ตอนที่ 18 เสื้อผ้าใหม่ (2)

เจ้าของร้านโบกมืออย่างใจร้อนและผู้ช่วยก็วิ่งเข้าไปในห้องโถงด้านหลังอย่างรวดเร็ว

ไม่นานก่อนที่ ซูฉินจะเลือกเสื้อผ้าของเขา ผู้ช่วยก็กลับมาพร้อมกับเสื้อผ้าจำนวนมากในอ้อมแขนของเขา หลังจากที่เขาวางลง ซูฉินก็มองไปที่แจ็กเก็ตหนังบุขนด้านในสีเข้มทันที

นี่เป็นของที่มีคนสั่งทำขึ้นเองแต่ไม่มีทางกลับมาซื้อมันได้

หลังจากใช้เวลานานในการดูเสร็จ เมื่อซูฉินเดินออกจากร้าน เสื้อผ้าที่เขาสวมอยู่ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากแจ็กเก็ตบุขนด้านในสีเข้มตัวนั้น

เสื้อผ้านี้สามารถกันความหนาวเย็นได้และไม่หนาหรือหนัก นอกจากนี้ ระดับความอบอุ่นที่ ซูฉิน รู้สึกได้เมื่อเขาสวมมันนั้นสูงกว่ามากเมื่อเทียบกับเสื้อผ้าที่เขาเคยใส่มาก่อน

สิ่งเดียวที่แย่คือเขาตัวเล็กและผอมเกินไป แจ็คเก็ตตัวนี้จึงดูเหมือนเสื้อคลุม ตัวเขา มันดูไม่เข้ากันเลย อย่างไรก็ตาม ซูฉินมีความสุขมาก เมื่อเขาเดินอยู่บนถนน เขาหลีกเลี่ยงสถานที่ที่สกปรกเล็กน้อยอย่างระมัดระวัง

เมื่อเขากำลังจะค้นหาบิ๊กเม้าเท้น เขาสังเกตเห็นว่ามีเสียงโห่ร้องจากนอกค่าย นอกจากนี้ นักเก็บขยะหลายคนในแคมป์ก็เดินออกมาพร้อมกัน มีความคาดหวังในดวงตาของพวกเขาขณะที่พวกเขาเคลื่อนไปในทิศทางของเสียง

ซูฉิน ยังเงยหน้าขึ้นมอง

ค่อยๆ ภายใต้แสงแดด เขาเห็นกลุ่มรถม้าสิบกว่าคันขับมาที่นี่อย่างสง่างาม

สำหรับผู้ที่นั่งอยู่ที่นั่น แม้แต่เสื้อผ้าของทหารก็สดใสอย่างหาที่เปรียบมิได้ ใบหน้าของพวกเขามีเลือดฝาดและสายตาของพวกเขาก็เฉียบคม นอกจากนี้ยังสามารถสัมผัสได้ถึงความผันผวนที่น่าตกใจของพลังงานวิญญาณจากพวกเขา

สำหรับคนที่อยู่ในรถม้า ซูฉิน ไม่สามารถมองเห็นได้ แต่เขาสามารถเดาได้ว่า พวกเขาเป็นคนที่มีสถานะสำคัญมาก

ซูฉินเคยได้ยินเกี่ยวกับขบวนรถดังกล่าวจากกัปตันเล่ยมาก่อน ดูเหมือนว่า พวกเขาจะมาที่แคมป์บ่อยครั้งเพื่อแลกเปลี่ยนหรือซื้อหญ้าเจ็ดใบที่ใช้ในการปรุง ยาเม็ดสีขาว

เงาของบิ๊กเม้าเท้น ก็ปรากฏขึ้นท่ามกลางฝูงชน และหลังจากที่ซูฉินถูกดึงดูด เ ขาก็ไม่สนใจขบวนรถอีกต่อไป เขากลับหรี่ตาลงและจ้องมองที่บิ๊กเม้าเท้นและ เริ่มติดตามเขาอย่างลับๆ

อาจเป็นเพราะขบวนรถมาถึง แต่ที่ตั้งแคมป์วันนี้มีชีวิตชีวามากและตลาดสดก็ถูกสร้างขึ้น ดังนั้นตั้งแต่เริ่มต้นจนถึงตอนนี้ ซูฉินไม่สามารถหาโอกาสได้

นี้ดำเนินไปจนดึกดื่น เขาเห็นบิ๊กเม้าเท้น กลับมาที่บ้านหลังใหญ่นั้นอีกครั้ง ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงเก็บกริชไว้ในแขนเสื้อและเดินจากไป

