ตอนที่ 40 กระหายความรู้

คืนนั้น ซูฉินฝัน

นี่เป็นครั้งแรกในรอบกว่าหกปีที่เขาอยู่ในบ้านหรูหราเช่นนี้และไม่รู้สึกถึงความเย็นจากภายนอก ในขณะเดียวกัน มันก็เป็นคืนที่หายากที่เขาฝัน

ในความฝัน โลกนี้ไม่ได้โหดร้าย ท้องฟ้าไม่มีใบหน้าที่กระจัดกระจายของเทพเจ้า และพ่อแม่ของเขาก็อยู่ข้างๆ เขาด้วย เขายังมีพี่ชาย

นอกจากนี้ เขายังใช้ชีวิตอย่างไร้กังวลและไปโรงเรียนกับกลุ่มเพื่อนเล่น หลังเลิกเรียน เขากลับไปที่บ้านอันอบอุ่นและรับประทานอาหารเย็นร้อนๆ ร่วมกับคนที่เขารัก และนอนหลับอย่างเต็มอิ่มในตอนกลางคืน อย่างไรก็ตาม ทุกคนที่เขารักในความฝันมีลักษณะค่อนข้างพร่ามัว

เขาต้องการเห็นพวกมันอย่างชัดเจนจริงๆ แต่มักจะมีหมอกปกคลุมบดบัง อยู่เสมอ ความฝันดำเนินไปจนรุ่งเช้า ในที่สุดซูฉินที่นอนอยู่บนเตียงก็ลืมตาขึ้น

เขาจ้องมองไปที่เพดานและพักอยู่ครู่หนึ่งราวกับว่าเขาตื่นขึ้นจากความฝันอย่างสมบูรณ์ก่อนที่จะจ้องมองไปรอบๆ อย่างเงียบ ๆ …

ภายในห้องสีดำอมเทาที่สร้างจากอิฐแห่งนี้ ไม่เพียงแต่มีโต๊ะ เก้าอี้ และเตียงเท่านั้น แต่ยังมีห้องน้ำที่มีความอบอุ่นเหลืออยู่บนพื้น ความอบอุ่นนี้เป็นสิ่งที่หลงเหลือจากความร้อนของเตาเมื่อคืนนี้

บนพื้นมีเสื่อสานจากฟาง และมีชั้นวางหนังสือว่างอยู่ด้านข้าง

สถานที่นี้ดูเรียบง่าย แต่ในใจของ ซูฉิน มันหรูหรามากพอแล้ว

ซูฉินหายใจเข้าลึก ๆ และเดินไปที่ห้องน้ำ จากนั้นเขาก็ยื่นมือออกไปอย่างระมัดระวังและวางไว้ในน้ำ ขณะที่เขามองดูมือที่เปื้อนฝุ่นค่อยๆ กลับสู่สีปกติจากน้ำ เขาก็ยกขึ้นอย่างรวดเร็ว

เขาก้มศีรษะลงและจ้องมองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเช็ดผงบนร่างกายและทำให้มันสกปรกอีกครั้ง หลังจากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นมองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจก

เสื้อโค้ทหนังตัวใหญ่ ผมสีดำขลับยุ่งเหยิงเต็มศีรษะ ใบหน้าเล็กๆ ที่ปกคลุมด้วยสิ่งสกปรก และดวงตาใสคู่นั้น

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ซูฉินก็หันกลับมาและจ้องมองไปที่หน้าต่าง ความชัดเจนในดวงตาของเขาถูกแทนที่ด้วยความเฉยเมย

ลมและหิมะหยุดอยู่ที่โลกนอกหน้าต่าง และแสงแดดส่องลงมา นี่เป็นหิมะสุดท้ายของฤดูหนาว และหิมะบนพื้นก็ค่อยๆ หายไป

บนต้นไม้ในระยะไกล ขณะที่เศษหิมะละลาย สามารถมองเห็นดอกตูมสีเขียวได้ ราวกับว่าพวกเขากำลังบอกทุกคนว่าฤดูใบไม้ผลิ…มาถึงแล้วอย่างแท้จริง

