ตอนที่ 724

ราชาเทวะน้อยกลับมาแล้ว!

ดินแดนฮ่วนเยวี่ยที่อยู่ท่ามกลางทะเลเมฆา ผืนนํ้าเซียนนั้นราวกับเกาะสวรรค์ ตัดขาดจากโลกมนุษย์ เป็นที่ฝันใฝ่ของผู้คน

ขณะที่มู่ชิงเกอกลับถึงที่นี่อีกครั้งหนึ่ง ทิวทัศน์ที่สวยงามเบื้องหน้ายังคงทำให้นางอดไม่ได้ต้องสูดลมหายใจลึกๆ ความรู้สึกสดชื่นทำให้นางมีความรู้สึกราวกับอวัยวะภายในได้รับการชำระล้างใหม่ทั้งหมด

“เฮ้อ! กลับถึงบ้านแล้ว ทุกสิ่งภายนอกดีแค่ไหนก็ยังไม่เท่านํ้าชาสักกาในบ้าน!” ถงเถิงบิดขี้เกียจแล้วพูดด้วยใบหน้าสบายอกสบายใจ

มู่ชิงเกอละสายตาที่มองไกลออกไปแล้วบอกเซียนสุ่ยกับถงเถิงว่า “ไปกันเถอะ”

สองคนพยักหน้าแล้วมุ่งหน้าดินแดนฮ่วนเยวี่ยพร้อมมู่ชิงเกอ

ทั้งสามคนใช้ป้ายตัวเองเป็นเรือข้ามผืนนํ้าเข้าไปในบริเวณดินแดนฮ่วนเยวี่ย

หยินเฉินนั้นมู่ชิงเกอให้เขาแยกไปก่อนแล้ว เพื่อไปเตรียมการที่แผ่นดินเทพเหนือ

การจากไปของเขานั้นเป็นไปอย่างเงียบเชียบ ขณะที่ไปยังนำโย่วเหอ ฮวาเยวี่ย เสวี่ยหยา เซวี่ยนหย่าไปด้วย ถุงจัดเก็บของพวกนางสี่คนต่างมีสุราที่ซูหมิงผลิตอยู่ด้วย

เข้ามาแผ่นดินเทพมารนานขนาดนี้แล้ว มู่ชิงเกอก็ต้องเริ่มจัดวางกำลังแล้ว

“ราชาเทวะน้อยกลับมาแล้ว!”

“เป็นราชาเทวะน้อยกลับมาแล้ว!”

“ฮ่า เป็นราชาเทวะน้อยจริงๆ ด้วย!”

พอลงมาจากท่าเรือเข้าเมืองล่าง มู่ชิงเกอก็รู้สึกถึงความตื่นเต้นยินดีของเหล่ามนุษย์เทพที่อาศัยอยู่ในเมืองล่าง

นางตะลึงไปตอบสนองไม่ถูกไปชั่วขณะหนึ่ง

“นี่มันเรื่องอะไรกัน” มู่ชิงเกอออกจะงุนงง

ความตื่นเต้นยินดีที่มากล้นจนทำตัวไม่ถูก แม้แต่เซียนสุ่ยที่ติดตามอยู่ข้างกายนางก็ยังประหลาดใจต่อปฏิกิริยาของเหล่ามนุษย์เทพในเมืองล่างเช่นกัน ดินแดนฮ่วนเยวี่ยไม่ใช่ไม่เคยมีราชาเทวะน้อย แต่ครั้งที่อวี๋หยาอยู่ก็ไม่เคยมีการแสดงออกถึงความตื่นเต้นยินดี มากมายเช่นนี้

‘หรือว่าเพราะเจ้าอวี๋หยาคนนั้นเย็นชาไม่ชอบพบปะผู้คน’ เซียนสุ่ยคาดเดาในใจ

“ราชาเทวะน้อยเหนื่อยยากแล้ว ไปนั่งที่บ้านข้าเถอะ”

“ราชาเทวะน้อยนี่เป็นผลไม้ที่ข้าปลูกเอง ท่านนำกลับไปกินเถอะ”

“ราชาเทวะน้อยบ้านข้ามีสุราดี ได้ยินว่าท่านชอบสุรา ข้านำมาให้สักสองกาดีไหม”

“ราชาเทวะน้อย…

“ราชาเทวะน้อย…”

