901. ขจัดเวรกรรมทั้งหมด 1

ณ ดาวซูซาคุ ในวังหลวงราชวงศ์หวัง สมาชิกตระกูลหวังทั้งหมดรวมตัวกันในลานจัตุรัส ทั้งหมดกำลังคุกเข่าอยู่บนพื้น สีหน้าแต่ละคนเปลี่ยนไประหว่างความตื่นเต้นและความหวาดกลัว

ทั้งหมดเงียบสนิท

เบื้องหน้าพวกเขาคือห้องโถงบรรพชน ข้างในมีป้ายหินนับไม่ถ้วนแขวนอยู่ ทว่าไม่มีชิ้นไหนหรูหราแต่กลับเรียบง่ายมาก

หวังหลินกำลังยืนอยู่ข้างในห้องโถงบรรพชน มองชื่อป้ายอันไม่คุ้นเคยตรงหน้า ท้ายที่สุดเขาก็เห็นแผ่นหินหนึ่ง บนยอดเขียนไว้ว่า “บรรพชนหวังจัว”

หวังหลินขบคิดเงียบๆ ภาพเหตุการณ์หวังจัวเมื่อก่อนกระวาบอยู่ตรงหน้า

กลับมาตอนนี้ พวกเขาถูกสวรรค์พรากไปเสียแล้ว

หวังจัวเติมเต็มคำสัญญาที่ให้ไว้กับหวังหลินจริงๆ เขายอมให้หวังหลินบ่มเพาะอย่างสงบขณะที่ตัวเองปกป้องลูกหลานตระกูลหวังจนหมดอายุขัย

หวังหลินถอนหายใจ กลับมาครั้งนี้รู้สึกเหมือนดาวซูซาคุไม่คุ้นเคยอย่างยิ่ง แม้กระทั่งตอนที่มาหาลูกหลานตัวเอง เขาก็ยังไม่รู้สึกถึงความรัก

สิ่งเดียวที่รู้สึกคือความโศกเศร้าและเจ็บปวดในใจ เขาไม่เจอร่องรอยความรักความเมตตาในคนเหล่านี้เลย

เป็นครั้งแรกที่รู้สึกถึงการข้ามผ่านกาลเวลาเสมือนสายน้ำเชี่ยวกราดชะล้างความทรงจำดีดีทั้งหมดให้กลายเป็นอดีต…

ด้านนอกโถงบรรพชน ลูกหลานตระกูลหวังกระทั่งไม่กล้าหายใจแรง หัวใจแต่ละคนสูบฉีดเฝ้ามองบรรพชนที่คุ้นหน้าแต่ไม่คุ้นเคย

แปดผู้อาวุโสด้านหน้าทั้งหมดคือลูกหลานตระกูลหวัง พวกเขากำลังคุกเข่ามองหวังหลินอย่างเงียบๆ ราวกับรู้สึกถึงอายุและความโศกเศร้าจากเขาได้

สายตาหวังหลินจ้องมองไปบนยอดแผ่นดินและสายตาตกลงไปบนหนึ่งในนั้น เขียนชื่อไว้ว่า “บรรพชนหวังอยู่”

หวังหลินมีความประทับใจกับชื่อหวังอยู่ ตอนที่เผ่าละทิ้งอมตะตกอยู่ในสงครามกับซูซาคุ พวกเขาจับตัวเด็กๆที่สามารถฝึกฝนออกไป หนึ่งในนั้นคือหวังอยู่

‘ชีวิตเด็กคนนั้นก็จบสิ้นลงเช่นกัน…’ รอบตัวหวังหลินยิ่งเศร้าขึ้น เขารู้สึกถึงอารมณ์ซับซ้อนในใจ พริบตาเดียวหลายร้อยปีก็ผ่านไปแล้ว พอมองย้อนกลับไป ทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยนไปมากและยากยิ่งจะหาใครสักคนที่เขารู้จัก

หวังหลินหันกลับมาเดินออกจากโถงบรรพชน มองไปยังผู้คนที่กำลังคุกเข่าในจัตุรัส แม้ทั้งหมดนี้มีสายเลือดตระกูลหวัง หวังหลินไม่รู้สึกถึงสายสัมพันธ์อะไรนัก

“พวกเจ้าทั้งหมดตอนนี้มีชีวิตเป็นของตัวเอง ไม่มีเซียนคนใดจะมีส่วนร่วมกับโลกมนุษย์อีก! ส่วนราชวงศ์หวัง หากใครมีฝีมือ เมื่อนั้นเจ้าสามารถสืบทอดมรดกได้เป็นพันปี”

“หากใครคิดโง่ๆและทำตัวโหดร้าย เช่นนั้นไม่จำเป็นต้องมีความมั่งคั่งร่ำรวยนี้! แม้สิ่งที่เกิดขึ้นคราวก่อนเป็นเพราะเจ้าทั้งหมดได้รับผลกระทบจากแรงอาฆาต ราชวงศ์นี้เต็มไปด้วยความเศร้าหมอง หากนี่มันเพราะตระกูลหวัง เช่นนั้นเจ้าทั้งหมดควรจะเป็นพลเมือง!”