ซูฉินเดินออกจากห้องของเขาและมองไปที่ที่พักของกัปตันเล่ย เป็นประจำ สำหรับสุนัขป่ากว่าสิบตัวในลานบ้าน พวกมันไม่แม้แต่จะเงยหัวขึ้น พวกเขาเพียงแค่กวาดหางไปทั่วพื้นเพื่อทักทาย

“ข้าควรทำอย่างไรดี?” ซูฉิน รำพึงอย่างเงียบ ๆ เมื่อมีความมุ่งมั่นปรากฏขึ้นในการจ้องมองของเขา

ดังนั้นเขาจึงผลักประตูลานเปิดออกและเดินออกไป เป้าหมายของเขาชัดเจน ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากกระโจมที่หมอประจำรถม้าอยู่

ในช่วงเช้าตรู่ ไม่ค่อยมีคนเก็บขยะที่แคมป์ ขณะที่ซูฉินขยับเข้าใกล้กองรถม้า ยามทั้งหมดก็กวาดสายตามาที่เขา และ ซูฉินก็ได้ยินเสียงของการศึกษาที่ล่องลอยมาจากเต็นท์ที่หมออยู่

เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะออกไปยืนรอข้างนอกเต็นท์เงียบๆ

ผู้คุมรอบขบวนทุกคนมองเขาอย่างพินิจพิเคราะห์ หลังจากเฝ้าดูอยู่ระยะหนึ่ง ครึ่งหนึ่งก็เลิกจ้อง แต่มีเพียงไม่กี่คนที่ยังคงสังเกตเขาอย่างใกล้ชิด

ซูฉินไม่ได้ใส่ใจกับสิ่งเหล่านี้ นี่เป็นเพราะเขาได้ยินเสียงของการเรียนที่ลอยออกมาจากภายใน ขณะที่เขาฟัง เขาก็ค่อยๆ ตกอยู่ในความงุนงง เขายังค้นพบว่าไม่ได้มีเพียงเสียงผู้คนที่กำลังศึกษาอยู่ภายในเต็นท์เท่านั้น อาจารย์ข้างในกำลังทดสอบลูกศิษย์ของเขาด้วย

“หญ้าโกล์ดเทิร์น หรือที่เรียกกันว่าหญ้ามุกสามใบหรือหญ้าโคลด์สแคตเตอร์ เป็นกกน้ำสีขาวที่อยู่ในกลุ่มไซเพอราซี และจะเกิดหลังจากผ่านไปหลายปีเท่านั้น มันเติบโตในป่าใต้เนินเขาและพื้นที่ชื้นแฉะ พวกมันสามารถพบได้ในหลิงหยูทาง ตอนใต้ของหนานหวง และอีกสองทวีปของกวงหลิง ผลของมันประกอบด้วยการทำให้ปอดสงบและหยุดอาการไอ ล้างพิษเล็กน้อย กระจายรอยฟกช้ำ และรักษางูพิษกัดหรือการบาดเจ็บจากการหกล้ม สามารถจับคู่กับ…”

เสียงของเด็กสาวที่แต่เดิมเต็มไปด้วยความมั่นใจเริ่มมีความลังเลในขณะที่เธอพูดต่อไป

“คู่กับอะไร” ในเต็นท์ เสียงที่สง่างามของปรมาจารย์ไป๋เต็มไปด้วยความเข้มงวด

“สามารถจับคู่กับดอกไม้ไฟแรดเพื่อปรุงยาได้ การยืมหยางเพื่อเปลี่ยนหยิน มันสามารถกลายเป็นของเหลวที่หลีกเลี่ยงพิษได้หนึ่งหยด ซึ่งเป็นหนึ่งในส่วนผสมพื้นฐานสำหรับยาแปลงร่าง” เด็กสาวดูเหมือนจะกลัวเล็กน้อย ความเร็วในการพูดของเธอเพิ่มขึ้นค่อนข้างมาก และเธอถึงกับถอนหายใจด้วยความโล่งอกหลังจากที่เธอพูดจบ

