ตอนที่ 740

พวกเจ้าสองคนเกี่ยวข้องอะไรกัน

“เหตุใดเป็นเจ้า”

หลังจากที่เห็นชัดถึงหน้าตาฝ่ายตรงข้ามแล้ว มู่ชิงเกอกับหญิงที่พุ่งออกมานั้นต่างร้องขึ้นมาพร้อมกัน

ความประหลาดใจในนํ้าเสียงล้วนไม่แตกต่าง

มู่ชิงเกอยั้งมือไว้ได้ทันและฝ่ายตรงข้ามก็หยุดกระบวนท่าไว้ได้ทัน ทั้งคู่ต่างสงบลงแล้วสบตากัน

“ชูเนี่ยน เหตุใดเจ้าจึงมาอยู่ที่นี่ได้” มู่ชิงเกอพิจารณาฝ่ายตรงข้ามแล้วพูดด้วยความแปลกใจอีกครั้ง หญิงสาวที่ยืนตรงข้ามนางก็คือชูเนี่ยน องค์หญิงดินแดนอู๋หวาแห่งแผ่นดินเทพใต้

ส่วนชูเนี่ยนที่ได้พบมู่ชิงเกอนอกจากตื่นเต้น ดีใจแล้ว สีหน้าก็ดูสับสน นางกัดริมฝีปาก แต่ไม่ได้ตอบคำถามของมู่ชิงเกอ

มู่ชิงเกองุนงงเพราะท่าทีของนางจึง ถามอย่างไม่เข้าใจว่า “ทำไมหรือ”

พูดแล้วยังยกมือลูบใบหน้าตัวเอง

ร่างกายตัวเองน่าจะไม่มีอะไรแปลกประหลาดนี่

นึกถึงที่ตัวเองบุ่มบ่ามไปเมื่อครู่นี้ มู่ชิงเกอคิดว่าชูเนี่ยนคงกำลังโกรธเคืองจึงรีบบอกว่า “เมื่อครู่นี้ อืม ขอโทษด้วย ข้านึกว่าในห้องไม่มีคนอยู่”

พูดถึงเรื่องเมื่อครู่นี้แล้วใบหน้าชูเนี่ยนก็แดงเรื่อ แววตาทั้งโกรธทั้งอายจนสุดท้ายแล้วกลายเป็นถอนใจ “ไม่เป็นไร เจ้าไม่ได้ตั้งใจ”

เห็นชูเนี่ยนไม่ได้สืบสาวเรื่องนี้ต่อ มู่ชิงเกอจึงค่อยโล่งอก

หากชูเนี่ยนยืนยันให้นางรับผิดชอบ นางคงไม่รู้จะทำอย่างไร

ในเมื่อชูเนี่ยนใช้ห้องนี้อยู่ มู่ชิงเกอย่อมไม่สมควรอยู่ต่อ ถึงอย่างไรฐานะนางก็ยังเป็นชายอยู่ นางจึงถอยออกจากห้อง แต่ไม่คิดว่าชูเนี่ยนก็เดินตามออกมาด้วย

มู่ชิงเกอเลิกคิ้วนิดหนึ่ง ได้ยินชูเนี่ยนพูดว่า “เดินเล่นด้วยกันเถอะ”

นางหลุบตายกมือปัดผมข้างหูไปเหน็บไว้ที่หลังหู

มู่ชิงเกอผงกศีรษะนิดๆ

ทั้งคู่เดินเคียงกันอย่างสบายใจที่ตำหนักข้างในดินแดนเฟิ่งเทียน

ในตำหนักข้างนี้ไม่ได้จัดสาวใช้มาปรนนิบัติ ราวกับว่าในตำหนักที่ว่างเปล่านี้ มีเพียงพวกนางสองคนเท่านั้น

เมื่อเดินมาถึงศาลาหลังหนึ่ง มู่ชิงเกอกับชูเนี่ยนก็นั่งลง

บนโต๊ะเบื้องหน้าทั้งคู่ว่างเปล่า ที่นี่ไม่ใช่ดินแดนฮ่วนเยวี่ยหรือดินแดนอู๋หวาจึงไม่มีใครให้พวกนางเรียกใช้ มู่ชิงเกอยิ้มแล้วโบกมือ เบื้องหน้าทั้งคู่มีกระปุก

สุราเล็กเพิ่มมาสองกระปุก

ชูเนี่ยนเห็นกระปุกสุราก็ยิ้ม ยื่นมือออกไปรับกระปุกสุราแล้วดึงจุกสุราออกอย่างเป็นกันเอง

