ตอนที่ 597

เผ่าฉง เผ่ามาร เผ่าเทพ

คำตอบของมู่ชิงเกอทำให้จิตใจซือมั่วเกิดความอบอุ่น

สิ่งที่ซือมั่วกระทำนั้นทำให้จิตใจมู่ชิงเกออบอุ่นเช่นกัน

ทั้งคู่เดิมต่างเป็นคนจิตใจเย็นชา แต่กลับได้มาพบกันท่ามกลางความมืดมิด จากความไม่เข้าใจที่ขัดแย้งก็ค่อยๆ เรียนรู้การมอบความอบอุ่นให้แก่กัน

คืนนี้ยังคงไม่มีอะไรเกิดขึ้น

อยู่กับมู่ชิงเกอซักพักแล้ว ซือมั่วก็นำกู่หยากับกู่เย่จากไปทิ้งเพียงคำพูดว่า ‘พวกเราพบกันใหม่ที่ชนเผ่ากูกู’

หลังจากซือมั่วไปแล้วร่างกายของถงเถิงถูกปลดอาคมกลับคืนสู่สภาพเดิม

เขาชะงักไปนิดหนึ่งมองมู่ชิงเกอที่นั่งข้างๆ ราวกับไม่ได้ขยับไปไหนแล้วกล่าวว่า “ลูกพี่ เมื่อครู่นี้ข้าเป็นอะไรไป สัปหงกไปหรือ”

“อืม เจ้าคงจะเหนื่อยเกินไปเลยงีบไปนิดหนึ่งน่ะ” มู่ชิงเกอพยักหน้านิดๆ เขี่ยกองไฟไปพลางตอบคำถามถงเถิงไปพลาง

อาการนิ่งเฉยเป็นปกติทำให้ถงเถิงไม่สงสัยแม้แต่นิด

เขาพูดอย่างอับอายว่า “โธ่ ข้าหลับไปได้อย่างไร ปล่อยให้ลูกพี่เฝ้ายามคนเดียว”

มู่ชิงเกอสั่นศีรษะว่า “ไม่เป็นไรหรอก เจ้าแค่งีบไปนิดเดียวเท่านั้น”

ขณะที่ทั้งคู่พูดอยู่ก็มีเสียงฝีเท้าดังมาจากข้างหลัง

ถงเถิงแหงนหน้ามองไปก็เห็นจวงซานกับเฟิ่งซิ่งกำลังเดินมาทางพวกเขา

“พวกเจ้าคงเหนื่อยแล้วที่นี่ให้พวกเราดูแลเอง พวกเจ้าไปพักผ่อนก่อนเถอะ” จวงซานบอกมู่ชิงเกอกับถงเถิง

เขาพูดเช่นนี้กลับทำให้ถงเถิงรู้สึกเกรงใจ เขาแอบมองมู่ชิงเกอ เห็นอีกฝ่ายทิ้งไม้เขี่ยกองไฟยืนขึ้นมาบอกจวงซานกับเฟิ่งซิ่งว่า “รบกวนศิษย์พี่จวงซานกับศิษย์พี่เฟิ่งซิ่งแล้ว”

เฟิ่งซิ่งยังคงเคอะเขิน หลุบตาสั่นศีรษะด้วยความอาย

จวงซานก็สั่นศีรษะว่า “ที่ลำบากเป็นพวกเจ้ารีบไปพักผ่อนเถอะ”

มู่ชิงเกอผงกศีรษะ นำถงเถิงเดินไปที่ถํ้าด้านหลัง ระหว่างทางถงเถิงก็ยังคงพูดอย่างเกรงใจ “ลูกพี่ ท่านไปพักผ่อนเถอะ ข้าไปเป็นเพื่อนพวกศิษย์พี่จวงซานเข้าเวรเอง”

มู่ชิงเกอมองไปทางเขา “เจ้าไม่พักผ่อนหรือ”

ถงเถิงว่า “เมื่อกี้ตอนเข้าเวรข้างีบไปแล้ว ยังจะเอาเปรียบหลับอีกได้อย่างไร”