ซูฉินยืนอยู่นอกเต็นท์และเริ่มจริงจังมากขึ้นเมื่อเขาฟังสิ่งเหล่านี้

“รากไวท์แบค หรือที่เรียกว่า…เอ๊ะ จัดอยู่ในวงศ์เห็ดโคน ซึ่งเป็นรากของพืชที่มีชื่อว่า ‘เกลียวสายลม’ มีรสขมเล็กน้อย สามารถพบได้ใน…และผลการรักษาบางอย่างของอวัยวะภายในทั้งห้า…” เด็กหนุ่มคนนั้นเริ่มลังเลในขณะที่เขาพูด และในตอนท้ายเขาก็หยุดทันที เห็นได้ชัดว่าเขาลืมไปแล้ว

ภายในเต็นท์ เด็กหนุ่มที่นั่งร่วมกับเด็กสาวตอนนี้มีสีหน้าประหม่า เขากังวลมาก แต่เขาจำไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงมองไปที่เด็กสาวอย่างอ้อนวอน

เด็กสาวที่อยู่ข้างๆ เขารู้คำตอบอย่างชัดเจน แต่เธอก็ไม่เตือนเขาไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ในท้ายที่สุด เยาวชนก็ทำได้เพียงแสดงสีหน้าดูหดหู่บนใบหน้าของเขา

และต่อหน้าพวกเขาคือปรมาจารย์ไป๋ ในขณะนี้เขาหันศีรษะและมองออกไป นอกเต็นท์ ยามที่นั่นมองดูทันทีและถามด้วยสายตาทันทีว่าปรมาจารย์ไป๋มีคำขออะไรหรือไม่

ปรมาจารย์ไป๋คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ก่อนที่จะส่ายหัวเล็กน้อย หลังจากนั้น เขาก็ตะคอกใส่เด็กหนุ่มที่พูดติดอ่างอย่างเย็นชา

“คืนนี้ เจ้าจะต้องคัดลอกคัมภีร์สมุนไพรสิบรอบ!”

คราวนี้ เด็กหนุ่มอยากจะร้องไห้จริงๆ แต่เขาไม่กล้าโต้แย้งใดๆ ดังนั้นเขาจึงได้แต่ก้มหน้าอย่างหดหู่และคร่ำครวญอย่างเงียบๆ

หลังจากที่ปรมาจารย์ไป่เสร็จสิ้นการทดสอบศิษย์ทั้งสองของเขา เขาก็พูดต่ออย่างใจเย็นและพูดถึงบทเรียนในวันนี้ เสียงของเขาดังกว่าเดิมเล็กน้อยและชัดเจนมากขึ้นด้วย

เด็กหนุ่มไม่ได้สังเกตเห็นสิ่งนี้ แต่เด็กสาวมีความพิถีพิถันโดยธรรมชาติ ดังนั้น เธอจึงรู้สึกฉงนเล็กน้อยและกระพริบตาขณะมองไปยังทางเข้าเต็นท์ ขณะที่เธอมองไป เธอเห็นร่างเล็กๆ ผอมๆ ยืนอยู่ใกล้ๆ เต็นท์ภายใต้แสงสะท้อนของดวงอาทิตย์

ซูฉินซึ่งอยู่นอกเต็นท์ฟังอย่างจริงจังมากขึ้น ทุกคำพูดและประโยคที่ปรมาจารย์ไป่พูดนั้นจำได้อย่างลึกซึ้งเพราะเขากลัวว่าเขาจะลืมแม้แต่นิดเดียว สำหรับเขาแล้ว ความรู้คือสิ่งที่มีค่าอย่างยิ่งที่เขากระหาย และโหยหา

เพียงเท่านี้ เวลาก็ผ่านไปอย่างช้าๆ วันนี้ระยะเวลาของบทเรียนของปรมาจารย์ไป๋ก็เกินเกณฑ์ปกติเกือบสองเท่า หลังจากดวงอาทิตย์ขึ้นสูงบนท้องฟ้าและมีคนเก็บขยะต่อแถวยาวรอการรักษา ปรมาจารย์ไป่ก็จบบทเรียน จากนั้นเสียงแหบแห้งก็ดังขึ้น “เด็กข้างนอก เจ้าเข้ามา”

