ตอนที่ 719

เดิมข้าก็ยโสโอหัง!

บนร่างของชายยโสผู้นี้มีกลิ่นอายของพญาเพลิงอยู่ด้วย?

พญาเพลิงเลือกคนเช่นนี้เป็นเจ้าของร่างที่พักพิงได้!?

มู่ชิงเกอออกจะคิดไม่ตกเล็กน้อย

แต่หยวนหยวนก็ราวกับทายใจของนางได้จึงรีบบอกว่า ‘ไม่ใช่เจ้าของร่าง ข้ารู้สึกได้ว่าร่างของชายคนนี้เพียงแค่มีกลิ่นพญาเพลิง แต่ไม่ใช่เป็นการอาศัยในร่าง เขาคงเคยพบพญาเพลิงหรือเคยสัมผัสพญาเพลิงมาก่อน ลูกพี่หากต้องการหาพญาเพลิงให้ลงมือที่ตัวเขาได้เลย’

นัยน์ตามู่ชิงเกอเปล่งประกาย นางตัดสินใจได้แล้ว

ทันใดนั้น ความคิดก็โปร่งโล่ง นางเข้าใจแล้วว่าเหตุใดพวกมนุษย์เทพที่มีขั้นบำเพ็ญสูงกว่าคนคนนี้มากมายนักจึงเกรงกลัวเขามากเช่นนี้

เพราะสิ่งที่พวกเขากลัวไม่ใช่ตัวชายคนนั้น แต่เป็นพญาเพลิงต่างหาก

‘พูดเช่นนี้แล้ว เพราะเขามีข้อตกลงอะไรกับพญาเพลิงหรือ’ มู่ชิงเกอคิดอยู่ในใจ

พญาเพลิงล้วนมีสติปัญญา

หลายสิ่งที่นางเคยเจอ นอกจากพญาเพลิงปีศาจไป๋กู่ที่ใกล้ตายแล้ว มีพญาเพลิงใดบ้างที่ไม่ได้ทุ่มเทความคิดและกำลังที่มีอย่างเต็มที่กว่าจะได้มา

หากต้องการหาพญาเพลิงให้พบ อย่างแรกก็คือต้องจัดการคนเบื้องหน้านี้เสียก่อน

มู่ชิงเกอแววตาเย็นเฉียบ ลงมือทันที

นางยืนนิ่งอยู่ที่เดิม แต่มือยักษ์ที่ควบแน่นจากพลังเทพพลันปรากฎออกมากะทันหันพุ่งเข้าไปบีบคอคนที่ยโสโอหังคนนั้นแล้วยกเขากระแทกลงไปที่พื้น

“หัวหน้า!”

เหล่าลูกน้องของเขาต่างกรูกันขึ้นมาคิดจะช่วยเขา พร้อมทั้งสั่งสอนมู่ชิงเกอ

กระทั้งชายคนที่โดนสั่งฆ่าคนนั้นก็ไม่สนใจ เพียงทิ้งเขาไว้เฉยๆ โดยสกัดพลังเทพของเขาไว้

พอมู่ชิงเกอลงมือ ทั้งถงเถิง เซียนสุ่ย หยินเฉินต่างเคลื่อนไหวพร้อมกัน

ทั้งสามคนสกัดพวก ‘สุนัขรับใช้’ ไว้ไม่ให้พวกเขาเข้าใกล้และกระทบต่อการปฏิบัติการของมู่ชิงเกอ

ส่วนมู่ชิงเกอเพียงขยับตัวก็ไปปรากฎตัวอยู่ตรงหน้าชายคนที่นอนพังพาบอยู่กับพื้น กระแทกจนพื้นทรุดเป็นหลุมใหญ่คนนั้นแล้วยกเท้าขึ้นกระทืบลงไปบนหลังของเขา“โอ๊ย!”
ความเจ็บที่แผ่นหลังทำให้เขาร้องครางออกมา

เขาเอาสองมือยันพื้น นึกอยากดิ้นรนให้หลุดจากแรงกดของมู่ชิงเกอ แต่ไม่ว่าเขาจะใช้แรงมากเท่าไรจนเส้นเลือดทั้งหน้าและลำคอปูดโปน ใบหน้าแดงก่ำ แขนสั่นระริกก็ไม่สามารถยันร่างขึ้นมาได้