“ไม่เป็นไรหรอก ก็ไม่ได้เกิดเรื่องอะไรขึ้นไม่ใช่หรือ” มู่ชิงเกอพูด

เถิงกลับพูดอย่างรู้สึกผิดว่า “ข้าต้องเข้าเวรพร้อมท่าน แต่ข้าหลับยาม ตื่นขึ้นมาก็ถึงเวลาผลัด เวรแล้ว หากข้าไม่ชดเชยคงจะรู้สึกไม่สบายใจ”

มู่ชิงเกอยิ้มว่า “หากเจ้าไม่สบายใจจริง รอคืนต่อไปเข้าเวรเจ้าเฝ้าให้ดีๆ ก็พอแล้ว ตอนนี้ศิษย์พี่จวงซานกับศิษย์พี่เฟิ่งซิ่งเฝ้าอยู่ไม่ต้องมีคนมากนักหรอก”

เมื่อมู่ชิงเกอพูดเช่นนี้ ถงเถิงจึงล้มเลิกความ ตั้งใจไป

ทั้งแปดคนพักผ่อนไปหนึ่งคืน เวรตอนรุ่งสางเป็นซวนเฉียงกับสวีปิง

จนเมื่อพักผ่อนเพียงพอ หลีเฉาก็นำทุกคนเข้าเหวหนอนส่วนลึกต่อไป

เดินไปอีกวัน พวกเขาจึงไปถึงชนเผ่ากูกูในช่วงตะวันตกดิน

เมื่อมาถึงชนเผ่ากูกู คนเผ่าฉงก็ได้รออยู่ข้างนอกกันแล้ว

“เผ่าเทพหรือ” คนเผ่าฉงที่ยืนอยู่ด้านนอกถามกลุ่มพวกมู่ชิงเกอแปดคน

เผ่าฉงยังคงรักษาการก่อสร้างในรูปแบบโบราณไว้ ถึงแม้ชนเผ่ากูกูจะไม่ใช่เผ่าเล็กในเผ่าฉง มี กำลังแข็งแกร่ง แต่บริเวณทางเข้าก็ยังคงใช้เพียงก้อนหินมาทำเสา ตรงกลางใช้ไม้ทำประตู

ก้อนหินนั้นมีภาพวาดลึกลับหลายแบบที่ทำให้คนกลัวเกรง ไม่กล้ารุกลํ้า

เมื่อได้ยินคำถามเผ่าฉง หลีเฉาก็ก้าวออกมา ผงกศีรษะว่า “ถูกต้อง พวกเราเป็นคนของแดนฮ่วนเยวี่ย แผ่นดินเทพตะวันออก ข้าน้อยหลีเฉา พวกเขาต่างเป็นศิษย์น้องของข้า พวกเราได้รับคำสั่งราชาเทวะฮ่วนเยวี่ยให้เป็นตัวแทนเผ่าเทพมายังเหวหนอนโบราณ”

“ที่แท้เป็นคนแดนฮ่วนเยวี่ยแผ่นดินเทพตะวันออก เชิญเข้ามาได้” คนเผ่าฉงได้ยินหลีเฉาแนะนำตัว แล้วก็ยิ้มอย่างเป็นมิตร

ขณะที่เข้าไปในชนเผ่ากูกู สายตามู่ชิงเกอก็กวาดไปที่พื้นดินทางเข้า

นางยังจำได้ขณะที่ เข้าไปในเผ่าฉงครั้งแรก มีค่ายกลหนอนลึกลับติดตั้งไว้บริเวณทางเข้า หากคนไม่รู้เรื่องฝืนบุกเข้าไป คงต้องตายอย่างสยองแน่

เข้าไปในชนเผ่าแล้ว สิ่งแวดล้อมของชนเผ่ากูกูก็ปรากฎต่อสายตาคนทั้งแปด

สิ่งปลูกสร้างที่นี่ต่างเป็นบ้านทรงกลม หลังคาก็เป็นทรงกลม ด้านบนเต็มไปด้วยหญ้าแห้ง จุด บนสุดใช้แผ่นหินสลักเป็นรูปภาพ ย้อมด้วยสีสัน