พริบตาเดียวมู่ชิงเกอก็จมหายในฝูงชน

เผชิญหน้าการต้อนรับที่ร้อนแรงเช่นนี้ มุมปากนางก็กระตุก รู้สึกไม่คุ้นชินเลย

แต่คนเหล่านี้ต่างมีจิตใจงดงาม นางจะฟาดพวกเขาให้สลบแล้วจากไปได้อย่างไร

เซียนสุ่ยเห็นท่าทางมู่ชิงเกอทำอะไรไม่ถูกแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ เขาเบียดเข้าไปดึงมู่ชิงเกอออกจากฝูงชน บอกฝูงชนที่ตื่นเต้นยินดีว่า “ทุกท่าน ราชาเทวะน้อยเพิ่งกลับมาจึงยังอ่อนเพลีย ความหวังดีของทุกท่านเขารับรู้ได้แล้ว ขอให้เขากลับไปยังเมืองบนพักผ่อนก่อนจะได้ไหม”

“อ้อ! ใช่ใช่ใช่ ราชาเทวะน้อยเหนื่อยแล้ว พวกเรานี่คิดอ่านไม่รอบคอบเลย!”

“ราชาเทวะน้อยกลับไปพักผ่อนเถอะ”

“ราชาเทวะน้อยรีบกลับไปพักผ่อน อย่าได้ตรากตรำจนไม่สบาย”

“ราชาเทวะน้อยรีบๆ กลับไปพักผ่อนเถอะ แล้วค่อยมาเมืองล่าง พวกเราจะคอยท่าน!”

“ราชาเทวะน้อย…”

ถึงแม้ทุกคนยังคงพูดไม่หยุดปาก แต่ก็เปิด ทางออกมาให้มู่ชิงเกอได้จากไป

เวลานี้ถงเถิงที่หายไปได้เบียดกลับมาที่ข้างกายมู่ชิงเกอและยักคิ้วหลิ่วตาให้มู่ชิงเกอ

ทั้งสามคนถือโอกาสรีบไปจากท่าเรือเมืองล่าง มุ่งหน้าไปยังเมืองบนทันที

จนเมื่อค่อยๆ ห่างจากเมืองล่างแล้ว มู่ชิงเกอก็มองไปทางถงเถิงรอฟังคำพูดจากเขา

“ฮี่ๆ ลูกพี่ ท่านรู้หรือไม่ว่าเหตุใดพวกเขาจึงต้อนรับกันอย่างกระตือรือร้นเช่นนี้” ถงเถิงพูดพลางยิ้มร่า

มู่ชิงเกอเลิกคิ้วแล้วยิ้มพูดว่า “ท่าทางเจ้าคงได้คำตอบมาแล้ว”

ถงเถิงผงกศีรษะอย่างแรง “แน่นอน ข้าออกโรงย่อมต้องสำเร็จ”

“บอกมาเลย” มู่ชิงเกอพูดขำๆ

ถงเถิงยืดคอกระแอมลองครั้งแล้วบอกมู่ชิงเกอว่า “ที่แท้การต่อสู้ของท่านกับเหยียนเสี่ยนั้นได้แพร่ออกไปแล้ว เวลานี้มนุษย์เทพในเมืองล่างต่างรู้กันหมดว่าราชาเทวะน้อยดินแดนฮ่วนเยวี่ยของเราเป็นคนที่สามารถเอาชนะเหยืยนเสี่ยราชาเทวะน้อยดินแดนจั๋วอวี่ ได้ นับว่าเป็นที่เชิดหน้าชูตาอย่างยิ่ง ไหนๆ ดินแดนฮ่วนเยวี่ยก็เป็นดินแดนเทพที่แข็งแกร่งที่สุดในแผ่นดินเทพตะวันออก ราชาเทวะเราก็ร้ายกาจที่สุดในสี่ราชาเทวะ ไม่มีเหตุผลที่ราชาเทวะน้อยจะต้องด้อยกว่าคนอื่น”

มุมปากมู่ชิงเกอยกขึ้น หัวเราะแห้งๆ ออกมา

นางกับเหยียนเสี่ยไม่ได้แข่งขันกันอย่างเป็นทางการ สาเหตุเพราะเขาจะสังหารนาง นางจึงไม่ต่อสู้ไม่ได้ “เพราะเขาคิดสังหารข้า ข้าจึงต้องตอบโต้ อีกทั้งการต่อสู้นั้นเขาประมาท พอดีกับที่ข้าได้กระบวนท่าใหม่มาจึงสามารถโจมตีเขาจนถอยร่นไปได้ แต่หากคิดจะ สังหารเขาข้ายังไม่มั่นใจนัก’’

“ถึงไม่มั่นใจนักแต่ก็ยังเป็นไปได้” เซียนสุ่ยยิ้ม ลักยิ้มที่มุมปากเผยให้เห็นได้ชัดเจน