แม้ว่าวันนี้เขาจะไม่มีโอกาสได้โจมตี แต่ ซูฉินก็มีความอดทนอย่างมาก หลังจากที่เขากลับมาที่บ้านหลังเล็ก เขาก็สวมเสื้อผ้าที่เพิ่งซื้อมาและนั่งลงเพื่อฝึกฝน แม้ยามนอนก็มิได้ถอดเสื้อผ้าใหม่

เป็นเช่นนี้จนถึงเช้าวันรุ่งขึ้นขณะที่เขากำลังเตรียมที่จะออกไปหาโอกาส จากนั้นเขาก็ถอดแจ็กเก็ตบุขนด้านในด้วยความรัก แล้วเปลี่ยนกลับไปเป็นโค้ทขาดรุ่งริ่ง

เมื่อมองไปที่เสื้อผ้าใหม่ของเขา ซูฉิน รู้สึกว่าเมื่อวานนี้เขาค่อนข้างหุนหัน พลันแล่นเกินไป

ในขณะนี้ ซูฉินสวมเสื้อโค้ทขาดรุ่งริ่งและเดินไปรอบๆ ที่ตั้งแคมป์ ขณะที่เขาเดินผ่านตลาดที่มีผู้คนพลุกพล่าน การจ้องมองของเขาดูเหมือนจะสำรวจรถม้าที่วิ่งผ่าน แต่จริงๆ แล้วเขากำลังค้นหาร่างของ บิ๊กเม้าเท้น

ห่างออกไป ผู้อาวุโสเจ็ดหาวและอยู่กับคนรับใช้บนดาดฟ้า การจ้องมองของเขากวาดผ่านรถม้าและหันไปหา ซูฉิน หลังจากนั้นเขาก็ถามคนรับใช้ที่อยู่ข้างๆเขาอย่างไม่ตั้งใจ

“เจ้าได้ส่งคำเชิญถึงปรมาจารย์ไป๋แล้วหรือยัง”

“ผู้อาวุโสเจ็ด ข้าส่งไปแล้ว แต่ปรมาจารย์ไป๋บอกว่าเมื่อเร็วๆ นี้เขารู้สึกไม่สบายเล็กน้อย…”

“ไม่สบาย? เขาเป็นหมอไม่ใช่เหรอ? เขาช่าง…เอาเถอะ อย่างไรก็ตาม ข้าจำได้ว่าเด็กคนนี้ซื้อเสื้อผ้าใหม่เมื่อวานนี้ แต่ทำไมวันนี้เขาเปลี่ยนกลับไปใช้ชุดเก่าของเขา” ขณะที่ ผู้อาวุโสเจ็ด พูดได้ครึ่งทาง เขาสังเกตเห็นว่า ซูฉินสวมชุดอะไร ดังนั้นเขาจึงอดไม่ได้ที่จะงงงวย

ในขณะที่ ผู้อาวุโสเจ็ดกำลังงุนงง ซูฉิน ก็เจอบิ๊กเม้าเท้น ท่ามกลางฝูงชนจากมุมหางตาของเขา

เช่นนี้ หนึ่งวันผ่านไปเมื่อ ซูฉินทำตามเป้าหมายของเขา

เมื่อตกดึกบิ๊กเม้าเท้นซึ่งเดิมทีต้องการกลับไปยังที่พักของเขา จู่ๆ ก็เปลี่ยนทิศทางของเขาโดยไม่ทราบสาเหตุ เขามุ่งหน้าไปยังเขตวงแหวนรอบนอกในตอนกลางดึก

สถานที่นั้นค่อนข้างห่างไกล

“เขาค้นพบข้าแล้วหรือ” ซูฉิน ขมวดคิ้วและหรี่ตา สายตาของเขาเย็นชาลงเรื่อยๆ

เขาไม่ได้เดินตามไปต่อแต่สำรวจรอบๆแทน หลังจากยืนยันว่าอีกฝ่ายกำลังไปที่นั่นคนเดียวจริงๆ เขาก็วนไปรอบๆ และเดินหน้าต่อไปในความมืด ไปถึงวงแหวนรอบนอกล่วงหน้าก่อนบิ๊กเม้าเท้น

เขาแน่ใจว่าไม่มีการซุ่มโจมตีที่นี่ก่อน จากนั้นดวงตาของเขาก็เปล่งประกายด้วยความเย็นชาขณะที่เขาซ่อนตัวอยู่ในความมืด

