บทที่ 103 ไยไม่สู้ให้จนสุดกำลัง (ต้น)
ใบหน้าของเยี่ยฉวนแสดงออกถึงความอึดอัดใจ
“นี่ข้ายังไม่โหดเหี้ยมพออีกหรือ?”
ด้วยความสัตย์จริง เขารู้สึกว่าตัวเองเหี้ยมโหดมากพอแล้วกระมัง!
แน่นอนว่าองค์หญิงเก้าก็ดูเหมือนจะเป็นคนที่โหดเหี้ยมเช่นกัน!
ขณะนั้นเอง องค์หญิงเก้าที่เดินไปได้ไม่ไกลพลันชะลอฝีเท้า นางหันกลับมามองเยี่ยฉวน “ยืนงงอยู่ทำไมล่ะ? ออกไปฆ่าคนเร็ว!”
เยี่ยฉวนพูดไม่ออก “……”
ว่าแล้วชายหนุ่มก็เดินตามองค์หญิงเก้าไป ทั้งสองมุ่งหน้าไกลออกไปเรื่อยๆ
อย่างไรก็ดี พวกเขาได้ค้นร่างของชายหนุ่มร่างกำยำก่อนที่จะไป เมื่อผนวกกับที่เขาเคยได้รับรางวัล
มากมาย รวมถึงก้อนหินวิญญาณระดับสูงสุดมาหลายก้อน บวกกับคนอื่นๆ ที่เคยช่วยไว้ก่อนหน้านี้ เท่ากับว่า
ตอนนี้เขามีหินวิญญาณระดับสูงสุด 15 ก้อน นอกจากนั้นยังมีเงินติดตัวอยู่ประมาณ 100 เหรียญทอง!
นับว่าโชคดีไม่น้อย!
องค์หญิงเก้าเดินนำเยี่ยฉวนมาจนถึงหุบเขาแห่งหนึ่ง
เยี่ยฉวนเห็นคนสองคนอยู่ตรงนั้น หากตัดสินจากเครื่องแต่งกายแล้ว พวกเขาย่อมต้องมาจากแคว้นถังอย่างแน่นอน!
ระหว่างแคว้นถังและแคว้นเจียง มีความแตกต่างกันในเรื่องของภาษาและเสื้อผ้าที่สวมใส่ โดยเฉพาะ
อย่างยิ่งสำเนียงท้องถิ่นที่ยิ่งแตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด!
เมื่อมองจากไกลๆ ทันทีที่ชายหนุ่มทั้งสองเห็นองค์หญิงเก้าและเยี่ยฉวน พวกเขาต่างก็ตกใจมาก “พวกเจ้ามาจากแคว้นเจียงงั้นหรือ?”
ดวงตาของพวกเขาเลื่อนมายังศีรษะเปื้อนเลือดในมือขององค์หญิงเก้า เมื่อได้เห็นใบหน้านั่นชัดเจน
สีหน้าของชายหนุ่มทั้งสองก็พลันซีดเผือดลง เมื่อถึงตอนนี้ องค์หญิงเก้าก็ได้โยนศีรษะนั้นไปที่ชายคนหนึ่ง และขณะเดียวกันนั้นเอง นางก็พลันรีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
“เร็วอะไรขนาดนี้เนี่ย!”
เยี่ยฉวนหรี่ตาลงเล็กน้อย เพราะความแข็งแกร่งขององค์หญิงเก้า……นางนั้นทรงพลังมากเกินกว่าที่เขา
คาดเอาไว้มากทีเดียว!
ชายหนุ่มวิ่งออกไปโดยไม่คิดอะไรอีก เมื่อเข้าถึงตัวชายคนนั้นได้ เยี่ยฉวนจึงออกหมัดชกทันที!
หมัดทลายภูผา!
พลังหมัดที่แผ่ออกมาระเบิดหินรอบๆ ทำให้แตกกระจายจนสิ้น!
เมื่อชายหนุ่มฝ่ายตรงข้ามรับรู้ได้ถึงพลังหมัดของเยี่ยฉวน เขาพลันรู้สึกช็อกและไม่กล้าที่จะปล่อยหมัดอานุภาพเบาแสนเบาของตัวเองออกมาสู้ให้อาย ดังนั้นชายหนุ่มจึงหยุดและเปลี่ยนท่าทางเป็นนั่งขัดสมาธิโดย
เอามือกอดอกแทน
แกร๊ก!
