ตอนที่ 667

แขนขวาของมู่เทียนอิน

“ย๊ากกก!” รอบกายมู่เทียนอินระเบิดพลังอันโหดร้ายออกมา เพียงเขาดีดตัวขึ้น ฝุ่นผงก็ฟุ้งกระจาย

เขาก้าวบนอากาศปรากฎตัวขึ้นตรงหน้ามู่ชิงเกอพอดี กระบี่ในมือแทงมาที่มู่ชิงเกออย่างรุนแรง ขณะที่เขานึกว่าตัวเองจะแทงถูกมู่ชิงเกอแล้ว ทวนหลิงหลงกลับสวนออกมากะทันหันกั้นกระบี่ยาวของเขาเอาไว้

มู่ชิงเกอกำทวนหลิงหลง ใช้แรงงัดทีเดียวกระบี่ในมือมู่เทียนอินก็ถูกยกขึ้นกระแทกจนข้อมือชาจนแทบจะกำด้ามกระบี่ไว้ไม่อยู่

ร่างของเขาและมู่ชิงเกอเฉียดผ่านกันไป สายตาทั้งคู่ประสานกันกลางอากาศ

สายตามู่ชิงเกอเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน ส่วนดวงตามู่เทียนอินนั้นกลับเต็มไปด้วยความสะท้านใจ ราวกับเขานึกไม่ถึงว่ามู่ชิงเกอจะมีพลังมากถึงขั้นที่สามารถปัดกระบี่ของตัวเองออกได้ในกระบวนท่าเดียว

สองคนสลับตำแหน่งกันพลิ้วกายลงมาอีกครั้ง

มู่เทียนอินหันกลับมาทันที สายตาจ้องเขม็งที่มู่ชิงเกอ

มู่ชิงเกอมือหนึ่งถือทวนหลิงหลง อีกมือหนึ่งไพล่หลัง ตัวตรงหลังตรง สง่างามยิ่งนัก

การประมือของทั้งสองคนทำให้เกิดลมกรรโชก พัดฝุ่นธุลีบนหินลอยจนเกิดฝุ่นผงคละคลุ้ง พอลมพัดผ่านพาฝุ่นผงออกไปผ้าคลุมบนบ่าของทั้งคู่ก็พลิ้วปลิว ไสว

บนหินลอยยักษ์นั้น สองเงาร่างหนึ่งแดงหนึ่งทอง ประจันหน้ากัน แววตาที่ประสานกันนั้นบังเกิดประกายไฟสู้รบที่รุนแรง

ผู้เฝ้ามองและราชครูชมการต่อสู้ของทั้งสองคน ผ่านกระจกในมือ

หลังการปะทะกันครั้งแรก ปฏิกิริยาของมู่ชิงเกอกับมู่เทียนอินต่างปรากฎอย่างชัดเจนในกระจก

ราชครูมองไปที่ผู้เฝ้ามอง พบว่าสีหน้าเขาไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงก็อดไม่ได้ถามว่า “มู่เทียนอินคนนี้ ท่านบ่มเพาะมากับมือ ข้าเชื่อว่าที่ท่านเลือกเขาออกมาจากสายเลือดตระกูลมู่มากมายนั้นเพราะยอมรับเขา เหตุใดจนถึงเวลานี้ เขาพลั้งพลาดให้นายน้อยของข้าติดต่อกันไม่หยุด แต่ท่าทีท่านกลับเย็นชานักเล่า ดูไม่ห่วงกังวลเลยแม้แต่นิด”

เขาหยุดลงแล้วเลียบเคียงถามว่า “หรือว่าศิษย์พี่ไม่กลัวว่าเขาจะตายในมือนายน้อยของข้าหรือ”

ผู้เฝ้ามองค่อยๆ มองไปที่ราชครู นํ้าเสียงของเขา ช่างราบเรียบ ยังคงสงบนิ่งจนน่ากลัว “การที่ตระกูลมู่ตั้งกติกาคัดเลือกนายน้อยไว้เช่นนี้ตั้งแต่แรกก็เพื่อจะคัด เลือกผู้ที่โดดเด่นที่สุดออกมา เพื่อนำพาพวกเราร่วมสร้างเก้าชั้นฟ้าขึ้นมาอีกครั้งหนึ่งภายใต้เงื่อนไขที่เข้มงวดเทียนอินจะชนะหรือแพ้ก็ขึ้นอยู่กับวาสนาของเขา และชีวิตของเขา จะต้องตื่นเต้นหรือใส่ใจไปไย ที่ข้าจะต้องสนใจก็คือนายน้อยตระกูลมู่ที่คัดเลือกได้จากพวกเขาสองคนนี้จะมีความสามารถเพียงพอที่จะปฏิบัติ หน้าที่ของตระกูลมู่ในครั้งนั้นให้สำเร็จได้หรือไม่”

