้? เชื่อสิ่งที่มันหลอกลวงเสียได้!”
ฝ่ายชายหันมามองเยี่ยฉวนซึ่งยังมีคราบโลหิตที่มุมปาก “อย่างไรก็ตามเขาเป็นผู้ฝึกกระบี่ ย่อมไม่
โกหก……”
ว่าแล้วคนผู้นั้นพลันหันมาทางวงแหวนสัมภาระของเป่ยเฉิน “เพื่อเป็นการพิสูจน์ว่าใครพูดจริงใครพูด
เท็จ เจ้าจงนำวงแหวนสัมภาระออกมาให้พวกเราดู”
ได้ยินเช่นนั้น หญิงสาวจึงมีท่าทีอ่อนลง
“พวกมันเพียงต้องการให้ข้าเปิดเผยวงแหวนสัมภาระเท่านั้นหรือ?”
“ในโลกยุทธภพ การเปิดเผยดังกล่าวเป็นข้อห้ามสำคัญ!”
“แต่ทว่าการเรียกร้องครั้งนี้ มีความสำคัญยิ่งกว่า!”
หญิงสาวค่อยๆ ขยับมือขวา คู่ชายหญิงพากันหันไปสนใจต่อนาง พร้อมด้วยท่าทีตื่นตัวเต็มที่!
ทันใดนั้น เยี่ยฉวนรีบตะโกนให้บุคคลทั้งสามได้ยิน “เวลานี้นางคอยกำลังเสริมจากสถานศึกษาฉางมู่
ข้าเห็นนางส่งสัญญาณให้สถานศึกษาฉางมู่แล้ว อีกไม่นานบรรดาศิษย์ฉางมู่คงจะยกโขยงกันมาช่วยเหลือ!
นางกำลังถ่วงเวลาพวกเจ้า!”
ทั้งคู่ชายหญิงเมื่อได้ยินเช่นนั้นสีหน้าก็จึงแปรเปลี่ยนเย็นชาในฉับพลัน!
“ที่แท้นางเรียกกำลังเสริม จึงคิดถ่วงเวลาพวกเรานี่เอง!”
สายตาจับจ้องไปยังร่างตรงหน้า บังเกิดลมพัดขึ้นอย่างน่าพิศวงพุ่งออกจากร่างของคนทั้งสอง!
ส่วนเป่ยเฉิน หญิงสาวหันมองเยี่ยฉวน ราวกับอยากบอกกับชายหนุ่มว่าถ้าหากสายตาสามารถฆ่าคน
ได้ นางคงจะฆ่าอีกฝ่ายให้ตายสักร้อยครั้งพันครั้งทีเดียว!
“ฆ่านาง!”
สิ้นคำ ชายหนุ่มพลันถลันเข้าหาเป่ยเฉินโดยไม่รอช้า
เมื่อเห็นอีกฝ่ายเปิดฉากการต่อสู้ ทั้งสองชายหญิงจึงเลิกลังเล พวกเขาพากันพุ่งทะยานเข้าหาเป่ยเฉิน
เยี่ยฉวนอยู่ด้านหน้า เมื่อประจัญกับเป่ยเฉินจึงถูกนางสกัดกั้นเอาไว้ ทว่าชายหนุ่มไม่ได้ออกต้านทาน
แม้แต่น้อย หากแต่กลับพลิกตัวซ้ำหลายตลบจนกระทั่งร่างของเขาย้อนกลับไปยังเนินเขาลูกเดิม ก่อนจะคว้า
เอาคัมภีร์ยุทธ์ชั้นยอดขั้นปฐพีที่ซุกไว้ใต้กองใบไม้หนาทึบออกและพลิกตัวต่อไปอีกหลายหน ในชั่วพริบตา ร่าง
ของชายหนุ่มพลันหายไปอย่างไร้ร่องรอย
ชายหนุ่มหลบหลีกออกมา ทิ้งเสียงเอะอะของการต่อสู้ไว้เบื้องหลัง
เยี่ยฉวนวิ่งตลุยต่อไป ครานี้เป้าหมายของเขามุ่งหน้าไปยังเมืองชายแดน
หลังจากที่เยี่ยฉวนหายตัวไปไม่นาน เป่ยเฉินพลันลอยตัวผงะถอยออกจากการปะทะคู่ชายหญิง
ชั่วคราว สายตาเย็นเยือกจ้องมองคนทั้งคู่ “เจ้าโง่ ลองหันไปถามคนที่อยู่ข้างหลังเจ้าสิ!”