“…” มู่ชิงเกอไม่ตอบ แล้วแต่พวกเขาจะคาดเดาแล้วกัน

”ลูกพี่ไม่ต้องถ่อมตัว ต้องรู้ว่าเหยียนเสี่ยถูกยกย่องว่าเป็นราชาเทวะน้อยที่แข็งแกร่งที่สุดในแผ่นดินเทพทั้งสี่สมุทร ท่านสามารถต่อสู้ได้ไม่แพ้ทั้งยังตีเขาจนถอยร่นไปได้ นี่ไม่ใช่แสดงว่าท่านร้ายกาจหรือ” ถงเถิงพูดอย่างตื่นเต้น พูดแล้วเขาก็ถอนใจ “น่าเสียดายที่ข้า ไม่อยู่ตอนนั้นจึงไม่สามารถเห็นกับตาตัวเองได้ ภาพนั้นคงต้องน่าตกตะลึงมากแน่!”

“เหยียนเสี่ยพูดไว้ว่าจะกลับมาหาลูกพี่เจ้าอีก ดังนั้นเจ้าไม่ต้องห่วงว่าจะพลาดอะไรไป ไม่แน่ว่าการต่อสู้ครั้งหน้าจะยิ่งน่าดูชมขึ้น ราชาเทวะน้อยเราเป็นยอดฝีมือขั้นถํ้าวิญญาณชั้นแปดแล้ว ห่างจากเหยียนเสี่ยเพียงชั้นเดียวเท่านั้น” เซียนสุ่ยพูดเย้าแหย่

“จริงหรือ! เขากล้าพูดเช่นนี้จริงๆ ช่างยโสโอหังนัก!” ถงเถิงกำหมัดแล้วควงไปมา

พร้อมมองมู่ชิงเกอว่า “ลูกพี่ ท่านจะต้องสั่งสอนเขาให้หนักๆ เลยนะ! ให้เขารู้ว่าพวกเราดินแดนฮ่วนเยวี่ยไม่ใช่จะมารังแกกันง่ายๆ! อีกอย่างท่านไม่ใช่คนที่แค่ราชาเทวะน้อยอย่างเขาจะสามารถมาท้าทายได้!”

มู่ชิงเกอแทบทรุดเพราะคำพูดเขา เมื่อยืนมั่นคงแล้วจึงมองไปที่ถงเถิงคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม หรี่ตาพูดว่า “เจ้าหมายความว่า ต้องเป็นราชาเทวะมาท้าทายข้าหรือ”

เอ่อ…

ถงเถิงชะงักแล้วยิ้มเขินๆ

ขณะนี้พวกเขาเดินมาถึงประตูนอกของดินแดนฮ่วนเยวี่ยแล้ว ถงเถิงโดนแววตามู่ชิงเกอมองจนเสียววาบ ลูกตากลอกกลิ้งไปมารอบหนึ่งแล้วบอกมู่ชิงเกอว่า “ลูกพี่ ท่านจะต้องไปวังราชาเทวะแล้ว ข้าไม่รบกวน ขอข้ากลับถํ้าก่อน ไม่ได้พบศิษย์พี่เฟิ่งซิ่งนานแล้ว คิดถึงเขามาก! ลาก่อน!”

พูดจบเขาโบกมือแล้วจากไปทันที

เซียนสุ่ยชี้ไปยังทางที่ถงเถิงจากไปแล้วมองมู่ชิงเกอ

มู่ชิงเกอยิ้มให้เขา “ข้าจะไปพบเหยาชิงไห่กับซี ซียนเสวี่ยก่อน”

พวกเขาสองคนถูกนางวานให้หลีเฉา จวงซานกับซวนเฉียงคุ้มกันกลับมาก่อน เวลานี้เป็นเช่นไรนางยังไม่รู้ เมื่อกลับมาแล้วย่อมต้องไปดูพวกเขาก่อน

ส่วนทางราชาเทวะฮ่วนเยวี่ย…

อืม ในเมื่อผู้อาวุโสยังไม่รีบแล้วนางจะรีบทำไมเล่า

“อืม ในเมื่อเจ้ามอบซีเซียนเสวี่ยให้ข้า ข้าก็ต้องไปดูสภาพการณ์ของนางเวลานี้หน่อย” เซียนสุ่ยก็ผงกศีรษะพูด

“เช่นนั้นก็ไปด้วยกันเถอะ” มู่ชิงเกอยิ้มพูด

เซียนสุ่ยผงกศีรษะนิดๆ พูดอย่างไม่วางใจว่า “เจ้าไม่ไปพบราชาเทวะเพื่อรายงานเหตุการณ์ช่วงนี้ก่อนได้หรือ”