บทที่ 77 รู้หรือไม่ว่าข้าชอบเจ้าตรงไหน? (ต้น)
อันหลานซิ่วเอาแต่ชำเลืองมองเยี่ยฉวนจากด้านหลัง ทว่าหญิงสาวกลับไม่ได้พูดสิ่งใด
เบื้องหน้าเยี่ยฉวน สายตาของบุรุษแปลกหน้าผู้นั้นกวาดตามองตั้งแต่หัวจดเท้า ก่อนเอ่ยวาจาท้าทาย “ไอ้เด็กเมื่อวานซืน เจ้านี่ท่าจะวอนเสียแล้ว!”
สิ้นเสียงของชายแปลกหน้า เขาพลันฉวยไม้เท้าเหล็กและฟาดใส่เยี่ยฉวนอย่างรวดเร็ว
ชายหนุ่มกำหมัดขวาซึ่งอัดแน่นจากการผสานรวมของเคล็ดวิชาต่อสู้
ก่อนจะพุ่งหมัดออกต้านแรงปะทะ!
ฟึ่บบบ!
การปะทะกันของพลังชี่ขั้นปฐมก่อให้เกิดเสียงระเบิดดังขึ้น!
ตูม!
สิ้นเสียงระเบิด ตามมาด้วยร่างของชายแปลกหน้าที่ล่าถอยออกไปหลายจั้ง กระบอกเหล็กของเขาสั่นระริก ขณะเดียวกัน เยี่ยฉวนเองก็ถูกแรงปะทะจนถอยกรูดออกไปเช่นกัน หมัดข้างขวามีอาการสั่นเล็กน้อย
ฝ่ายตรงกันข้ามยกไม้เท้าในมือขึ้นพิจารณา ก่อนละสายตาตวัดกลับมาที่เยี่ยฉวน “ใช้ได้ทีเดียว!”
โดยไม่รอช้า ชายแปลกหน้ากระชับไม้เท้าในมือ ก่อนจะเหวี่ยงเข้าหาร่างของเยี่ยฉวนอีกครั้ง
ควับบบ!
ลมที่พุ่งออกเกิดเสียงดังรุนแรง!
สายตาไม่อาจจับความเคลื่อนไหว เห็นเพียงไม้เท้าที่ลอยมาเบื้องหน้าอย่างรวดเร็วจนยากจะหลบ ดังนั้นชายหนุ่มจึงตัดสินใจยกหมัดขวาออกต้านทาน!
นี่คือการออกหมัดอย่างตรงๆ!
หมัดทลายภูผา!
อานุภาพแห่งพลังหมัดสามารถทุบหินผาและทลายทองคำ!
เปรี้ยง!
เสียงปะทะดังสนั่น ไม้เท้าสั่นเทิ้มอย่างแรง ทว่าถึงจะเป็นแบบนั้นก็ยังสุดที่จะต้านทาน ชายหนุ่มปลิวไปถอยไปหลายจั้ง วินาทีต่อมาเจ้าของไม้เท้าที่ว่าก็พลันปรากฏกายอยู่เบื้องหน้าโดยมิทันตั้งตัว แสงสว่างวาบเข้าตาพุ่งเข้าหาลำคอของชายหนุ่ม!
อันตราย!
ชายหนุ่มหรี่ตาชำเลือง ความคิดแวบแรกพุ่งปลาบเข้ามา ดูถ้าเขาคงไม่อาจปิดกั้นพลังที่แท้จริงไว้ได้อีกต่อไป คิดดังนั้นเยี่ยฉวนจึงวาดฝ่ามือข้างขวาออกเป็นวงกลม
ฮึ่มมม!
เสียงกระบี่ดังสะท้อนก้องทั่วทั้งทุ่งหญ้า และในชั่วพริบตา……
เปรี้ยง!
ร่างคนผู้หนึ่งกระเด็นไปไกลหลายจั้ง!
ร่างของชายแปลกหน้า!
เขาหยุดนิ่งกับที่มองมาที่เยี่ยฉวนสายตาฉายแววหวาดหวั่น “ปราณกระบี่ ที่แท้เจ้าเป็นผู้ฝึกกระบี่!”
เยี่ยฉวนจ้องตา “อยากจะลองอีกสักตั้งหรือไม่?”
