ตอนที่ 289 ดื่มไวน์และอ่านตำราหน้าหลุมฝังศพ

มันเป็นเพียงช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วงในเจ็ดเนตรโลหิต แต่มันเป็นฤดูหนาวแล้วในโลกสีม่วง

ลมและหิมะโปรยปรายลงมาปกคลุมเมืองโบราณที่มีมานับหมื่นปีแห่งนี้

จากระยะไกล ราชวังและอาคารสีแดงเข้มดูเหมือนจะถูกฝังอยู่ในหิมะที่ไร้ขอบเขต ทั่วทั้งแผ่นดินถูกปกคลุมด้วยหิมะเป็นชั้นๆ และไม่ค่อยมีคนเดินบนถนน พวกเขาทั้งหมดสวมเสื้อผ้าหนาๆ แต่พวกเขาไม่สามารถกวาดเกล็ดหิมะที่ตกลงมาอย่างต่อเนื่องได้ ทำให้ทุกคนมีผมขาวโพลน

หิมะที่ตกลงมาและสีหน้ามึนงงของคนเดินถนนได้หลอมรวมเข้ากับสภาพแวดล้อม ค่อยๆ สร้างบรรยากาศของความมืดมนและการกดขี่

หลังคากระเบื้องของอาคารทุกหลังในเมืองเป็นเหมือนเกาะโดดเดี่ยวในทะเลหิมะ

สถานที่นี้คือ โลกสีม่วง

สถานที่แห่งนี้เคยเป็นเมืองหลวงเก่าของทวีปหนานหวง

หนึ่งหมื่นปีก่อน มีอาณาจักรหนึ่งในทวีปหนานหวง เรียกว่าอาณาจักรซีหลัว ครั้งหนึ่งมันเคยรวมทวีปหนานหวง เข้าด้วยกันและใช้ฟินิกซ์เพลิงเป็นสัญลักษณ์ อย่างไรก็ตาม ถึงกระนั้นมันก็ไม่สามารถอยู่รอดได้ในโลกที่วุ่นวายอันโหดร้ายใบนี้

มันพังทลายลงเนื่องจากความขัดแย้งภายในและถูกฝังอยู่ในประวัติศาสตร์

สำหรับราชวงศ์ในตอนนั้นและความมั่งคั่งของพวกเขา พวกเขาถูกแบ่งโดยกลุ่มกบฏในตอนนั้น มันเหมือนกันสำหรับสายเลือดของพวกเขา

หลังจากที่พวกกบฏแบ่งทุกอย่างแล้วพวกเขาก็กลายเป็นผู้ปกครอง พวกเขาก่อตั้งตระกูลใหญ่แปดตระกูลและครอบครองโลกสีม่วง พวกเขายังบูชาสัญลักษณ์ของฟินิกซ์เพลิงในฐานะเทพเจ้าของพวกเขาด้วย

ขนาดของเมืองหลวง โลกสีม่วง ทั้งหมดนั้นมีขนาดเท่ากับเมืองหลักของเจ็ดเนตรโลหิต สามเมืองและแบ่งออกเป็นแปดพื้นที่

พวกมันเป็นดินแดนของแปดตระกูลใหญ่

ในแต่ละพื้นที่มีอาคารคล้ายราชวัง พื้นที่เหล่านนี้เป็นดินแดนบรรพบุรุษของ แปดตระกูลนี้

ราชวังบางแห่งถูกล้อมรอบด้วยน้ำสีเขียวหยกที่เต็มไปด้วยแหน มีมังกรและ นกฟีนิกซ์ที่เหมือนจริงแกะสลักอยู่บนชายคาของราชวัง

ราชวังของจักรพรรดิบางแห่งมีกระเบื้องเคลือบสีทองที่ส่องประกายระยิบระยับภายใต้แสงอาทิตย์ในฤดูหนาว จากระยะไกล วังที่มีชายคาสองชั้นดูพร่างพราย

เมื่อเทียบกับเจ็ดเนตรโลหิต มันเป็นรูปแบบที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิง

โลกสีม่วงเป็นเหมือนชายชราที่เข้มงวดและดื้อรั้นที่สวมเสื้อผ้าหรูหรา ทุกอย่างเกี่ยวกับกฎ สายเลือด และประเพณีของครอบครัว

นี่เป็นทางรอดของพวกเขาในโลกที่วุ่นวายนี้ มันแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับเจ็ดเนตรโลหิต ที่ให้ความสำคัญกับผลประโยชน์เท่านั้น และมันไม่ง่ายเลยที่จะบอกว่าอันไหนดีกว่ากัน

