ตอนที่ 1015

คิดถึงฟ้า

กลุ่มคนตระกูลฟางได้สะกดข่มความคิดเห็นของพวกมันไว้เป็นเวลานาน และในตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างก็ปะทุขึ้นมา

“นายน้อย ท่าน…ท่านกำลังจะปรุงเม็ดยาคิดถึงฟ้า?”

“นายน้อยได้ปรุงเม็ดยาวิญญาณตะวันทุกชั้นฟ้า และเม็ดยาแยกทะเลต่อต้านสวรรค์ไปแล้ว แต่…เม็ดยาคิดถึงฟ้าคือเม็ดยาอันดับแรกของตระกูลฟาง! ไม่มีใครสามารถจะปรุงมันขึ้นมาได้!”

ทั่วทั้งแผนกเต๋าแห่งการปรุงยากำลังเดือดพล่าน

ดวงตาฟางเหยียนซวีสาดประกายเจิดจ้าขึ้นด้วยความมุ่งหวัง ขณะที่มองไปยังเมิ่งฮ่าว ถึงแม้ท่านไม่เชื่อว่าเมิ่งฮ่าวจะทำได้สำเร็จจริงๆ ก็ตามที แต่ก็ต้องการจะเห็นด้วยสองตาของตัวเองว่าอาจจะมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นก็เป็นได้

สำหรับวิธีการของฟางโส่วเต้าที่นำมาใช้เพื่อทำให้เมิ่งฮ่าวต้องพบกับความยุ่งยาก ฟางเหยียนซวีไม่เห็นด้วย เมื่อต้องให้เลือกระหว่างความรักและโอกาส บางคนก็เลือกความรัก บางคนก็เลือกโอกาส และท่านก็รู้สึกว่าไม่ถูกต้องที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วยความคิดเห็นของตนเอง

การบังคับให้ผู้อื่นเลือกตามความคิดของตัวเองเป็นเรื่องที่ผิดอย่างเห็นได้ชัด แต่ท่านก็ไม่อยู่ในฐานะที่จะพูดอะไรออกมาได้ นอกจากนั้นเมิ่งฮ่าวก็อยู่ในสายโลหิตเดียวกับฟางโส่วเต้าอีกด้วย ซึ่งท่านไม่ใช่

ฟางโส่วเต้ากำลังขมวดคิ้ว มันมั่นใจว่าเมิ่งฮ่าวไม่อาจจะปรุงเม็ดยาคิดถึงฟ้าขึ้นมาได้ ยิ่งไปกว่านั้นถึงแม้ว่าจะมีเหตุการณ์ที่ต่อต้านสวรรค์บางอย่างเกิดขึ้น มันก็ได้ลดของรางวัลไปเรียบร้อยแล้ว ทำให้เมิ่งฮ่าวไม่อาจจะเอาชนะการเดิมพันในครั้งนี้ได้อย่างแน่นอน

 

แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง ทำให้มันรู้สึกว่าได้มองข้ามบางสิ่งไป แต่น่าเสียดายที่ไม่ว่ามันจะตรวจสอบรายละเอียดทั้งหมดอย่างไรก็ตามที ก็ยังไม่อาจจะค้นพบร่องรอยใดๆ เกี่ยวกับสิ่งที่อาจจะเกิดขึ้นนี้ได้

“เจ้าบัดซบน้อยช่างเจ้าเล่ห์เป็นอย่างยิ่ง ข้าต้องระมัดระวังตัวให้ดี…ไม่ว่ามันจะทำได้สำเร็จหรือไม่ มันก็ต้องจ่ายด้วยคะแนนความดีหนึ่งร้อยล้านแต้ม”

