บทที่ 881 หอยแก่มีไข่มุก

ทะเลสีแดงกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา มีลักษณะคล้ายน้ำแข็ง ทำให้ไม่มีคลื่นซัดสาดมากนัก มันลอยอยู่กลางห้วงสูญตา หากจับเอาที่แห่งนี้ย่อส่วนลง จะพบว่าท้องทะเลสีชาดนี้เปรียบดั่งหยดเลือดที่ตกลงบนใยแมงมุม

เปลือกหอยขนาดมหึมาหลายร้อยใบกระจายอยู่บนทะเลสีแดงนี้ อยู่ห่างจากกัน พวกมันค่อยๆ เปิดและปิด และทุกครั้งที่เปิดออก ร่างนกอินทรีตัวใหญ่ภายในก็จะโผล่ออกมา

นกอินทรีในเปลือกหอยเหล่านี้มีขนสีแดงสด ดวงตาปิดสนิทราวกับกำลังหลับไหล ร่างกายเปล่งกลิ่นอายแปลกประหลาด เพียงแค่เห็นก็ทำให้รู้สึกหวั่นไหวในจิตใจ ราวกับเทพเจ้าที่กำลังถูกชุบเลี้ยง

เมื่อเห็นทั้งหมดนี้ ความเข้าใจของสวี่ชิงเกี่ยวกับแผ่นดินเทวะก็เพิ่มมากขึ้น ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา เขาและนายกองเดินทางไปทั่วแผ่นดินเทวะ สิ่งที่พวกเขาได้เห็นและสัมผัส ส่วนใหญ่เกินกว่าความเข้าใจ สิ่งต่างๆ ในที่นี่ไม่สอดคล้องกับตรรกะพื้นฐาน ไม่ว่าจะเป็นปลาตัวใหญ่มีหนวดลอยที่ลอยอยู่กลางอากาศ ดวงตาแห่งหายนะที่ลืมตาขึ้นเมื่อดวงดาวสั่นสะเทือน หรือแมงมุมที่ไม่สนใจวิชาเวท ล้วนแต่แปลกประหลาด

“เห็นไหม อาชิงน้อย เปลือกหอยพวกนี้เป็นของดี!” นายกองยืนอยู่ข้างสวี่ชิง จ้องมองเปลือกหอย ตาเป็นประกาย พูดด้วยความตื่นเต้น

“เจ้าดูให้ดี ภายในเปลือกหอยมีก้อนเนื้อ และในก้อนเนื้อเหล่านั้นมีไข่มุกศักดิ์สิทธิ์!”

“ไข่มุกแบบนี้ไม่มีประโยชน์สำหรับคนอื่น แต่สำหรับเรา มันจะกลายเป็นรากฐานสำคัญสำหรับงานใหญ่คราวนี้!”

“อีกอย่าง เจ้าก็รู้ว่าข้าใจดี ไม่ชอบเห็นใครเป็นทุกข์ ดูเหมือนว่าเปลือกหอยเหล่านี้จะเจ็บปวดทุกครั้งที่ปิดลง เห็นได้ชัดว่าถูกไข่มุกพวกนั้นทิ่มแทง!”

นายกองแลบเลียริมฝีปาก จ้องมองไข่มุก แล้วหันไปพูดกับสวี่ชิง

“เอาล่ะ เราทำเรื่องดีๆ กันดีกว่า ไปช่วยพวกมัน เอาไข่มุกเหล่านี้ออกมา พวกมันจะได้สบายขึ้น”

สวี่ชิงนิ่งเงียบ มองเปลือกหอย แล้วมองทะเลสีแดง รับรู้ถึงความน่าสะพรึงกลัวภายใน และรู้สึกได้ถึงภัยต่อชีวิต

เขารู้ดีว่าทะเลสีเลือดแห่งนี้ต้องซ่อนอันตรายถึงตายเอาไว้

ส่วนคำพูดของนายกอง เขาไม่สนใจ ยึดมั่นในความคิดที่จะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยว สวี่ชิงตัววูบไหว กำลังจะถอยหนี

นายกองเห็นสวี่ชิงกำลังจะหนีไป ก็รีบพูดขึ้นมาทันใด

“อาชิงน้อยอย่าไปสิ ข้ามีวิธีที่จะเอาไข่มุกออกมาอย่างปลอดภัย ดูสิ ข้าเตรียมพร้อมอยู่แล้ว”

“ข้าจะผูกเชือกไว้ที่ตัวข้า อีกด้านเจ้าถือไว้ แล้วเจ้าก็หาเปลือกหอยที่เปิดอยู่ แล้วโยนข้าลงไป พอข้าขุดไข่มุกออกมาแล้ว ข้าจะส่งสัญญาณ แล้วเจ้าก็ดึงข้าขึ้นมา”

“ด้วยความเร็วของข้า และความช่วยเหลือของเจ้า ไม่มีทางพลาดแน่นอน!”

