ตอนที่ 506 การโต้กลับของซูฉิน (3)

นี่คือการโต้กลับของซูฉิน

มันเหมือนกับการตีงูที่จุดอ่อนของมัน ตรรกะเบื้องหลังการโต้กลับนี้ก็เหมือนกัน เขากำลังจะสร้างเหตุการณ์ที่อีกฝ่ายไม่ต้องการให้เกิดขึ้นและเปลี่ยนเรื่องเล็กให้กลายเป็นเรื่องใหญ่

เช่นเดียวกับในตอนนั้น เขาเห็นว่าฮวงหยางได้ทำลายเรื่องของหน่วยควบคุมเรืออย่างไร

คราวนี้ ซูฉินก็ทำเช่นเดียวกัน อย่างไรก็ตาม เขาต้องการความร่วมมือจากกัปตัน เขาไม่กังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาเชื่อว่ากัปตันจะทำผลงานได้ดีเป็นพิเศษ

“ซูฉิน!!” กัปตันตะโกนเสียงดังและรีบวิ่งออกไป กอดร่างที่ล้มลงขอ ซูฉิน

การจ้องมองของซูฉิน นั้นสลัวในขณะที่เขากระอักเลือดออกมาอีกคำหนึ่ง เลือดไหลออกจากร่างกายของเขามากขึ้นและดวงตาของเขาก็หรี่ลง

พวกเขาบาดเจ็บจริง ไม่ใช่ของปลอม

ไม่ว่าจะเป็นบาดแผลบนเนื้อของเขาหรือบาดแผลในอวัยวะของเขา ล้วนเป็นของจริง ฐานการบ่มเพาะในร่างกายของเขาก็อยู่ในความสับสนวุ่นวายเช่นกัน และรอยร้าวก็ปรากฏขึ้นในวังสวรรค์

สำหรับเครื่องมือทรมานบนร่างกายของเขา พวกมันมีอำนาจในการปิดผนึกฐานการบ่มเพาะ

ภายใต้เครื่องมือทรมานเหล่านี้ เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะทำร้ายตัวเอง ในกรณีนั้น มีเพียงคำตอบเดียวที่ชัดเจน…

“วังคุมกฏ!”

“น้องชายของข้าก่ออาชญากรรมร้ายแรงอะไรให้พวกเจ้าทรมานเขาถึงขนาดนี้!”

ผมของกัปตันกระเซิงในขณะที่เขากรีดร้องด้วยความโกรธ

“วังคุมกฏ! บอกข้าทีว่าน้องชายของข้าก่ออาชญากรรมอะไร!”

“เขาเป็นแค่ผู้ถือดาบใหม่ธรรมดาๆ เขามาที่นี่เพื่อรายงานตัวและถูกเจ้าพาตัวไปตั้งแต่วันแรกที่เขามาถึง เจ้าวางเครื่องมือทรมานกับเขา ปิดผนึกการฝึกฝนของเขาต่อหน้าเรา เป็นเวลาสามวันแล้ว แค่สามวันแต่เขาอยู่ในสภาพไร้มนุษยธรรมเช่นนี้แล้ว!!”

กัปตันไม่พอใจอย่างมาก และ เทพธิดาจื่อซวนก็เต็มไปด้วยความโกรธเช่นกัน ในขณะนี้ ความโกรธของศิษย์ทั้งหมดของพันธมิตรนิกายทั้งแปดกำลังทำให้โลกพังทลาย แม้แต่ดวงตาของเฉินถิงห่าวและผู้ถือดาบก็เต็มไปด้วยความโกรธอย่างรุนแรงขณะที่พวกเขาก้าวไปข้างหน้าพร้อมเพรียงกัน

สิ่งนี้ทำให้เกิดความปั่นป่วนในวังคุมกฏ ทันที จิตใจของผู้ปลูกฝังวังคุมกฏสองคนที่นำซูฉินออกมาก็ดังก้องและพวกเขาก็เต็มไปด้วยความสับสน พวกเขาไม่ได้โจมตี ซูฉิน ในสามวันนี้ไม่มีใครแตะซูฉิน