ในฐานะสาขาของพันธมิตรเจ็ดนิกาย เจ็ดเนตรโลหิตด้อยกว่าโลกสีม่วงใน ตอนเริ่มต้น เมื่อเวลาผ่านไปพวกเขาค่อยๆ มาถึงระดับเดียวกัน

ตอนนี้ด้วยความก้าวหน้าของบรรพบุรุษเสี่ยวเหลียนซี พวกเขาแซงหน้าโลกสีม่วง ในคราวเดียวและยังมีความกล้าที่จะเริ่มทำสงครามกับเผ่าพันธุ์อมนุษย์

อย่างไรก็ตาม โลกสีม่วงแตกต่างออกไป

พวกเขาชอบปกปิดตัวเองและไม่ชอบให้คนอื่นรบกวนพวกเขา ในความเป็นจริง ขณะที่พวกเขาเคารพใบหน้าที่แตกเป็นเสี่ยงๆ บนท้องฟ้า พวกเขาก็ดูถูกกองกำลังทั้งหมดในโลกภายนอกด้วย พวกเขาไม่ได้นึกถึงทวีปหวังกูด้วยซ้ำ

พวกเขารู้สึกว่าสายเลือดของพวกเขาสูงส่งที่สุดและไม่เคยคิดว่าพวกเขาเป็นกบที่อยู่ก้นบ่อ

ดังนั้นหากผู้คนที่อาศัยอยู่ที่นี่ไม่มีสายเลือดที่สืบทอดต่อมา พวกเขาก็ไม่มีสิทธิใดๆ โดยธรรมชาติแล้วพวกเขาจะทะเยอทะยานและความมีชีวิตชีวาใดๆ ความรู้สึกต่ำต้อยค่อยๆ ซึมซาบเข้าสู่จิตวิญญาณของพวกเขาและดำเนินต่อไปอีกหลายชั่วอายุคน

ปรมาจารย์ไป๋เป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่มีความทะเยอทะยานในโลกสีม่วงในช่วง หลายปีที่ผ่านมา นอกจากนี้เขายังเป็นคนแรกที่ทำลายแนวคิดดั้งเดิมของตระกูลและพยายามพัฒนาร่วมกับพันธมิตรของมนุษย์ในโลกภายนอก

ความคิดของเขาขัดแย้งกับโลกสีม่วง และเขายอมแลกมันเพื่อกลายเป็นมนุษย์

อย่างไรก็ตามเขาไม่ยอมแพ้ ด้วยพรสวรรค์ที่หาที่เปรียบมิได้ของเขาในเต๋าพืชพรรณ มันบังคับให้เขาต้องเดินไปอีกเส้นทางหนึ่งในช่วงชีวิตที่จำกัด

นอกจากนี้ เขายังพัฒนาสูตรยาเม็ดจำนวนมากในแง่ของเต๋าปรุงยา เขาซึ่งเป็นมนุษย์นั้นเหนือกว่าผู้ฝึกฝน

เขาอาจได้รับการพิจารณาว่าเป็นนักปรุงยาอันดับหนึ่งในทวีปหนานหวง

แม้แต่ผู้อาวุโสสูงสุดขอบเขตวิญญาณแรกเริ่มของยอดเขาที่สองของเจ็ดเนตรโลหิต ก็ชื่นชมปรมาจารย์ไป่เป็นอย่างมาก แม้แต่คนอย่างผู้อาวุโสสูงสุดยอดเขาที่เจ็ด ก็เรียกเขาว่าปรมาจารย์

ทั้งหมดนี้แสดงให้เห็นว่าปรมาจารย์ไป๋ประสบความสำเร็จในวิชาชีพของเขาถึงจุดสูงสุดแล้ว

อย่างไรก็ตาม ถึงกระนั้นเขาก็ยังถูกขังไว้โดยกฎหลายชั้นในโลกสีม่วง มีหลายสิ่งหลายอย่างที่เขาไม่มีอำนาจที่จะทำ ทุกอย่างเป็นเพราะสายเลือดของเขา

ปรมาจารย์ไป๋ไม่ใช่ผู้สืบทอดสายตรงของตระกูลไป่ เขามาจากตระกูลสาขา

ในขณะนั้น พายุหิมะก็ยิ่งหนักขึ้น

ขณะที่เกล็ดหิมะลอย มีคนมากกว่าสิบคนยืนเงียบ ๆ ในสุสานในเขตเมืองที่ตระกูลไป๋ตั้งอยู่ เบื้องหน้าของพวกเขาคือโลงศพคริสตัล ศพของปรมาจารย์ไป๋นอนอยู่ข้างใน และบาดแผลระหว่างคิ้วของเขาก็ถูกปิดไปแล้ว

