ตอนที่ 545 คนรู้จักเก่าก่อนจากอำเภอชิงเหอ

พอลู่เจียวกลับมา เซี่ยอวิ๋นจิ่นกับเจ้าหนูน้อยทั้งสี่ก็รีบเข้ามาถามนางว่าวันนี้เป็นอย่างไรบ้าง

ลู่เจียวไม่อยากให้เจ้าหนูน้อยทั้งสี่เป็นห่วง จึงแสดงทีท่าว่าตนเองไม่เป็นอะไร วันนี้ไปจวนองค์หญิงใหญ่เที่ยวเล่นสนุกมาก

พวกลูกทั้งสี่ได้ฟังก็วางใจ ทั้งสี่ยิ้มตาหยีไปนอน พอพวกเขาไปแล้ว เซี่ยอวิ๋นจิ่นก็มองลู่เจียวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ถามว่า “เกิดเรื่องอันใดขึ้น”

ลู่เจียวหันหน้าไปมองเขา “ทำไมเจ้ามองออก”

นางคิดว่าสีหน้าตนเองเก็บงำได้ดีแล้ว เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองออกได้อย่างไร

“เจ้าไม่เบิกบานใจ ข้ารับรู้ได้”

ลู่เจียวมองเขาเป็นนานก่อนจะถอนหายใจ จากนั้นก็เล่าเรื่องที่เผชิญหน้ากับซื่อจื่อจวนอ๋องฉินให้เขาฟัง รวมทั้งเรื่องซื่อจื่อจวนอ๋องฉินมาขวางบนท้องถนนคิดจับตัวนางอีกด้วย

ยามนี้ลู่เจียวพอเข้าใจแล้วว่า เหตุใจคุณหนูใหญ่หลินหรูเยว่จวนเฉิงเต๋อโหวจึงไม่อยากแต่งกับซื่อจื่อ จวนอ๋องฉิน คนผู้นี้ไม่ใช่คนจริงๆ แต่หลินหรูเยว่ไม่แต่งกับซื่อจื่อจวนอ๋องฉิน กลับมาหมายปองเซี่ยอวิ๋นจิ่นทำให้นางนึกรังเกียจ อีกอย่าง เรื่องวันนี้มีหลินหรูเยว่ร่วมด้วยหรือไม่

ลู่เจียวคิดถึงคนเช่นท่านหญิงหลันหยางจวิ้นจู่ที่แสนจะไม่ฉลาด จะคิดได้อย่างไรว่าไปล่อซื่อจื่อจวนอ๋องฉินมาหานาง เรื่องนี้ไม่เหมือนเรื่องที่คนเช่นท่านหญิงหลันหยางจวิ้นจู่จะคิดทำเองได้ ดังนั้นต้องมีคนหลอกท่านหญิงหลันหยางจวิ้นจู่ คนผู้นี้คือผู้ใดไม่ต้องเอ่ยก็รู้กัน

แม้ว่านางคิดเช่นนี้ แต่ก็ไร้หลักฐาน

ลู่เจียวกำลังคิดอยู่ เซี่ยอวิ๋นจิ่นก็มีสีหน้าเย็นเยียบดุดัน รีบถามว่า “เป็นอะไรหรือ”

ลู่เจียวกล่าวว่า “เดิมข้าคิดว่าท่านหญิงหลันหยางจวิ้นจู่วางแผนให้ร้ายข้า แต่ตอนนี้มาคิดดูดีๆ ท่านหญิงหลันหยางจวิ้นจู่ผู้นั้นความจริงไม่ได้ฉลาดสักเท่าไร เหมือนว่าก่อนหน้านี้นางวิ่งไปเสนอเรื่องข้าต่อองค์หญิงใหญ่ให้รักษาท่านหญิงเหวินอันเซี่ยนจู่ ความจริงมีคนมองความในใจนางออก แต่นางคิดไม่ถึง นี่แสดงให้เห็นชัดเจนว่านางไม่ได้ฉลาดนัก”

“ไม่ฉลาดสักเท่าไรจะคิดใช้อุบายล่อซื่อจื่อจวนอ๋องฉินมาหาข้าได้อย่างไร จากนั้นก็ให้ซื่อจื่อจวนอ๋องฉินทำร้ายข้า? แผนยืมดาบฆ่าคนไม่ใช่คนธรรมดาจะคิดออกมาได้ ประการแรก ท่านหญิงหลันหยางจวิ้นจู่กับซื่อจื่อจวนอ๋องฉินไม่ได้สนิทสนมกัน แม้ซื่อจื่อจวนอ๋องฉินเจ้าชู้เสเพล แต่คนข้างนอกไม่รู้นิสัยเขา เขามักวางตัวเป็นคุณชายชนชั้นสูงศักดิ์ต่อหน้าคนนอก”

