ตอนที่ 716

อ่างรวมของวิเศษ!

“ลูกพี่ อย่าบุ่มบ่ามนะ!” หยวนหยวนร้องเตือน

เขารู้สึกว่า สมญานามของมู่ชิงเกอน่าจะเรียก มู่ลุยแหลก มากกว่า เพียงแค่มีโอกาสเพียงเล็กน้อย นางก็จะไม่ยอมละทิ้ง ต้องลองดูก่อน

แต่การกลืนกินพญาเพลิงไม่ได้ง่ายดายเช่นนั้น

พลาดเพียงนิดเดียวแม้แต่ขี้เถ้าก็ไม่เหลือ หากเป็นเช่นนั้นเขาจะไปหาลูกพี่สุดรักได้จากที่ไหนอีก

‘วางใจเถอะ ข้าไม่บุ่มบ่ามหรอก’ มู่ชิงเกอรับรอง

“…” หยวนหยวนเงียบไป อดไม่ได้ต้องบ่นอีกว่า ‘ชอบบุ่มบ่ามทุกทีนั้นล่ะ’

“…” คำบ่นนี้ทำให้มู่ชิงเกอพูดไม่ออก

ราวกับว่านางหาคำที่เหมาะสมมาโต้แย้งคำของหยวนหยวนเพื่อแก้ต่างว่านางไม่ใช่คนบุ่มบ่ามไม่ได้ ครู่หนึ่งนางจึงพูดว่า ‘อย่างข้าไม่เรียกว่าบุ่มบ่าม เรียกว่ากล้าคิดกล้าทำ ต้องการพิสูจน์ให้เห็นจริงจังอย่างระมัดระวัง’

‘อย่างลูกพี่ไม่นับว่าระมัดระวัง’ หยวนหยวนอดไม่ได้พูดอีก

ลูกพี่ท่านแม่ของเขาพูดได้ว่าที่ไหนมีอันตราย ก็จะบุกตะลุยไปที่นั่น

มู่ชิงเกอไม่สนใจคำพร่ำบ่นของหยวนหยวนอีก นางเพียงแต่คิดว่าหากสามารถกลืนกินพญาเพลิงได้ อาจจะทำให้รากวิญญาณไฟของตัวเองแข็งแกร่งหรือสามารถรับรู้กฎบัญญัติแห่งไฟได้มากขึ้น และเพื่อการนั้นนางจะต้องทำอย่างไร

‘หยวนหยวน จะกลืนกินพญาเพลิงได้อย่างไร’ มู่ชิงเกอถาม

หยวนหยวนพูดอย่างอารมณ์บูดว่า ‘ก็เหมือนกินอาหารนั้นล่ะ’

“…” มู่ชิงเกอสีหน้าเปลี่ยนไป พูดอย่างจนปัญญาว่า ‘หยวนหยวน…จริงจังหน่อย’

หยวนหยวนพูดอย่างจริงจังว่า ‘ข้าก็จริงจังอยู่นี่ไง! แต่ก่อนเมื่อข้ากลืนกินพญาเพลิง ข้านึกว่าพวกมันเป็นอาหาร กินเข้าไปทีละคำข้าก็จะแข็งแกร่งขึ้น ทั้งยังสามารถครอบครองความสามารถของพวกมันได้อีกด้วย’

มู่ชิงเกอเงยหน้า พูดอะไรไม่ออก

นางต้องทำอย่างไร กลืนกินพญาเพลิงทีละ คำๆ หรือ

ชิงเกอ เจ้าคิดอะไรอยู่” หยินเฉินถามมู่ชิงเกอ

มู่ชิงเกอเก็บความคิด ส่ายหน้าช้าๆ พูดว่า “พญาเพลิงมีประโยชน์ต่อข้า พวกเรารีบไปเถอะ”

พูดจบ นางก็เร่งความเร็วไปทางด้านใน พวกที่ถอยหนีเปลวเพลิงมานั้นเมื่อเห็นว่าไม่มีอันตรายแล้วก็เดินขึ้นหน้ามุ่งสู่ด้านในอย่างระมัดระวังต่อไป

ถงเถิงตะลึง ร้องเรียกใส่เงาหลังของมู่ชิงเกอที่เดินเร็วเหมือนเหาะว่า “ลูกพี่ ใจเย็นๆ!”