ซูฉินตัวสั่นและถูกปลุกให้ตื่นขึ้นจากสถานะการเรียนรู้ของเขา ซึ่งเขาไม่ต้องการสิ้นสุด จากนั้นเขาก็หายใจเข้าลึก ๆ และดันกระโจมเปิดอย่างระมัดระวังด้วยความรู้สึกผิด หลังจากที่เขาเข้าไป เขาก็ยืนเงียบๆ อยู่ข้างๆ รู้สึกไม่สบายใจอยู่บ้าง

เดิมทีเขาจะไม่เป็นแบบนี้ แต่เขามาที่นี่เพื่อสอบถามในวันนี้และเขาแอบฟังอยู่ข้างนอกเป็นเวลานาน ในสลัม พฤติกรรมดังกล่าวจะทำให้ผู้อื่นรังเกียจได้ง่าย

ราวกับว่าปรมาจารย์ไป่เห็นความกังวลใจของเขา เขาก็ชะลอการพูดและพูดอย่างใจเย็น

“เกิดอะไรขึ้น?”

เมื่อเสียงของเขาดังขึ้น เด็กสาวที่อยู่ด้านข้างก็สำรวจ ซูฉิน ด้วยความอยากรู้อยากเห็น

เธอจำเด็กคนนี้ได้บ้าง เธอจำได้ว่าเมื่อหลายวันก่อน เด็กคนนี้พาชายชรามาที่นี่เพื่อรับการรักษา

“ข้าทักทายปรมาจารย์ไป๋” ซูฉินก้มหัวลงและเลียนแบบสิ่งที่กัปตันเล่ยทำ โค้งคำนับไปทางปรมาจารย์ไป๋

หลังจากนั้นเขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดว่าเขาต้องการสอบถามเกี่ยวกับ ดอกโชคชะตาสวรรค์

หลังจากที่เขาพูด เขาก็หยิบยาเม็ดสีขาวห้าเม็ดออกมาจากกระเป๋าและวางไว้ต่อหน้าปรมาจารย์ไป๋

ราคาปกติคือยาเม็ดสีขาวเม็ดเดียว แต่ ซูฉิน รู้สึกว่ายาเม็ดสีขาวเม็ดเดียว ไม่เพียงพอ เนื่องจากเขาได้ฟังบทเรียนจากอีกฝ่าย อันที่จริง ยาเม็ดสีขาวห้าเม็ดก็ยังไม่เพียงพอ จากนั้นเขาก็หยิบเหรียญวิญญาณออกมาอีก 10 เหรียญและวางไว้พร้อมกับยาเม็ดสีขาว

หลังจากทำสิ่งนี้แล้วหัวใจของเขาก็สงบลง

ปรมาจารย์ไป่มองอย่างลึกซึ้งที่ ซูฉิน ก่อนที่จะหันไปหาเด็กสาวที่ด้านข้างขณะที่เขาพูดช้าๆ

“หยูถิง เจ้าจะตอบคำถามของเขา”

หญิงสาวนั่งตัวตรงและดูเคร่งขรึมบนใบหน้าของเธอขณะที่เธอพูดอย่างมั่นใจ

“ดอกโชคชะตาสวรรค์หรือที่เรียกว่าเปลวไฟแห่งชีวิตและหญ้าวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ เป็นการกลายพันธุ์ของสมุนไพรวิเศษ ไม้ประดู่ ตามบันทึก มีทั้งหมด 73 สายพันธุ์ แต่มีเพียงตัวแปรแรกเท่านั้นที่สามารถใช้ในทางการแพทย์ได้ มันเติบโตในพื้นที่ใดก็ได้ภายในเขตต้องห้าม แต่ไม่มีกฎกำหนดว่าจะพบมันได้ที่ไหน มันหายากมาก”

“ผลของมันคือทำให้แขนขาที่หักสามารถงอกใหม่ได้ กระทั่งสามารถฟื้นพลังชีวิตได้ นอกจากบาดแผลทางใจแล้ว มันสามารถรักษาได้ทุกอย่าง” ขณะที่เธอพูด เด็กสาว รีบหยิบหนังสือออกมาจากด้านข้าง หลังจากพลิกดูสองสามหน้าเธอก็เปิดรูปภาพบนหน้านั้น