ลู่เจียวยิ่งเล่า สีหน้าเซี่ยอวิ๋นจิ่นก็ยิ่งเยียบเย็น เงียบไปเป็นนานก่อนเขาจะเงยหน้ามองลู่เจียวกล่าวว่า “เช่นนั้นเจ้าคิดว่าผู้ใดวางแผนให้ร้ายเจ้า”

“คุณหนูใหญ่หลินหรูเยว่แห่งจวนเฉิงเต๋อโหว”

ลู่เจียวกล่าวจบ เซี่ยอวิ๋นจิ่นตกใจมองลู่เจียวกล่าวว่า “หญิงผู้นี้อยู่ดีๆ มาวางแผนทำร้ายเจ้าทำไมกัน”

ลู่เจียวเผยรอยยิ้มบางมองเซี่ยอวิ๋นจิ่น เซี่ยอวิ๋นจิ่นมองความหมายในแววตานางออก

เขาปฏิเสธทันที “เจียวเจียว ข้าคิดว่าเจ้าคิดมากไปแล้ว หลินหรูเยว่เป็นถึงคุณหนูใหญ่จวนเฉิงเต๋อโหว ข้าเป็นแค่จวี่เหรินบ้านนา นางอยู่ดีๆ จะมาต้องตาต้องใจข้าได้อย่างไร”

ลู่เจียวยิ้มมุมปากยิ่งมากขึ้น หากหลินหรูเยว่ไม่ใช่ว่าย้อนกลับมาเกิดใหม่ นางย่อมไม่มองเซี่ยอวิ๋นจิ่น แม้ว่าเซี่ยอวิ๋นจิ่นหน้าตาดีมีความสามารถ แต่อย่างไรก็เป็นแค่ชายจากอำเภอชิงเหอเล็ก ๆ แม้วันหน้าเขาสอบได้เป็นจ้วงหยวน ก็ไม่ได้หมายความว่าวันหน้าเขาจะมีตำแหน่งสูง มีจ้วงหยวนมากมายเท่าไรที่สุดท้ายก็ไม่ได้ไปไกลนัก

แต่หลินหรูเยว่ย้อนเวลากลับมาเกิดใหม่ ทำให้นางรู้ว่าวันหน้าเซี่ยอวิ๋นจิ่นจะดำรงตำแหน่งโส่วฝู่ ดังนั้นนางจึงได้จับจ้องเซี่ยอวิ๋นจิ่น

แต่วาจานี้ลู่เจียวไม่อาจบอกกับเซี่ยอวิ๋นจิ่น ดังนั้นเซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่ค่อยเชื่อว่าหลินหรูเยว่จะจับจ้องเขา

ลู่เจียวยิ้มกล่าวว่า “เช่นนั้นเจ้าว่า หากไม่ใช่เช่นนี้ เหตุใดอยู่ดีๆ นางจึงวางแผนให้ร้ายข้า”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นพูดไม่ออก แต่สีหน้ายิ่งเยียบเย็น หากหญิงผู้นั้นวางอุบายเจียวเจียว เขาไม่มีทางปล่อยนางไปอย่างแน่นอน

เซี่ยอวิ๋นจิ่นคิดไปพลางมองลู่เจียวกล่าวว่า “เจียวเจียว จากนี้เจ้าอย่าได้ออกไปข้างนอกอีก อยู่บ้านเป็นเพื่อนลูกๆ หากมีคนอยากให้เจ้ารักษา ก็ให้คนผู้นั้นมาที่บ้าน”

เช่นนี้ปลอดภัยกว่าสักหน่อย

ลู่เจียวเห็นด้วยทันที นางขี้เกียจจะรับมือหญิงเหล่านั้น

“ตกลง”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นคุยกับลู่เจียวได้ครู่หนึ่ง ก็ให้ลู่เจียวไปนอนกลางวันสักครู่

ลู่เจียวรับคำไปพักผ่อน เซี่ยอวิ๋นจิ่นไปห้องหนังสือทบทวนตำรา แต่ยามนี้เขาอ่านไม่เข้าหัว คิดถึงเรื่องที่ซื่อจื่อจวนอ๋องฉินทำกับลู่เจียว เขาก็โมโหมากอย่างยากระงับ แต่เซี่ยอวิ๋นจิ่นก็รู้ว่าคุณชายเช่นเซียวถิงย่อมไม่ยอมรามือเช่นนี้

ดังนั้นเขาต้องหาทางหยุดยั้งเขาไว้

แต่เรื่องที่เซียวถิงทำกับเจียวเจียว เขาจดไว้ก่อน รอไว้สอบเดือนสองเสร็จ ก็จะไม่ปล่อยเขาไปง่ายดายเช่นนี้แน่