ถึงแม้ร้องเช่นนี้ แต่เขาก็ยังเร่งรีบตามขึ้นไป เซียนสุ่ย อมยิ้มพลางส่ายหน้า หลายวันที่อยู่ด้วยกัน ทำให้เขาพบว่า ตนเองรู้สึกอิจฉาการอยู่ร่วมกันของถงเถิงกับมู่ชิงเกอ

ระยะทางการบำเพ็ญยาวไกลไม่สิ้นสุด ระหว่างศิษย์ด้วยกันมักจะเคารพนับถือซึ่งกันและกัน ต่างฝ่ายต่างมีมารยาทเกรงใจกัน น้อยนักที่จะเหมือนถงเถิงที่ทั้งวันเอาแต่พรํ่าบ่นเรียกลูกพี่ ตามติดอยู่ด้านหลังมู่ชิงเกอ แต่ไม่ได้ประจบประแจงเกินเหตุ หรืออาศัยว่ามีที่พึ่งแข็งแกร่งมาอวดเบ่ง บางครั้งเขาก็พูดจาสนุกสนาน ช่วยเพิ่มความครึกครื้น ไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยระหว่างกันมากนัก

เนื่องจากไม่มีจึงอิจฉาชื่นชม

เซียนสุ่ยเดินตามหลังของทั้งสองคนไป เมื่อมองดูเงาหลังของถงเถิงกับมู่ชิงเกอ มุมปากก็เชิดขึ้นโดยไม่รู้ตัว ทันใดนั้น เขารู้สึกเหมือนมีคนจ้องมองตัวเอง พอมองไปก็พบกับนัยน์ตาสีเลือดที่งดงามยิ่งของหยินเฉิน

เซียนสุ่ยชะงัก เขาไม่สนิทกับหยินเฉิน ถึงแม้หยินเฉินจะตามพวกเขามาตลอด แต่นอกจากมู่ชิงเกอแล้วก็น้อยมากที่จะมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น

เวลานี้ เขามองมาทางตัวเอง เซียนสุ่ยหลังจากชะงักไปแล้วก็เพียงผงกศีรษะยิ้มให้ นับว่าเป็นการทักทาย

ส่วนหยินเฉินก็ค่อยๆ เบนสายตาไปที่อื่น

ทั้งสี่คนเพิ่มความเร็วเข้าไปในพื้นที่ไร้ชื่อ เมื่อพวกเขาปีนผ่านยอดเขาไปเห็นอีกด้านหนึ่งแล้วก็พากัน หยุดนิ่งโดยไม่รู้ตัว

เบื้องหน้านั้นเป็นพื้นที่อ่าง

เป็น ‘อ่าง’ จริงๆ

ทั้งสี่คนนี้มีเพียงเซียนสุ่ยที่เคยมาครั้งสองครั้ง ดังนั้นเมื่อเห็นแล้วจึงไม่รู้สึกแปลกใจ แต่คนอื่นอีกสามคน เมื่อเห็นพื้นที่นี้เป็นครั้งแรกกลับรู้สึกตกตะลึงไป

‘โอ้โห ที่นี่เป็นอ่างรวมของวิเศษหรือ” ถงเถิงนอกจากตกตะลึงแล้วยังพึมพำออกมา

อ่างรวมของวิเศษ?

สองตามู่ชิงเกอหรี่ลง ในใจเห็นด้วยกับคำเปรียบเปรยของถงเถิงอย่างมาก

ปัง!

ทันใดนั้น แสงสายหนึ่งก็ตกลงมาจากฟากฟ้าลงไปที่ ‘อ่างรวมของวิเศษ’ นี้ เสียงที่กระทบพื้นดังราวกับเสียงฟ้าผ่า สะเทือนจนฝุ่นดินฟุ้งขึ้นมา ทำให้ทุกคนในอ่างพุ่งความสนใจไปที่นั่น

คนทั้งกลุ่มต่างมุ่งหน้าไปยังจุดที่ของตกลงมา กลุ่มคนที่ยืนอยู่บนยอดเขามองดูจนนิ่งงัน

ถงเถิงหมุนคอที่แข็งเกร็งหันมองเซียนสุ่ย ถามด้วยนํ้าเสียงแห้งฝืดว่า “ศิษย์พี่เซียนสุ่ย ที่พวกท่านว่าพื้นที่นี้มักมีของวิเศษปรากฎ คือปรากฎเช่นนี้เองหรือ”

ตกลงมาจากท้องฟ้าโดยตรงเนี่ยนะ!