“รูปร่างหน้าตาจะเป็นแบบนี้”

สิ่งที่เห็นในภาพคือก้านสมุนไพรธรรมดาที่ดูเหมือนจะไม่มีแง่มุมที่น่าอัศจรรย์เกี่ยวกับมัน มีเพียงขอบหยักที่ด้านข้างของหญ้าเท่านั้นที่เห็นได้ชัดเพียงเล็กน้อยในขณะเดียวกันก็มีสัญลักษณ์ประหลาดเกิดขึ้นจากเส้นไหมตรงกลาง

ซูฉินมองไปที่มันอย่างตั้งใจ หลังจากท่องจำได้แล้ว เขาก็โค้งคำนับทั้งปรมาจารย์ไป๋และเด็กสาว แล้วหันหลังเตรียมจะจากไป

ก่อนที่เขาจะจากไป เขาได้ยินเสียงอันเงียบสงบของปรมาจารย์ไป่ข้างหลังเขา

“สมุนไพรชนิดนี้สามารถได้มาโดยโชคเท่านั้น และไม่สามารถแสวงหาได้อย่างจริงจัง มีสัตว์กลายพันธุ์ที่ทรงพลังอยู่รอบมันเสมอ เจ้าควรรู้ขีดจำกัดของเจ้า”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซูฉินก็โค้งคำนับอีกครั้ง หลังจากที่เขาออกจากเต็นท์ เขาก็เร่งความเร็วไปทั่วบริเวณแคมป์

หลังจากที่เขาใช้ความเร็วสูงสุดเพื่อกลับไปยังที่พัก เขาก็หยิบไม้ไผ่ชิ้นหนึ่งออกมาจากกระเป๋าหนังของเขาทันที และใช้ไม้ไผ่แกะสลักทุกสิ่งที่เด็กสาวพูดถึงเกี่ยวกับ ดอกโชคชะตาสวรรค์และรูปภาพด้านล่าง

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขายังบันทึกเนื้อหาของบทเรียนที่เขาได้ยินในวันนี้ด้วย

ในที่สุดเขาก็มองไปที่ท่อนไม้ไผ่ที่เต็มไปด้วยคำพูดเล็ก ๆ น้อย ๆ นับไม่ถ้วนในขณะที่เขารู้สึกพึงพอใจมากในใจ จากนั้นเขาก็รักษามันอย่างดีราวกับว่ามันเป็นสมบัติล้ำค่า

“จะดีแค่ไหนถ้าข้าสามารถฟังต่อไปได้” ซูฉิน พึมพำด้วยเสียงต่ำ เขาเริ่มคิดหาวิธีฟังบทเรียน หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็ตั้งสมาธิใหม่และเริ่มฝึกฝน

ในคืนนั้น หลังจากที่กัปตันเล่ยกลับมา เขาบอกกัปตันเล่ยว่าเขาต้องการเดินทางไปยังเขตต้องห้าม เมื่อกัปตันเล่ยได้ยินสิ่งนี้ เขาต้องการหยุดซูฉิน แต่ลังเล

ในที่สุดกัปตันเล่ย ยังคงพยักหน้าและเล่าประสบการณ์ของเขาให้ซูฉินฟัง

เช่นเดียวกับที่ผู้สูงอายุที่บ้านกังวลว่าลูกหลานของพวกเขาจะออกไปเที่ยวนอกบ้าน เรื่องราวของกัปตันเล่ยมีรายละเอียดมาก

เขาเพิ่งเล่าเรื่องประสบการณ์ของเขาให้ซูฉิน ฟังเสร็จเมื่อใกล้รุ่งสาง หลังจากที่ ซูฉินจำพวกเขาได้ กัปตันเล่ย ก็มอบกระสอบหนังอีกใบที่บรรจุผงสมุนไพรของ เขี้ยววิหคแดงที่ทิ้งไว้กับเขา