ย้อนกลับไปยังเทือกเขาของแผนกเต๋าแห่งการปรุงยา ที่ด้านหน้าของศาลาเม็ดยา อันที่จริงเมิ่งฮ่าวไม่ได้คิดไปถึงของรางวัลสำหรับการปรุงยาเม็ดยาแยกทะเลต่อต้านสวรรค์แม้แต่น้อย เขามั่นใจว่าฟางโส่วเต้าต้องหาเหตุผลในการลดจำนวนรางวัลลงไป เพื่อให้มั่นใจว่าเขาไม่อาจจะมีหินลมปราณได้ครบตามที่ต้องการภายในเวลาที่จำกัดไว้อย่างแน่นอน

เมื่อเป็นเช่นนั้น เมิ่งฮ่าวจึงได้ตัดสินใจที่จะทำให้ดีที่สุด เพื่อแสดงสิ่งที่ยิ่งใหญ่ออกมา ด้วยการไปตีกลองอันดับที่สาม เป็นการบ่งบอกว่านอกจากปรมาจารย์รุ่นแรกแล้ว เขาจะพยายามกระทำในสิ่งที่ไม่มีใครในตระกูลฟางเคยทำได้มาก่อน! เขาจะปรุงเม็ดยาที่ไม่เคยมีใครปรุงได้มาก่อน…เม็ดยาคิดถึงฟ้า!

ไม่ว่าจะเป็นฟางตานอวิ๋น หรือฟางเหยียนซวี หรือคนอื่นๆ ทั้งหมดในตลอดหลายปีที่ผ่านมา ไม่เคยจะปรุงเม็ดยาคิดถึงฟ้าในตำนานของตระกูลได้มาก่อน!

เมื่อเมิ่งฮ่าวมาหยุดอยู่ที่เบื้องหน้าของกลองใบที่สาม และหันหน้าไปมองยังรอบๆ บริเวณนั้น เขามองเห็นกลุ่มคนของตระกูลฟางมาออกันอย่างหนาแน่นในทั่วทุกทิศทาง จ้องมองมาที่เขา ดวงตาพวกมันสาดประกายขึ้นด้วยคลั่งไคล้ชื่นชม

เมิ่งฮ่าวสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ ด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม เขาประสานมือและจากนั้นก็โค้งตัวลงให้กับสหายร่วมตระกูลทั้งหมด

“ท่านทั้งหลาย ข้าต้องการจะปรุงเม็ดยาคิดถึงฟ้า!”

“แต่น่าเสียดาย…ที่ยาเม็ดนี้ต้องใช้คะแนนความดีหนึ่งร้อยล้านแต้ม ในตอนนี้ข้ามีคะแนนความดีไม่เพียงพอ ดังนั้นข้าอยากจะขอร้องให้พวกท่านช่วยมอบคะแนนความดีให้ข้าบ้าง เพื่อจะสามารถปรุงยาเม็ดนี้ขึ้นมาได้…”

“ยาเม็ดนี้นอกจากท่านปรมาจารย์รุ่นแรกแล้ว ก็ไม่มีใครจะสามารถปรุงได้มาก่อน…เม็ดยาคิดถึงฟ้า!”

เสียงของเมิ่งฮ่าวดังก้องออกไปในทั่วทุกทิศทาง ถ้าเขากล่าวเช่นนี้ก่อนที่จะปรุงเม็ดยาแยกทะเลต่อต้านสวรรค์ คงมีคนในตระกูลน้อยมากที่จะยินดีมอบคะแนนความดีให้กับเขา

แต่ตอนนี้หลังจากที่เพิ่งเข้ามายังศาลาเม็ดยา และทำการปรุงเม็ดยาแยกทะเลต่อต้านสวรรค์ได้สำเร็จ เขาได้สร้างเป็นแรงจูงใจขึ้นมาจนถึงจุดสูงสุด โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่ได้แสดงเต๋าแห่งการปรุงยาของตัวเอง ด้วยการปรุงเม็ดยาแยกทะเลต่อต้านสวรรค์ขึ้นมา สำหรับคนทั้งหมดที่กำลังเฝ้ามองดูอยู่ ต่างก็คิดว่าเขาคือสิ่งที่คล้ายกับเป็นตำนานไปแล้ว

