639. ปราณกระบี่ชีวิตของโจวยี่
หวังหลินกระซิบ “ผู้อาวุโสโจวยี่!!”
หวังหลินสามารถสัมผัสได้ว่านอกจากแรงภายนอกแล้ว เหตุผลหลักๆที่กลิ่นอายแห่งความตายติดอยู่กับตัวโจวยี่นั่นก็เป็นเพราะเขาต้องการตายสุดหัวใจ
หลังหวังหลินเห็นค่ายกลเบื้องหน้าแล้ว เขารู้ได้ว่าไม่สามารถทำลายค่ายกลนี้ได้แน่! หากใครสามารถทำลายค่ายกลนี้ได้ก็คือตัวโจวยี่เองเท่านั้น
แม้ว่าเสียงหวังหลินจะบางเบาแต่มันดังสะท้อนไปทั่วรอยร้าว ดวงตาโจวยี่สั่นเทาพลันลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ดวงตาว่างเปล่าและภายในความว่างเปล่านั้นมีความเศร้ามากมาย ใบหน้ายังงุนงงอีกด้วย
ชั่วขณะนั้น สัมผัสวิญญาณของหลิงเทียนโฮวได้ทำลายผ่านกรงสีทองได้แล้ว มันหันกลับมาและพุ่งตรงมาที่หวังหลินอีกครั้ง
เสียงหายใจเบาดังสะท้อนไปทั่วรอยร้าว เสียงถอนหายใจออกมาจากโจวยี่และในชั่วขณะนั้นมันกระจายออกไปทั่วถ้ำ สัมผัสวิญญาณของหลิงเทียนโฮวที่กำลังพุ่งเข้าหาหวังหลินพลันแตกสลายทันที!
ปราณกระบี่ที่แตกสลายไปนี้ก่อตัวขึ้นใหม่กลายเป็นบอลแสงลอยเคว้งคว้างเหนือกระบี่เล่มที่สี่
“เจ้าควรจากไป…” โจวยี่ยังไม่ได้มองไปที่หวังหลิน เขาหลับตาอีกครั้ง
วิญญาณดั้งเดิมของหวังหลินได้รับบาดเจ็บสาหัสจากการมาถึงที่นี่และตอนนี้กระทั่งไม่มีพลังเพียงพอให้ออกไป วิญญาณหวังหลินมีขนาดเท่าเด็กทารกเท่านั้นและร่างกายเดิมทีโปร่งใสได้กลายเป็นมืดมัว
หวังหลินใช้วิชาทั้งหมด ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขามีเพื่อมาถึงจุดนี้ได้เพราะโจวยี่เป็นผู้มีพระคุณของเขา ทว่าหลังจากทำเช่นนี้ไปแล้วที่เขาได้กลับมาคือคำราบเรียบสามคำจากโจวยี่
“เจ้าควรจากไป…”
หวังหลินยิ้มเยาะ รอยยิ้มนี้ไม่ได้ให้กับคนอื่นแต่ให้กับตนเอง
“หัวใจท่านตายด้านไปแล้วและข้าไม่ควรมาที่นี่จริงๆ!” หวังหลินส่ายศีรษะและหันตัวเพื่อจะออกไป ตอนที่เขาเข้ามาที่นี่หวังหลินเสียเศษวิญญาณดั้งเดิมไปหกส่วน เขาจ่ายหนี้คืนให้กับโจวยี่เรียบร้อยแล้ว
“หัวใจตายด้าน…ตอนที่ถิงเอ๋อจากไป หัวใจข้าก็ตายไปแล้วจริงๆ…” ความโศกเศร้าในใบหน้าโจวยี่ยิ่งมีความรุนแรงมากขึ้น
หลายร้อยปีที่เขาถูกหลิงเทียนโฮวผนึกไว้ที่นี่ เขาตกอยู่ในสภาวะสับสนอย่างต่อเนื่อง เขารู้ถึงการรุกล้ำของปิศาจโบราณแต่กลับไม่ได้ต้องการหยุดมัน อย่างไรก็ตามแสงสีทองคือความรักของเขาต่อถิงเอ๋อและเขาไม่ต้องการโยนมันออกไป
หลังถอนหายใจออกมา โจวยี่ยกแขนสีม่วงของตัวเองขึ้นมาและสะบัดนิ้ว ลำแสงสีทองเส้นหนึ่งปรากฏขึ้นและมันบรรจุปรารกระบี่ทรงพลังเอาไว้ นี่คือปราณกระบี่เดียวกับที่ทำให้หลิงเทียนโฮวตกอยู่ในภาวะย่ำแย่ มันคือปราณกระบี่ชีวิตของกระบี่สวรรค์พิรุณ! โจวยี่มีปราณกระบี่เช่นนี้ทั้งหมด 99 สายเท่านั้น!
