ตอนที่ 990 ถึงเวลาแล้ว (2)

เสียงคำรามดังก้อง

เสียงกรีดร้องโหยหวนดังมาจากกิ้งก่าทะเลหางแส้ ชายวัยกลางคนและเสียงครวญครางอันเจ็บปวดจากซูฉิน

ไม่ใช่แค่กิ้งก่าทะเลหางแส้ที่ระเบิด แต่ยังเป็นคลังความลับของชายวัยกลางคนด้วย เนื่องจากสิ่งนี้เชื่อมโยงกับกิ้งก่าทะเลหางแส้อย่างแยกไม่ออก วังวน 6 ใน 9 ดวงจึงระเบิดทันทีภายใต้เสียงคำราม

อีกสามดวงที่เหลือก็สลัวเช่นกัน พวกมันก็รวมตัวกันอย่างรวดเร็วเพื่อสร้างร่างของชายวัยกลางคน เลือดไหลออกมาในปากของเขาพร้อมสีหน้าตื่นตระหนก และ เขาก็ถอยกลับไปอย่างรวดเร็ว

สำหรับร่างของกิ้งก่าทะเลหางแส้ ตอนนี้เหลือเพียงหัว และส่วนที่เหลือของร่างกายก็พังทลายลง กระจายออกไปทุกทิศทาง

แต่หัวที่เหลือนั้นมีสีเงินอยู่ แม้ว่ามันจะแสดงความรู้สึกอ่อนแอ แต่มันก็แข็งแกร่งกว่าเมื่อก่อนมาก ในขณะนี้มันกลายเป็นแสงสีเงินภายใต้เสียงครวญคราง และกลับมาที่ร่างของซูฉิน

ซูฉินได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นกัน ไม่ว่าจะเป็นอาการบาดเจ็บก่อนหน้านี้หรือการถูกกลั่น เขาก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส และกิ้งก่าทะเลหางแส้เชื่อมโยงกับเขาอย่าง แน่นแฟ้น ฟันเฟืองที่เกิดจากการระเบิดตัวเองก็หลั่งไหลเข้าสู่ร่างกายของซูฉินเหมือนกระแสน้ำหลาก

เลือดไหลล้นออกมาจากมุมปากของซูฉิน ร่างกายของเขาแตกสลายไปหลายแห่ง เขาเดินโซเซโดยไม่หยุด พิษในร่างก็แพร่กระจายไปทั่ว มุ่งหน้าตรงไปยังชาย วัยกลางคนที่ใกล้ตาย

เขาไล่ตามทัน พิศต้องห้ามเข้าปกคลุม พร้อมกริชอยู่ในมือ หัวของอีกฝ่ายลอยขึ้นสูง!

การเคลื่อนไหวดังกล่าวหลังจากถึงขีดจำกัดแล้วทำให้เลือดไหลออกมาจากส่วนต่างๆ ของร่างกายของซูฉิน เขาหายใจหอบ การมองเห็นของเขาพร่ามัว แต่เขากัดฟัน เงยหน้าขึ้นมองดูรัชทายาทบนท้องฟ้า และพูดด้วยเสียงแหบแห้ง

“ถึงเวลาแล้ว!”

เกือบจะทันทีที่คำพูดของซูฉินดังออกมา พลังบิดเบือนการรับรู้ที่ปกคลุมอยู่ในวิหารก็หายไป ประสาทสัมผัสของทุกคนก็กลับมาเป็นปกติ พวกเขาทั้งหมดดูเหมือนจะสังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่าง และจู่ๆ ก็หันศีรษะไปมองที่จัตุรัสกลาง

แต่ไม่มีอะไรที่นั่น

ชายวัยกลางคนที่ตายไม่มีอยู่อีกต่อไป และซูฉินก็หายตัวไปเช่นกัน

มีเพียงความผันผวนในท้องฟ้าและการพังทลายของพื้นดินเท่านั้นที่เห็นว่าทุกสิ่งก่อนหน้านี้เกิดขึ้นจริง แต่ในความทรงจำของทุกคน พื้นดินที่นี่ดูเหมือนจะพังทลาย อยู่แล้ว และพวกเขาก็เพิกเฉยต่อการเปลี่ยนแปลงในท้องฟ้า