พื้นใต้ฝ่าเท้าของชายคนนั้นแยกออกจากกันทันที ในขณะเดียวกันแขนและขาของเขาก็กลายเป็นหนามแหลมดั่งกุหลาบสีทองที่แข็งเหมือนกับโลหะ!
ในเวลานั้น หมัดของเยี่ยฉวนก็มาถึงพอดี
ตู้ม!
เมื่อเสียงระเบิดดังขึ้น ชายคนนั้นพลันกระเด็นถอยห่างออกไปหลายจั้ง ส่วนเยี่ยฉวนเองก็ถูกแรง
สะท้อนถอยหลังไปถึงหนึ่งจั้ง!
ขณะที่ชายหนุ่มหยุดมือ เขาก็เหลือบมองไปที่กำปั้นของตัวเองซึ่งตอนนี้กลายเป็นสีแดงก่ำ!
เมื่อเห็นฉากนี้ เยี่ยฉวนจึงหรี่ตาลงเล็กน้อย “ทุกคนที่นี่ล้วนไม่ธรรมดาจริงๆ เสียด้วย!”
ชายคนนั้นก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่รอช้า ก่อนจะมาปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าเยี่ยฉวน ท่อนแขนแข็งแกร่ง
ของอีกฝ่ายฟาดลงไปจนสุดแรง ทันใดนั้นเสียงระเบิดพลันดังขึ้นในสนามอย่างต่อเนื่อง!
“ช่างน่ากลัวอะไรอย่างนี้!”
เยี่ยฉวนจับมือขวาของตัวเองขึ้นมา ก่อนจะค่อยๆ รวบรวมพลังลมปราณอย่างช้าๆ เพื่อเสริมเคล็ดวิชาของตัวเองลงในหมัด ในช่วงเวลาที่เขากำลังจะได้ออกแรง ภาพที่เห็นตรงหน้าก็พลันเปลี่ยนไป วินาทีถัดมา
ศีรษะของชายตรงหน้าก็ดูจะขาดกระเด็นไป!
เยี่ยฉวนมองสตรีผู้บ้าบิ่นที่อยู่ตรงหน้าเขาด้วยความรู้สึกทึ่ง!
ชุดสีเงินและดาบโค้งสีทอง!
นางคือองค์หญิงเก้า!
“นางใช้ดาบสังหารบุรุษได้ภายในไม่กี่วินาทีเนี่ยนะ!”
เยี่ยฉวนรู้สึกว่าสมองของตัวเองช่างว่างเปล่า!
องค์หญิงเก้าเก็บดาบสีทองเข้าฝัก นางหมุนตัวและเดินมาทางเยี่ยฉวน สายตาจับจ้องไปยังชายหนุ่มผู้ที่มาด้วยกันอย่างไม่เข้าใจ “ไยไม่สู้ให้จนสุดกำลังเล่า เจ้าจะออมแรงไว้ทำไม?”
เยี่ยฉวนพูดไม่ออก “……”
นางจ้องหน้าเยี่ยฉวน “เจ้าเป็นถึงผู้ฝึกกระบี่ เมื่อลงมือแล้ว หากจะใช้เวลาให้สั้นที่สุดก็ย่อมได้ แต่ทำไมถึงเก็บงำความแข็งแกร่งของเจ้าเอาไว้กัน? เจ้าต้องรู้ก่อนว่าในสถานที่แบบนี้ หากไม่รีบจบการต่อสู้ให้เร็ว
ที่สุด ถ้างั้นก็เป็นไปได้ว่าฝ่ายศัตรูจะดึงพวกเข้ามาเพิ่มอีก เจ้าอยากจะหาเรื่องเหนื่อยเพิ่มขึ้นหรือยังไงกัน?”
เยี่ยฉวนตกอยู่ในความเงียบ
องค์หญิงเก้ายังคงเดินหน้าต่อไป สายตาของนางคมกริบเหมือนใบมีด จากนั้นหญิงสาวก็กล่าวด้วยน้ำเสียงที่เย็นยะเยือกว่า “เจ้าไม่ได้มาที่นี่เพื่อฝึกฝน แต่มาเพื่อฆ่าหรือถูกฆ่าต่างหาก!!”