ตอนที่เขากำลังตามล่าหลิงเทียนโฮว เขาใช้ปราณกระบี่ชีวิตของตัวเองเกือบหมด ตอนนี้เขาเหลือเพียงแค่สี่เท่านั้น
ปราณกระบี่พุ่งตรงไปที่บอลแสงเหนือกระบี่เล่มที่สี่และแทงเข้าใส่มันตรงๆ!
แม้สัมผัสวิญญาณของหลิงเทียนโฮวจะทรงพลัง มันก็ไม่สามารถเทียบได้กับปราณกระบี่ชีวิตของโจวยี่ไปได้!
บอลแสงแตกกระจายและสัมผัสวิญญาณของหลิงเทียนโฮวถูกทำลาย สัมผัสวิญญาณเปลี่ยนเป็นละอองแสง และด้วยการช่วยเหลือของปราณกระบี่ ละอองแสงนั้นลอยเข้ามาหาร่างหวังหลิน
ในชั่วขณะที่ละอองแสงเข้าสู่วิญญาณดั้งเดิมหวังหลิน วิญญาณดั้งเดิมที่ได้รับความเสียหายเริ่มฟื้นฟูด้วยอัตราน่าตกใจ
แทบในเสี้ยววินาที ไม่เพียงแต่วิญญาณดั้งเดิมจะฟื้นฟูมาได้อย่างสมบูรณ์ มันยังให้ความรู้สึกว่ากำลังขยายตัวออกไปด้วย ความรู้สึกนี้ค่อยๆหยุดลงแต่ละอองแสงที่เหลืออยู่ไม่กระจายหายไป พวกมันพบปราณกระบี่ของหลิงเทียนโฮวในวิญญาณดั้งเดิมของหวังหลินโดยอัตโนมัติและรวมเข้าด้วยกัน
ปราณกระบี่พลันทรงพลังมากกว่าเดิมสามในสิบส่วนทันที!
โจวยี่เอ่ยช้าๆ “ปราณกระบี่ชีวิตของข้าไม่สามารถเก็บไว้ข้างในเจ้าได้ ดังนั้นข้าจึงไม่สามารถยกมันให้เจ้า…เจ้าได้รับบาดเจ็บเพราะข้าดังนั้นข้าจึงช่วยเจ้าฟื้นตัว เจ้าควรไปได้แล้ว…อย่ากลับมา…”
หวังหลินถอนหายใจและเริ่มเดินเข้าหาทางออก จากนั้นตบกระเป๋านำเจดีย์ที่มีสัมผัสวิญญาณของโจวยี่ออกมาด้วย หวังหลินมองมันสักพักก่อนจะโยนไปด้านหลัง
“ข้าทำสัญญาที่ให้ไว้กับท่านคราวก่อนเสร็จเรียบร้อยแล้ว ข้าจะไม่คุ้มครองเจดีย์นี้อีกต่อไป!”
โจวยี่ลืมตาขึ้นทันทีและมองเจดีย์ ความเศร้าในสายตาเพียงพอที่จะปกคลุมท้องฟ้าได้
“ถิงเอ๋อ…”
หวังหลินหยุดเท้าแต่ไม่ได้หันกลับมา “นางไม่ได้ชื่อถิงเอ๋อ หากข้าเดาถูก นางชื่อฉิงซวง!”