หลังจากกำลังจัดการกับเวรกรรมตระกูลหวัง หวังหลินมองลูกหลานทั้งหมดด้วยความเย็นเยียบ โบกสะบัดแขนเสื้อขึ้นพลันลอยตัวขึ้นสู่อากาศ ต้าซานและเด็กหัวโตติดตามไป ส่วนเล่ยจีสูงสามสิบฟุตติดตามไปด้วย

ภายหลังหวังหลินจากไป จัตุรัสเงียบกริบ เวลาผ่านไปสักพักแปดผู้อาวุโสยืนขึ้นด้วยใบหน้ามืดมัว พวกเขามองคนรอบๆด้วยท่าทีโหดเหี้ยมและหนึ่งในนั้นเอ่ยเสียงเย็น “เราผิดที่ทำให้บรรพชนโกรธเกรี้ยว ตั้งแต่วันนี้ต่อไปจะมีกฏตระกูลขึ้นมาใหม่ และใครที่ละเมิดจะถูกสังหาร!”

หวังหลินเคลื่อนร่างออกไป ภายหลังจัดการเรื่องตระกูล ความโศกเศร้าในใจไม่ลดเลย เขาเดินไปที่สำนักซากศพ

ขณะเคลื่อนตัวไปนั้นสีหน้าพลันเปลี่ยนและมองออกไปไกล เขาเห็นตะขาบยาวหลายพันฟุตตัวหนึ่งเหาะเหินผ่านอากาศพร้อมกับเซียนจำนวนมากบนหลัง หนึ่งในนั้นมีบรรยากาศดุจเทพ สวมชุดคลุมสีเหลือง พาดกระบี่บนหลัง

สายลมอ่อนๆทำให้เสื้อผ้าชายตรงนั้นพริ้วไหวและทำให้เขาดูมีสง่าราศี

“จ้าวสำนักฮวงหลง![ 1 ]” เมื่อเห็นคนตรงน้า ดวงตาหรี่แคบและส่องประกายทันที ภาพเสมือนที่เขาเห็นในดินแดินวิญญาณปิศาจปรากฏขึ้นในใจ

ตะขาบเคลื่อนไหวรวดเร็ว เลือนหายเหนือเส้นขอบฟ้าในพริบตา ทว่าหวังหลินสัมผัสสายตาที่มองเขาจากด้านหลังตะขาบนั้นได้อย่างชัดเจน

“สหายน้อยไม่เลว!” เสียงหัวเราะเบาๆเข้าไปในหูหวังหลิน เสียงหัวเราะจางลงและหายไปอย่างไร้ร่องรอย

หวังหลินขมวดคิ้วเล็กน้อยและมองตำแหน่งที่ตะขาบหายตัวไป ขบคิดเล็กๆมุ่งหน้าเขาหาสำนักเมฆาฟ้า เรื่องทั้งหมดนี้แปลกประหลาดเกินไปและหวังหลินไม่ต้องการประมาท

ไท่หยานยังคงนั่งอยู่ลานกว้างรอคอยหวังหลินในสำนักเมฆาฟ้า เขารู้ว่าหวังหลินจะต้องมาที่นี่แน่นอน

เขาไม่มีเวลาเหลืออยู่มากนักแล้ว ระดับบ่มเพาะถดถอยไปถึงขั้นตัดวิญญาณระดับปลายสูงสุดและไม่สามารถทะลวงผ่านขั้นแปลงวิญญาณได้อีกแล้ว อายุขัยค่อยๆหมดไปทีละนิด

เดิมทีด้วยคุณสมบัติของเขาและการรู้แจ้งของหวังหลิน เขาไม่ควรจะมาจบชีวิตลงเช่นนี้ ทว่าเมื่อร้อยปีก่อนเกิดอุบัติเหตุขึ้น แต่อุบัติเหตุนั้นมาจากความต้องการของตัวเอง

ณ วันนี้ คนผู้หนึ่งค่อยๆปรากฏตัวในท้องฟ้าเบื้องหน้าไท่หยาน หวังหลินก้าวเท้ามองฉากเหตุการณ์อันคุ้นเคย และท้ายที่สุดสายตาก็ตกลงไปบนไท่หยาน

วินาทีนั้นไท่หยานยืนขึ้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้น เขามองหวังหลินพลันสูดหายใจลึกและเอ่ยอย่างเคารพ “ไท่หยานขอคารวะผู้มีพระคุณ!”

