470. สิ้นสุดโชคชะตาของเรา

ณ ดาวซูซาคุ นอกเมืองฟินิกซ์ในแคว้นซู หมู่บ้านคนธรรมดาแห่งหนึ่ง

ยามเช้าในฤดูใบไม้ผลิ ควันลอยละล่องออกมาจากหลากหลายหมู่บ้านและเสียงสุนัขเห่าพร้อมกับเหล่าเด็กๆวิ่งเล่นกัน

บ้านเรียบง่ายหลังหนึ่งหลังที่ห้าทางทิศตะวันออกของหมู่บ้าน หญิงสูงอายุคนหนึ่งกำลังนั่งขดตัวในห้องครัว จุดไฟที่เตาเพื่อเตรียมทำอาหาร

ร่างนั้นก้มเล็กน้อย ควันไฟออกมาจากฟืนทำให้นางไอค่อกๆแค่กๆ เช่นนั้นนางรีบหยิบพัดไม้ไผ่ขึ้นมา หลังจากพัดไปสักพักควันก็จางหายไป

“แม่ของลี่เอ๋อ…” น้ำเสียงหนึ่งเรียกขานนางจากห้องถัดจากห้องครัว

นางวางพัดลงและเช็ดมือบนเสื้อผ้าตัวเอง จากนั้นรีบออกจากห้องครัวและมาถึงห้องที่เสียงดังออกมา

หลังเปิดประตูและเข้าห้องไป นางเห็นชายชราคนหนึ่งนั่งอยู่บนเตียง ดวงตาจมลึกและมีริ้วรอยเหี่ยวย่นเต็มไปทั่วใบหน้า

ทั้งร่างชายชราเพียงแค่กระดูกหุ้มหนังเท่านั้น ดวงตาสองข้างคล้ายไม่มีแสง

หญิงสูงอายุมาถึงข้างเตียงจากนั้นมองชายชรา หยดน้ำตาไหลรินออกจากดวงตานาง

“สามีข้า ท่านอยากกินอะไร?”

ชายชรายกฝ่ามือขวาขึ้นและหญิงสูงอายุช่วยเขาให้นั่งลง

“เมื่อวานข้าฝันว่าลูกสาวของเราจะกลับมาบ้าน…” ดวงตาสลัวในชายชราปรากฎแสงขึ้นเล็กน้อย

“ลูกสาวของเราจะกลับบ้านเร็วๆนี้…”

หยดน้ำตาหญิงสูงอายุเริ่มไหลรินออกมา “ใช่ นางจะกลับบ้านในไม่ช้า…” นางเอ่ย

“ข้าเสียใจอย่างที่สุดกับการตัดสินใจของข้าเมื่อตอนนั้น ข้าไม่ควรปล่อยวพกนั้นเอานางไป พริบตาเดียวยี่สิบปีก็ผ่านไปแล้วและข้าไม่รู้ว่านางเป็นยังไงอยู่ตอนนี้…” ชายคนนั้นยิ่งดูแก่ขึ้นไปอีก

หญิงสูงอายุปาดหยดน้ำตาออกไปและกระซิบ “ไม่ต้องห่วง ลูกสาวของเรามีโชคชะตาที่ดี นางปลอดภัยแน่นอน”

สองคนนี้คือครอบครัวของโจวลี่ ช่วงระหว่างการบุกรุกของเผ่าละทิ้งอมตะ พวกเขาถูกบังคับให้ย้ายมาที่นี่ให้ห่างจากสงคราม

ทว่าผู้สูงอายุสองคนนี้คิดถึงโจวลี่เสมอ

โจวลี่ถูกพวกนั้นเอาไปราวกับมีหนามในใจของทั้งสองคน วันเวลาอันยาวนานทำให้หนามยาวขึ้นและยาวขึ้นจนเกิดความเจ็บปวดแสนสาหัส

พ่อของโจวลี่มักเสียใจเรื่องนี้ตลอดมา หลังจากนั้นเขาก็ป่วย เขาไม่เคยดีขึ้นและร่างกายผอมลงและผอมลงตามวันเวลา

ภาระของทั้งบ้านตกอยู่บนแม่ของโจวลี่ แม่บ้านคนเดียวต้องช่วยเหลือครั้งครอบครัว ทว่าในความฝัน หยดน้ำตายังเต็มอยู่ในดวงตาและนางยังคงเรียกชื่อโจวลี่

“ลูกสาวของเราจะกลับบ้าน สามีข้า ท่านก็ฝันเมื่อวานว่านางกำลังกลับมา ความฝันของท่านจะเป็นจริงแน่นอน…” นางปาดหยดน้ำตาออกไป