ดังนั้นเมื่อเมิ่งฮ่าวกล่าวคำพูดเหล่านี้ออกมา ก็ไม่มีใครในกลุ่มคนที่อยู่รอบๆ บริเวณนั้นจะปฏิเสธ อันที่จริงพวกมันทั้งหมดต่างก็รู้สึกตื่นเต้นมากเป็นอย่างยิ่ง ที่จะส่งมอบคะแนนความดีให้กับเขา

พวกมันต้องการจะเห็นด้วยสองตาของตนเอง…ถึงบางสิ่งที่ไม่เคยจะเกิดขึ้นมาก่อนในประวัติศาสตร์ของตระกูล พวกมันต้องการจะเห็นไม่ว่าเมิ่งฮ่าวจะสามารถปรุงเม็ดยาคิดถึงฟ้าได้จริงหรือไม่ก็ตามที

“นายน้อย ไม่จำเป็นต้องเกรงใจไป! ข้ายินดีที่จะมอบคะแนนความดีให้กับท่านสักเล็กน้อย!”

“นายน้อย ข้ามีไม่มากนัก เพียงแค่หนึ่งพันคะแนนเท่านั้น แต่ข้าจะมอบให้ท่านทั้งหมดเพื่อปรุงยาเม็ดนั่น!” เกิดเป็นเสียงดังก้องออกไปในทั่วทุกทิศทาง

คะแนนความดีที่มีจำนวนแตกต่างกัน ได้ถูกส่งต่อไปยังแผ่นหยกของเมิ่งฮ่าว ทำให้มีจำนวนเพิ่มสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว

ไม่นานนักก็มีมากกว่าสิบล้านแต้ม แต่เมื่อบรรลุถึงสามสิบล้านแต้ม มันก็เริ่มช้าลง แต่ก็ยังคงอยู่ห่างจากจำนวนที่เขาต้องการอยู่มากนัก

ในตอนนี้เองที่นักปรุงยาทั้งหมดจากแผนกเต๋าแห่งการปรุงยา ได้ก้าวเท้าตรงมาและเริ่มมอบคะแนนความดีให้กับเมิ่งฮ่าว

“ความมุ่งหวังอันยิ่งใหญ่ในชีวิตพวกเราเหล่านักปรุงยาทั้งหมด นอกจากจะปรุงเม็ดยาอันไร้ที่เปรียบและไม่เหมือนใครออกมาเป็นของตนเองได้แล้ว ก็ยังต้องการที่จะได้เห็นเม็ดยาคิดถึงฟ้าในตำนานของตระกูลอีกด้วย!”

“พวกเรารู้ว่าในชั่วชีวิตนี้ คงไม่มีทางจะสามารถปรุงยาเม็ดนี้ขึ้นมาด้วยตนเองได้ นายน้อย เมื่อท่านมีโอกาสที่จะทำได้สำเร็จ แล้วพวกเราจะอยู่นิ่งเฉยกันได้อย่างไร?!”

“นายน้อย ข้าขอร้องท่าน ท่านต้องทำให้สำเร็จให้จงได้!!”

ขณะที่เสียงเหล่านี้ดังก้องออกมา คะแนนความดีของเมิ่งฮ่าวก็พุ่งทะยานขึ้นไปจากสามสิบล้านแต้ม จนแทบจะมากกว่า แปดสิบล้านแต้มในทันที

จิตใจเมิ่งฮ่าวเต็มไปด้วยความอบอุ่น เขาประสานมือและโค้งตัวลงให้กับคนทั้งหมด แต่คะแนนความดีของเขา…ก็ยังคงสูงไม่เพียงพอ

ทันใดนั้น เสียงหัวเราะก็ดังก้องออกมาจากภูเขาที่อยู่ตรงจุดกึ่งกลางลึกเข้าไปในแผนกเต๋าแห่งการปรุงยา จากนั้นก็ได้ยินเสียงของผู้เฒ่าโอสถฟางตานอวิ๋นดังก้องออกมา

“ฮ่าวเอ๋อร์ เหล่าฟูขอมอบคะแนนความดีให้กับเจ้ายี่สิบล้านแต้ม!”