ร่างวิญญาณของโจวยี่สั่นสะท้าน เขาเงยศีรษะขึ้นและสายตาว่างเปล่าเลือนหายไปและมีพลังงานมาทดแทน
“ฉิงซวง?”
หวังหลินหันกลับมามองโจวยี่ เขาไม่ได้กล่าวอะไรแต่โยนหินหยกของฉิงหลิน
ดวงตาของโจวยี่หรี่แคบและรับหินหยกมา เขาตรวจสอบมันด้วยสัมผัสวิญญาณของตนเองและสีหน้าอาการเปลี่ยนไป หลังผ่านไปสักพักเขากล่าวกับตัวเองอย่างขมขื่น “ฉิงซวง…”
หวังหลินกล่าวด้วยน้ำเสียงสงบนิ่ง “ลูกสาวของจักรพรรดิเทพฉิงหลิน ฉิงหลินเป็นคนที่แข็งแกร่งทรงพลังที่สุดในแดนสวรรค์ ลือกันว่าเขาหลบรอดจากตอนที่แดนสวรรค์ล่มสลายได้ เขาซ่อนตัวอยู่ในถ้ำของตัวเองในดินแดนวิญญาณปิศาจ กำลังฟื้นตัวอยู่!”
พลังงานในแววตาเขายิ่งเข้มข้นขึ้นและร่องรอยพลังชีวิตค่อยๆปรากฏในร่างกาย ควันสีเทารอบตัวเขาเริ่มเร่งความเร็วขึ้นแต่ไม่สามารถหยุดพลังชีวิตที่กำลังปรากฏขึ้นมาได้
“เจ้ากำลังบอกว่าถิง…พ่อของถิงเอ๋อกำลังฟื้นตัวอยู่ในถ้ำที่นี่? หวังหลิน เจ้าแน่ใจเรื่องนี้ใช้ไหม?”
หวังหลินมองโจวยี่และส่ายศีรษะ “ข้าไม่ได้เห็นมันด้วยตาตัวเอง ดังนั้นข้าไม่มั่นใจ”
ใบหน้าสับสนของโจวยี่ค่อยๆหายไปและพึมพำ “เช่นนั้น ทุกคนจะมั่นใจเรื่องนี้ได้อย่างไร มีเพียง…หากพ่อของถิงเอ๋ออยู่ที่นี่จริงๆ เช่นนั้นด้วยระดับบ่มเพาะของเขา เขาต้องสามารถทำให้ถิงเอ๋อตื่นขึ้นได้แน่…”
ตอนนี้โจวยี่ดูเหมือนจะหลงลืมเรื่องถิงเฮ่อเป็นเพียงแค่เศษดวงวิญญาณที่ก่อตัวขึ้นจากซากศพหญิงสาวจากความหลงไหลของเขาหลายพันปี ตอนนี้มันหายไปแล้วและไม่มีตัวตนอีก…
“ข้าต้องการนำถิงเอ๋อไปพบพ่อของนางและให้ถิงเอ๋อ…ตื่นขึ้น…” พลังชีวิตในร่างโจวยี่เพิ่มพูนขึ้นและเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ควันสีม่วงรอบตัวเขาดูเหมือนจะบ้าคลั่งไปแล้ว มันพุ่งเข้าใส่จุดแสงสีทองระหว่างคิ้วเขาอย่าบ้าคลั่ง
“สลายไปซะ!” ดวงตาเขาส่องสว่างออกมาและควันสีม่วงที่ล้อมรอบพลันสั่นเทาพยายามตอบโต้ ทว่ามันกลับไร้ผลและถูกร่างโจวยี่ขับไล่อย่างรวดเร็ว ไม่นานนักควันสีม่วงทั้งหมดถูกขับออกมาจากร่างโจวยี่ ควันก้อนเมฆสีม่วงเลือนหายไปผ่านค่ายกลบนพื้น
โจวยี่คือวิญญาณกระบี่ของกระบี่สวรรค์พิรุณ หากปิศาจโบราณแห่งแคว้นปิศาจวารีมาที่นี่ด้วยตัวเอง โจวยี่อาจจะไม่มีโอกาสก็ได้เนื่องจากเขามีปราณกระบี่ชีวิตเหลืออยู่สามครั้งเท่านั้น
ทว่าการขับไล่ปราณปิศาจของปิศาจโบราณถือว่าไม่ยากไปสำหรับโจวยี่
ควันสีม่วงหายไปและร่างโจวยี่เป็นผลึกใสดุจน้ำกำลังไหลเอื่อย เขามองเจดีย์และสะบัดแขน ปราณกระบี่เส้นหนึ่งลอยออกมาจากหอคอยทันที!
