ตอนที่ 725

เพิ่มราชาเทวะเฒ่าอีกคน

”ได้ยินว่าเจ้าชอบสุรา?” ราชาเทวะฮ่วนเยวี่ยถามปุบปับ

แววตามู่ชิงเกอสั่นไหวนิดๆ ยิ้มเล็กน้อยพยักหน้าตอบว่า “ใช่”

นางค่อนข้างแปลกใจว่าเหตุใดราชาเทวะฮ่วนเยวี่ยถึงไม่ถามนางเรื่องนายน้อยตระกูลมู่ ไม่ ถามเรื่องกระเป๋าจัดเก็บของนายน้อยตระกูลมู่…กระทั่งไม่ถามเรื่องเคล็ดวิชาเทวะส่วนล่าง

คิดจะค่อยๆ ถาม หรือแกล้งไม่พูดถึง?

มู่ชิงเกอยังคิดไม่ตกจึงทำเฉย พูดคล้อยตามคำพูดของราชาเทวะฮ่วนเยวี่ย

ราชาเทวะฮ่วนเยวี่ยยกมือขึ้นอย่างเกียจคร้าน ชี้ให้มู่ชิงเกอมองไปในทิศทางหนึ่ง ขณะที่นางมองไป มือเขาก็ลดลงวางอย่างไม่ใส่ใจบนที่เท้าแขน

มู่ชิงเกอมองไปทางที่เขาชี้ก็พบว่าที่นั่นมีไหสุราวางอยู่มากมาย

พร้อมกับที่เสียงราชาเทวะฮ่วนเยวี่ยดังขึ้นมาอีกว่า “สุราเหล่านี้ อยู่ในวังราชาเทวะไม่รู้กี่ปีแล้ว เจ้าดู หากชอบก็นำไป”

มู่ชิงเกอชะงัก

นางงุนงงเล็กน้อยบ่นในใจว่า ‘หรือว่าเรียกข้ามา เพราะต้องการให้สุราข้า?’

แม้ยังคงสงสัยอยู่ แต่นางก็ยังผงกศีรษะยิ้ม พูดเรียบๆ ว่า “ขอบคุณราชาเทวะมาก”

ราชาเทวะฮ่วนเยวี่ยส่ายหน้าช้าๆ อารมณ์ราบเรียบแฝงด้วยความเฉื่อยชา “ไม่ต้องเกรงใจเกินไป เจ้าเป็นราชาเทวะน้อยดินแดนฮ่วนเยวี่ย สมควรมีมาดอย่างราชาเทวะน้อย สุราเหล่านี้ ข้าให้รางวัลเจ้าเรื่องเหยียนเสี่ย เจ้าทำได้ไม่เลว ไม่ได้ทำให้ดินแดนฮ่วนเยวี่ย

ของข้าเสียหน้า”

โอ้โห!

มู่ชิงเกอทำตาปริบๆ เป็นครั้งแรกที่นางได้ยินราชาเทวะฮ่วนเยวี่ยพูดมากเช่นนี้

“เอ่อ ขอบคุณราชาเทวะ” มู่ชิงเกอตอบอย่าง งงๆ

ราชาเทวะฮ่วนเยวี่ยมองมู่ชิงเกอ นัยน์ตาหงส์นั้น เป็นประกายวิบวับสวยงามอย่างยิ่งราวกับแก้วเจียระไน แต่ก็อ่านอารมณ์ภายในดวงตานั้นไม่ออก

มู่ชิงเกอเม้มปากนิ่งสงบ นางรออยู่ รอให้ราชาเทวะฮ่วนเยวี่ยออกปากถามนางเอง

ผ่านไปสักครู่ ราชาเทวะฮ่วนเยวี่ยจึงถามว่า “ไปดินแดนจื่อกวง มีใครทำให้เดือดร้อนไหม”

มู่ชิงเกอไม่นึกว่ารออยู่เสียนาน ราชาเทวะฮ่วนเยวี่ยจะถามคำถามนี้ ดินแดนจื่อกวงจะมีใครทำให้นางเดือดร้อนได้ นอกเสียจากราชาเทวะจื่อกวงแล้วยังจะมีใครอีก

เช่นนั้นแล้ว คำถามนี้ราชาเทวะต้องการถามอะไรกันแน่

คำพูดราชาเทวะฮ่วนเยวี่ยหมุนวนในสมองมู่ชิงเกอ ตานางเปล่งประกายวูบขึ้นมาจึงอมยิ้มตอบว่า “ถือว่าไม่เลว ถึงแม้มีอุปสรรคบ้าง แต่ก็นับว่าได้กลับมาถึงดินแดนฮ่วนเยวี่ยอย่างปลอดภัย”