เท้าของมู่ชิงเกอที่กดทับอยู่ราวกับก้อนหินหนักพันชั่งทำให้เขาไม่สามารถต้านทานได้เลย

เวลานั้นลูกน้องของเขาแต่ละคนก็ถูกซัดจนล้มลงบนพื้นกันหมดแล้ว

มู่ชิงเกอเอาสองมือไพล่หลัง มองลงไปที่คนใต้เท้า ถามเสียงเย็นเฉียบว่า “บอกมา พญาเพลิงอยู่ที่ไหน”

ยโสโอหัง! ยโสโอหังเกินไปแล้ว!

คนวงนอกมองดูจนตะลึงงันด้วยแววตาประหวั่นพรั่นพรึง

ราวกับว่านี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเคยเห็นว่ามีคนกล้าบ้าบิ่นมากขนาดนี้ ทำให้พวกเขาอดไม่ได้ต้องกลืนนํ้าลายแล้วถอยออกไปหลายก้าวเพราะเกรงจะโดนลูกหลง

ชายคนที่ถูกมู่ชิงเกอเหยียบหลังเอาไว้หยุดการต่อต้านที่ไร้ผลในที่สุด

แต่โทสะของเขายังไม่ลดลง เขาหันมองมู่ชิงเกอแล้วเค้นเสียงลอดไรฟันว่า “เจ้ากล้าทำเช่นนี้ต่อข้า ข้าจะทำให้เจ้าตายไร้ที่ฝัง!”

“ก็ลองดู” มู่ชิงเกอพูดเย็นชา

เท้านางเพิ่มแรงกดลงไปอีก เสียงกระดูกแตกร้าวดังมาจากร่างใต้เท้า

“อ๊าก! หยุดมือ… ไม่…หยุด… เท้า…^,‘ ชายคนนั้นทนไม่ไหวร้องลั่นออกมา

มู่ชิงเกอไม่สนใจยังคงพูดอย่างเย็นชาว่า “พญาเพลิงอยู่ที่ไหน”

ลูกตาชายคนนั้นกลิ้งกลอกไปมาหลายรอบ ดูตื่นเต้นสับสน

เขาอยากเลี่ยงไม่ตอบคำถามของมู่ชิงเกอ

แต่ขณะที่เขานิ่งเงียบ เท้ามู่ชิงเกอก็เพิ่มแรงลงไปอีก

เป๊าะ!

“อ๊ากกก!^,, เลียงข้อต่อกระดูกสันหลังหักท่อนหนึ่งถูกเสียงร้องของชายคนนี้กลบจนมิด

มู่ชิงเกอพูดเย็นเฉียบ “ความอดทนของข้ามีจำกัด”

ชายคนนี้เจ็บปวดจนเหงื่อกาฬไหลท่วมศีรษะไปหมด เขายิ้มอย่างเหี้ยมโหด ใบหน้าที่น่าเกลียดอยู่แล้วก็ยิ่งอัปลักษณ์มากขึ้น

“ดี กล้ายโสโอหังต่อหน้าข้าเช่นนี้ เจ้าแน่มาก! เจ้าอยากได้พญาเพลิงใช่ไหม ข้าจะให้เจ้าได้ลิ้มรสพญาเพลิง!” ชายคนนั้นตวาดขึ้นมา

ทันใดนั้น อุณหภูมิรอบบริเวณก็สูงขึ้นอย่างรวดเร็วราวกับเหตุการณ์ครั้งแรกที่พวกมู่ชิงเกอเพิ่งมาถึง

“เร็ว… หนีเร็ว…^,, พวกที่มุงดูอยู่ พอรู้สึกถึงไอร้อนต่างก็มีสีหน้าตื่นตกใจ วิ่งหนีกันชุลมุนไปหมด

“ฮ่าๆๆ—–!” ชายที่อยู่ใต้เท้า หัวเราะอย่างยโสโอหังราวกับชอบใจมากที่คนเหล่านี้ต่างตื่นตกใจจนทำอะไรไม่ถูก