และในขณะนี้ บิ๊กเม้าเท้นก็มาถึงเช่นกัน แต่ฝีเท้าของเขาก็หยุดกะทันหัน

“ไอ้สารเลว ข้าสัมผัสได้ว่ามีคนตามข้ามาเมื่อวานนี้ ออกมาเถอะ สถานที่นี้ห่างไกลมาก เหมาะแก่การฝังศพของเจ้า ถ้าไม่กล้าออกมาตอนนี้ คราวหน้าข้าจะไม่อยู่คนเดียวอีกต่อไป แม้ว่ากัปตันเล่ยจะปกป้องเจ้า พวกเราเงาโลหิต ก็ยังสามารถทำให้เจ้าต้องจ่ายราคาได้”

ดวงตาของ ซูฉินแคบลง อีกฝ่ายพูดแบบนี้ ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องซ่อนอีกต่อไป เขาจึงเดินออกมาจากความมืด

“ฮอร์สโฟร์ไม่ได้แอบรับภารกิจแล้วออกไปใช่ไหม? เขาต้องถูกเจ้าฆ่าแน่ๆ ข้าประเมินเจ้าต่ำไป” บิ๊กเม้าเท้น หัวเราะอย่างมุ่งร้ายและมองไปที่ซูฉิน ที่เดินออกมา

“แต่ไม่ต้องกังวล ข้าพบว่าเขาไม่เป็นที่พอใจในสายตาของข้ามานานแล้ว แม้ว่าเจ้าจะไม่ได้ฆ่าเขา แต่ข้าวางแผนที่จะจัดการเขาในการออกไปเที่ยวครั้งหน้า ยังไงก็ต้องขอขอบคุณ นอกจากนี้ ข้าไม่สนใจความเป็นหรือความตายของเขา แต่มีบางอย่างในกระเป๋าของเขาที่ข้าต้องการ มันควรจะอยู่ในมือเจ้าแล้วใช่ไหม”

บิ๊กเม้าเท้น ชำเลืองมองที่กระเป๋าหนังที่เอวของซูฉิน ขณะที่ความโลภส่องประกายในดวงตาของเขา เขาไม่รอให้ ซูฉิน ตอบ ร่างกายของเขาเปลี่ยนไปเมื่อร่างกลมๆ ของเขาระเบิดออกมาด้วยความเร็วที่เกินขั้นที่สองของระดับควบแน่นพลังชี่

ความผันผวนของพลังงานวิญญาณจากเขาแข็งแกร่งกว่าเมื่อก่อนมาก อันที่จริง มันก่อตัวเป็นชั้นของกระแสลมรอบตัวเขา นำพาลมหนาวเข้ามาด้วย ทั้งตัวของเขาเหมือนลูกบอลน้ำแข็งพุ่งเข้าหาซูฉิน

เขาไม่ได้อยู่ในขั้นที่สองของระดับควบแน่นพลังชี่ จากความผันผวนของพลังงานวิญญาณในขณะนี้ เขามาถึงขั้นที่สามแล้ว เป็นเพราะเหตุนี้ นอกเหนือจากสิ่งของ ที่เขาต้องการจากกระเป๋าของฮอร์สโฟร์ เขาจึงตัดสินใจออกมาคนเดียวในคืนนี้

ซูฉินหรี่ตาของเขา นี่เป็นครั้งแรกที่เขาต่อสู้แบบตัวต่อตัวกับผู้ฝึกฝนคนอื่น ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งกีดขวางการไหลเวียนของอากาศรอบๆ ร่างของบิ๊กเม้าเท้น เป็นสิ่งที่สร้างขึ้นจากพลังงานวิญญาณ โชคดีที่ซูฉินมั่นใจในความแข็งแกร่งและความเร็วของเขา

ดังนั้น ในจังหวะที่อีกฝ่ายเข้ามาใกล้ ซูฉินก็พุ่งออกไปอย่างดุร้าย เขาระเบิดพละกำลังทั้งหมดและปลดปล่อยความเร็วสูงสุด ทำให้การเคลื่อนไหวของเขาทิ้งภาพติดตาไว้เบื้องหลัง

ในชั่วพริบตา ซูฉินก็หลบการโจมตีของบิ๊กเม้าเท้น ทำให้เขาตกใจอย่างชัดเจน ซูฉินก็มาถึงข้างหลังของบิ๊กเม้าเท้นแล้ว หลังจากนั้นเขาก็ยกมือขวาขึ้นและระเบิดออกด้วยพลังทั้งหมดของเขาในหมัดเดียว