ราชครูฟังคำพูดของเขาจบแล้วก็อดไม่ได้สูดลมหายใจเย็นเยือกเข้าลึกแล้วพูดเสียงเครียดว่า “ศิษย์พี่พูดเช่นนี้ไม่เลือดเย็นเกินไปหน่อยหรือ”

“เลือดเย็นหรือ” ผู้เฝ้ามองก้าวไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง มองซากปรักหักพังของเก้าชั้นฟ้าแล้วพูดเรียบๆ ว่า “ตระกูลมู่ครั้งนั้นก็เพราะเลือดร้อนมากไป เถรตรงมากไปจึงได้ถูกคนชั่วทำร้ายจนกลายเป็นเช่นนี้”

คำพูดของเขาทำให้ราชครูหายใจขัด โต้แย้งไม่ออก

สุดท้ายแล้วเขาก็ถอนหายใจ ไม่พูดอะไรอีก ถึงอย่างไรมู่เทียนอินกับเขาก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกัน ทั้งอีกฝ่ายยังเป็นศัตรูคู่อาฆาตของนายน้อย แม้ตายไปก็ไม่น่า เสียดาย

เพียงแต่นิสัยของศิษย์พี่ตนนั้น…

ราชครูขมวดคิ้วเล็กน้อย ค่อนข้างกังวลถึงการอยู่ร่วมกันของผู้เฝ้ามองกับมู่ชิงเกอในอนาคต นิสัยของคนทั้งคู่ต่างมีความเด่นชัด หากทำงานร่วมกันแล้วเกรงว่า จะมีข้อขัดแย้งกันเกิดขึ้น

แต่ไม่นานราชครูก็ส่ายหน้าหัวเราะออกมา เขาลืมไปอย่างไรว่านายน้อยตัวเองมีนิสัยเช่นไร

นายน้อยของตนเกิดมาเพื่อรักษาสารพัดโรคดื้อแพ่งทั้งหลายโดยเฉพาะ

เมื่อใจไร้กังวลแล้ว ราชครูก็ผ่อนคลายอารมณ์ ร่วมชมการต่อสู้ของมู่ชิงเกอกับมู่เทียนอินผ่านกระจกพร้อมผู้เฝ้ามองต่อไป

เวลานั้น มู่ชิงเกอกับมู่เทียนอินได้ต่อสู้กันอีกครั้ง

ครั้งนี้พวกเขาลู้กันอย่างดุเดือด เงาร่างทั้งคู่เปลี่ยนแปลงไปตลอดเวลาบนหินลอย กระบวนท่ารวดเร็วจนดูไม่ทันได้ยินเพียงเสียงอาวุธโลหะกระทบกัน

พลังที่เปล่งออกจากอาวุธของพวกเขา กวาดไปยังหินลอยไม่ขาดสาย ทิ้งร่องรอยเป็นสายๆ ไว้บนหินลอย ฝุ่นผงธุลีคละคลุ้งไปหมด

หินลอยก้อนใหญ่ที่สุดนั้นราวกับไม่พอให้พวกเขาโรมรัน สองคนต่อสู้กันพลาง เคลื่อนไปยังชายขอบไป พลางเมื่อทั้งคู่ไปถึงชายขอบหินลอย ผู้เฝ้ามองกับราชครูจึงเห็นชัดว่า มู่เทียนอินเป็นฝ่ายถูกบีบให้ถอยมาจนถึงที่นี่ สองเท้าเขาเหยียบที่ขอบหินลอย กระบี่ในมือตั้งขวางอยู่ที่หน้าอก พยายามยันทวนหลิงหลงที่มู่ชิงเกอแทงมาที่เขาไว้ปลายทวนแหลมเงาวับแฝงด้วยความหนาวเย็น หากไม่ใช่เพราะเขาตอบสนองได้ทันท่วงที ใช้กระบี่ขวางรับไว้ได้ทันแล้ว ป่านนี้ทวนคงแทงทะลุผ่านหน้าอกชุดนักรบของเขาแล้ว

อันตรายเช่นนี้ทำให้ดวงตาของมู่เทียนอินฉายแววหวาดกลัวออกมา

เขาคิดไม่ถึงเลยว่าตัวเองจะถูกมู่ชิงเกอควบคุมจนถึงขั้นนี้

เวลานี้ด้านหลังร่างของเขาเป็นความว่างเปล่าสูงนับหมื่นจั้ง เขาถึงขนาดรับรู้ได้ถึงเสียงลมใต้ร่างตัวเองที่พัดจนผ้าคลุมไหล่ปลิวสะบัด แรงลมนั้นพยายามดึงเขาให้ร่วงลงไป