ทันใดนั้นกลิ่นหอมนุ่มนวลของสุราก็โชยมา ไม่ใช่สุราร้อนแรงที่มู่ชิงเกอดื่มประจำ แต่เป็นสุราผลไม้ที่ชูเนี่ยนชอบ เวลาเดียวกันมู่ชิงเกอก็เปิดจุกกระปุกสุรา ของตัวเอง กลิ่นร้อนแรงของสุราทำให้ชูเนี่ยนคิ้วขมวด แล้วพูดอย่างจนใจว่า “คงมีเพียงเจ้าที่ชอบสุราร้อนแรงเช่นนี้ บิดาข้าก็ชอบสุรา แต่สุราที่ดื่มก็ไม่ได้ร้อนแรงเท่านี้”

“เคยชินแล้วน่ะ” มู่ชิงเกอยิ้มน้อยๆ

กระปุกสุราทั้งคู่กระทบเบาๆ กลางอากาศ ทั้งสองยิ้มและเริ่มดื่มด้วยกัน

เวลานี้เอง สาวใช้ที่ทิ้งมู่ชิงเกอไว้ก็รีบวิ่งกลับที่ตำหนักข้างได้สักพักแล้ว และได้เห็นทั้งคู่กำลังดื่มด้วยกันอยู่ในศาลา

ความสนิทสนมของมู่ชิงเกอกับชูเนี่ยนทำให้นางเม้มปากแน่นแต่ไม่ได้เดินออกไป เพียงแค่หลบดูอยู่เฉยๆ

ดูอยู่ครู่หนึ่งแล้วนางก็กัดฟันหันกายวิ่งออกไป ไม่ได้เข้าไปหามู่ชิงเกอ ไม่ได้บอกเขาว่าต้องพักห้องไหน

การรีบร้อนจากไปของสาวใช้ ไม่ได้ทำให้มู่ชิงเกอกับชูเนี่ยนรู้ตัว

หลังจากทั้งคู่ดื่มกันแล้ว ชูเนี่ยนจึงบอกว่า “ก่อนหน้านี้ข้าไปดินแดนจื่อกวงมา”

มู่ชิงเกอมองไปทางชูเนี่ยน มือจับกระปุกสุราเล่นแต่ไม่ได้เอ่ยคำ

ชูเนี่ยนค่อยๆ ลืมตาขึ้น แววตาหงส์ดั่งนํ้าระยิบระยับสวยงามยิ่งนัก นางมองมู่ชิงเกอแล้วว่า “ข้าตามบิดาไป เขาตั้งใจจะตามหาของที่ถูกนายน้อยตระกูลมู่ขโมยไป น่าเสียดายที่ไม่พบ”

มู่ชิงเกอยกกระปุกสุราจรดที่ริมฝีปากแล้วดื่มอีกคำหนึ่งเอ่ยอย่างนึกสนุกว่า “อ้าว ไม่มีหรือ ถุงจัดเก็บของนายน้อยคนนั้น ข้ามอบให้ราชาเทวะจื่อกวงโดยไม่ได้แตะต้องเลยนะ”

“ไม่มี” ชูเนี่ยนสั่นศีรษะอธิบายว่า “เขาอาจไม่ได้เก็บของนั้นไว้ในถุงจัดเก็บ อย่างไรก็ตามบิดาข้าก็โมโหจัดจนแทบจะต่อสู้กับราชาเทวะจื่อกวง”

พูดแล้วนางก็หลุดหัวเราะออกมา
มู่ชิงเกอเลิกคิ้วนิดหนึ่ง ยิ้มที่มุมปาก

“เรื่องของพวกเขา ข้าไม่สนใจ แต่ตอนที่ข้าอยู่ที่ดินแดนจื่อกวงกลับได้ยินเรื่องตลกเรื่องหนึ่งเข้า” จู่ๆ ชู เนี่ยนก็เก็บงำรอยยิ้ม แต่มุมปากยังคงมีรอยยิ้มคลุมเครือ มองมายังมู่ชิงเกอ

“เรื่องอะไรหรือ” มู่ชิงเกอถามเสียงนิ่ง

“ข้าได้ยินว่าเจ้าพบภรรยาที่โลกข้างล่างในดินแดนจื่อกวงหรือ” ชูเนี่ยนถาม สองตาของนางจับจ้องท่าทีของมู่ชิงเกอนิ่ง ไม่ยอมพลาดทุกอากัปกิริยา