เมื่อได้ยินคำท้าทาย ชายแปลกหน้าหาได้กลัวไม่ เขากลับแสยะยิ้ม “ข้าลองแน่! ข้าโม่อวิ๋นฉี หาได้กลัวใครหน้าไหน ข้า……”
โดยมิให้ตั้งตัว เยี่ยฉวนได้พุ่งออกประจันอยู่เบื้องหน้า ขณะนั้นเองลำแสงเย็นเฉียบก็ได้ฟาดฉับลงมา
โม่อวิ๋นฉีพลันสีหน้าเปลี่ยน “ไอ้เวรนี่ เล่นทีเผลอ……”
พูดพลางวาดไม้เท้าเหล็กออกไปด้านข้าง!
เพชรตัดเพชร!
เปรี้ยง!
เสียงของโลหะกระทบกันดังสนั่นหวั่นไหวไปทั้งทุ่งกว้าง ท่ามกลางประกายไฟแล่บปลาบ ร่างของโม่อวิ๋นฉีพลันถอยกรูดรวดเดียวออกไปไกลนับสิบจั้ง!
ในเวลานั้นเอง เยี่ยฉวนเลือกที่จะรามือ เขาหันไปหาอันหลานซิ่ว พลางใช้สายตาแสดงความขอโทษอย่างสุดซึ้ง “ขออภัยที่ทำเรื่องเช่นนี้ต่อหน้าท่าน!”
ทว่าอันหลานซิ่วกลับไม่ได้กล่าวอันใด หากแต่ยิ้มน้อยๆ ออกมาแทน
ท่าทีของนางน่าประหลาดนัก หรือมิเช่นนั้นจะบอกว่าเขาอับอายก็คงได้ เยี่ยฉวนนิ่งคิดนิดหนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปทางโม่อวิ๋นฉีพร้อมกับพูดว่า “มาสู้กันเถิด!”
พูดไม่ทันขาดคำ เขาพุ่งทะยานตรงเข้าหาทันที!
โม่อวิ๋นฉี “……”
ขณะที่อันหลานซิ่วมองเยี่ยฉวนอยู่ห่างๆ อย่างครุ่นคิด
ผ่านไปสัก 1 ก้านธูป เสียงตวาดของคนผู้หนึ่งพลันดังขัดจังหวะคนทั้งสอง “พอได้แล้ว!”
เจ้าของเสียงคือชายแก่ อาจารย์ใหญ่จี้! ผู้ปรากฏกายออกมาเคียงข้างอันหลานซิ่ว ก่อนชายชราจะพยักหน้าทักทายต่อนางและหันไปมองเยี่ยฉวนกับโม่อวิ๋นฉีซึ่งกำลังต่อสู้ติดพันอยู่ไม่ไกล
โดยไม่คาดฝัน อาจารย์ใหญ่จี้หันมาพูดกับอันหลานซิ่ว “ท่าทางท่านจะเป็นห่วงเขามากทีเดียว?”
‘เขา’ ผู้ที่ถูกเอ่ยถึงคือเยี่ยฉวน!
หญิงสาวยกมือขึ้นลูบผมราวกับทำตัวไม่ถูก ก่อนตอบมาว่า “ใช่!”
ทว่าเมื่อได้ยินเช่นนั้น ชายชราก็พลันมองอีกฝ่ายอย่างคาดคั้น “ผู้เยี่ยมยุทธ์อัน รู้หรือไม่ว่าท่านพูดอะไรออกมา?”
หญิงสาวหัวเราะออกมาเบาๆ “เพียงแค่เขากล้าเผชิญหน้ากับกองพันทหารจากแคว้นถังเพียงลำพัง เขาก็สมควรได้รับความเป็นมิตรในฐานะสหายของข้าแล้ว แน่ละ ตอนนี้พวกเราเป็นสหายกัน!”
“สหายของนาง!”
ชายแก่พึมพำกับตนเอง “ข้าเข้าใจว่าในแคว้นเจียง มีคนไม่เกิน 5 คนที่นางยอมรับในฐานะสหาย!”
เปรี้ยง!