อย่างไรก็ตาม อาการบาดเจ็บเหล่านั้นเกิดขึ้นจริง พวกเขาปฏิเสธไม่ได้

เมื่อความโกรธของทุกคนสั่นสะเทือนไปรอบๆ เงาของซูฉินก็สั่นเล็กน้อย…

กัปตันผู้ซึ่งกอดซูฉินมีเส้นเลือดปูดที่คอของเขา ดวงตาของเขาเป็นสีแดงในขณะที่เขาหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

“น้องชาย ทำไมเจ้าไม่หายใจ เราตกลงกันว่าเราจะปกป้องเผ่าพันธุ์มนุษย์ด้วยกันและถือดาบเพื่อเผ่าพันธุ์มนุษย์ด้วยกัน!”

“ศิษย์น้อง ใครกันที่ทรมานเจ้าเช่นนี้? ทำไมพวกเขาทำเช่นนี้? อาจเป็นเพราะความหึงหวงและความเกลียดชังต่อแสง 100,000 ฟุตของเจ้า หรือเพราะเจ้าทำให้จางซีหยุนขุ่นเคือง?”

“ทำไมเจ้าโง่จัง แม่ของจางซีหยุนเป็นสมาชิกของวังคุมกฏ ข้าบอกไปแล้วว่า เจ้าไม่ควรมาที่นี่ แต่เจ้าบอกว่าเจ้าเชื่อในความยุติธรรมของเผ่าพันธุ์มนุษย์ และ แสงสว่างของผู้ถือดาบ!”

“เราใช้เวลาแปดเดือนเพื่อมาที่นี่เพียงเพื่อเผชิญหน้ากับการใส่ร้ายและการฆาตกรรมอย่างนั้นหรือ!”

“ศิษย์น้องจะมีประโยชน์อะไรจากแสง 100,000 ฟุตของเจ้า ในเมื่อมันไม่สามารถแม้แต่จะปกป้องเจ้าจากคนขี้ขลาดเหล่านี้!”

“การได้รับแต่งตั้งจากจักรพรรดิจะมีประโยชน์อะไรในเมื่อมันไม่สามารถแม้แต่จะปกป้องเจ้าจากการถูกทรมานได้?!!”

“ผู้ถือดาบสามารถถูกรังแกได้เช่นนี้หรือ?”

“ศิษย์น้อง วันนี้ศิษย์พี่ใหญ่จะละทิ้งตัวตนในฐานะผู้ถือดาบเพื่อทวงความยุติธรรมให้เจ้า!”

“วังคุมกฏ ถ้าน้องชายของข้ามีความผิดจริง เอาหลักฐานออกมาแล้วข้าจะไม่พูดอะไร อย่างไรก็ตาม หากน้องชายของข้าบริสุทธิ์อย่างชัดเจนแต่ถูกพวกเจ้าทำร้ายและทารุณ เรื่องนี้…จะไม่จบแค่นี้!”

“สวรรค์จะไม่ยอมสิ่งนี้!”

“เรื่องนี้แสง 100,000 ฟุตไม่สามารถทนรับได้!”

“การแต่งตั้งของจักรพรรดิมีคำสั่งว่าเรื่องนี้จะไม่ได้รับการยอมรับเช่นกัน!”

กัปตันคำรามอย่างบ้าคลั่ง เสียงของเขาดังกึกก้องไปทั่ววังคุมกฏและไกลออกไป

ไม่ทราบว่าใครเป็นคนเริ่ม แต่ทันใดนั้นฟ้าร้องก็ดังก้องบนท้องฟ้า สั่นสะเทือน ทั้งสวรรค์และโลก เมื่อฟ้าแลบส่องประกาย ใบหน้าของรูปปั้นของจักรพรรดิโบราณ หยิงหวงทำให้ดูสง่างามยิ่งขึ้น

ท้องฟ้าพิโรธและจักรพรรดิโบราณก็เช่นกัน