ทุกอย่างในวิหารจึงดำเนินไปตามปกติ

บนท้องฟ้าด้านนอกวิหาร รัชทายาทกำลังเดินนำหน้าโดยเอามือไพล่หลัง ร่างกายของซูฉินสั่นเทาและพยายามอดกลั้นไม่ให้หมดสติ เขาได้รับการประคองจากเงาและบรรพบุรุษนิกายเพชรตามไปข้างหลัง

“เจ้าประสบปัญหามากมายในการต่อสู้ครั้งนี้”

รัชทายาทกล่าวอย่างสงบ

ซูฉินยังคงนิ่งเงียบ

“นี่คือคลังความลับที่ไร้เต๋าสวรรค์ มันก็เหมือนผู้ฝึกฝนก่อตั้งรากฐานที่ไม่มีไฟแห่งชีวิต ดังนั้นเจ้าควรรู้ว่าคนที่เจ้ากำลังต่อสู้อยู่นั้นสามารถถูกฆ่าได้ด้วยการตบเพียงครั้งเดียวต่อหน้าของผู้ฝึกฝนสลักวิญญาณ”

“แต่เจ้าแต่ต้องใช้เวลานับร้อยลมหายใจถึงจะฆ่าเขาได้ และเจ้าก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส”

“ปัญหาแรกของเจ้าคือเจ้าขาดประสบการณ์การต่อสู้กับผู้ฝึกฝนกึ่งสลักวิญญาณอย่างจริงจัง เจ้าไม่ได้ปรับตัวให้เข้ากับการต่อสู้กับผู้ฝึกฝนที่ใช้กฎ”

“และกฎของคนๆ นี้ อันที่จริงมันเป็นเพียงกฏที่อ่อนแอ และปัญหาที่สองของเจ้าคือเจ้ามีหลายสิ่งที่ยุ่งเหยิงในร่างกาย แต่เจ้าไม่ได้เชื่อมโยงมันเข้าด้วยกันเพื่อสร้างเป็นไพ่ตาย”

“ยังมีปัญหาที่สาม เจ้าไม่ได้เจาะลึกถึงพลังที่แท้จริงของความสามารถของเจ้า โดยรวมแล้ว วิธีการของเจ้าหยาบเกินไป”

“เจ้ามีส่วนผสมที่ดี แต่ไม่ได้หลอมรวมมันให้ดี และเจ้าขาดความสามารถในการคุกคามผู้ฝึกฝนที่มีการบ่มเพาะสูงกว่า”

“เจ้าน่าจะเคยต่อสู้กับคนที่มีการบ่มเพาะสูงกว่าหลายครั้งในอดีต แต่จริงๆ แล้วไม่อาจกล่าวได้ว่าเป็นการที่ผู้อ่อนแอที่เอาชนะผู้แข็งแกร่งได้ เพราะเมื่อรวม หลายๆ สิ่งที่เจ้ามีความแข็งแกร่งของเจ้าเกินกว่าฐานการบ่มเพาะ นี่มันไม่ค่อยดี”

ขณะที่เขาพูดนั้น เขาก็เหลือบมองซูฉินที่เกือบจะล้มลง โบกมือและในขณะที่โลกหมุนไป ร่างของพวกเขาปรากฏอยู่ด้านนอกร้านขายยา

“เจ้าต้องเป็นผู้อ่อนแอที่เอาสามารถชนะผู้แข็งแกร่งได้อย่างแท้จริงจึงจะถือว่ามีคุณสมบัติ”

ดวงตาของรัชทายาทแสดงความคาดหวัง เขาพูดเบา ๆ แล้วเดินเข้าไปในร้านขายยาด้วยสีหน้าสงบ

ซูฉินอยู่ข้างหลัง ทันทีที่เขาก้าวเข้ามา เลือดก็พุ่งออกมา ร่างกายของเขาทน ไม่ไหวอีกต่อไปและเขาก็ล้มลงและหมดสติไป

ดูเหมือนเขาจะได้ยินเสียงอุทานของหลิงเอ๋อ ผสมกับเสียงร้องของนกแก้วบางตัวอย่างคลุมเครือ

“ท่านปู่ ในที่สุดท่านก็กลับมาแล้ว ข้าออกไปเดินเล่นเมื่อไม่กี่วันก่อน และได้พบกับกลุ่มคนลึกลับ พวกเขาถอนขนที่เพิ่งขึ้นบนตัวข้าไปหมด…”