“อืม ข้าได้ยินว่า เจ้าพาคนกลับมาจากดินแดนจื่อกวงสองคน” ราชาเทวะฮ่วนเยวี่ยพูดอีก

มู่ชิงเกอผงกศีรษะ “ใช่ พวกเขาต่างเป็นเพื่อนรักข้าครั้งที่อยู่โลกข้างล่าง”

เรื่องเหยาชิงไห่กับซีเซียนเสวี่ยย่อมปิดราชาเทวะฮ่วนเยวี่ยไม่ได้อยู่แล้ว

“เช่นนั้นเจ้ารู้ไหมว่า แผ่นดินเทพทั้งสี่สมุทร ต่างรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นภรรยาเจ้า” เสียงราชาเทวะฮ่วนเยวี่ยทุ้มตํ่าลงเล็กน้อย

มู่ชิงเกอมองไปยังราชาเทวะฮ่วนเยวี่ยแล้วพูดอย่างเรียบเฉยว่า “คงลือกันออกมาจากดินแดนจื่อกวง”

ราชาเทวะฮ่วนเยวี่ยไม่ได้ปฏิเสธและไม่ได้ยอมรับ เพียงพูดว่า “เจ้าเล่นงานคนอื่นได้ แต่ไม่ให้คนอื่นเล่นงานเจ้ารึ”

มู่ชิงเกอยิ้มพูดอย่างจนใจว่า “ข้าไม่รู้จะทำเช่นไร ราชาเทวะจื่อกวงเรียกร้องแต่จะเอาของจากข้า ข้าก็ไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไร เพียงแต่คิดว่าข้าใช้ความพยายามสุดกำลังสังหารคนจนได้รับสิ่งของแห่งชัยชนะ เหตุใดต้องให้เขาสุดท้ายแล้วเพื่อต้องการแลกคนในมือเขาข้าจึงต้องให้ไป พอมีคนต้องการของจากข้าอีก ข้าจึงต้องบอกไปตามความจริงเท่านั้น”

นางพูดอย่างเป็นปกติ อีกทั้งแววตาก็จริงใจอย่างยิ่ง

ราชาเทวะฮ่วนเยวี่ยจ้องมองมู่ชิงเกออยู่นานแล้ว จึงพูดว่า “ที่เจ้าพูดเป็นความจริงหรือ”

“จริงแท้แน่นอน” มู่ชิงเกอตอบด้วยความนิ่งสงบ

แต่ราชาเทวะฮ่วนเยวี่ยกลับหรี่สองตาลง พลังกดดันเพิ่มขึ้นทันที “ที่ข้าถามคือ ของในตัวนายน้อยตระกูลมู่ เจ้ามอบให้ราชาเทวะจื่อกวงไปทั้งหมดหรือ”

มู่ชิงเกอรู้สึกถึงพลังกดดันรอบๆ ที่เปลี่ยนแปลงไปก็ขมวดคิ้วนิดๆ นางต้านพลังกดดันไว้แล้วตอบเสียงเครียดว่า “ใช่”

“ก่อนเจ้าไปเก้าชั้นฟ้า ได้ไปดินแดนอู๋หวา นายน้อยตระกูลมู่คนนั้นก็ไปด้วย ได้ยินว่า ราชาเทวะอู๋หวามีสิ่งของหายไป แต่หลังจากเรื่องดินแดนจื่อกวงแพร่ออกไปแล้ว ราชาเทวะอู๋หวาไปดูด้วยตัวเองกลับไม่พบของที่หายไปของเขา” เสียงราชาเทวะฮ่วนเยวี่ยฉายแววอันตรายเล็กน้อย

ราชาเทวะอู๋หวาถึงขนาดไปดินแดนจื่อกวงด้วยตัวเอง!