ฟางตานอวิ๋นโบกสะบัดชายแขนเสื้อ และคะแนนความดีของเมิ่งฮ่าวก็พุ่งขึ้นไปอย่างรวดเร็วจนมีทั้งหมดหนึ่งร้อยล้านแต้ม!

ในช่วงเวลาเดียวกันนั้น ฟางเหยียนซวีได้ลดมือลง ท่านก็คิดว่าจะมอบคะแนนความดีให้กับเมิ่งฮ่าวด้วยเช่นกัน นอกจากนี้…พวกท่านก็เป็นนักปรุงยาอีกด้วย และต้องการจะได้เห็นเม็ดยาคิดถึงฟ้ามานานแล้ว เป็นความต้องการซึ่งคนที่ไม่ใช่นักปรุงยาอาจจะไม่มีวันเข้าใจได้

ฟางโส่วเต้าได้แต่ยิ้มอย่างขมขื่นออกมา มันไม่เคยจะคาดคิดว่าเมิ่งฮ่าวจะสามารถเอาชนะอุปสรรคแรกในการปรุงเม็ดยาคิดถึงฟ้าได้อย่างง่ายดายเช่นนี้มาก่อน นอกจากนั้นในข้อตกลงเดิมของคนทั้งสอง เมิ่งฮ่าวไม่อาจจะหยิบยืมหินลมปราณจากผู้อื่น แต่ก็ไม่ได้ครอบคลุมไปถึงคะแนนความดี

เมิ่งฮ่าวยืนอยู่ที่ด้านนอกของศาลาเม็ดยาในแผนกเต๋าแห่งการปรุงยา สูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ ขณะที่ประสานมือและโค้งตัวลงต่ำไปยังทิศทางของยอดเขาของฟางตานอวิ๋น จากนั้นก็หมุนตัวยกมือขึ้นและฟาดลงไปบนกลองใบที่สาม

ตง!

เสียงนั้นดังก้องออกไปทั่วทั้งตระกูล คะแนนความดีหนึ่งร้อยล้านแต้มของ

เมิ่งฮ่าวหายไป และที่เบื้องหน้าก็ปรากฏเป็นข้อมูลเกี่ยวกับเม็ดยาคิดถึงฟ้า

“เม็ดยาคิดถึงฟ้า! ใครก็ตามที่ปรุงยานี้ได้จะกลายเป็นเจ้าแผนกเต๋าแห่งการปรุงยา! สิ่งที่ต้องใช้ในการพยายามจะลองปรุงยานี้ก็คือ การปรุงยาทั้งสองเม็ดก่อนหน้านี้ ค่าของส่วนผสมต้นสมุนไพรคือคะแนนความดีหนึ่งร้อยล้านแต้ม”

ดวงตาเมิ่งฮ่าวสาดประกายขึ้นด้วยแสงแปลกๆ เมื่อได้เห็นสี่ตัวอักษรนี้!

ตานเต้าจือจู่! (เจ้าแผนกเต๋าแห่งการปรุงยา)

นี่คือเหตุผลที่แท้จริง ที่ทำไมเขาถึงได้กระทำเรื่องนี้ เขาไม่ได้สนใจเกี่ยวกับตำแหน่งนี้ แต่เขาสนใจในโชควาสนาที่จะได้รับหลังจากที่กลายเป็นเจ้าแผนกเต๋าแห่งการปรุงยา!