หวังหลินเอ่ยถาม “โจวลี่อยู่ไหน?”

ไท่หยานเผยสีหน้าซับซ้อน หลังจากขบคิดอยู่ชั่วครู่เขาก็ยิ้มแห้งๆ “เด็กน้อยโจวลี่คนนั้นจากดาวซูซาคุไปเมื่อร้อยปีก่อน…”

หวังหลินมองท้องฟ้า ความโศกเศร้าแข็งแกร่งยิ่งกว่าเดิม ถอนหายใจออกมาพร้อมกับมองไท่หยาน “นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมอายุขัยของเจ้าถึงกำลังหมดลงและระดับบ่มเพาะถดถอยใช่หรือไม่?”

ไท่หยานคิดเงียบๆและพยักหน้า

ด้วยระดับบ่มเพาะของนางจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะออกไปจากดาวซูซาคุ การช่วยนางเติมเต็มความต้องการของตัวเอง เขาจึงใช้อายุขัยของเขาและหินหยกสวรรค์จำนวนมากช่วยโจวลี่จนบรรลุขั้นแปลงวิญญาณ

“ไร้สาระ!” หวังหลินขมวดคิ้วมองไท่หยานแต่ไม่ได้พูดอะไรอีก ตบกระเป๋าและนำหินหยกสวรรค์จำนวนมากออกมาเริ่มปกคลุมท้องฟ้า จากนั้นหวังหลินใช้แขนขวายื่นเข้าหาความว่างเปล่า

เสียงปะทุดังสะท้อนพร้อมกับหินหยกสวรรค์จำนวนมากแตกสลาย พลังปราณหนาแน่นกลั่่นกลายเป็นก้อนในมือหวังหลิน พื้นที่รอบๆบริเวณเต็มไปด้วยพลังปราณสวรรค์

หวังหลินประทับก้อนพลังปราณเข้าไปในร่างไท่หยาน ร่างกายเขาสั่นเทา รู้สึกราวกับมีไฟกำลังเผาไหม้อยู่ในร่าง

เขานำหินหยกสวรรค์ออกมามากขึ้นและโยนออกไปจนกลายเป็นภูเขาย่อมๆในลานจัตุรัส หวังหลินหันตัวกลับและเดินเข้าไปในอากาศ

“ระดับบ่มเพาะของเจ้าถดถอยก็เพราะโจวลี่ นี่คือเหตุแห่งกรรม ตอนนี้ข้าช่วยเจ้าฟื้นฟูระดับบ่มเพาะจึงเป็นผลแห่งกรรม ส่วนหินหยกสวรรค์พวกนั้นถือว่าเป็นการขอบคุณที่ช่วยดูแลลูกหลานตระกูลหวังของข้า ตั้งแต่วันนี้ต่อไปห้ามยุ่งเกี่ยวเรื่องตระกูลหวังของข้า จงบ่มเพาะอย่างสงบเถิด!”

ร่างไท่หยานสั่นสะท้านรุนแรง พลังปราณสวรรค์พุ่งพล่านในร่างกาย ระดับบ่มเพาะฟื้นคืนอย่างรวดเร็ว เขาพยักหน้าเข้าหาร่างหวังหลินที่กำลังหายไป

ลำแสงเก้าสายทะลุทะลวงผ่านท้องฟ้าและตกลงเบื้องหน้าไท่หยาน กระบี่เก้าเล่มปลดปล่อยปราณกระบี่รุนแรงกวาดผ่านพื้นที่

“ข้ามอบกระบี่พวกนี้ให้เจ้า!” น้ำเสียงหวังหลินคล้ายดังออกมาจากความว่างเปล่าอันห่างไกล ราวกับก้อนเมฆไร้ตัวตน

หลังจัดการกับเวรกรรมที่สำนักเมฆาฟ้า หวังหลินก็ลอยขึ้นไปในท้องฟ้า ปลาหยินหยางปรากฏขึ้นมาและค่อยๆหมุนเป็นวงกลมเหนือศีรษะ ภายหลังจัดการเวรกรรมของลูกหลานในตระกูลและสำนักเมฆาฟ้า ความเข้าใจเรื่องเวรกรรมเพิ่มพูนขึ้น