สวี่ชิงลังเล มองเชือก รู้สึกคุ้นเคย นั่นเป็นเชือกหนัง เมื่อดูลวดลายบนเชือกอย่างละเอียด สวี่ชิงถอนหายใจ เขาจำได้แล้ว

“จำได้แล้วหรือ? ฮ่าๆ อาชิงน้อย เจ้าเห็นในความพยายามของข้าแล้วใช่ไหม ช่วยข้าหน่อยเถอะ”

นายกองพูดแกมหัวเราะ

นั่นคือหนังของนายกอง เหมือนกับตอนอยู่ในแดนใหญ่เซ่นจันทรา นายกองลอกหนังของตัวเองออกมาทำเป็นเชือกอีกครั้ง ความทุ่มเทเช่นนี้ทำให้สวี่ชิงปฏิเสธไม่ลง จึงมองนายกองอย่างเปี่ยมความนัยลึกซึ้ง แล้วพยักหน้า

เมื่อเห็นสวี่ชิงยินยอม นายกองก็รู้สึกตื่นเต้น จึงรีบปรึกษาสวี่ชิงเกี่ยวกับรายละเอียด สวี่ชิงเองก็คิดอย่างรอบคอบ แก้ไขแผนการ แล้วกัดฟัน ถือเชือกและนายกอง พุ่งตัวลงไปยังทะเลสีเลือดจากห้วงอากาศ

ไม่นานเขาก็พบเปลือกหอยที่เพิ่งเปิดออก เกือบจะในทันทีที่นกอินทรีภายในโผล่ออกมา นายกองก็สวมถุงมือพิเศษแล้วตะโกนลั่น

“นั่นแหละ!”

สวี่ชิงไม่ลังเล เหวี่ยงเชือกในมือออกไปอย่างแรง ทันใดนั้นนายกองที่มัดติดกับเชือกไว้ ก็พุ่งตัวออกไป กลายเป็นสายรุ้งสีน้ำเงิน ด้วยความเร็วอันน่าตกใจ ทะลุห้วงสูญตา ตรงเข้าไปในเปลือกหอย

อาจเป็นเพราะการเตรียมตัวของนายกองในครั้งนี้สมบูรณ์แบบ หรืออาจเป็นเพราะการพรางตัวของตำราสวรรค์ไร้อักษร จึงทำให้นายกองที่เล็กเท่ายุง บินผ่านหน้าอินทรี โดยที่อินทรีไม่สังเกตเห็น เข้าไปในเปลือกหอยได้อย่างราบรื่น เมื่อร่อนลงบนเนื้อภายใน ดวงตาของนายกองก็เปล่งแสงสีน้ำเงิน ใช้มือที่สวมถุงมือ ปัดไปที่เนื้อเปลือกหอยโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย ถุงมือนี้แปลกประหลาด เมื่อสัมผัสกับเนื้อภายในเปลือกหอย เนื้อนั้นก็เคลื่อนไหวและแยกออก เผยให้เห็นไข่มุกภายใน

นายกองตื่นเต้น อุ้มไข่มุกที่มีขนาดใหญ่พอๆ กับตัวเขาขึ้นมา แล้วถอยหลังอย่างรวดเร็ว สวี่ชิงดึงเชือกเต็มแรง ด้วยความช่วยเหลือของเขา นายกองเร็วขึ้น พุ่งออกมาจากเปลือกหอยในทันที

เมื่อกลับมาอยู่ข้างสวี่ชิง นายกองก็หัวเราะลั่น

“เป็นยังไงล่ะอาชิงน้อย ข้าบอกแล้วว่าไม่มีทางพลาด”

สวี่ชิงสงสัย ดูเหมือนว่าจะไม่มีอันตรายอะไร แต่ด้วยนิสัยของเขา สวี่ชิงยังคงระแวดระวังตัว

นายกองส่ายหน้า รู้สึกปลงตก

“เจ้าต้องเชื่อข้า อาชิงน้อย มา พวกเราไปต่อกัน”