โชควาสนาเช่นนั้นเป็นสิ่งที่คนทั้งหมดแทบจะไม่รู้ นอกจากนี้…ตั้งแต่ตอนที่ปรมาจารย์รุ่นแรกได้ตายไปในช่วงของการเข้าฌาณจวบจนกระทั่งมาถึงทุกวันนี้ ก็ไม่เคยมีเจ้าแผนกเต๋าแห่งการปรุงยามาก่อน โชควาสนาที่เขาจะได้รับนี้เป็นสิ่งที่ถูกละเลยมานานแล้ว จากสิ่งที่เขาได้เรียนรู้มาจากประวัติศาสตร์ของตระกูล

อย่างไรก็ตามหลังจากที่ทำการค้นคว้าบันทึกโบราณ เมิ่งฮ่าวก็ได้พบกับคำตอบสำหรับปัญหาของตัวเอง

นอกจากนั้น หนึ่งในเหตุผลที่เขามีความเชื่อมั่นเป็นอย่างยิ่งว่า จะสามารถปรุงเม็ดยาคิดถึงฟ้าขึ้นมาได้ ก็เนื่องมาจากข้อมูลที่เขาได้ค้นพบในบันทึกโบราณ ซึ่งประกอบไปด้วยเรื่องราวต่างๆ ที่ถูกเขียนขึ้นมาโดยกลุ่มคนของตระกูลที่พยายามจะปรุงยาเม็ดนี้ขึ้นมา จากข้อมูลเหล่านั้น ทำให้เขารับรู้ได้ถึงร่องรอยบางอย่าง

ร่องรอยเหล่านั้นได้หมุนวนไปมาอยู่ในจิตใจเมิ่งฮ่าว ตลอดช่วงหนึ่งเดือนที่เขาใช้เวลาในการศึกษาค้นคว้า ในที่สุดก็ได้รวมตัวเข้าด้วยกันจนกลายเป็นความคิดที่สำคัญมากเป็นอย่างยิ่ง

“เม็ดยาคิดถึงฟ้า…บางทีอาจจะเป็นข้าเพียงคนเดียวเท่านั้นในตระกูลฟางทั้งหมดนี้ ที่สามารถจะปรุงมันขึ้นมาได้จริงๆ” เมิ่งฮ่าวพึมพำ ในตอนนี้เองที่มองเห็นแสงระยิบระยับของศิลาดวงดาวในดวงตาข้างซ้ายของเขา

“ถึงเวลาที่จะต้องทำตามแผนแล้ว” ในตอนที่เขาได้ต่อยลงไปบนหน้ากลองใบที่สาม ต้นสมุนไพรจำนวนมากได้ปรากฏขึ้นมา

พร้อมกับสูตรยาอีกด้วย ซึ่งเมิ่งฮ่าวได้คว้าจับไว้ และจากนั้นก็เริ่มศึกษาเรียนรู้ ตอนนี้เขายิ่งมีความมั่นใจมากขึ้นกว่าเดิม

“เม็ดยาคิดถึงฟ้าต้องใช้สัมผัสศักดิ์สิทธิ์ ที่สามารถจะยื่นออกไปในท้องฟ้าซึ่งเต็มไปด้วยหมู่ดาว ไปดึงเอาดวงดาวลงมา

จากนั้นก็ใช้พลังของมันมาทำการเร่งปฏิกิริยาของเม็ดยา กลั่นสกัดพวกมันเป็นเวลาอย่างน้อยก็สองสามพันปี จากนั้นเม็ดยาก็จะถูกปรุงขึ้นมาได้!”

“เม็ดยานี้…ไม่ได้ใช้สำหรับกลืนกิน แต่…เป็นของวิเศษที่ใช้ในการฝึกฝนหนึ่งรำพึงกลายเป็นดวงดาว!”

“เม็ดยาคิดถึงฟ้า…จริงๆ แล้ว ศิลาดวงดาวในดวงตาข้างซ้ายของข้า…ก็คือเม็ดยาคิดถึงฟ้า!”