“เฮ้อ….” พ่อของโจวลี่ถอนหายใจลึกและกำลังจะเอ่ยขึ้นมาทว่าสายตาจับจ้องไปบนประตู ราวกับทั้งชีวิตถูกแช่แข็งและกล้ามเนื้อไม่สามารถขยับได้

หญิงชราตกลึงพลันหันกลับเพื่อดูว่าสามีของนางมองไปที่ไหน เมื่อสายตาไปถึงประตู ทั้งร่างของนางก็เริ่มสั่นเทา

นางเห็นหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่ที่ประตู นางน่ารักมีเสน่ห์และผมยาวสีดำพริ้วไหว รูปร่างของนางคล้ายกับโจวลี่ในความทรงจำของครอบครัวอยู่เล็กน้อย

นางกระซิบอย่างลังเล “เจ้า…”

“แม่!!!” หยดน้ำตาไหลหล่นจากดวงตาหญิงสาวทันทีขณะที่มาถึงข้างๆนางและเริ่มร้องไห้

“ลี่เอ๋อ…เป็นลี่เอ๋อจริงๆ สามีข้า นางกลับมาจริงๆ!” หญิงสูงอายุตื่นเต้นจนหยดน้ำตาไหลลงมาถึงสองแก้ม นางกอดลูกและเริ่มร้องไห้

พ่อของโจวลี่ดูคล้ายจะเต็มไปด้วยพลัง เขาลุกขึ้นยืนด้วยตัวเอง มองโจวลี่พร้อมกับหยดน้ำตาไหลลงถึงแก้มและเอ่ยออกมา “พระเจ้าทรงเมตตา! พระเจ้าทรงเมตตา! ลูกสาวของข้ากลับมาบ้าน!”

ด้านนอกบ้าน หวังหลินถอนหายใจเต็มไปด้วยความเสียใจต่อทั้งสองคนนี้ เขาชี้ด้วยแขนขวาและลำแสงพลังปราณเข้าสู่ร่างครอบครัวของโจวลี่อย่างเงียบเชียบ

ร่างกายพ่อของโจวลี่ฟื้นตัวอย่างสมบูรณ์และเต็มไปด้วยพลังชีวิต แม่ของโจวลี่ก็เช่นเดียวกัน

“ลี่เอ๋อ ลุงจากไปแล้วนะ!” หลังครุ่นคิดเล็กน้อยหวังหลินก็จากไป ความหนาวเย็นและโดดเดี่ยวปรากฎขึ้นอีกครั้ง

ข้างในบ้าน โจวลี่ดูเหมือนสัมผัสบางสิ่งได้ จากนั้นนางมองออกไปนอกหน้าต่างและเห็นร่างโดดเดี่ยวและหนาวเย็นนั้น

‘ท่านลุง ลี่เอ๋อจะมีโอกาสเจอท่านอีกครั้งในชีวิตนี้ไหม…’ ความคิดผุดขึ้น ความเศร้าโศกในหัวใจนางยิ่งล้ำลึก…

ในใจนาง หวังหลินเป็นคนที่สำคัญที่สุดมากกว่าครอบครัว นอกจากนั้นนางยังอยู่กับเขาตั้งแต่ยังตัวเล็กๆ

“ท่านลุง ข้าจะฝึกฝนต่อไปจนกระทั่งข้าสามารถออกไปจากซูซาคุได้ เมื่อข้าออกไปได้ข้าจะ…ไปค้นหาท่าน…ตอนนั้นลี่เอ๋อน้อยจะไม่เป็นตัวถ่วงท่านอีกแล้ว”

หวังหลินจากไป

เจ้าขาวน้อยร้องคำรามนอกบ้านของโจวลี่ ดวงตาหนึ่งคู่ใหญ่ของมันมองเข้าไปในบ้านของโจวลี่และเต็มไปด้วยความฝืนใจ หลังจากนั้นไม่นานมันร้องคำรามเสียงดังก่อนจะกระโดดขึ้นบนท้องฟ้าและหายไปในลำแสงสีขาว

เสียงคำรามครั้งนี้ทำให้ชาวบ้านในหมู่บ้านทั้งหมดต่างตกใจ แต่เมื่อพวกเขาออกมาจากบ้านกลับไม่พบสิ่งใด อย่างไรก็ตามเหล่าปศุสัตว์ต่างไม่กล้าออกมาจากโรงเรือนของพวกมันเป็นเดือน ทุกๆคืนร่างพวกมันจะสั่นรุนแรงราวกับบอบช้ำ