พื้นถนน ไม่ได้พิถีพิถันอะไรเป็นพิเศษเพียง แค่ใช้หินเล็กปูพื้น เมื่อใช้เดินนานๆ เข้า ก้อนหินก็ลื่นกลม

ชนเผ่ากูกูเป็นเผ่าฉงที่มีความแข็งแกร่งระดับแนวหน้า

แต่ก็มีเพียงราวสองพันคนเท่านั้น เมื่อเทียบกับเผ่าเทพมารแล้ว ไม่อาจรับการโจมตีได้แม้เพียงครั้งเดียว

เข้าไปในชนเผ่ากูกูแล้ว มู่ชิงเกอก็นึกถึงชนเผ่าชงเหยียนที่ถูกนางและซือมั่วถล่มจนราบภายในคืนเดียว ชนเผ่าที่ได้ชื่อว่าแข็งแกร่งที่สุด ต่อกรได้ยากที่สุดของเผ่าฉง หากทำให้เผ่ามารเกิดโกรธแค้นแล้ว ก็ไม่สามารถต้านทานเพลิงโทสะของเจ้าแห่งมารได้

“ทุกท่าน พวกท่านมาถึงก่อน คนเผ่ามารยังมาไม่ถึง ขอให้ห่ไปพักผ่อนในห้องที่จัดเตรียมไว้ คํ่าหน่อยจะมีงานเลี้ยงต้อนรับพวกท่านจากชนเผ่า”

คนเผ่าฉงที่นำทางพาพวกเขาทั้งแปดไปยังบ้านทรงกลมสี่หลัง

แปดคน สี่ห้อง อาศัยสองคนต่อหนึ่งห้อง

“ทุกท่านโปรดพักผ่อนก่อน หากมีอะไรให้ไปหาข้าได้” คนคนนี้พูดจบก็หันหลังจากไป

มองดูเงาหลังของเขาแล้ว อวี้ซีอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “พวกเผ่าฉงนี่ไร้อารยธรรมจริงๆ พาพวกเรามาที่นี่แล้วก็จบเรื่อง ตอนใหญ่น้อยแจ้งชื่อไป คนคนนี้ก็ไม่แจ้งชื่อตอบกลับ เขาตอนนี้บอกหากมีอะไรให้ไปหาเขาได้ แล้วพวกเราจะไปหาได้อย่างไรเล่า”

“พอแล้วอวี้ซี” หลีเฉาตัดบทการบ่นของอวี้ซี

เขามองกลับมาบอกอีกเจ็ดคนว่า “เผ่าฉงจะจัดการอะไรอย่างไรพวกเราไม่ต้องสนใจ ก่อนเผ่ามารมาถึง พวกเราพักผ่อนในห้องกันก่อน ต่างคนต่างบำเพ็ญ คงไม่ต้องมีอะไรต้องรบกวนเผ่าฉงหรอก”

นิ่งไปครู่หนึ่งเขาก็พูดต่อว่า “ที่นี่มีสี่ห้องพวกเราก็ทำตามกฎเดิมแล้วกัน”

กฎเดิมคืออะไร ทุกคนต่างรู้อยู่

ผงกศีรษะแล้วเขาก็นำอวี้ซีเข้าไปในห้องหนึ่ง ซวนเฉียงก็พาสวีปิงเข้าห้องหนึ่ง คงเหลือสองห้อง มู่ชิงเกอให้จวงซานเลือกก่อน

จวงซานยิ้มว่า “ห้องเหล่านี้ดูไปแล้วก็เหมือนกันหมด ไม่มีอะไรให้เลือก” พูดจบ เขาก็นำเฟิ่งซิ่ง เข้าไปในห้องหนึ่ง