เซียนสุ่ย ถงเถิงกับหยินเฉินต่างรีบถอยมาอยู่ติดมู่ชิงเกอ สังเกตรอบบริเวณอย่างระแวดระวัง

“ตายเสีย! จงตายทั้งหมด! กล้ามาทำยโสโอหังต่อหน้าข้า” ชายคนนั้นพูดอย่างโกรธแค้น

“รีบปล่อยเขา รีบปล่อยเขา! พวกเจ้าอยากตายก็อย่าลากพวกเราไปตายด้วย!^,, ท่ามกลางความชุลมุน พวกที่คิดหนีเริ่มร้องตะโกนมาทางมู่ชิงเกอ

“ใช่รีบปล่อยเขาไป!

“จับเขาไม่ได้ ปล่อยเขาไป รีบขอโทษเขาสิ”

“พวกเราไม่อยากตายที่นี่ รีบปล่อยเขาเร็ว!”

เสียงดังมาจากรอบทิศ เมื่อคำพูดของพวกเขาดังเข้าหูชายคนนั้น เขาก็ยิ่งหัวเราะอย่างยโสโอหังมากขึ้น “ฮ่าๆๆ…ได้ยินไหม หากข้าอยู่ที่นี่พวกเจ้าก็จะทำอะไรข้าไม่ได้ หากพวกเจ้ามีใครจะทำร้ายข้า พญาเพลิงก็จะเผาคนคนนั้นจนวอดวาย คนที่นี่ทั้งหมดนอกจากข้าต่างต้องตายทั้งหมด!”

คำพูดของเขาทำใหัมู่ชิงเกอขมวดคิ้ว

คนหาของวิเศษที่เคยไม่ยินยอมตอนแรก เวลานี้กองอยู่บนพื้น เมื่อรับรู้ได้ถึงความร้อนรอบตัวแววตาก็ผุดความหวาดกลัวออกมา

เวลานี้ เขาจึงรู้ว่าเหตุใดพวกคนที่มีขั้นบำเพ็ญสูงกว่าเขาจึงไม่กล้ายุ่งกับชายคนนี้

“รีบปล่อยเขาไป!” เขาอดไม่ได้ และยิ่งไม่สนใจเรื่องราวที่มีกับชายคนนี้ พลันส่งเสียงร้องมาทางมู่ชิงเกอ

แต่เสียงร้องเหล่านี้ ไม่มีความหมายอะไรแม้แต่นิดสำหรับมู่ชิงเกอ!

นางมองชายคนที่ถูกตัวเองเหยียบอยู่ใต้เท้าอย่างเย็นชาแล้วพูดเรียบๆ ว่า “ต่อหน้าข้า จะมาทำยโสโอหังหรือ ยังอ่อนหัดไปหน่อย!”

‘หยวนหยวน จดจำกลิ่นอายของพญาเพลิงนี้เอาไว้’ มู่ชิงเกอบอกหยวนหยวนในใจ

‘อืม วางใจเถอะลูกพี่ ให้ข้าจัดการเอง!^, หยวนหยวนตอบรับทันที

ได้รับคำยืนยันจากหยวนหยวนแล้ว มุมปากมู่ชิงเกอก็แย้มยิ้มสนุกสนาน ยกเท้าที่เหยียบบนแผ่นหลังเขาขึ้นมา

พอแผ่นหลังเบาลง ชายที่หมอบบนพื้นก็ดีใจนึกว่ามู่ชิงเกอกลัวจึงยอมปล่อยเขา เขาคิดอย่างดูแคลนว่า ‘ฮึ! เมื่อครู่นี้ไม่ใช่ยโสโอหังหรือ ก็ทำได้แค่ปากดี สุดท้ายแล้วก็ต้องปล่อยข้าอยู่ดี ข้าจะยอมปล่อยเขาง่ายๆ ไม่ได้ จะต้องให้เขาคุกเข่าโขกศีรษะรับผิด เลียพื้นรองเท้าข้าให้สะอาด ไม่แน่ว่า…”

เป๊ะๆๆ!

เสียงกระดูกสันหลังหักเป็นชิ้นๆ ดังออกมา

เท้าของมู่ชิงเกอกระทืบจนแผ่นหลังนั้นยุบลงเป็นรอยเท้า…