ณ แคว้นซู

ร่างหวังหลินปรากฎตัวนอกสำนักฟ้าเมฆา

“ไท้หยาน ออกมาพบข้า!” น้ำเสียงหวังหลินดังกึกก้องข้ามผ่านสำนักฟ้าเมฆา

ลำแสงหนึ่งลอยออกมาจากสำนักอย่างรวดเร็ว มันหยุดลงเบื้องหน้าหวังหลินสิบฟุตปรากฎเป็นชายชราผู้หนึ่ง เขาคือไท้หยาน

ไท้หยานบรรลุขั้นตัดวิญญาณแล้วและแคว้นซูกลายเป็นแคว้นระดับสี่

“ไท้หยานน้อมรับ!” ไท้หยานคำนับฝ่ามือและยืนอย่างเคารพ จิตใจเต็มไปด้วยความเคารพต่อหวังหลิน บนดาวซูซาคุ ชื่อเสียงของหวังหลินถือเป็นตำนาน

หวังหลินหรือที่รู้จักกันในชื่อเซิ่งหนิว ตัดแขนผีเสื้อสีชาด สังหารเฉียนเฟิง ทำหลิวเหมยเตลิด บังคับซื่อฉินให้ล่าถอยและเอ่ยเพียงคำเดียวก็ทำให้โจวหวู่ไท่กลายเป็นซูซาคุรุ่นที่สิบห้า

ทั้งหมดนี้กระจายสู่เซียนทุกคนทั้งดาวซูซาคุ แทบไม่มีใครไม่รู้เรื่องราวเหล่านี้

ในจิตใจไท้หยาน หวังหลินคือฟ้าดินและคำพูดของเขาคือกฎแห่งสวรรค์ที่ไม่มีใครสามารถต่อต้านได้

หวังหลินโบกแขนขวา กระเป๋าใบหนึ่งลอยออกมาวางบนฝ่ามือไท้หยาน

“หากโจวลี่สามารถบ่มเพาะสู่ขั้นวิญญาณแรกกำเนิดด้วยตัวเอง ส่งสิ่งนี้ให้นางด้วย! หากนางทำไม่ได้ก็ช่างเถอะ! มีผนึกที่ข้าใส่เอาไว้ ผนึกนี้ธรรมดามากที่เจ้าทำก็แค่ศึกษามันอย่างระมัดระวังและเจ้าจะสามารถทำลายมันได้สักวันหนึ่ง”

น้ำเสียงหวังหลินราบเรียบเฉยเมย

ไท้หยานตกตะลึงจากนั้นรีบเอ่ยขึ้น “ไท้หยานมิกล้า สิ่งนี้เป็นของขวัญของท่านให้โจวลี่ แม้ข้าจะต้องตายก็มิกล้าเปิดมัน!”

หวังหลินมองไท้หยานและพยักหน้า “เจ้าไม่ทำก็ดีแล้ว ไม่เช่นนั้นจะต้องเจอผลที่ตามมา จำเรื่องนี้ไว้ให้ดี!”

จิตใจไท้หยานสั่นสะท้านและจำเรื่องนี้ไว้ในใจ เขาไม่กล้ามองข้ามคำพูดของหวังหลิน ความรู้เช่นนี้จะติดตามเขาไปจนกระทั่งวันตาย

หวังหลินมองไปรอบๆก่อนจะถอนหายใจ จากนั้นร่างกายเปลี่ยนเป็นควันเมฆสีเขียวและกระจายไปตามสายลม

ไท้หยานชุ่มไปด้วยเหงื่อ เขาเก็บกระเป๋ากลับไปอย่างระมัดระวังและกลับสู่สำนักฟ้าเมฆา

เหนือสุดบนดาวซูซาคุที่ซึ่งแคว้นเฉว่ยี่เคยตั้งอยู่ ที่ซึ่งมีสายลมเย็นเยือกเสียดแทงลึกถึงกระดูก

ทุ่งกุหลาบเติบโตขึ้นที่นี่โดยไม่มีใครทราบ ทว่ากุหลาบไม่ได้เป็นสีแดงแต่กลับเป็นสีขาว

ทุ่งกุหลาบขาวเติบโตขึ้นในสถานที่หนาวเย็นเช่นนี้และกลิ่นหอมของมันตลบอบอวนไปทั่วบริเวณ

ด้านฝั่งตะวันออกของที่นี่มีหุบเขาน้ำแข็งและภายในหุบเขามีกุหลาบสีฟ้าอยู่หนึ่งดอกกำลังเติบโตขึ้น