เหลือห้องเดียวย่อมเป็นของมู่ชิงเกอกับถงเถิง

เหลือสองคนที่ยืนอยู่นอกห้อง ถงเถิงยิ้มร่า เขยิบเข้ามาใกล้มู่ชิงเกอ ถามอย่างอยากรู้ว่า “ลูกพี่ ยากนักที่พวกเราจะหาโอกาสมาเผ่าฉงได้ท่านว่าเราไปเดินเล่นกันไหม”

นัยน์ตาเขานั้นกระตือรือร้น ดูท่าทางไม่คิดจะอยู่แต่ในห้อง

แต่มู่ชิงเกอกลับส่ายหน้า บอกเขาว่า “ได้ยินว่าชนเผ่าของเผ่าฉง น้อยมากที่จะมีคนนอกเข้าออก เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำไม”

ถงเถิงชะงักส่ายหน้าอย่างไม่เข้าใจ

มู่ชิงเกอยิ้มอย่างนึกสนุกเอ่ยว่า “เหวหนอนโบราณเป็นถิ่นที่เผ่าเทพมารมักจะมาฝึกซ้อมที่นี่ แต่กลับมีพวกเผ่าที่ไม่สุงสิงกับคนภายนอก เผ่าที่คนนอกไม่ควรเข้าใกล้นี้ได้ยินว่าต่างซุกซ่อนค่ายกลหนอนไว้ เผ่าฉงชำนาญด้านการควบคุมหนอน ดังนั้นถิ่นที่อยู่ของพวกเขาจึงมีหนอนนานาชนิดทั่วไปหมด สามารถฆ่าคนได้อย่างไร้ร่องรอย ทำให้คนไม่สามารถป้องกันได้ไม่แน่ ว่าที่เจ้าเหยียบอยู่ใต้เท้าเวลานี้ก็มีหนอนอยู่”

ถงเถิงถูกคำพูดมู่ชิงเกอข่มขู่จนหน้าขาวซีด เข่าอ่อนทั้งสองข้าง

หนอนตัวเดียวไม่น่ากลัว แต่หนอนทั้งกอง…

ทั้งยังเป็นหนอนที่มีตบะบำเพ็ญ น่าสยองขวัญมาก

ในเวลานี้เอง ราวกับเพื่อพิสูจน์คำพูดของมู่ชิงเกอ หนอนตัวหนึ่งก็มุดออกมาจากซอกหินข้างเท้าถงเถิง คลานผ่านไปอย่างรวดเร็ว

“อา” ถงเถิงร้องลั่นรีบยกเท้าแล้วปิดปากแน่น ไม่กล้าส่งเสียงอีก

เขาหน้าซีดมองมู่ชิงเกอ อ้อนวอนว่า “ลูกพี่ พวกเรากลับห้องก่อนดีกว่า”

อาการหวาดผวาของถงเถิงทำเอามู่ชิงเกอเกือบหัวเราะออกมา นางพยักหน้าหันเดินไปทางห้องที่เหลืออยู่ พอนางขยับตัวถงเถิงรีบตามติดไปที่ด้านหลังทันที

ชนเผ่ากูกู ในห้องของหัวหน้าชนเผ่า คนที่นำพวกหลีเฉาแปดคนเข้ามา ทั้งจัดแจงห้องหับให้นั้น เวลานี้ยืนอยู่เบื้องหน้าผู้เฒ่าที่ถักเปียหงอกขาวทั้งศีรษะ ใบหน้าแต้มด้วยสีสัน

เขาคือหัวหน้าชนเผ่ากูกู นามว่าเผิงถู

“คนของเผ่าเทพ ดูแลเรียบร้อยแล้วหรือ” เผิงถูถาม

คนนั้นพูดด้วยความเคารพว่า “ดูแลเรียบร้อยแล้วขอรับ ท่านหัวหน้า”

เผิงถูพยักหน้าถอนหายใจว่า “ความจริงเป็นเรื่องของพวกเราเหวหนอนแท้ๆ กลับต้องให้ทั้งเผ่าเทพมารเข้ามายุ่งด้วย”