“อันที่จริง ข้าไม่อาจจะปรุงยาเม็ดนี้ขึ้นมาได้ จนกว่าพื้นฐานฝึกตนของข้าจะมีระดับเท่ากับท่านปรมาจารย์รุ่นแรก หรืออาจจะต้องได้รับความช่วยเหลือจากคนที่อยู่ในอาณาจักรนั้นเท่านั้น”

“อย่างไรก็ตาม…ข้ามีเม็ดยาคิดถึงฟ้าอยู่แล้ว ดังนั้นจึงไม่จำเป็นที่จะต้องปรุงมันขึ้นมาจริงๆ ข้าแค่แสร้งทำขึ้นมาก็เท่านั้น!” ด้วยสีหน้าที่สงบนิ่งเหมือนเช่นเคย ขณะที่โบกสะบัดมือขวาขึ้นไป ทันใดนั้นต้นสมุนไพรทั้งหมดก็สั่นสะท้านขณะที่เขาเริ่มทำการทาบกิ่งพวกมันเข้าด้วยกัน

มีสมุนไพรมากกว่าหนึ่งหมื่นต้น ขณะที่พวกมันถูกทาบกิ่งเข้าด้วยกัน กลิ่นอายของต้นสมุนไพรก็พุ่งขึ้นไปในท้องฟ้า เวลาผ่านไปต้นสมุนไพรหลากหลายชนิดก็ได้ปรากฏขึ้นอยู่รอบๆ ร่างเมิ่งฮ่าว ในที่สุดก็มีถึงหนึ่งล้านต้นที่หมุนวนไปมาอยู่รอบๆ ตัวเขา พวกมันรวมตัวกันอย่างแน่นหนาเต็มไปทั่วในท้องฟ้า โดยมีเมิ่งฮ่าวเป็นจุดศูนย์กลาง ห้อมล้อมเขาไว้โดยสิ้นเชิง

ทั้งหมดนี้ต่างก็เป็นต้นสมุนไพรที่ทรงคุณค่า จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่เมิ่งฮ่าวไม่อยากจะสูญเสียพวกมันไป ถึงแม้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะปรุงเม็ดยาคิดถึงฟ้าขึ้นมาใหม่จริงๆ แต่เขาก็คิดว่าจะกลั่นสกัดสิ่งที่มีอยู่แล้วในดวงตาข้างซ้ายของเขา เพื่อให้มั่นใจว่ามันจะถูกประทับให้กลายเป็นของเขาอย่างแท้จริง

 

หลายวันผ่านไป ดูเหมือนว่าต้นสมุนไพรที่หมุนวนอยู่รอบๆ ตัวเมิ่งฮ่าวจะไม่มีวันสิ้นสุด เสียงกระหึ่มดังเต็มอยู่ในอากาศ ขณะที่ต้นสมุนไพรเหล่านั้นแตกกระจายไป กลายเป็นทะเลแห่งต้นสมุนไพร พุ่งตรงมายังเมิ่งฮ่าวหมุนวนเป็นวงกลมอยู่รอบๆ ตัวเขา ห่อหุ้มเขาไว้ที่ด้านใน ป้องกันไม่ให้คนภายนอกมองเห็นได้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น ในตอนนี้เองที่ศิลาดวงดาวได้โผล่ออกมาจากดวงตาเมิ่งฮ่าว ไปลอยอยู่ที่เบื้องหน้าเขา กระจายแสงดาวที่ระยิบระยับออกมา ขณะที่ทำการดูดซับน้ำยาจากต้นสมุนไพรเหล่านั้น

จากนั้นเขาก็ทำการร่ายเวทพร้อมกันทั้งสองมือ ทำให้เปลวไฟศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ภายในร่างระเบิดออกมา ขณะที่เริ่มทำการกลั่นสกัดยาเม็ดนี้เป็นครั้งที่สอง!