มันเติบโตเผชิญกับลมหนาวเย็น กิ่งของมันราวกับน้ำแข็งคล้ายกับหญิงสาวผู้เย่อหยิ่งที่ภูมิใจจะยื่นอยู่ตรงนี้ เกิดเป็นเสน่ห์ของมัน

ในวันนี้มีคนผู้หนึ่งเข้ามาในหุบเขา

สวมชุดคลุมสีขาวและดูท่าทางสงบนิ่ง ขณะที่เขาเดินเข้ามา กุหลาบฟ้าดูเหมือนจะรับรู้ได้จึงปลดปล่อยกลิ่นหอม ทันใดนั้นหุบเขาเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของกุหลาบฟ้าทันที

ราวกับมีหญิงสาวกำลังเต้นระบำในหุบเขาให้ผู้คนรู้สึกพิศวง

ชายหนุ่มชุดคลุมขาวยืนอยู่ด้านหลังกุหลาบฟ้าอย่างเงียบๆ เขามองมันอยู่นานก่อนจะนั่งขดตัวและเด็ดมันอย่างเบามือ จากนั้นหันตัวกลับและจากไป…

ขณะที่ชายหนุ่มจากไป กุหลาบขาวทั้งหมดเริ่มร่วงโรยและตายลง ราวกับพวกมันเติบโตขึ้นเพื่ออยู่ร่วมกับกุหลาบฟ้า

เมื่อกุหลาบฟ้าถูกเอาไป พวกมันสูญเสียเหตุผลที่จะดำรงอยู่ดังนั้นจึงแตกสลาย….

แคว้นจ้าว ตีนเขาเหิงยั่ว บ้านบรรพชนตระกูลหวัง

วันนี้ชายหนุ่มสวมเสื้อคลุมสีขาวหิมะปรากฎตัวในอารามของบ้านบรรพชนอย่างเงียบเชียบ เขามองแผ่นจารึกเรียงเป็นแถวก่อนจะหันสายตาไปบนสองแผ่นบนยอด

ชายหนุ่มจ้องอยู่นานอย่างเงียบเชียบและไม่ขยับเขยื้อนไปไหน

อยู่อย่างนี้ไปหนึ่งวันหนึ่งคืน

ตอนเช้าของวันที่สอง คนรับใช้คนหนึ่งเข้ามาใกล้ห้อง เมื่อคนรับใช้จับสายตาชายหนุ่มในชุดคลุมสีขาวหิมะ เขากำลังจะร้องเรียกให้ช่วยเหลือแต่ร่างกายอ่อนนุ่มทันทีและฟุบลงกับพื้น

ชายหนุ่มมองแผ่นจารึกอย่างเงียบๆ ดวงตาเต็มไปด้วยการรำลึกถึง

เขาอยู่ตรงนี้มาสามวันสามคืน แต่ละวันความทรงจำในแววตายิ่งล้ำลึกและหยดน้ำตาสองข้างไหลลงมาจากแก้ม

หลังผ่านไปสามวันในที่สุดชายหนุ่มก็เคลื่อนไหว เขาคุกเข่าช้าๆบนพื้นและหมอบกราบ

“ท่านพ่อ…ท่านแม่…ลูกของท่านกำลังจะจากไป…” ชายหนุ่มพึมพำจากนั้นยืนขึ้นและเดินออกจากอาราม

ตอนนี้มีคนจำนวนมากยืนอยู่ด้านนอกอาราม

มีทั้งบุรุษและสตรี คนแก่และคนหนุ่มสาว พวกเขาทั้งหมดสวมเสื้อผ้าหรูหราและทั้งหมดดูมีความสุข บางคนเป็นเซียนในกลุ่มคนเหล่านี้ แม้ระดับบ่มเพาะไม่ได้สูงแต่พวกเขาดูกล้าหาญมาก

คนที่อยู่ด้านหน้าคือหวังจัว!

หนึ่งวันก่อน หวังจัวรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างเรียกหาเขา ดังนั้นเขาจึงมาที่นี่ เมื่อมาถึงอารามเขาจึงสัมผัสตัวตนของหวังหลินได้

เขารู้ว่าหวังหลินไม่ได้ซ่อนตัวตนและการเรียกหาที่เขารู้สึกนั้นก็มาจากหวังหลินด้วย

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงมาที่นี่และยังเรียกตระกูลหวังทั้งหมดมาด้วย ไม่ว่าพวกเขากำลังทำอะไรอยู่จำต้องหยุดและให้เหล่าเซียนพามาที่นี่