คนนั้นปลอบเบาๆ ว่า “หัวหน้า ช่วยไม่ได้จริงๆ ขณะที่ของวิเศษปรากฎขึ้นมา พอดีมีคนของเผ่ามารกำลังฝึกบำเพ็ญที่นั้น หากพวกเราไม่รีบยกเผ่าเทพเข้ามา คงไม่เหลือโอกาสแม้เพียงนิดเดียว ของวิเศษคงต้องโดนเผ่ามารเอาไปแน่แล้ว”

“แต่เวลานี้ เผ่าเทพมารเข้ามา พวกเรายิ่งไม่มีส่วนเข้าไปใหญ่” เผิงถูพูดด้วยความกลัดกลุ้ม

เป็นความจริงที่เผ่ามารต่างก็ไม่ต้องการให้เผ่าฉงเข้ากับฝ่ายตรงข้าม แต่เผ่าฉงเองก็รู้ตัวว่า ท่าที ที่ทั้งสองเผ่ามีต่อพวกเขานั้นไม่ใช่เพราะเกรงกลัว

“แต่ก็ไม่แน่ หัวหน้าไม่ใช่ว่าชนเผ่าชงฮุยเคยช่วยคนเผ่ามารไว้หรือ ถึงเวลานั้นอาจให้เผ่ามารถอนตัวออกไปได้ก็เป็นไปได้” คนนั้นเสนอ

เผิงถูชะงักเอ่ยครวญว่า “ถ้าง่ายดายเช่นนั้น ข้าจะดึงเผ่าเทพเข้ามาทำไม พวกเราเผ่าฉงยากที่จะพบของวิเศษ ครั้งนี้ยังเป็นชนเผ่าชงฮุยกับเผ่ามารพบด้วยกัน พวกเขากลัวแย่งมาไม่ได้จึงมาหาพวกเรา พวกเขาช่วยคนเผ่ามารไว้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเผ่ามารทั้งหมดจะต้องชดใช้หนี้บุญคุณนี้ นอกเสียจากว่าพวกเขาจะช่วยเจ้าแห่งมารของเผ่ามารไว้”

เห็นหัวหน้ากลัดกลุ้ม คนคนนั้นก็ปลอบว่า “หัวหน้าเวลานี้นี้ชนเผ่าชงฮุย ทั้งเผ่าเทพต่างมาถึงแล้ว ขาดเพียงเผ่ามาร พวกเราก็คอยดูกันต่อไปแล้วกัน”

“คงทำได้แค่นี้แล้ว” เผิงถูถอนใจ

ในห้องของชนเผ่ากูกูอีกด้านหนึ่ง ห้องพักแขกสองห้องนั้น แบ่งออกให้คนสองคนพักอาศัย

ภายในห้องหนึ่ง หากมู่ชิงเกออยู่ที่นี่แล้วเห็นคนข้างในเข้าจะต้องแปลกใจมากแน่นอน

เนื่องจากคนที่อยู่ในห้องก็คือปู่หลานที่เคยช่วยซือมั่วเอาไว้คือผู้เฒ่าเผ่าฉงกับหลานสาวหลิงหลิงนั้นเอง

เวลานี้สองปู่หลานในห้องกำลังคุยกัน

“ท่านปู่ ของวิเศษปรากฎขึ้นในที่ของพวกเรา ชนเผ่าชงฮุยแท้ๆ ทำไมต้องให้ชนเผ่ากูกูออกหน้าให้ด้วย” หลิงหลิงถามอย่างไม่เข้าใจ

ผู้เฒ่ากลับไม่มีท่าทีไม่สบายใจ ใบหน้าผ่อนคลายพูดว่า “เจ้าไม่รู้อะไร พวกเราชนเผ่าชงฮุย คน น้อยไร้พลัง จะไปแย่งชิงกับเผ่ามารได้อย่างไร มอบให้ชนเผ่ากูกูจัดการ พวกเราก็คอยอยู่ข้างๆ ดูละครก็พอแล้ว’’