แม้ว่าร่างกายของเขาจะได้รับการเสริมพลังด้วยพลังปราณและถูกผนึกไว้ใน โลงศพคริสตัล แต่เมื่อตรวจสอบอย่างใกล้ชิด เรายังคงเห็นได้ว่าศพของปรมาจารย์ไป๋กำลังเน่าเปื่อยและเปลี่ยนเป็นสีดำ

นี่เป็นสัญญาณของการถูกวางยาพิษ พิษนี้ครอบงำมากและสามารถเร่งการเน่าเปื่อยได้

จึงเก็บศพไว้นานไม่ได้และต้องรีบฝัง

ความเบาบางของสายเลือดของเขาทำให้ปรมาจารย์ไป๋ไม่มีคุณสมบัติที่จะเข้าไปในสุสานของราชวงศ์หลังจากที่เขาเสียชีวิต ปรมาจารย์ไป๋ยังดูถูกสิ่งนี้เมื่อเขายังมี ชีวิตอยู่เมื่อหลายปีก่อน เขาได้ออกคำสั่งให้ฝังเขาในสุสานสาธารณะหลังจากที่เขาเสียชีวิต

ผู้คนส่วนใหญ่ยืนนิ่งเงียบ รวมถึงไป๋หยุนตง

คนที่ปรากฏตัวเป็นรุ่นน้องของปรมาจารย์ไป๋หรือคนที่ใกล้ชิดกับเขา มีไม่มากหรือ บางทีไม่จำเป็นต้องมีเพื่อนมากมายในชีวิต เพื่อนสนิทสามถึงห้าคนก็เพียงพอแล้ว

ขณะที่โลงศพถูกฝัง บรรยากาศกดดันรอบๆ ทุกคนที่อยู่หน้าหลุมศพก็ยิ่งเคร่งขรึมมากขึ้น เฉพาะเมื่อเด็กสาวไม่สามารถควบคุมตัวเองได้และร้องไห้ว่าความอดกลั้นถูกทำลาย

คนที่ร้องไห้คือติงหยู่

สองปีผ่านไปเธอโตแล้ว เธออยู่ในช่วงวัยสาวและควรจะมีชีวิตที่สงบสุขเช่นเคย อย่างไรก็ตาม ด้วยการตายของปรมาจารย์ไป๋ ท้องฟ้าของเธอก็ถล่มลงมา

เธอคุกเข่าต่อหน้าหลุมศพและน้ำตาไหลอาบหน้า

ข้างเธอมีเยาวชนอายุ 18 หรือ 19 ปียืนอยู่ เด็กหนุ่มผู้นี้มีรูปร่างสูงใหญ่และรูปร่างสง่างาม เสื้อคลุมของเขาหรูหรามากและจี้หยกที่เอวของเขาก็เปล่งแสงจากสมบัติวิเศษ

เขาคือเฉินเฟยหยวน

เขาเป็นหลานชายคนโตของตระกูลเฉินรุ่นนี้ ในความเป็นจริง เขาเป็นคนผลักดันการปิดผนึกค่ายกลเคลื่อนย้ายหลังจากการตายของปรมาจารย์ไป่

เขากำหมัดแน่นและหายใจถี่ เจตนาฆ่าในดวงตาของเขาชัดเจนและรุนแรงมาก

ท่ามกลางความเศร้าโศกและความโกรธของพวกเขา พวกเขาไม่ได้สังเกตว่าในตรอกห่างจากสุสานนี้มีชายวัยกลางคนคนหนึ่งกำลังมองดูสถานที่นี้อย่างเงียบๆ

ชายวัยกลางคนสวมเสื้อคลุมป่านหนาและดูธรรมดา ใบหน้าของเขาซีดเซียวเล็กน้อย แต่ดวงตาของเขาเผยให้เห็นความเศร้าโศกไม่รู้จบ ร่างกายของเขาสั่นเล็กน้อยในขณะนี้ มือขวาคว้ากำแพงด้านข้างอย่างแรงจนอิฐแตกกระจาย

