(100%)ฝันเสียวซ่าน
เขาขยับเข้าออกช้าๆอยู่พักใหญ่ จนมือเล็กจับสะโพกเขาขยับดันเข้าผลักออกเร่งจังหวะ เขาจึงค่อยๆเพิ่มความเร็วขึ้นทีละน้อยๆ จนได้ยินเสียงคราง “ซี๊ดดดด…”
เขาจึงเร่งความเร็วจนเกิดเสียง ตับ ตับ ตับ…
“อาจารย์ คีเสียว…ซี๊ดดดด…”
เขายิ่งเร่งความเร็วขึ้นอีก ตับ ตับ ตับ…
“อ๊าาาาา…” คีตกาลครางเสร็จ ตัวสั่นระริกไปทั้งร่าง ร่องรัดแน่นจนเขาขยับตัวไม่ได้ ถูกบีบรัดจนเสียวไปหมด จนเขาเสร็จตามไปด้วย “อู้วววว…”
ครั้นเสร็จแล้ว เขาก็นอนทับเธออยู่อย่างนั้น
คีตกาลเสร็จแล้วก็รู้สึกง่วงนอนขึ้นมาทันที เธอจึงหลับตาลงอย่างอ่อนล้า
ตรีปุระขยับจูบหน้าผากอย่างรักใคร่
คีตกาลสะดุ้งตื่นเพราะรู้สึกหนาว เมื่อลืมตาขึ้นก็เห็นว่าตัวเองถีบผ้าห่มออกไปจนนอนตัวเปลือยๆตากแอร์ ยังจำความฝันได้จนติดอยู่ในความรู้สึก เธอได้แต่ถอนหายใจกับตัวเองที่ ‘มโน’ มากไปจนเก็บเอาอาจารย์มาทำผัวได้ทุกค่ำคืน เฮ้อ…เห็นทีคงต้องหาอะไรทำให้มากขึ้นจะได้เลิกฟุ้งซ่านเสียที
ครั้นตื่นเช้าไปมหาวิทยาลัย เธอก็ทำทุกอย่างเหมือนเช่นปกติดังเดิม
เหตุการณ์วนเวียนซ้ำไปซ้ำมา เช้าไปเรียน ตกเย็นชวนเพื่อนไปกินข้าว ค่ำกลับห้อง นอน ในฝันก็ซั่มกับอาจารย์อย่างเมามัน วันหยุดก็ชวนเพื่อนไปกินข้าว ดูหนัง เดินห้าง เป็นเช่นนี้จนกระทั่งเรียนจบ
แต่แล้วอยู่มาวันหนึ่ง ขณะเธอกลับจากสอบสัมภาษณ์งาน ก็เจอกับอาจารย์ตรีปุระโดยบังเอิญ ซึ่งอาจารย์เข้ามาทักทายเธออย่างเป็นกันเอง “อ้าว…คีตกาล มาทำอะไรแถวนี้เหรอ?”
“มาสมัครงานค่ะ” เธอตอบพร้อมกับยกมือไหว้
“อ่อ” เขาพยักหน้ารับรู้แล้วก็พูดว่า “เออ จริงซิ คุณสนิทกับอุมาพรนี่น่า ช่วงนี้ยังเจออุมาพรอยู่ไหม?”
“เจอค่ะ วันนี้ก็นัดกันไว้ตอนเย็นค่ะ อาจารย์มีอะไรเหรอคะ?”
“ผมจะฝากหนังสือไปให้อุมาพรหน่อยนะ”
“อ่อ” คีตกาลพยักหน้ารับรู้ “ได้ค่ะ”
“งั้นเดี๋ยวตามผมไปเอาหนังสือล่ะกัน” ตรีปุระบอก “คอนโดผมอยู่ตรงนี้เอง” เขาชี้มือไปที่อาคารติดๆกัน
คีตกาลมองตามแล้วพยักหน้า “ค่ะ”
ตรีปุระจึงหมุนตัวเดินไป
คีตกาลเดินข้างๆ เว้นระยะห่างพอประมาณ ให้ดูไม่น่าเกลียดและไม่ห่างเหินเกินไป
“เป็นยังไงมั่งหลังเรียนจบแล้ว?” ตรีปุระชวนคุย
“ก็ดีค่ะ แต่รู้สึกเหงาๆหน่อย ทุกทีเจอเพื่อนเยอะแยะทุกวัน พอจบแล้วไม่ค่อยได้เจอกันเลย”
“เดี๋ยวก็ชิน” เขายิ้มให้
คีตกาลมองรอยยิ้มอบอุ่นกระชากใจ แล้วก็หลุบตาลงมองพื้นทางเดิน เพราะไม่อยากเก็บเอาอาจารย์ไป ‘มโน’ อีก ท่องไว้ไอ้คี เขามีภรรยาแล้ว ท่องไว้ๆ
ตรีปุระหุบยิ้มฉับ! ครั้นคีตกาลเงยหน้ามามองเขาก็รีบยิ้มให้
จนถึงคอนโด คีตกาลก็รีบบอกว่า “คีนั่งรออยู่ตรงนี้ล่ะกัน” นิ้วก็ชี้ไปทางร้านคอฟฟี่ช็อปในอาคารด้านล่างของคอนโดแห่งนี้
“ขึ้นไปเอาข้างบนเถอะ พอดีผมเจ็บขาเลยไม่อยากเดินลงมาแล้ว” ตรีปุระบอกพลางชี้ขาข้างซ้าย
“อ้าว…อาจารย์ไปทำอะไรมาคะ?”
“ตกบันไดน่ะ”
“อ่อ งั้นก็ได้ค่ะ” คีตกาลพยักหน้า
ตรีปุระยิ้มอบอุ่นให้แล้วก็เดินไปทางลิฟท์