ฉับพลันนั้นเอง มันก็ได้บังเกิดเสียงระเบิดดังสนั่น สิ่งที่ทุกคนเห็นคือโม่อวิ๋นฉีโดนแรงปะทะให้ล่าถอยห่างออกไปอีกหลายจั้ง
ทว่าเยี่ยฉวนหาได้สนใจจะติดตามไม่ เขาย้อนกลับมาหาอันหลานซิ่วท่ามกลางสายตาของโม่อวิ๋นฉีซึ่งจับจ้องไปยังเยี่ยฉวนและอันหลานซิ่ว ก่อนที่ชายแปลกหน้าเองก็พลอยหยุดการต่อสู้เช่นกัน
ชายชราแซ่จี้หันมาทางโม่อวิ๋นฉี “นับแต่นี้ไปเจ้าทั้งสองเป็นศิษย์ของสถานศึกษาฉางหลาน!”
ชายหนุ่มและโม่อวิ๋นฉีชะงักด้วยความตกตะลึง!
“ศิษย์แห่งสถานศึกษาฉางหลาน!”
โม่อวิ๋นฉีชี้มือมาทางเยี่ยฉวนพลางหันไปถาม “เขา เขาเป็นศิษย์ฉางหลานด้วยหรือ?”
ชายชราตอบอย่างใจเย็น “ทำไม เจ้ามีปัญหาอันใด?”
โม่อวิ๋นฉีเหลือบมองผู้พูด “ผู้เฒ่า สถานศึกษาฉางหลานมีศิษย์ทั้งหมดกี่คนกัน?”
อาจารย์ใหญ่จี้ตอบหน้าตาเฉย “รวมกับเจ้า มีทั้งหมดสาม! อีกคนหนึ่งกำลังจะมาถึง เมื่อถึงตอนนั้นจะมีศิษย์ทั้งหมด 4 คน!”
“สี่!”
โม่อวิ๋นฉีชาไปทั้งร่าง เขานิ่งงันไปชั่วขณะ พลันกลับหลังหันเตรียมเดินจากไปโดยไม่มีลังเล “ข้าไปสถานศึกษาฉางมู่เสียจะดีกว่า!”
ชายชราแซ่จี้มองตามโม่อวิ๋นฉีแววตาเรียบเฉย “คัมภีร์ไม้เท้าสยบฟ้าดินเล่มที่สอง แน่ใจหรือว่าเจ้าไม่ต้องการมันแล้ว?”
จากระยะห่างออกไป โม่อวิ๋นฉีที่ได้ยินพลันชะงักฝีเท้าและหันกลับมองมายังอาจารย์ใหญ่จี้ “ตาแก่……ท่านปู่ ท่านปู่ใหญ่ สถานศึกษาที่มีศิษย์เพียง 4 คน ท่าน……ท่านแน่ใจหรือว่าจะไปรอด?”
อาจารย์ใหญ่ตอบกลับอย่างใจเย็น “เจ้าเคยสมัครเข้าเป็นศิษย์ของฉางหลานแล้ว ต่อให้ไปที่นั่นเวลานี้ ยังไงพวกเขาก็ไม่มีทางรับเจ้าเป็นศิษย์!”
ได้ยินชายชราพูดเช่นนี้ โม่อวิ๋นฉีพลันยกมือขึ้นชี้หน้าอย่างโกรธเกรี้ยว “ตาแก่ เจ้าหลอกข้า!”
ชายชรายักไหล่อย่างไม่แยแส “ข้าไม่ได้บังคับ! เป็นเจ้าเองที่ขอร้องให้ข้ารับเจ้าเป็นศิษย์แห่งสถานศึกษาฉางหลาน!”
ยิ่งได้ฟัง โม่อวิ๋นฉีแทบกระอักออกมาเป็นโลหิต “เป็นเพราะเจ้า! ตอนนั้นเจ้าพูดวาจากำกวม เจ้า เจ้าบอกว่าสถานศึกษาฉางหลานคล้ายกับสถานศึกษาฉางมู่ เจ้า……”
“ก็มันคล้ายกันจริง!”
โดยไม่หยุดพัก อาจารย์ใหญ่จี้รีบพูดว่า “ทั้งสองแห่งอยู่ในเมืองหลวง และเป็นสถานศึกษา……นี่ไงคล้ายกันไหม ทีนี้เจ้ายังมีปัญหาอันใดอีก?”
“ข้า……”
— จบตอน —