เยี่ยฉวนยิ้มอย่างขมขื่น “เข้าใจแล้ว”
องค์หญิงเก้าตวาด “ให้มันจริงจังกว่านี้หน่อย!”
เยี่ยฉวนรีบกล่าวอย่างเคร่งขรึมทันที “ข้าเข้าใจแล้ว!”
องค์หญิงเก้าพยักหน้าเล็กน้อย “จงเอาอย่างข้านี่!”
เยี่ยฉวนเริ่มรวบรวมถ้วยรางวัลอีกครั้งอยู่ในใจ คราวนี้เขาได้รับหินวิญญาณระดับสูงสุด 5 ก้อนและ
เหรียญทองอีก 50 เหรียญ ตอนนี้ชายหนุ่มมีหินวิญญาณระดับสูงสุดอยู่ 20 ก้อนและ 150 เหรียญทองแล้ว!
เยี่ยฉวนเอามือตบกระเป๋าใบเล็กที่ห้อยอยู่ข้างเอวพลางหัวเราะคนเดียวอย่างกับคนโง่ ก่อนจะรีบเดิน
ตามองค์หญิงเก้าไป
องค์หญิงเก้าเดินนำเยี่ยฉวนมาจนถึงถ้ำที่ใช้ซ่อนตัว หญิงสาวนั่งไขว้ขาลงบนพื้น จากนั้นจึงลงมือก่อ
ไฟและนำไก่ออกมาย่างสบายใจเฉิบ
เยี่ยฉวนรู้สึกประหลาดใจ ก็เห็นอยู่ชัดๆ ว่าเขาและนางเดินมาด้วยกันมือเปล่าแล้วจะไปเอาไก่มาจาก
ไหน!
องค์หญิงเก้ามองเยี่ยฉวน “อะไรกัน? นี่เจ้าสงสัยงั้นเหรอ?”
เยี่ยฉวนพยักหน้ารับอย่างรวดเร็ว
นางชูแหวนที่ประดับอยู่บนนิ้วเรียวยาวให้ได้เห็น “นี่คือแหวนสำหรับเก็บสัมภาระ ยังมีที่ว่างอีกมากมายอยู่ภายใน ข้าสามารถใช้แหวนวงนี้เพื่อเก็บข้าวของที่หามาได้ จะยกเว้นก็แต่สิ่งมีชีวิตเท่านั้น”
เยี่ยฉวนทำตาเป็นประกาย “แหวนวงนั้นข้าขอดูได้หรือไม่?”
องค์หญิงเก้าเป็นคนใจกว้าง นางก้มหน้าลงเพื่อถอดแหวนออกและส่งมันให้กับเยี่ยฉวน เขาพินิจมอง
มันอย่างละเอียดด้วยความระมัดระวัง ดวงตาทั้งสองฉายแววอยากรู้อยากเห็น “ข้างในมีพื้นที่ขนาดเท่าไหร่?”
องค์หญิงเก้าพึมพำ “ก็ขนาดเท่ากับห้องๆ หนึ่งกระมัง!”
เยี่ยฉวนดูตกใจก่อนจะถามขึ้น “ต้องใช้เหรียญทองประมาณเท่าไหร่จึงจะสามารถซื้อได้สักอัน?”
องค์หญิงเก้าค่อยๆ ปรายตามองเยี่ยฉวน “5 แสนเหรียญทอง เจ้าสิ่งนี้มีราคาค่างวดก็จริง แต่ทว่าก็ไม่มีวางขายอยู่ตามท้องตลาดหรอกน่ะ!”
“5 แสนเหรียญทอง!”
เยี่ยฉวนเหมือนกับจะทำวิญญาณหลุดลอยออกจากร่าง ชายหนุ่มรีบส่งแหวนคืนให้กับองค์หญิงเก้า
ทันที “5 แสนเหรียญทอง! ท่านต้องล้อข้าเล่นแน่ๆ ต่อให้ข้าขายทรัพย์สินทั้งหมดที่มีอยู่ รวมถึงขายตัวเองด้วยแล้วก็ยังไม่มีปัญญาซื้อเลยด้วยซ้ำ!”
องค์หญิงเก้าเหลือบมองไปที่แหวนสัมภาระก่อนจะพูดขึ้น “ถ้าเจ้าชอบละก็ ข้ายกให้!”
— จบตอน —