ผ่านไปนานท้องฟ้าก็ค่อยๆมืดลง ในขณะที่ดวงอาทิตย์ค่อยๆ ตกดินและพลบค่ำกำลังจะแยกย้ายกันไป ทุกคนที่อยู่หน้าหลุมศพของปรมาจารย์ไป๋ก็จากไปอย่างเงียบๆ

คนสุดท้ายที่ออกไปคือติงหยู เฉินเฟยหยวน และผู้ติดตามของเฉินเฟยหยวน

ชายวัยกลางคนเดินไปข้างหน้าอย่างเงียบๆ เขาไม่ได้มองดูผู้คนที่จากไปและเคลื่อนเข้ามาใกล้สุสานสาธารณะแห่งนี้ ระหว่างทางเขาผ่านเฉินเฟยหยวนและติงหยู

เฉินเฟยหยวน ประคองติงหยู ซึ่งยังคงร้องไห้จากความเศร้าโศกอย่างมาก และยังสังเกตเห็นซูฉิน อย่างไรก็ตามในความเศร้าโศกของเขา เขาไม่ได้ให้ความสนใจมากนัก สุสานนี้มีขนาดใหญ่มากและมีคนมาไว้ทุกข์ทุกวัน

สิ่งนี้ทำให้เขาขุ่นเคืองยิ่งขึ้น อาจารย์ของเขาถูกฝังอยู่ที่นี่ แต่เขาทำอะไรไม่ได้

“เจ้าคิดว่าเขาจะมาไหม…” ติงหยู่เช็ดน้ำตาแล้วถามอย่างอ่อนแรง

“เขา? ฮึ่ม ถ้าเขามา เขาคงมาถึงนานแล้ว ถ้าเขายังไม่มาที่นี่ ก็หมายความว่าเขาเป็นคนเนรคุณเหมือนคนอื่นๆ!” เฉินเฟยหยวนไม่ต้องคิดก็รู้ว่าติงหยู่ กำลังพูดถึงใคร เขากัดฟันพูด

ติงหยู่เงียบลง

ชายวัยกลางคนเดินผ่านพวกเขาไปอย่างเงียบ ๆ จนกระทั่งทุกคนที่เดินตามหลังเขาไป จากนั้นเขาก็มาถึงหน้าหลุมศพของปรมาจารย์ไป๋และมองไปที่หลุมฝังศพด้วยดวงตาที่แดงก่ำ

“อาจารย์…” ชายวัยกลางคนพึมพำ เสียงของเขาแหบแห้งขณะที่เขาคุกเข่าลงไปยังหลุมฝังศพ

เขาคือซูฉิน ผู้ซึ่งเดินทางไปยังโลกสีม่วง!

หลังจากเคลื่อนย้ายไปยังโลกสีม่วง ซูฉินรู้ทันทีเกี่ยวกับการฝังศพของปรมาจารย์ไป๋ และรีบไป อย่างไรก็ตามเขารู้ว่าเสื้อคลุมเต๋าของเขาโดดเด่นเกินไปและไม่เอื้ออำนวยต่อการตามล่าตัวฆาตกร

ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนรูปลักษณ์และมาถึงที่นี่

เมื่อมองไปที่หลุมฝังศพ ซูฉินรู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าอกของเขา ความเจ็บปวดนี้ทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ และเริ่มแพร่กระจายไปทั่วร่างกายของเขา

จนถึงตอนนี้ เขาคุกเข่าต่อหน้าหลุมฝังศพสองครั้งเท่านั้น คนหนึ่งเป็นของกัปตันเล่ยและอีกคนเป็นของปรมาจารย์ไป๋

“อาจารย์ ศิษย์จะตามหาฆาตกรและผู้บงการ” ซูฉินพึมพำอย่างขมขืน หลังจากหมอบลงที่หลุมฝังศพแล้ว เขาก็หยิบเหล้าองุ่นออกมาวางไว้หน้าหลุมฝังศพ

“กัปตันเล่ยบอกว่าท่านชอบดื่ม ดังนั้นศิษย์คนนี้จะดื่มกับท่าน” ขณะที่ซูฉินพูด เขาก็หยิบไวน์ขึ้นมาจิบ หลังจากนั้นเขาก็ค่อย ๆ กระจายมันไปหน้าหลุมฝังศพและวางไว้ด้านข้าง

“อาจารย์ ข้าจำตำราพืชพรรณ ที่ท่านทิ้งไว้ได้แล้ว ข้าจะอ่านให้ท่านฟัง”