เปลวไฟศักดิ์สิทธิ์ทำให้น้ำยาเดือดพล่าน เขาทำการร่ายเวทอื่นอีกครั้ง ทำการกลั่นสกัดน้ำยาเพิ่มขึ้นจนกระทั่งกลายไปเป็นสัญลักษณ์เวทจำนวนมาก ด้วยการใช้วิชาแห่งการสะกดข่มและส่งเสริมซึ่งกันและกัน เมิ่งฮ่าวทำให้สัญลักษณ์เวทเหล่านั้นหลอมรวมเข้าไปในศิลาดวงดาว ซึ่งค่อยๆ เริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำ และจากนั้นก็กระจายระลอกคลื่นอันทรงพลังออกมา และมีแต่จะเริ่มแข็งแกร่งมากขึ้นไปเรื่อยๆ อย่างต่อเนื่อง

ระลอกคลื่นนั้นกระจายออกไปในแผนกเต๋าแห่งการปรุงยาอย่างรวดเร็ว ทำให้นักปรุงยาทั้งหมดต้องตกตะลึงขึ้น

พวกมันมองไปขณะที่น้ำยาเริ่มหายไปอย่างรวดเร็ว แสงอันเจิดจ้ากระจายเต็มอยู่ในอากาศ สาดประกายออกมาจากศิลาดวงดาวที่เมิ่งฮ่าวถืออยู่ในฝ่ามือ สีสันแวบขึ้นไปในท้องฟ้า ราวกับว่าตัวสวรรค์เองกำลังเปลี่ยนแปลงไป จุดแสงแห่งดวงดาวนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นที่ด้านบน ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นแสงสะท้อนที่เกิดมาจากศิลาดวงดาว

“นี่คือเม็ดยาคิดถึงฟ้า!” เมิ่งฮ่าวร้องตะโกนขึ้นมา เกิดเป็นเสียงดังก้องออกไปในทั่วทุกทิศทาง ทำให้กลายเป็นความตื่นตระหนกขึ้นเป็นวงกว้าง คนทั้งหมดจ้องมองไปยังศิลาดวงดาวนั้น

“นั่นคือ…เม็ดยาคิดถึงฟ้า?”

ผู้ฝึกตนธรรมดาทั่วไป ไม่อาจจะรู้ว่าเมิ่งฮ่าวกำลังแสดงละครต้มตุ๋นคนทั้งหมดอยู่ แต่ฟางเหยียนซวีและฟางโส่วเต้า รวมทั้งฟางตานอวิ๋น สามารถจะรับรู้ได้ด้วยการมองไปแค่แวบเดียว

“อา, เม็ดยาคิดถึงฟ้าไม่อาจจะปรุงขึ้นมาได้ โดยคนที่ไม่ได้ฝึกฝนหนึ่งรำพึงกลายเป็นดวงดาว!” แรงสั่นสะเทือนวิ่งผ่านไปทั่วร่างฟางเหยียนซวี ขณะที่จู่ๆ ก็เข้าใจถึงเรื่องราวทั้งหมดนี้

“เป็นเช่นนี้เอง…” ฟางตานอวิ๋นพึมพำขึ้นมาด้วยจิตใจที่เลื่อนลอย

ฟางโส่วเต้าจ้องมองไปด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง “เจ้าบัดซบน้อยหลอกลวง! มันกำลังโกหก!!”

แทบจะในทันทีที่คำพูดของมันหลุดออกมาจากปาก ฉับพลันนั้นระฆังเต๋าก็ได้ปรากฏขึ้นที่กลางอากาศเหนือคฤหาสน์โบราณ เสียงระฆังดังก้องออกมาเก้าครั้งสามชุด รวมทั้งหมด…ยี่สิบเจ็ดครั้ง!

ฟางโส่วเต้าไม่ยอมรับ แต่…ระฆังเต๋าของตระกูลฟางได้ยอมรับว่าเมิ่งฮ่าวทำการกลั่นสกัดเม็ดยาขึ้นมาได้!

ในตอนที่ระฆังเต๋าเริ่มดังก้องออกมา แสงแปลกๆ ก็เริ่มสาดประกายขึ้นในดวงตาของเมิ่งฮ่าว เขารู้ว่า…ถึงเวลาที่จะต้องดำเนินการตามแผนขั้นสุดท้ายแล้ว!

อีกไม่นานแล้ว ที่เขาจะออกไปจากดาวตงเซิ่งนี้!