หลังจากเข้าใจการใช้งานเฉพาะของพวกมันแล้ว ในตอนเช้า ซูฉินก็อำลาและออกจากแคมป์ เขาเดินทางอย่างรวดเร็วผ่านถิ่นทุรกันดารและมาถึงนอกเขตต้องห้ามในเวลาไม่นานนัก

ทันทีที่เขาก้าวเข้าสู่เขตแดน ความอบอุ่นของแสงแดดภายนอกดูเหมือนจะถูกแยกออกจากกัน และความเย็นที่น่ากลัวก็แทรกซึมเข้าสู่ร่างกายของเขา ดวงตาของ ซูฉินหรี่ลงด้วยความระแวดระวังในขณะที่เขา กลายร่างเป็นเงาที่หายวับไปในขณะที่เขาเร่งความเร็วเข้าไปในป่า

ร่างของเขาหายไปอย่างสมบูรณ์หลังจากไม่กี่ลมหายใจ

นี่เป็นครั้งที่สองที่เขาเข้าไปในป่าในเขตต้องห้าม ความคุ้นเคยของซูฉิน กับสถานที่นี้แตกต่างจากในอดีตอยู่แล้ว

แต่ยิ่งเป็นเช่นนั้นเขาก็ยิ่งระมัดระวังมากขึ้น ขณะที่เขากระโดดไปข้างหน้า เขาก็ให้ความสนใจกับดอกไม้และสมุนไพรที่อยู่รอบๆ ในไม่ช้าเขาก็มาถึงตำแหน่งที่พบตะกอนในตอนนั้น เขาลอกเลียนแบบการกระทำก่อนหน้านี้ของ เขี้ยววิหคแดง และป้ายตะกอนลงบนร่างกายของเขาก่อนที่จะเดินหน้าต่อไป

เวลาผ่านไป หนึ่งวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อเขามาถึงที่นี่ในเวลานี้ ซูฉินไม่พบหมอก และแม้ว่าจะมีสัตว์กลายพันธุ์ที่ ทรงพลัง แต่ด้วยความรอบคอบของซูฉิน เขาก็สามารถหลีกเลี่ยงพวกมันได้ทั้งหมด

ระหว่างทาง เขายังให้ความสนใจอย่างใกล้ชิดกับดอกไม้และสมุนไพรรอบๆตัวเขาในขณะที่เขาค้นหาดอกโชคชะตาสวรรค์

ในขณะนี้ เขาพบสถานที่ที่พวกเขาเคยพบหมาป่าเกล็ดดำมาก่อน เขาสำรวจรอบๆ และเขายังคงเห็นร่องรอยของการต่อสู้ก่อนหน้านี้ มีเพียงซากหมาป่าส่วนใหญ่บนพื้นซึ่งตอนนี้กลายเป็นกระดูกเน่าเปื่อย

เขาสังเกตดูซากศพที่เน่าเฟะอย่างตั้งใจ และพบว่าไม่มีร่องรอยของการถูกกัด แต่พวกมันก็เน่าเปื่อยตามธรรมชาติ จากนั้น ซูฉิน ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

สิ่งนี้บ่งชี้ว่าน่าจะไม่มีสัตว์กลายพันธุ์มาที่นี่

ดังนั้นเขาจึงพบบริเวณใกล้เคียงและตัดสินใจค้างคืนที่นั่นก่อนที่จะเดินทางต่อหลังจากฟ้าสว่าง

ไม่นานคืนก็ล่วงมาและป่าก็ตกอยู่ในความมืด ตอนนี้ ซูฉิน ซ่อนตัวอยู่ในรอยแตกของต้นไม้และจ้องมองไปยัง หุบเขาหญ้าเจ็ดใบ ต่อไปทางทิศนั้นเป็นหมู่อาคารที่ดูเหมือนวิหาร

คราวนี้ นอกจากต้องการหาดอกโชคชะตาสวรรค์ในเขตต้องห้ามแล้ว เขามีความคิดอื่น นอกจากนี้เขายังต้องการช่วยเด็กหญิงตัวเล็กๆ ในการค้นหาหินที่สามารถลบรอยแผลเป็นได้

“ไปดูกันเถอะ” ซูฉินพึมพำ