“ย๊าก” มู่เทียนอินคำรามลั่น ใช้แรงผลักไปข้างหน้า

มู่ชิงเกอเดิมก็ลอยอยู่กลางอากาศ เมื่อถูกเขาใช้แรงผลักกลับก็ม้วนตัวตีลังกากลับ ส่วนมู่เทียนอินก็อาศัยโอกาสนี้ยืดตัว กระโดดกลับขึ้นมาจากชายขอบเข้าไปบนหินลอยอีกครั้ง

เขาไม่ได้หยุดหายใจ กระโดดขึ้นชูกระบี่แทงไปที่มู่ชิงเกอ

มู่ชิงเกอบีบเขาไปจนถึงชายขอบ อย่างนั้นเขาก็จะให้อีกฝ่ายได้ลิ้มรสการถูกบีบไปถึงชายขอบบ้าง

ทั้งคู่ประมือกันบนอากาศอีกครั้งหนึ่ง ต่างฝ่ายต่างรุกเข้าฟาดฟันอีกฝ่าย พลังเทพที่เปล่งออกมา กลายเป็นกระแสลมกระแทกฝุ่นผงธุลีบนหินลอยไม่หยุด ทิ้งรอย ลึกเอาไว้

“เป็นไปไม่ได้” มู่เทียนอินบังคับตัวเองให้ยืนมั่นคงอีกครั้ง และเอ่ยขึ้น เขาไม่อยากเชื่อเลยว่ามู่ชิงเกอสามารถต่อสู้ได้ทัดเทียมกับตน กระทั่งเขาเริ่มรู้สึกถึงความยากลำบากขึ้นมา

ขั้นบำเพ็ญก็ส่วนขั้นบำเพ็ญ ประสบการณ์ต่อสู้ก็ส่วนประสบการณ์ต่อสู้ การบำเพ็ญของมู่ชิงเกอทำให้เขาผิดคาดแล้ว แต่ไม่นึกเลยว่าฝีมือการต่อสู้ทั้งยัง ประสบการณ์เองก็ร้ายกาจพอกัน

มู่เทียนอินใช้กลเม็ดเด็ดพรายทั้งหมดออกมาก็ยังไม่สามารถเข้าประชิดตัวมู่ชิงเกอได้

ทวนของเขานั้นออกกระบวนท่าได้คล่องแคล่วจนหาข้อบกพร่องไม่พบสักนิด ไม่มีจุดอ่อนแม้แต่น้อย

สีหน้ามู่เทียนอินอึมครึมยิ่งนัก มู่ชิงเกอที่เขาเคียดแค้นในเวลานี้กลับดูสนุกสนาน ไม่เห็นใครอยู่ในสายตา

“มู่เทียนอิน เป็นอย่างไรบ้าง” มู่ชิงเกอค่อยๆ ยกทวนในมือขึ้นชี้ไปยังผู้ชายตรงหน้าที่กำลังตกอยู่ในความตกใจจนสะท้าน

ใบหน้ามู่เทียนอินตึงเครียด สีหน้าดำราวเหล็ก แววตาหวาดหวั่นเต็มไปด้วยความอาฆาตมาดร้าย เขาเปลี่ยนมือขวาที่จับกระบี่มาที่มือซ้ายแทนแล้วมองมู่ชิงเกอด้วยความโหดเหี้ยมว่า “มู่ชิงเกอ เจ้าคิดว่าเจ้าจะทำอะไรข้าได้หรือ เจ้ายังจำแขนข้างนี้ได้ไหม ข้ายังไม่ได้ขอบใจเจ้าดีๆ เลย ต้องขอบใจนะที่เจ้าฟันแขนเดิมของข้าจนขาด ทำให้ข้าได้เปลี่ยนเป็นแขนที่ร้ายกาจกว่าเก่า”

คำพูดของเขาทำให้สองตามู่ชิงเกอหรี่ลงด้วยความระแวดระวัง

ก่อนนี้ นางก็รู้สึกอยู่แล้วว่าแขนมู่เทียนอินข้างนี้มีอะไรประหลาด คำพูดเขาเวลานี้จึงยิ่งทำให้นางมั่นใจว่าภายในต้องมีปัญหาแน่นอน

พอมู่เทียนอินพูดจบ แขนขวาของเขาก็ค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้นอย่างที่สามารถเห็นได้ด้วยตาเปล่าชัดเจน…