บทที่ 1069 ประเดี๋ยวข้าจะมาดูเจ้าอีกครั้ง
โดยทั่วไปแล้วหลังจากมีไข้สูงเมื่อคนตื่นขึ้นมาจะค่อนข้างทึ่มทื่ออยู่บ้าง เพียงแต่การได้เห็นสีหน้าเช่นนี้จากใบหน้าของนางช่างพบเห็นได้ยากยิ่งนัก ตี้ฝูอียิ้มน้อยๆ แวบหนึ่ง “กระหายแล้วกระมัง? ดื่มนํ้าสักหน่อยเถอะ”
พลางพยิบนํ้าผสมนํ้าผึ้งถ้วยหนึ่งมาใช้ช้อนคันเล็กป้อนให้นาง
หลังจากมีไข้สูงจะกระหายนํ้าง่ายยิ่งนัก ดังนั้นกู้ซีจิ่วจึงอ้าปากอย่างว่าง่ายปล่อยให้นํ้าผสมนํ้าผึ้งหวานชื่นไหลเข้าสู่ลำคอนาง…
นางสำลักออกมาในทันใด!
สำลักอย่างรุนแรงจนทำให้นางพ่นนํ้าทั้งหมดออกมา เกือบจะพ่นใส่หน้าตี้ฝูอีแล้ว
ตี้ฝูอีตะลึง
เพียงอาการไข้สูงเท่านั้น ทำให้คอนางใช้การไม่ค่อยได้เชียวหรือ?
ไม่น่าเชื่อว่าดื่มนํ้าแค่นี้ก็สำลักแล้ว ราวกับดวงวิญญาณนางยังประสานเข้ากับร่างกายไม่สมบูรณ์
ตี้ฝูอีฉงนใจขึ้นมา วางนํ้าลง กุมมือนางไว้ทันที ถ่ายทอดพลังวิญญาณสายหนึ่งเข้าไป บรรเทาอาการสำลักให้นาง
หากว่านางสำลักตามปกติ แค่ลุกขึ้นนั่งตบหลังไม่กี่ทีก็ใช้ได้แล้ว แต่ตอนนี้อาการบาดเจ็บของนางเหมาะจะนอนพักฟื้นอยู่บนเตียง ไม่อาจเคลื่อนไหวได้ชั่วคราว ดังนั้นตี้ฝูอีจึงต้องใช้พลังวิญญาณช่วยให้นางสงบลงโดยตรง นับว่าเป็นการใช้ดาบเชือดวัวสังหารไก่เสียแล้ว
ในที่สุดนางก็หยุดไอแล้ว การไออย่างรุนแรงย่อมสะเทือนถึงบาดแผลด้วย ทำให้นางเจ็บจนบนหน้าผากมีหยาดเหงื่อเย็นเฉียบผุดพรายออกมาในชั่วพริบตา ครางแผ่วๆ ออกมาสองครา
ตี้ฝูอีที่กุมมือนางอยู่ชะงักไปเล็กน้อย “ซีจิ่ว?”
กู้ซีจิ่วหอบหายใจสองสามเฮือก ดวงตาใสกระจ่างคู่หนึ่งมองมาที่เขา ปากอ้าออกคล้ายอยากจะพูดอะไร ทว่าไม่ได้พูดออกมา ราวกับลำคอแหบแห้งไปแล้ว
ตี้ฝูอีมองนาง “เจ็บคอหรือ?”
กู้ซีจิ่วอ้าปากอีกครั้ง ยังคงพูดอะไรไม่ออกเหมือนเดิม ดูเหมือนนางจะรับรู้ถึงความผิดปกติได้แล้วเช่นกัน ยกมือสั่นๆ ขึ้นสัมผัสลำคอตน…
ท่าทางตอนที่นางยกมือก็ค่อนข้างแข็งทื่อเช่นกัน เพียงแค่การเคลื่อนไหวง่ายๆ เช่นนี้ก็ทำให้นางเหนื่อยจนเหงื่อออกอีกแล้ว ดูเหมือนนางก็หวาดกลัวเช่นกัน ใบหน้าฉายแววร้อนรน ดวงตามองดูเขา ดวงตาคล้ายจะมีม่านนํ้าเอ่อคลอ
ตี้ฝูอีจ้องการเคลื่อไหวของนาง แล้วมองดวงตาใสกระจ่างที่มีนํ้าตาหลั่งรินคู่นั้นของนาง หัวใจจมดิ่งลงเรื่อยๆ
อาการไข้สูงนี้แปลกประหลาด เมื่ออาการไข้สูงผ่านพ้นไปนางก็เริ่มแปลกไปเช่นกัน ราวกับหลังจากอาการไข้สูงผ่านพ้นไป สังขารนี้ก็เปลี่ยนผู้ถือครองแล้ว…
นางไข้ขึ้นสูงจนสมองรวน หรือว่าสังขารนี้เปลี่ยนผู้ถือครองแล้วจริงๆ?
ตี้ฝูอีมองนาง “อย่าขยับ! คงจะเป็นผลพวงจากการที่เจ้ามีไข้สูง บางครั้งก็เผาจนลำคอแหบแห้งไปก็มี เดี๋ยวข้าจะรักษาให้เจ้า ตอนนี้อยากพูดอะไร? เจ้าสามารถเขียนออกมาได้”
แล้วหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งกับพู่กันด้ามหนึ่งออกมาจากร่างส่งให้ถึงมือนาง
กู้ซีจิ่วฝืนจับไว้ มือนางสั่นเทาอย่างหนัก เขียนไม่ออกชั่วขณะเช่นกัน นางร้อนรนทันที นํ้าตาไหลพรากมากกว่าเดิม ย้อยลงจากหางตาของนาง
ตี้ฝูอีมองหยาดนํ้าตาตรงหางตานาง ลอบกำหมัด กู้ซีจิ่วมิใช่เด็กสาวที่ขี้แยถึงเพียงนี้ บ่อยครั้งที่นางหลั่งโลหิตทว่าไม่หลั่งนํ้าตา…
หัวใจเขาราวกับจมลงไปในธารนํ้าแข็ง ทว่าใบหน้ากลับไม่แสดงสีหน้าอะไร ถอนหายใจแล้วบอกว่า “ในเมื่อเขียนไม่ได้เช่นนั้นก็พักผ่อนไปก่อนแล้ว กัน หลังจากมีไข้สูงก็มีบ้างเช่นกันที่ไร้เรี่ยวแรง ข้าจะออกไปข้างนอกสักหน่อย”
เขาตบมือน้อยของนางเบาๆ เป็นการปลอบขวัญ หันหลังหมายจะออกไป จู่ๆ ราวกับนึกอะไรขึ้นได้จึงหันกลับมาพูด “ใช่แล้วซีจิ่วบาดแผลบนร่างเจ้าสาหัสเกินไป ข้าทำได้เพียงรักษาให้เจ้าอย่างคร่าวๆ ถ้าจะรักษาให้หายขาด ยังคงต้องให้ท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายลงมือด้วยตัวเอง รอให้เจ้าค่อยยังชั่วขึ้นหน่อย ข้าจะพาเจ้าไปพบเขา”
ดวงตากู้ซีจิ่วส่องประกายนิดๆ พยักหน้าเบาๆ
มือเท้าของตี้ฝูอีเย็นเฉียบไปหมดแล้ว!
กู้ซีจิ่วที่อยู่เบื้องหน้าผู้นี้ไม่ทราบเลยว่าเขาก็คือตี้ฝูอี!