“เช่นนั้น…ของวิเศษก็กลายเป็นของคนอื่นน่ะสิ” หลิงหลิงพูดด้วยความเสียดาย

ผู้เฒ่าจุปาก หรี่ตาพูดว่า “ของวิเศษเป็นอะไรก็ยังไม่มีใครรู้ไม่รู้ด้วยซํ้าว่าดีหรือร้าย มีประโยชน์หรือไม่”

“แต่ทำแบบนี้…ดูอ่อนแอมากเลย” หลิงหลิงบ่น

ผู้เฒ่ากลับถลึงตาใส่นางว่า “เจ้าจะรู้อะไร ในโลกนี้คนที่อยู่มานานที่สุด จึงจะร้ายกาจที่สุด แข็งแกร่งที่สุด”

“…” หลิงหลิงชะงัก พูดไม่ออก

คำพูดท่านปู่ราวกับไม่ผิด แต่ก็พูดได้ไม่ชัดเจนนัก

ครู่หนึ่ง นางจึงพูดว่า “ตามที่ท่านปู่ว่า เต่า มังกรที่มีอายุแสนกว่าปี พันปียังไม่กระดุกกระดิกก็นับว่าร้ายมากที่สุดแล้ว”

คราวนี้ ผู้เฒ่าที่ถูกโต้กลับก็ถลึงตากว้าง

ที่ชนเผ่ากูกูครึกครื้นเช่นนี้ มู่ชิงเกอไม่รู้ พวกหลีเฉาเองก็ไม่รู้

น่ากลัวว่าพวกที่มาอย่างไม่รู้อะไรเลยก็คือพวกเขา

ช่วยไม่ได้ใครใช้ให้พวกเขามีราชาเทวะที่พึ่งพาอะไรไม่ได้ เรื่องที่แผ่นดินเทพอื่นๆ ไม่อยากยุ่ง ราชาเทวะพวกเขากลับโยนมาให้พวกเขาเล่า

“ลูกพี่ ท่านว่าครั้งนี้เหวหนอนนี่ปรากฎของวิเศษอะไรออกมาหรือ” ถงเถิงถามอย่างอยากรู้

มู่ชิงเกอส่ายหน้ายิ้มนิดๆ

“ข้าเชื่อว่าไม่ใช่ของดีอะไรนักหรอก อย่างน้อยก็ไม่ใช่ของวิเศษที่เผ่าเทพใส่ใจ ไม่เช่นนั้น คนแดนเทพอื่นคงแห่กันมาแล้ว” จวงซานผลักประตูเข้ามา ได้ยินคำพูดถงเถิงแล้วจึงยิ้มพูด

ใครจะรู้ว่า เสียงหลีเฉากลับดังมาจากนอกประตู “มันก็ไม่แน่ พวกเขาอาจจะรอพวกเรานำกลับแผ่นดินเทพแล้วค่อยหารือกันอีกครั้งว่าควรเป็นของใครก็ได้”

มู่ชิงเกอชะงักคิดว่า ‘ทำไมมากันหมดเล่า’

จากนั้นเสียงเย็นเฉียบของซวนเฉียงก็ดังขึ้นมา “ยังต้องหารืออะไรกันอีก พวกเราเอากลับไปก็ย่อมต้องเป็นของแดนฮ่วนเยวี่ย”

หลีเฉาส่ายหน้าช้าๆ ยิ้มไม่แสดงความเห็น

มู่ชิงเกอมองคนที่มาทั้งในทั้งนอกห้อง ยิ้ม ถามว่า “ทำไมมาที่นี่กันหมดเล่า”

หลีเฉายิ้มว่า “คนเผ่าฉงมาเชิญบอกว่าคนเผ่ามารมาแล้ว ให้พวกเราไปร่วมงานเลี้ยงรับรองของ พวกเขา”

“งานเลี้ยงเผ่าฉง ไม่ใช่ให้กินแต่หนอนนะ” ถงเถิงพูดอย่างหวาดหวั่นแต่ที่มู่ชิงเกอสนใจเป็นครึ่งประโยคแรกของหลีเฉามากกว่า นางพึมพำด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “คนเผ่ามารมาแล้ว”