นายกองชี้ไปที่เปลือกหอยอีกใบที่กำลังจะเปิดออก เช่นนี้ ด้วยความช่วยเหลือของสวี่ชิง เวลาผ่านไป หลังจาก 1 ชั่วก้านธูป นายกองก็ได้ไข่มุกมาแล้วมากกว่า 10 ลูก ทุกครั้งประสบความสำเร็จ ไม่มีครั้งไหนล้มเหลว ครั้งหนึ่งนายกองถึงกับได้ไข่มุก 2 ลูกจากเปลือกหอยเดียว และกลับมาอย่างปลอดภัย

“ข้าเหนื่อยแล้ว อาชิงน้อย มาๆ เจ้าลองดูบ้างสิ”

สวี่ชิงปฏิเสธ

นายกองเลิกคิ้วขึ้น

“อาชิงน้อย เดี๋ยวนี้เจ้าช่างไร้ประโยชน์เสียจริง นับวันยิ่งกล้าหาญน้อยลงเรื่อยๆ ช่างเถอะ ข้าจัดการเอง เราต้องการไข่มุกทั้งหมด 100 เม็ด”

นายกองเชิดคางขึ้น ท่าทีดูหมิ่น เป็นการสั่งให้สวี่ชิงโยนตัวเองลงไป

สวี่ชิงไม่สนใจคำพูดของนายกอง เขาตั้งใจแล้วว่าจะไม่เข้าไปพัวพันอย่างลึกซึ้ง จึงทำเหมือนเดิม คือโยนนายกองลงไป

แต่ครั้งนี้…แม้ความผิดพลาดจะมาช้า แต่ก็มาถึงจนได้

เมื่อร่างของนายกองเข้าไปในเปลือกหอย ก่อนที่เขาจะทันขุดไข่มุกออกมา นกอินทรีที่ไม่เคยสนใจเขาก่อนหน้านี้ ก็ลืมตาขึ้น จงอยปากแหลมคม กัดเข้าที่เชือก

เสียงแควกดังขึ้น เชือกขาดผึง นายกองตกใจ หน้าถอดสี กำลังจะถอยกลับ แต่สายไปแล้ว เปลือกหอยงับปิดในทันที

เสียงดังตูมสนั่น ปิดสนิท ทะเลยังคงเงียบสงบ ไร้คลื่น มีเพียงสวี่ชิงที่ยืนอยู่กลางอากาศ มองดูทุกอย่าง นึกถอนหายใจ เขารู้อยู่แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้ จึงมองไปยังเปลือกหอยที่ปิดลง แล้วมองไปที่เปลือกหอยที่นายกองลงไปหา ไม่มีใบไหนเปิดอีก

เห็นได้ชัดว่า ความถี่ที่เปลือกหอยเปิดออก มีช่วงเวลาคั้นกลาง

“รอไม่ได้แล้ว”

สวี่ชิงหายใจเข้าลึกๆ ปล่อยสภาวะเทพเจ้าองค์ที่ 4 ออกมาทันที เส้นวิญญาณปกคลุมทั่วทั้งร่าง นพกาฬ 9 หัวล้อมกาย เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเหตุไม่คาดฝัน เขาปล่อยพลังผู้ใช้วิญญาณตนที่ 5 ในกาย เงาครึ่งร่างของบรรพจารย์ผู้ใช้วิญญาณ ก็ปรากฎเหนือทะเลแดงแห่งนี้

เมื่อปรากฏตัว ทะเลแดงพลันสั่นสะเทือน เปลือกหอยทั้งหมดสั่นไหว พลานุภาพเทพจากทุกทิศทางเข้าปกคลุม ความรู้สึกอันตรายอย่างรุนแรงปะทุขึ้นทันใด

สวี่ชิงตกใจ ตอนนี้ไม่มีเวลาให้คิดมาก เขารวมพลังทั้งหมด ชี้ไปที่เปลือกหอยที่กลืนนายกองลงไป ยกมือขึ้น ฉีกมันออก

เปลือกหอยส่งเสียงดังสนั่น ด้วยพลังทั้งหมดของสวี่ชิง ในที่สุดก็เปิดช่องเล็กๆ แม้จะเป็นช่องเล็กๆ แต่ก็เพียงพอให้ผ่านไปได้

“ศิษย์พี่ใหญ่!”

