№ 818 เสียใจไปก็ไม่มีประโยชน์

“ข้าก่อเรื่องเสียที่ไหน ชัดเจนว่าเขามาหาเรื่องข้า” เฟิ่งจิ่วเบ้ปาก มองรองเจ้าสำนักข้างๆ พลางยิ้มเอ่ยว่า “ท่านรองเจ้าสำนัก พวกเราจะไปเอายากันตอนนี้เลยหรือไม่?”

รองเจ้าสำนักเหลือบมองไปทางเจ้าสำนัก เห็นฝ่ายนั้นพยักหน้า จึงค่อยบอกเธอว่า “ไปกันเถอะ!”

ทุกคนรอบข้างเห็นเช่นนั้น สายตาของแต่ละคนหยุดมองร่างอาจารย์โอสถหวงที่นั่งนิ่งอยู่บนพื้น หลังจากพินิจมองร่างเขาหัวจรดเท้า แต่ละคนก็เม้มปากยิ้มพลางออกไป

เจ้าสำนักมองอาจารย์โอสถหวงที่สภาพร่างกายเปลี่ยนไป ถอนใจกล่าวว่า “เจ้าจะให้ข้าพูดอย่างไรกับเจ้าดีเล่า สำนักศึกษามีคนตั้งมากมายเพียงนี้เจ้าไม่สนใจ ดันไปหาเรื่องเขา? รีบกลับไปคิดหาวิธีรักษาเถอะ! สภาพเจ้าตอนนี้ ออกมาเดินเหินน้อยๆ หน่อยจะดีที่สุด ช่าง…”

เขาพูดไม่ออกอยู่บ้าง หากเป็นคนที่ไม่รู้ยังดี ให้เปลี่ยนเสื้อผ้าก็ดูเหมือนผู้หญิงจริงๆ แต่พวกเขาที่คุ้นเคยและรู้จักกันเห็นอาจารย์โอสถหวงในตอนนี้ กลับรู้สึกแต่ว่าขัดตาระคนหมดคำพูด

มองไปมากเข้ายังรู้สึกรับไม่ได้ ทำให้เขาไม่รู้จะพูดอะไรดีจริงๆ

เมื่อเจ้าสำนักส่ายหน้าสะบัดแขนเสื้อจากไป รอบๆ ก็เหลือเพียงกวนสีหลิ่นกับเยี่ยจิงสองคนที่มายังข้างกายสามสัตว์อสูร รวมถึงอาจารย์โอสถหวงที่นั่งนิ่งอย่างทำอะไรไม่ถูก…

ส่วนอีกด้านหนึ่ง รองเจ้าสำนักที่พาเฟิ่งจิ่วไปเก็บยาทิพย์ก็กลับยอดเขาหลักหลังผ่านไปหนึ่งชั่วยาม เขามายังเบื้องหน้าเจ้าสำนักพลางปาดๆ เหงื่ออย่างอดไม่ได้

“กลับมาเร็วเพียงนี้เชียว? เฟิ่งจิ่วเลือกยาเรียบร้อยแล้วหรือ?” เจ้าสำนักกำลังเล่นหมากรุกกับโม่เฉิน เห็นเขากลับมาจึงเอ่ยถาม

รองเจ้าสำนักมองๆ อีกฝ่าย อ้าปากพะงาบๆ กลับไม่รู้ว่าจะเอ่ยปากอย่างไรดี

“ทำไมรึ มีอะไรก็พูดมา อย่าอ้ำๆ อึ้งๆ” เจ้าสำนักมองสีหน้าของรองเจ้าสำนักอย่างตลกขบขัน พลางวางหมากลง บอกโม่เฉินว่า “ตาเจ้าแล้ว”

รองเจ้าสำนักเห็นเช่นนี้ก็ลังเลสักพัก แล้วถึงจะหยิบกระดาษจากในแขนเสื้อยื่นไปให้ “นะ นี่คือรายการยาทิพย์ที่นางเอาไปขอรับ”

เจ้าสำนักมองเขาแวบหนึ่งแล้วรับมาอ่าน อ่านคราวนี้ก็อดถลึงตาไม่ได้ “เจ้าโจรนี่! ยามีอายุตั้งมากมายเพียงนี้ ยังจะเก็บไปหมดสองชุด? ทำไมนางไม่ปล้นไปเสียเลยเล่า!”

เขาทำหน้าเจ็บเข้าเนื้อ จับกระดาษที่บันทึกชื่อยาทิพย์เต็มไปหมดไว้แน่น ในใจตะโกนด่าว่าเจ้าเด็กจอมล้างผลาญนี่ หากมาอีกสองสามครั้ง ยาทิพย์ล้ำค่าพวกนั้นภายในสำนักศึกษาต้องโดนนางเก็บไปหมดแน่!

โม่เฉินเห็นแล้ว ก็ยื่นสองนิ้วไปหยิบกระดาษนั้นมากวาดมองคร่าวๆ น้ำเสียงไม่เร่งไม่ช้าที่มีความอ่อนโยนเปล่งออกจากปาก “นางก็เลือกของเก่งนัก มียาทิพย์มากมายเพียงนี้ ยาอายุวัฒนะเม็ดนั้นเดาว่านางคงเก็บกลับไปทั้งต้นทุนและดอกเบี้ย”

“ข้ารู้อยู่แล้วเชียว ว่าเจอนางต้องไม่มีเรื่องดี” เจ้าสำนักส่ายหน้า ก่อนดื่มชาสงบจิตใจ

“ท่านเจ้าสำนัก อาจารย์โอสถหวงคนนั้นจะปล่อยเขาไปเช่นนั้นหรือ?”

รองเจ้าสำนักเอ่ยถาม สายตากลับมองไปยังโม่เฉินที่อยู่ข้างๆ เขาก็เป็นนักเล่นแร่แปรธาตุเช่นกัน หนำซ้ำยังเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุที่ระดับไม่ได้ต่ำ อาจจะแก้ฤทธิ์ยาอายุวัฒนะเม็ดนั้นได้ ทว่าหากคิดจะขอให้เขาลงแรง เกรงว่าคงไม่ง่ายนัก

“ผลที่ตามมาจากการหาเรื่องใส่ตัวเอง ก็ให้เขาแบกรับด้วยตัวเอง อย่าไปยุ่งกับเขาชั่วคราว ตัวเขาเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุ ซ้ำยังเป็นอาจารย์ผู้สอน หากแก้ฤทธิ์ยาอายุวัฒนะนั้นไม่ได้ ก็ได้แต่ปล่อยเขาเป็นเช่นนั้นตลอดไป” เมื่อนึกถึงว่าต้องสูญเสียยาทิพย์ล้ำค่าไปมากมายเพียงนั้นเพราะเขา เจ้าสำนักก็เจ็บปวดใจ แน่นอนว่าไม่ได้รู้สึกดีนักกับอาจารย์โอสถหวงคนนั้น ถึงไม่คิดไปยุ่งว่าอีกฝ่ายจะใช้ชีวิตด้วยร่างกายเฉกเช่นสตรีหรือไม่

โม่เฉินวางหมากลง เอ่ยปากโดยไม่เงยหน้าว่า “เรื่องที่ตนเองทำ ต้องยอมรับผลตามมา เสียใจไปก็ไม่มีประโยชน์”

…………………