มู่ชิงเกอตกใจ ‘ดูแล้วเคล็ดวิชาเทวะส่วนล่างส่วนที่เหลือมีความสำคัญต่อราชาเทวะอู๋หวาอย่างมาก’

เวลานี้ การสอบถามของราชาเทวะฮ่วนเยวี่ย หมายความว่าอะไรอีกเล่า

เป็นการสอบถามตามธรรมเนียมปฏิบัติ หรือจะลองใจนาง หรือสงสัยนางไปแล้ว

มู่ชิงเกอระมัดระวังขึ้นมา แต่ยังคงแสดงออกอย่างนิ่งสงบ “อย่างนั้นข้าก็ไม่รู้แล้ว ของอะไรที่ราชาเทวะอู๋หวาทำหายข้าก็ไม่รู้ แต่แรกเขาก็เคยสงสัยข้า แต่ต่อมาก็พิสูจน์ความจริงได้ว่าเป็นฝีมือของนายน้อยตระกูลมู่ พอออกจากดินแดนอู๋หวาแล้ว ข้าก็ไปยังแผ่นดินเทพตะวันตก เพราะได้ยินว่าเก้าชั้นฟ้าควรค่าแก่การไปดูข้าจึงได้ไป ต่อมาก็เกิดเรื่องที่แผ่นดินเทพทั้งสี่สมุทรต่างรู้กันทั่ว ข้าได้ถุงจัดเก็บจากนายน้อยตระกูลมู่จริง แต่ยังไม่ทันได้เปิดดูถุงจัดเก็บนั้นก็ให้ราชาเทวะจื่อกวงไป ในนั้นมีอะไรบ้างข้าก็ไม่รู้”

คำพูดของนางสงบนิ่ง สีหน้าก็เป็นปกติมาก กระทั้งแฝงด้วยการถูกข่มเหงและความเหลืออด

ราชาเทวะฮ่วนเยวี่ยจ้องดูมู่ชิงเกอ ดูอยู่นาน

เขากำลังตรวจสอบหรือกำลังทบทวนคำพูดนางนั้นมู่ชิงเกอไม่สามารถรับรู้ได้

“ฮ่าๆๆ! เหตุใดเจ้าสองคนดื่มสุราแล้วไม่เรียกข้า ลืมตาแก่อย่างข้าไปแล้วหรือ” ขณะที่ต่างหยั่งเชิงกันอยู่นั้น เสียงราชาเทวะเฒ่าก็ดังแทรกเข้ามาทำลายบรรยากาศนั้นลง

มู่ชิงเกอกับราชาเทวะฮ่วนเยวี่ยมองไปที่เขาพร้อมกัน แต่ราชาเทวะเฒ่าไม่ได้สนใจ เขาสะบัดแขนเสื้อทั้งสองข้าง เอามือไพล่หลังแล้วเดินเข้ามาที่คนทั้งสอง

ใบหน้าที่แดงเรื่อของเขา ท่าทางยิ้มแย้มนั้นทำให้คนรู้สึกสงบเรียบง่าย

“เจ้าหนู ไม่รู้จักสละที่ให้ผู้อาวุโส” ราชาเทวะเฒ่าเดินไปที่ข้างกายมู่ชิงเกอแล้วยื่นเท้าเตะขอบที่นั่งของนาง

มู่ชิงเกอกระตุกมุมปาก ด้วยเคารพผู้อาวุโสจึงยืนขึ้นมาเตรียมสละที่ให้

แต่ราชาเทวะฮ่วนเยวี่ยกลับพูดขึ้นกะทันหันว่า “ข้าจะพักผ่อนแล้ว พวกเจ้าสองคนไปเถอะ ไม่มีธุระอะไรก็อย่ามากวนข้า”

มู่ชิงเกอเลิกคิ้ว แอบคิดในใจว่า ‘ด่านนี้ผ่านแล้วหรือ’

ราชาเทวะเฒ่ากลับพูดอย่างไม่พอใจว่า “อะไรกัน ข้าเพิ่งมาก็จะไล่ข้าไปแล้วรึ”

นัยน์ตาหงส์ของราชาเทวะฮ่วนเยวี่ยมองเขานิ่ง ยกมือชี้ที่ไหสุราเหล่านั้นแล้วบอกมู่ชิงเกอว่า “ตอนออกไปอย่าลืมเอาไปด้วย”

พูดจบเงาร่างเขาก็สลายหายไปจากเบื้องหน้ามู่ชิงเกอกับราชาเทวะเฒ่า

“ฮึ เผ่นไปไวนักนะ” ราชาเทวะเฒ่าแค่นเสียงอย่างไม่พอใจ

มู่ชิงเกอเก็บไหสุราที่ราชาเทวะฮ่วนเยวี่ยตกรางวัลให้อย่างสงบนิ่งแล้วหันบอกราชาเทวะเฒ่าว่า “ราชาเทวะเฒ่า พอดีข้ามีเรื่องอยากสอบถาม ไม่รู้ว่าพอจะมีเวลาดื่มสุรากับข้าบ้างไหม”