สวี่ชิงตะโกน ร่างหนึ่งพุ่งออกมาจากเปลือกหอย ผ่านช่องนั้น สวี่ชิงที่ไม่อาจทานทนได้นาน รีบถอยหลังอย่างเร็วรี่

เปลือกหอยปิดลงอีกครั้งเสียงดังสนั่น ส่วนสวี่ชิงก็รีบเก็บกลิ่นอายทั้งหมด จึงทำให้พลานุภาพเทพที่ปกคลุมมาจากทุกทิศทาง สลายไป

ส่วนนายกอง ตอนนี้สภาพย่ำแย่เหลือทน เนื้อตัวเปียกโชก ผิวหนังถูกกัดกร่อนเป็นบริเวณกว้าง เห็นกระดูก ใบหน้าก็เช่นกัน ราวกับว่าถ้าสวี่ชิงเปิดเปลือกหอยช้ากว่านี้ เขาจะถูกละลายและดูดซึมเข้าไป ยิ่งไปกว่านั้นภายนอกร่างกายยังมีชั้นเปลือกเหมือนไข่มุกพอกขึ้นมา…

สวี่ชิงมองนายกอง โดยไม่พูดอะไร

“แค่กๆ…อาชิงน้อย นี่ไม่ใช่อุบัติเหตุ เป็นเรื่องปกติ!”

นายกองรู้สึกกระดาก แต่ปากไม่ยอมรับ

“ข้าตั้งใจ ดูสิ สิ่งที่อยู่บนตัวข้า เป็นส่วนหนึ่งของไข่มุกศักดิ์สิทธิ์เหมือนกัน เอาออกมาก็ใช้ได้”

“อ้อ” สวี่ชิงพยักหน้า เห็นศิษย์พี่ใหญ่น่าสงสารเพียงใด ก็ไม่คิดจะเปิดโปง

ทว่าสายตาของเขา ทำให้นายกองรู้สึกเสียศักดิ์ศรีในฐานะศิษย์พี่ใหญ่ จึงหันไประบายความโกรธใส่เปลือกหอย หันกลับไปจ้องมองเปลือกหอยที่กัดกินเขา ดวงตาเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง

“อาชิงน้อย ขอยืมดวงตะวันแสงอรุณของเจ้าหน่อย!”

สวี่ชิงตกใจ กำลังจะปฏิเสธ นายกองกะพริบตา แล้วพูดอย่างรวดเร็ว

“สบายใจได้ ข้าไม่ได้จะระเบิดที่นี่ ในดวงตะวันบรรพกาลมีสมบัติของข้าอยู่ ข้าจะเอาออกมา เจ้าให้ข้าก็พอ”

สวี่ชิงถอนหายใจ แม้จะไม่เชื่อ แต่ศิษย์พี่ใหญ่พูดแล้ว เขาจึงให้ดวงตะวันแสงอรุณไป แต่หลังจากให้แล้ว ตัวของเขาก็วูบไหว แล้วปรากฏตัวห่างออกไปพันจั้ง ดูเหมือนว่ายังไม่ปลอดภัย จึงวูบอีกครั้ง หนีไปอยู่ห่างออกไป 3,000 จั้ง

เมื่อเห็นสวี่ชิงรีบหนีไป นายกองก็ไม่พอใจเล็กน้อย

“นี่แหละหนาความไว้ใจคนเรา!”

นายกองฮึดฮัด แต่เมื่อหยิบดวงตะวันแสงอรุณขึ้นมา อารมณ์ทั้งหมดของเขาก็เปลี่ยนเป็นความบ้าคลั่ง และเป็นไปตามที่สวี่ชิงคาดไว้ เขาไม่ได้ไปเอาอะไร ในดวงตะวันแสงอรุณไม่มีสิ่งที่เขาฝากไว้จริงๆ

ตอนนี้เขาจับจ้องเปลือกหอยตาเขม็ง บีบมือขวาอย่างแรง ใช้ดวงตะวันแสงอรุณทันที!

ทันใดนั้น ความร้อนจัดก็พุ่งออกมาจากดวงตะวันแสงอรุณ กลิ่นอายน่าสะพรึงกลัว คลื่นความผันผวนรุนแรง ปกคลุมทะเลแดงทั้งผืน แม้แต่ความว่างเปล่ารอบๆ ยังบิดเบี้ยว ความร้อนจากดวงตะวันแสงอรุณคล้ายจะแผดเผาทุกสรรพสิ่งให้เดือดพล่าน

“ไอ้เวรตะไล ปกติต้องเป็นข้าที่กัดคนอื่น เป็นครั้งแรกที่มีคนกล้ากัดข้า ข้าจะต้มพวกเจ้าให้สุกแล้วกินซะให้เกลี้ยง!”

เสียงของนายกองเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง ดังก้องไปทั่ว ไกลออกไป สวี่ชิงหน้าตาเคร่งเครียด หันหลังหนีไปไกลกว่าเดิม…

(>>>พิสูจน์อักษร By Zank<<<)