เดิมทีมู่ชิงเกอคิดจะอธิบายเรื่องภรรยาว่าเพราะต้องการดึงคนให้พ้นจากเงื้อมมือราชาเทวะจื่อกวง แต่ก่อนที่นางจะเอ่ยปากก็ได้สบตากับชูเนี่ยนเข้า เมื่อเห็นอารมณ์ที่สั่นไหวในแววตาของนางแล้วคำพูดนั้นก็คืนกลับไป คำตอบจึงกลายเป็นการผงกศีรษะ

เมื่อเห็นมู่ชิงเกอยอมรับเรื่องนี้ดวงตาชูเนี่ยนก็ผุดแววผิดหวัง แต่เพียงแวบเดียวนางก็กลับยิ้มขึ้นมาใหม่และบอกมู่ชิงเกอว่า “ขอแสดงความยินดีด้วย”

“ขอบใจ” มู่ชิงเกอตอบเรียบๆ

เมื่อครู่นี้ นางเห็นแววตาชูเนี่ยน ในนั้นมีสิ่งที่นางเคยเห็นมาก่อน สิ่งนั้นนางเคยเห็นมันในแววตาของฉินอี้เหยา ของเสวี่ยหยา และซีเซียนเสวี่ย

นางไม่อยากให้ชูเนี่ยนเข้าใจผิดจึงต้องยอมรับ

ส่วนฐานะหญิงสาวของตัวเองนั้นยังไม่ถึงเวลาที่จะเปิดเผย ถึงอย่างไรตระกูลมู่ก็เพิ่งจะยอมสยบต่อนาง จิตใจยังไม่มั่นคง อีกทั้งนางมีฐานะเป็นราชาเทวะน้อยฮ่วนเยวี่ย หากเปิดเผยว่าเป็นหญิงสาว เกรงว่าจะมีความยุ่งยากติดตามมาอีกมากมาย อย่างน้อยที่สุดก็ต้องให้นางจัดการปัญหาใหญ่ในมืออีกหลายเรื่องให้

เสร็จสิ้นก่อน

มู่ชิงเกอคิดในสมองอย่างรวดเร็ว เพียงพริบตาเดียวนาง ก็ได้เข้ามาอยู่ในแผ่นดินเทพมารแล้วหลายปี ในหลายปีนี้ส่วนใหญ่ผ่านไปขณะที่นางบำเพ็ญ นางไม่อยากสิ้นเปลืองเวลาเปล่า นางต้องรีบยกระดับตัวเอง

โลกหลินชวน โลกแห่งยุคกลาง…

ไม่ว่านางจะกลับไปที่ใด สิ่งแรกที่นางต้องทำคือต้องได้ถึงขั้นศักดิ์สิทธิ์ขั้นสูง มิฉะนั้น นางจะไม่สามารถฉีกช่องว่างกลับไปได้

“ชิงเกอ เจ้าคิดอะไรอยู่” การที่มู่ชิงเกอใจลอยทำให้ชูเนี่ยนถามขึ้น

มู่ชิงเกอเก็บงำความคิดมองนางแล้วสั่นศีรษะ

เวลานี้เองก็มีสาวใช้เดินเข้ามา นางยืนอยู่ที่ไกลออกไป และบอกทั้งคู่ว่า “ราชาเทวะน้อยมู่ องค์หญิงชูเนี่ยน ราชาเทวะพวกเราขอเชิญเจ้าค่ะ”

มู่ชิงเกอกับชูเนี่ยนสบตากันอย่างประหลาดใจ

ในวังราชาเทวะ สาวใช้ที่นำทางมู่ชิงเกอคุกเข่าอยู่ในตำหนักและรายงานหลียวน “… ราชาเทวะ บ่าวลืมเตือนราชาเทวะน้อยว่าตำหนักข้างยังมีองค์หญิงชูเนี่ยนพักอยู่ ดังนั้นจึงกลับไปเตือน แต่ไม่นึกว่า ขณะที่บ่าวกลับไป ทั้งคู่กำลังดื่มสุราในศาลาด้วยท่าทางสนิทสนมกันมาก บ่าวไม่กล้าอยู่นานจึงกลับมารายงานราชา เทวะเจ้าค่ะ”

หลียวนหรี่สองตาลงค่อยๆ กำหมัดพึมพำเบาๆ ว่า “พวกเจ้าเกี่ยวข้องอะไรกัน”