เซี่ยอวิ๋นจิ่นคิดไปก็หยิบพู่กันขึ้นมาเขียนจดหมาย ให้โจวเส้ากงหาทางส่งไปถึงมืออ๋องฉิน

เขาเชิญอ๋องฉินมาพบที่หอสุราเต๋อเยว่โหลว

ตกค่ำ เซี่ยอวิ๋นจิ่นจะออกไปพบอ๋องฉิน

ลู่เจียวไม่รู้เรื่องนี้ เห็นเซี่ยอวิ๋นจิ่นจะออกไปก็เป็นห่วง กำชับเขาว่า “เจ้าพาคนไปเพิ่มอีกสองคน”

“ได้”

เซี่ยอวิ๋นจิ่นพาจ้าวเหิง หร่วนไค โจวเส้ากงไป คนอื่นอยู่อารักขาที่บ้าน

ลู่เจียวไม่สนใจเขา ให้ถงอี้ตามไปด้วย

ณ หอสุราเต๋อเยว่โหลว อ๋องฉินมารอก่อนแล้ว ปีนี้เขาอายุเจ็ดสิบกว่า แต่กำลังวังชาไม่เลว

ยามนี้เขาถือจดหมายในมือสั่นเทา สีหน้าแทบไม่อยากจะเชื่อ

ความจริงเซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่ได้เขียนอันใดในจดหมายเท่าไร เขียนเพียงแค่ว่าคนรู้จักเก่าก่อนจากอำเภอชิงเหอมาเยือน

อ๋องฉินอ่านจดหมายก็คิดถึงบุตรชายตนเองขึ้นมา บุตรชายมาเมืองหลวงแล้วหรือ บุตรชายเขาหรือ

จนกระทั่งมีเสียงประตูเปิด มีคนผลักประตูก่อนจะเดินเข้ามา

อ๋องฉินอาศัยแสงตะเกียงมองไปยังผู้ชายหน้าตารูปงามที่เดินเข้าประตู เป็นนานก่อนจะพึมพำว่า “เหมือน เหมือนมาก”

เขากล่าวจบก็หลั่งน้ำตาออกมา คิดถึงภรรยาที่จากไป ในใจเขาก็เจ็บปวดรวดร้าวอย่างที่สุด

เซี่ยอวิ๋นจิ่นเห็นอ๋องฉินร้องไห้ ก็ไม่ได้รู้สึกอันใดมาก แม้ว่าให้กำเนิดเขา แต่ไม่ได้เลี้ยงดูเขามา ดังนั้นเขาไม่ได้รู้สึกผูกพันอันใดกับเขา

อ๋องฉินร่ำไห้ครู่หนึ่งก็สะอื้นกล่าวว่า “ลูกพ่อ เจ้ากลับมาแล้ว”

เดิมเซี่ยอวิ๋นจิ่นไม่คิดพบอ๋องฉิน ประการแรก กลัวคนจวนอ๋องฉินเห็นเขามาเมืองหลวงก็จะมาทำร้ายเขา ประการที่สอง เขาไม่คิดมีอันใดเกี่ยวข้องกับจวนอ๋องฉินอีก ในเมื่อในปีนั้นพวกเขาทอดทิ้งเขาแล้ว วันหน้าพวกเขาก็ไม่เกี่ยวข้องกันอีก

แต่เซี่ยอวิ๋นจิ่นคิดไม่ถึงว่า ซื่อจื่อจวนอ๋องฉินถึงกับจับจ้องหาเรื่องพวกเขา ตอนนี้พวกเขามาเมืองหลวงยังไม่ค่อยชำนาญพื้นที่ในเมืองหลวง กลับกัน ซื่อจื่อจวนอ๋องฉินกลับเป็นเจ้าถิ่น พวกเขาถูกเขาจับตา หากไม่ทันระวังย่อมถูกอุบายพวกเขา

ดังนั้นเซี่ยอวิ๋นจิ่นจึงได้เชิญอ๋องฉินมาพบ เขาเชิญอ๋องฉินมาพบไม่ได้เพื่อรำลึกสัมพันธ์บิดาบุตร แต่เพื่อเตือนเขาว่าให้ควบคุมซื่อจื่อจวนอ๋องฉินให้ดี หากปล่อยให้ซื่อจื่อจวนอ๋องฉินมาทำร้ายพวกเขาอีก เขาก็ไม่ถือสาที่จะเลือกเป็นปลาที่ตายกันไปทั้งแห เผยสถานะตนเองออกไป เช่นนั้นจวนอ๋องฉินย่อมต้องสูญสิ้นไปด้วยกัน

เพียงแต่เซี่ยอวิ๋นจิ่นคิดไม่ถึงว่าพออ๋องฉินเห็นเขา จะเสียใจและเจ็บปวดใจเช่นนี้!