กระบี่เล่มนี้ขนาดเล็กและเห็นได้ชัดจากภาพลักษณ์ของมันสร้างขึ้นมาให้ผู้หญิงใช้ กระบี่เล่มนี้คือหนึ่งในกระบี่สวรรค์พิรุณ!
โจวยี่คือวิญญาณกระบี่ของกระบี่สวรรค์พิรุณ ร่างกายเขาเปลี่ยนเป็นลำแสงและลอยเข้าไปในกระบี่เล่มเล็กนี้ทันที ชั่วขณะนั้นรอยร้าวเต็มไปด้วยปราณกระบี่!
ทรงกลมแสงทั้งสามลูกลอยขึ้นกลางอากาศทันที พวกมันเปลี่ยนกลายเป็นสัมผัสวิญญาณและลอยไปที่โจวยี่
ลมหายใจเย็นพ่นออกมาจากกระบี่และปราณกระบี่แห่งชีวิตของโจวยี่หนึ่งสายลอยออกไป เสียงดังสั่นสะท้านปฐพีดังสะท้อนไปทั่วหุบเหวนรก ราวกับปราณกระบี่รุนแรงต้องการตัดเปิดทั้งเหวนรกแห่งนี้
ทรงกลมแสงทั้งสามลูกแตกกระจายทันทีและถูกโจวยี่กลืนกิน ส่วนกระบี่สี่เล่มบนพื้น พวกมันแตกสลายเช่นกันด้วยปราณกระบี่ชีวิต ค่ายกลบนพื้นแตกสลายพร้อมกับกระบี่ไปด้วย
ในที่สุดรอยร้าวที่ผนึกโจวยี่ไว้ก็พังทลาย!
“หลิงเทียนโฮว แม้เจ้าผนึกข้าไว้อีกกี่ร้อยปี หากหัวใจข้าไม่ตาย เจ้าจะผนึกข้าไว้ได้อย่างไร?! ข้าเป็นวิญญาณกระบี่ของกระบี่สวรรค์พิรุณ ชีวิตข้าจะคงอยู่ตราบฟ้าดิน ข้าสืบทอดเจตจำนงสี่กระบี่อันยิ่งใหญ่จากยุคโบราณ! แม้ข้าไม่อาจฆ่าเจ้าได้ แต่เจ้าไม่อาจผนึกข้าได้เว้นแต่ข้าจะยอมเท่านั้น!”
“หลายร้อยปีนี้ แม้หัวใจข้าจะตายด้าน ข้าสัมผัสถึงการสืบทอดเจตจำนงกระบี่โบราณอยู่เสมอ หากเราเจอกันอีกครั้ง มาดูกันว่าระดับบ่มเพาะของข้าจะยังเหมือนก่อนหรือไม่!” โจวยี่ลอยออกมาในช่วงก่อนที่รอยร้าวพังทะลาย
หวังหลินติดตามโจวยี่ออกมาทันที หนึ่งกระบี่และหนึ่งคนปรากฏอยู่ด้านนอกรอยร้าว
โจวยี่ปรากฏตัวออกมาจากกระบี่สวรรค์ เขายังดูเหมือนเดิมเช่นก่อน มีเพียงแค่เวลาเท่านั้นที่ผ่านเลยไป เขาถือเจดีย์ในมือไปด้วย หลังจากมองมันจึงส่งให้กับหวังหลิน
“หวังหลิน รักษาสิ่งนี้ให้ข้าด้วย!”