“เต๋าแห่งพืชพรรณเป็นหนึ่งในปรากฏการณ์ที่นับไม่ถ้วนของธรรมชาติ มันสามารถเทียบได้กับเต๋าผู้ยิ่งใหญ่และแทรกซึมผ่านธรรมชาติของทุกสิ่งและหลักการของสวรรค์”

“พืชชนิดแรกคือหญ้าโกลเทิร์น หรือที่รู้จักกันว่าหญ้าสามแฉกหรือหญ้ากระจายเย็น เป็นกกน้ำสีขาวที่อยู่ในกลุ่มหญ้าริมน้ำ และเป็นสมุนไพรยืนต้น มันเติบโตในป่าใต้ เนินเขาและพื้นที่ชื้นแฉะ สามารถพบได้ในหลิงหยู ทางตอนใต้ของทวีปหนานหวง และสองทวีปของกวงหลิง”

“พืชชนิดที่สองคือดอกแรดไฟหรือที่เรียกว่าไหมเมฆฝัน มันเป็นพืชจิตวิญญาณประเภทไฟที่ยืนต้น ผลของมันประกอบด้วยการทำให้ปอดสงบและหยุดอาการไอ ล้างพิษเล็กน้อย กระจายรอยฟกช้ำ และรักษางูพิษกัดหรือการบาดเจ็บจากการ หกล้ม”

…

“พืชสมุนไพรลำดับที่ 137 หมอกผสมวิญญาณ หรือที่เรียกว่าดวงตาสวรรค์ที่ปิดสนิท เป็นสมุนไพรวิญญาณระดับสูงที่เกิดจากหมอก มันสามารถหลอมรวมเข้ากับวิญญาณและตรวจจับและกำจัดได้ยาก เป็นส่วนประกอบหลักของยารุ่งอรุณสาดแสง”

ซูฉินพึมพำเบา ๆ และพูดถึงสมุนไพรที่เขาจำได้จากตำราพืชพรรณ

ในความงุนงงของเขา ดูเหมือนว่าเขาจะเห็นร่างของปรมาจารย์ไป๋ปรากฏขึ้นต่อหน้าเขาอีกครั้ง ปรมาจารย์ไป๋กำลังดื่มและยิ้มให้เขา ดวงตาของเขาดูสง่างาม แต่เขาไม่สามารถซ่อนความโล่งใจได้

“วัวซากราตรีหรือที่รู้จักในชื่อ เต่าเขาพิษ ดอกเก๊กฮวย มันคือลำต้นและรากของต้นเบญจมาศ ดอกเก๊กฮวย นกภูเขา ที่มีเส้นละเอียด เป็นไม้เถาที่ขึ้นตามซอกเขาซากศพ ธารน้ำเย็น หรือตามป่าเขา มีรสฝาดและอุ่นเล็กน้อยเมื่อเข้าปาก มันมีความรู้สึกเน่าเฟะ มันมีผลมหัศจรรย์ในการปัดเป่าลมที่ทำให้เกิดโรค อย่างไรก็ตาม มันมีพิษมากเกินไป มันเป็นพืชหยินหยางสุดโต่งทั่วไป”

ลมหนาวพัดมาและเกล็ดหิมะโปรยปรายลงมา เสียงของซูฉินดังก้องอยู่หน้า หลุมฝังศพของปรมาจารย์ไป๋จนกระทั่งค่ำลงเมื่อเงาของเขาส่งอารมณ์เล็กน้อย

มันกำลังบอกเขาว่าพบผู้ร้ายแล้ว!

ซูฉินเงยหน้าขึ้นทันทีและมองไปที่หลุมฝังศพของปรมาจารย์ไป๋ อย่างเงียบ ๆ เขาค้อมศีรษะอย่างหนักสามครั้ง ทันทีที่เขายืนขึ้น ร่างกายของเขาก็แสดงเจตนาฆ่าอย่างน่าอัศจรรย์ และเขาก็หายไป

หลังจากที่เขาจากไปไม่นาน ร่างหลายร่างก็มาถึงอย่างรวดเร็วจากที่ไกลๆ ด้านหน้าคือติงหยู่ ข้างหลังเธอคือเฉินเฟยหยวนและผู้ติดตามของเขาหลายคน

“ติงหยู เจ้ามองผิดหรือเปล่า? เป็นไปได้อย่างไร? ตอนนี้เขาเป็นคนที่มีชื่อเสียงในเจ็ดเนตรโลหิต เขายังจำอาจารย์ได้อย่างไร”

“ไม่ผิดอย่างแน่นอน ข้าจำสายตาของเขาได้ ข้ามั่นใจ ต้องเป็นเขา!”