ไม่แปลกเลยที่เขาจะมีความคิดเช่นนี้

เนื่องจาก ใน ‘อ่าง’ ยักษ์นี้ มีของจำพวก… ‘เศษขยะโลหะ’ มากมาย ของที่เพิ่งตกลงมาก็ รวมอยู่ด้วย

เซียนสุ่ยพยักหน้ายิ้มว่า “นี่คือปริศนาที่หลายหมื่นปีหลายแสนปีก็ยังไม่มีใครไขได้ พื้นที่นี้มักมีเหตุการณ์เหมือนเมื่อครู่นี้ปรากฎขึ้น ของที่ตกลงมาจากท้องฟ้าบางชิ้นมีประโยชน์ บางชิ้นก็ไร้ประโยชน์ บางชิ้นพวกเราไม่เคยเห็น บางชิ้นก็คุ้นตา”

มู่ชิงเกอเม้มปากไม่พูด นางฟังคำเซียนสุ่ยด้วยแววตาครุ่นคิด

“ร้ายกาจ…ร้ายกาจมาก!” ถงเถิงเอ่ยตะกุกตะกัก ทันใดนั้น เขาก็พึมพำว่า “หากข้าเฝ้าอยู่ที่นี่ เก็บของวิเศษทุกวันแล้วเอาไปขายในราคาแพง มิร่ำรวยไปเลยหรือ”

เซียนสุ่ยได้ยินคำพูดเขาแล้วก็ยิ้มว่า “วิธีนี้ไม่เลว แต่มีคนทำอยู่แล้ว”

พูดแล้ว เขาก็ชี้พวกคนที่อยู่ใน ‘อ่าง’ แล้วบอกถงเถิงว่า “พวกเขาต่างมีความคิดเช่นเดียวกับเจ้า เวลาส่วนใหญ่ จึงเฝ้าอยู่ที่นี่ ทุกครั้งที่มีของวิเศษปรากฎพวกเขาก็จะไปถึงก่อนทุกครั้ง”

“โธ่! พลาดโอกาสร่ำรวยไปแล้ว” ถงเถิงพูดอย่างอารมณ์เสีย

“พวกเราไปเถอะ” มู่ชิงเกอเปิดปาก ตัดบทถงเถิงกับเซียนสุ่ย

นางรู้สึกแปลกใจ พื้นที่นี้เหตุใดจึงมีของตกลงมาอยู่เรื่อยๆ ของที่ตกลงมานั้นเป็นอะไรบ้างนะ

ยังมีอีก…

‘หยวนหยวน เจ้ารับรู้จุดที่อยู่ของพญาเพลิงนั้นได้หรือไม่’ มู่ชิงเกอถามในใจ

หยวนหยวนตอบทันทีว่า ‘เจ้านั้นเจ้าเล่ห์นัก พอสำแดงเดชครั้งนั้นแล้วก็หลบซ่อนอยู่ เวลานี้ข้าเองก็ไม่อาจรับรู้ได้ว่ามันอยู่ที่ไหน’

‘ซ่อนอยู่หรือ’ มู่ชิงเกอขมวดคิ้วนิดๆ กำลังคิดว่าจะทำอย่างไรจึงจะล่อให้พญาเพลิงออกมาได้

‘ขอโทษลูกพี่ด้วย’ หยวนหยวนพูด

มู่ชิงเกอชะงักถามด้วยความแปลกใจ ‘ขอโทษทำไม’

‘หยวนหยวนไร้ความสามารถ หาที่อยู่พญาเพลิงไม่พบ’ หยวนหยวนพูดอย่างอารมณ์เสีย

มู่ชิงเกอหัวเราะ ‘เกี่ยวอะไรกับเจ้า ไม่ต้องตำหนิตัวเองหรอก’

ขณะที่พูดกับหยวนหยวน พวกเขาก็ได้เข้ามาใน ‘อ่างรวมของวิเศษ’ แล้ว ที่เห็นนั้นเป็น ‘ของวิเศษ’เป็นกองๆ บางชิ้นไม่รู้อยู่มาแล้วกี่ปี บางชิ้นยังมีร่องรอยใหม่ๆ อยู่

ทันใดนั้น ขณะที่ของชิ้นหนึ่งปรากฎขึ้นในสายตามู่ชิงเกอ นัยน์ตานางก็เปล่งประกายชวนให้สั่นสะท้านออกมา…