บทที่ 1064 มีความเป็นไปได้เกือบสิบส่วนว่าเป็นการกันนางออกไป
วรยุทธ์ของสี่คนนี้สูงนักระดับพลังวิญญาณที่สูงที่สุดคือขั้นหก ที่เหลือล้วนเป็นขั้นห้าขึ้นไป สี่คนนี้นึกว่าใช้เวลาเพียงครู่เดียวก็สามารถจัดการเด็กหนุ่มที่อยู่เบื้องหน้าได้แล้ว ผลลัพธ์คือถึงแม้การต่อสู้ครั้งนี้จะสิ้นสุดลงในระยะเวลาชั่วครู่ แต่คนที่ล้มลงกลับมิใช่เด็กหนุ่มผู้นี้ ทว่าเป็นพวกเขาสี่คน
เรือนกายของตี้ฝูอีว่องไวปานกระแสไฟฟ้า เมื่อสี่คนนี้ลงมือก็เพียงวนอยู่รอบตัวพวกเขา พวกเขาทั้งหมดถูกทุบตีจนน่วม บวมช้ำไปทั้งตัว หัวจรดเท้าขยับก็ไม่ได้แล้ว!
ใบหน้าของทั้งสี่คนเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ นอนอยู่บนพื้นพากันร้องถามว่าที่แท้ตี้ฝูอีเป็นใครกันแน่ ตี้ฝูอีคร้านจะแยแสพวกเขา ขยับมือส่งๆ ทำลายวรยุทธ์ของพวกเขาทิ้งเสีย จากนั้นก็หันหลังคิดจะจากไป
คนโพกหน้าคนที่หนึ่งงงงวยยิ่งนัก “เจ้าจะไม่ถามหรือว่าพวกข้าเป็นใคร? เป็นผู้ใดส่งมา?”
“ถามเจ้าแล้วเจ้าจะบอกหรือ?” ตี้ฝูอีถามกลับ
คนโพกหน้าทั้งสี่เชิดหน้าขึ้นพร้อมกัน ประหนึ่งนกยูงที่ไม่ยอมศิโรราบต่ออำนาจ “แน่นอนว่าไม่! พวกเรารักษาคำพูดยิ่งนัก ฆ่าให้ตายพวกเราก็ไม่พูด!”
“เช่นนั้นข้ายังต้องถามอะไรอีก? พวกเจ้าเป็นมือสังหารจากหอเงาราตรีสินะ กฎของหอเงาราตรีคือยอมตายแต่ไม่แพร่งพรายข้อมูลของผู้ว่าจ้าง ใช่หรือไม่?” นํ้าเสียงตี้ฝูอีเยียบเย็นเล็กน้อย ทิ้งให้มือสังหารโพกหน้าทั้งสี่มองตากันอยู่ตรงนั้น ส่วนเขาก็หันหลังเดินออกไป ยามนั้นเขาสังเกตเห็นความผิดปกติแล้ว!
กู้ซีจิ่วทราบว่าเขากำลังฝึกฝนอยู่ ไม่อนุญาตให้ผู้ใดรบกวน ว่ากันตามเหตุผลแล้ว ในช่วงเวลานี้นางควรจะคอยเฝ้าอยู่ใกล้ๆ ถึงจะถูก แต่ที่นี่เกิดความเคลื่อนไหวใหญ่โตถึงเพียงนี้ก็ไม่เห็นนางจะเข้ามาดูสักแวบเลย…
หลังจากเขาออกมามู่เฟิงก็ตามมาถึงพอดี เขาสั่งให้มู่เฟิงไปจัดการคนโพกหน้าสี่คนนั้น ส่วนตนก็วนสำรวจภายในโรงเตี๊ยมอย่างรวดเร็วรอบหนึ่ง ในไม่ข้าก็สอบถามความเคลื่อนไหวของกู้ซีจิ่วมาได้…
นางกับหลงซือเย่และเย่หงเฟิงเดินทางไปตามหาสัตว์ร้ายเทพสัชฌะที่ภูเขาสัชฌะเทวะแล้ว!