หวังหลินพยักหน้า เขารับเจดีย์มาและเก็บมันใส่ในกระเป๋า
โจวยี่ส่งสายตาไปที่หวังหลินและเกิดความขอบคุณ “การที่เจ้าบรรลุขั้นนี้ในเพียงไม่กี่ร้อยปีนั้นคู่ควรต่อการยินดีเป็นอย่างยิ่ง!”
หวังหลินถอนหายใจและกล่าวขึ้น “ต้องขอบคุณผู้อาวุโสสำหรับผลึกเทวะ ไม่เช่นนั้น…” หวังหลินส่ายศีรษะและไม่ได้พูดออกไป
“ผลึกเทวะเป็นของรางวัลที่เจ้าเฝ้าดูแลถิงเอ๋อ ดังนั้นไม่จำเป็นต้องขอบคุณข้าหรอก หากมีเรื่องต้องขอบคุณมันควรเป็นข้าที่ต้องขอบคุณเจ้ามากกว่า…ข้าไม่คิดว่าเราสองคนจะเจอกันอีกครั้งหลังผ่านไปหลายร้อยปี เมื่อคิดถึงตอนนี้แล้วหากเจ้าไม่มุ่งมั่นตามหาข้า วันนี้เราคงไม่ได้เจอกัน” โจวยี่เห็นหวังหลินต้องการพูดแต่เขาโบกแขนเพื่อหยุดหวังหลิน เขาครุ่นคิดเล็กน้อยและถามหวังหลินออกมา “หวังหลิน ข้าจำได้ว่ามีกระบี่สวรรค์สองเล่มในเจดีย์…เจ้ายังมีอีกหนึ่งเล่มใช่ไหม?”
หวังหลินตบกระเป๋าและกระบี่สวรรค์ที่มีฉวี่ลี่กั๋วอยู่ข้างในลอยออกมา
ฉวี่ลี่กั่วที่อยู่ในกระบี่สวรรค์และสัมผัสตัวตนของโจวยี่ได้ทันที มันเป็นร่างวิญญาณเช่นกันดังนั้นจึงรู้ได้ว่าอีกฝ่ายแข็งแกร่ง อีกฝ่ายดุจนายเหนือของวิญญาณกระบี่ทั้งหมดและเขาน่าเกรงขามอย่างยิ่ง มันยังรู้สึกได้ว่าคนผู้นี้คือวิญญาณกระบี่ตัวจริงของกระบี่ที่มันอยู่! ซึ่งมันแค่มาอาศัยบ้านคนอื่นอยู่เท่านั้น
“เอ๊ะ?” หลังโจวยี่เห็นกระบี่สวรรค์ ดวงตาส่องสว่างขึ้น เขาชี้มือขวาและเจ้าฉวี่ลี่กั่วลอยออกมาจากกระบี่สวรรค์ ใบหน้ามันเต็มไปด้วยอาการเลียแข้งเลียขา เกิดอาการมากกว่าตอนที่เผชิญหน้าหวังหลินเสียอีก
“ผู้อาวุโส ผู้น้อยชื่อว่าฉวี่ลี่กั๋ว นายท่านของข้าเป็นคนทำให้ข้าอาศัยอยู่ในกระบี่สวรรค์เล่มนี้ ไม่ใช่ข้าต้องการเป็นหรอก”
หวังหลินมองเจ้าฉวี่ลี่กั๋วด้วยท่าทางเย็นเยียบ
โจวยี่หัวเราะและกล่าวกับหวังหลิน “หวังหลิน ข้าไม่สามารถส่งวิชาของข้าให้เจ้าได้ แต่ร่างวิญญาณตนนี้ดียิ่ง ข้าสามารถทำให้เขารู้แจ้งเจตจำนงกระบี่โบราณและเร่งการเติบโตของเขาจนสามารถควบคุมกระบี่สวรรค์เล่มนี้ได้อย่างสมบูรณ์!”