คู่ชายหญิงหันมองหน้าซึ่งกันและกัน ก่อนจะหันหลังมองหาชายผู้หนึ่งซึ่งควรอยู่บริเวณดังกล่าว และ
ราวกับพึ่งรู้ตัว สีหน้าของพวกเขาทั้งคู่พลันเปลี่ยนเป็นเหยเกบิดเบี้ยว
โดนหักหลัง!
กลุ่มคนที่อยู่ด้านหลัง พวกเขาหาได้ใส่ใจเยี่ยฉวนนับตั้งแต่ครั้งแรก ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ทันสังเกต เมื่อ
เวลาผ่านไปเยี่ยฉวนก็ได้อาศัยจังหวะดังกล่าวหนีห่างไปจนไกลมากแล้ว!
หญิงสาวหันไปยังทิศทางที่ร่างของชายหนุ่มลับกายไป “ผู้ฝึกกระบี่กล้าทำเรื่องน่าอับอาย นี่ทำให้ข้า
เห็นสัจธรรมโดยแท้!”
เสียงคนผู้หนึ่งพูดขึ้นมาว่า “มั่นใจเถิด เขาหนีไม่พ้นแน่ คัมภีร์ยุทธ์ชั้นยอดขั้นปฐพีจะต้องตกเป็นของ
แคว้นหนิง!”
“แคว้นหนิง!”
เป่ยเฉินเหลือบมองชายผู้นั้น ทว่านางมิได้เอ่ยออกคำพูดใด เพียงหันหลังเดินจากไป
แคว้นหนิง? แคว้นเจียง? แคว้นถัง?
สำหรับนาง ชื่อพวกนี้หาได้สลักสำคัญแต่อย่างใด! ด้วยยอดอัจฉริยะเช่นตัวของนางย่อมได้รับในสิ่งที่ดีกว่าแน่นอน!
……
ณ ประตูเมืองชายแดน องค์หญิงเก้ายืนกอดอกพิงบานประตูนิ่งอยู่ ไม่มีใครบอกได้ว่าในขณะนั้นนาง
คิดสิ่งใด
ทันใดนั้น สายตาพลันจับภาพเคลื่อนไหวเบื้องหน้า ไม่ไกลออกไป ร่างสตรีนางหนึ่งกำลังมุ่งหน้ามา
สตรีผู้สวมชุดสีขาวบริสุทธิ์ไร้มลทิน!
ผู้นั้นคืออันหลานซิ่ว!
หญิงสาวเดินเข้ามาใกล้ องค์หญิงเก้ากำลังจะเอ่ยปาก พลันที่ผู้มาใหม่หันมองไปทางภูเขาสูงไกลออก
ไป “ท่านเข้าใจผิด!”
ผู้ฟังขมวดคิ้ว ขณะที่เสียงของอันหลานซิ่วเสริมมาอีกว่า “เขาไม่ใช่คนเช่นนั้น!”
องค์หญิงเสียงแหบแห้ง “นี่คือคัมภีร์ยุทธ์ชั้นขั้นปฐพีที่ทุกคนใฝ่ฝัน!”
“ข้าเชื่อมั่นในตัวเขา!” คนพูดตอบพร้อมด้วยรอยยิ้มน้อยๆ บนริมฝีปาก
— จบตอน —