ในฐานะที่ตี้ฝูอีเป็นหมอเทวดาที่เลิศลํ้าที่สุดในแผ่นดินนี้ ย่อมทราบถึงประโยชน์ใช้สอยของสัตว์ร้ายเทพสัชฌะดี และทราบสรรพคุณของเอ็นสัตว์ร้ายเทพสัชฌะด้วย เขาถึงขั้นที่เคยหลอมลูกกลอนขนานนี้ด้วยตัวเองมาแล้ว ปัญหาคือไม่มีประโยชน์เลย!
ไม่ว่าพวกกู้ซีจิ่วจะเอามาได้หรือไม่ล้วนไม่มีประโยชน์กับเขาเลย เขารู้ว่ากู้ซีจิ่วเป็นคนที่กระทำการละเอียดรอบคอบเสมอมา หากนางออกไปข้างนอกกับหลงซือเย่ จะต้องจัดแจงเรื่องของเขาตี้ฝูอีให้เหมาะสมเป็นแน่ ส่งคนมาคุ้มครองเขามากพอ อีกทั้งคนที่คุ้มครองเขาจะต้องเป็นคนที่หลงซือเย่จัดหามาด้วยตัวเองแน่นอน แบบนี้นางถึงจะวางใจแล้วออกไปกับหลงซือเย่ ผลคือเขาที่อยู่ในห้องถูกมือสังหารสี่คนจู่โจม ทว่าไม่เห็นคนที่คอยคุ้มครองเขาจะโผล่มาช่วยเหลือเลย จากจุดนี้สามารถคาดการณ์ได้ว่าหลงซือเย่มีปัญหาแล้ว!
ในเมื่อทราบแล้วว่าหลงซือเย่มีปัญหา เขาย่อมร้อนรนใจแล้ว!
แต่ก็ไม่ได้กังวลจนเกินไป เขาคิดว่าด้วยความรู้สึกที่หลงซือเย่มีต่อกู้ซีจิ่วคงไม่ทำร้ายนางจริงๆ มีความเป็นไปได้เกือบสิบส่วนว่าเป็นการกันนางออกไป แล้วมาทำร้ายตัวเขาตี้ฝูอี…
แต่เมื่อคิดดูอีกทีสถานการณ์นี้ก็ไม่ค่อยถูกต้องนัก ตี้ฝูอีย่อมทราบความรู้สึกที่หลงซือเย่มีต่อกู้ซีจิ่วดี รักลํ้าลึก เมื่อรักล้ำลึกก็หวาดระแวงได้ง่ายๆ หึงหวงได้ง่ายๆ แถมกู้ซีจิ่วยังปฏิบัติต่อเขาเป็นอย่างดี มองจากสายตาของหลงซือเย่แล้ว เกรงว่าจะหึงหวงยิ่งนัก เพียงแต่ด้วยการวางตัวของหลงซือเย่คงไม่ถึงกับเอาชีวิต ‘เด็กน้อย’ คนหนึ่งเพราะความหึงหวงกระมัง?
ตี้ฝูอีคบค้าสมาคมกับหลงซือเย่มาหลายสิบปีแล้ว ความสัมพันธ์ในยามปกติคล้ายจะเป็นคู่อริอีกทั้งนับว่าเป็นกึ่งสหายด้วย เขาชำนาณด้านการอ่านใจคน ย่อมเข้าใจนิสัยของหลงซือเย่อย่างแจ่มแจ้ง ถึงขั้นที่เขาเข้าใจการวางตัวของหลงซือเย่มากกว่ากู้ซีจิ่วเสียอีก ดังนั้นนิสัยที่เปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อยของหลงซือเย่ต่อให้กู้ซีจิ่วมองไม่ออก เขาก็ยังจับสังเกตได้