‘ความรู้แจ้งในเขตแดนของข้าเน้นไปที่ขั้นสอง ตามเขตแดนแห่งเวรกรรม ทุกสิ่งที่มีเหตุแห่งกรรมจะต้องมีผลแห่งกรรม มีเพียงเวรกรรมที่สมบูรณ์ถึงจะสามารถสร้างวงโคจรขึ้นมาได้และเมื่อวงโคจรมากมายสมบูรณ์ ข้าถึงจะบรรลุเวรกรรมของข้าได้อย่างแท้จริง ข้าไม่คาดคิดว่าการกลับมาดาวซูซาคุครั้งนี้จะเป็นแบบนี้ไปได้!’ หวังหลินถอนหายใจ หลับตาลง สัมผัสวิญญาณปกคลุมทั้งดาว

‘เขตแดนเวรกรรม…ข้าต้องตอบแทนคนทั้งหมดที่ช่วยเหลือข้า ข้าต้องปิดเวรกรรมทั้งหมดกับคนที่ข้าทำผิด…’ ขณะขบคิดต่อไป สัมผัสวิญญาณหวังหลินแพร่กระจายข้ามไปทั่วดาวดุจพายุ หลังจากนั้นไม่นานสัมผัสวิญญาณหวังหลินก็คงอยู่ทุกที่ในดาวซูซาคุ

ณ ดาวซูซาคุ แคว้นจ้าวซึ่งเป็นแคว้นเซียนระดับห้า สำนักเฮฮวน สตรีงดงามนางหนึ่งกำลังนั่งอยู่ในถ้ำบ่มเพาะอยู่ในหลังภูเขาสำนักเฮฮวน

จุดที่นางบ่มเพาะคือสถานที่พิเศษสำหรับศิษย์สายในของสำนัก สถานที่แห่งนี้มีพลังปราณมากกว่าข้างนอกหลายเท่า ขณะที่ฝึกฝนอยู่นั้นเสียงหัวเราะหนึ่งดังออกมาจากนอกถ้ำ

“ศิษย์น้องจาง อย่าลืมคำสัญญาของเจ้าหล่ะ เมื่อข้าปล่อยให้เจ้าบ่มเพาะในถ้ำข้าหนึ่งเดือน เจ้าจะต้องบ่มเพาะคู่กายข้าสามวัน! เหลืออีกสี่วันก็ครบหนึ่งเดือนแล้ว!” น้ำเสียงเต็มไปด้วยเจตนาหยอกล้อ หลังเสียงหัวเราะ น้ำเสียงนั้นค่อยๆหายไป

นางลืมตาขึ้นมาและถอนหายใจ นางคือศิษย์สายนอกของสำนักเฮฮวน พลังปราณด้านนอกเบาบางเกินกว่าจะบรรลุขั้นรวบรวมลมปราณระดับเก้าได้ นางจึงต้องมาทะลวงที่นี่เท่านั้น

‘ในแผนภูมิเครือญาติ บรรพชนของตระกูล จางฮู่[ 2 ] ก็เป็นเซียนเช่นเดียวกัน พันปีก่อนเขาเข้ามาที่สำนักเหิงยั่ว น่าเสียดาย พันปีให้หลังทั้งหมดก็สูญสิ้น ข้าจึงได้กลายเป็นศิษย์สายนอกของสำนักเฮฮวนเท่านั้น’ นางพึ่งจะหลับตาบ่มเพาะต่อไปแต่ก็ต้องมองไปตรงหน้า สายตาเต็มไปด้วยความตื่นตะลึง

นางเห็นชายหนุ่มชุดขาวปรากฏตัวขึ้นอย่างเงียบงัน ชายหนุ่มคนนี้ดูธรรมดาแต่มีกลิ่นอายที่ไม่อาจเอ่ยคำพูดออกมาได้

หวังหลินมองสตรีเบื้องหน้าอย่างสงบ ตบกระเป๋านำหินวิญญาณและหินหยกสวรรค์ออกมา รวมถึงกระบี่เหินหนึ่งเล่ม

“ข้ารู้จักบรรพชนของเจ้า เหตุแห่งกรรมในอดีตทำให้เกิดผลแห่งกรรมในวันนี้”

หวังหลินถอนหายใจอย่างเศร้าๆและจากไปภายใต้สายตางุนงงของหญิงสาว จางฮู่ตายไปแล้ว ด้วยระดับบ่มเพาะของหวังหลินเขาจึงสามารถตรวจจับร่องรอยสายเลือดของจางฮู่ในตัวนางได้

1.จ้าวสำนักเหิงยั่ว สำนักแรกที่หวังหลินเข้าร่วม

2.สหายของหวังหลินตั้งแต่สำนักเหิงยั่ว เขาฆ่าศิษย์ที่รับผิดชอบอยู่และวิ่งหนีไป ภายหลังหวังหลินเจอเขาและหวังหลินก็ช่วยเขาฆ่าอาจารย์ตัวเองด้วย ซึ่งเป็นผลทำให้เกิดผลตามมากับตระกูลเถิง