ตอนที่ 788

หนึ่งต่อเจ็ด!

ธงวิญญาณมาร!

สีหน้าจื่อกวงเปลี่ยนแปลงฉับพลัน สมองผุดเรื่องตำนานเกี่ยวกับธงวิญญาณมารขึ้น! กระทั่งทั้งที่ยังตกใจก็ยังพูดเรื่องที่ผุดขึ้นมาในสมองออกมาโดยไม่รู้ตัว “ธงวิญญาณมาร เล่ากันว่าภายในขังจอมมารไว้เก้าตน ใช้วิญญาณล้านดวงหลอมสร้างขึ้นมา ยามใช้จะต้องใช้ชีวิตเซ่นธง เก้าจอมมารในธงนับพันนับหมื่นปีก่อน เป็นผู้คลั่งไคล้การคร่าชีวิตโด่งดังในแดนมาร เมื่อตายแล้ววิญญาณก็ถูกหลอมลงในธงทำให้พลังมารเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล กำลังกล้าแข็งมากขึ้น เทียบได้กับขั้น ศักดิ์สิทธิ์ชั้นที่แปดหรือชั้นที่เก้า!”

พอเขาพูดออกมาก็ทำให้คนไม่น้อยล้วนสูดลมหายใจเย็นเยียบ

ขั้นศักดิ์สิทธิ์ชั้นที่แปดที่เก้าอะไรกัน

พวกเขาทั้งเจ็ดคน มีเส้าเทียนเพียงคนเดียวที่ไปถึงขั้นศักดิ์สิทธิ์ชั้นที่เก้า

นอกนั้นล้วนอยู่ในชั้นที่หก เจ็ด และแปด

จอมมารเก้าตน แต่พวกเขามีเพียงเจ็ดคน!

แล้วจะต่อสู้อย่างไร

ไม่ต้องพูดว่า ยังมีราชามารที่เก็บงำประกาย มากพรสวรรค์ราวปีศาจอีกคนหนึ่ง

นอกจากเส้าเทียนแล้วทุกคนล้วนคิดทันทีว่า การครั้งนี้ผิดพลาด พวกเขาคิดคำนวณร้อยแปด แต่นึกไม่ถึงว่าในมือซือมั่วจะมีของวิเศษเช่นนี้

เมื่อธงวิญญาณมารปรากฎเมฆลมก็พลันเปลี่ยนสีทันที ราวกับมีหมื่นมารคำราม ลมมารพัดมาคล้ายดังมีดดาบกระจายอยู่ทั่ว

ไอสังหารเหี้ยมเกรียม ไอคาวเลือด ผสมผสานกับไอมารรอบบริเวณ บรรยากาศกดดันจนแม้แต่หายใจยังลำบาก

“ธงวิญญาณมารไม่ใช่สูญหายไปนานแล้วหรือ ว่ากันว่าหลายแสนปีก่อน เพราะของสิ่งนี้เหี้ยมโหดมากเกินไปจึงได้ถูกผู้แข็งแกร่งในครั้งนั้นชิงไป แต่พลังมันแข็งแกร่งมากจนไม่สามารถทำลายได้ ทำได้เพียงตราผนึกแล้วซุกซ่อนไว้ ยามนี้มาปรากฎในมือของราชามารผู้นี้ได้อย่างไร!” ราชาเทวะสั่วอวี่พูดเสียงเหี้ยมในนํ้าเสียงนั้นเจือด้วยอาการสั่นสะท้าน

ตบะบำเพ็ญเขาอยู่ชั้นศักดิ์สิทธิ์ชั้นเจ็ด หากพวกจอมมารถูกปลดปล่อยออกมา ไม่ใช่ว่าต้องประสบคราวเคราะห์หรือไร

รอบบริเวณมีลมมารพัดหวีดหวิวตลอดเวลา ไอมารสีดำรวมเป็นหนึ่งกับธงวิญญาณมาร ราวกับเห็นใบหน้าที่โหดเหี้ยมของเหล่าจอมมารกำลังดิ้นรน คำราม กระไอเหี้ยมโหดนั้นราวกับเป็นของจริง

จิตใจจั๋วอวี่อดสนสะท้านไม่ได้ เกิดความคิดอยากถอยขึ้น

“ฮึ! พวกเจ้าอย่าได้ถูกเขาข่มขู่ ถูกธงวิญญาณมารตบตาเอา!” เส้าเทียนแค่นเสียงออกมา

ร่างกายเปล่งพลังบารมีเต็มที่จนไอมารรอบๆ กระจายออกไปส่วนหนึ่ง

คำพูดของเส้าเทียนขับไล่ความกลัวของพวกเขาไปได้บ้าง

ส่วนซือมั่วยังคงนิ่งสงบไม่มีแสดงอาการใดๆ นัยน์ตาสีอำพันมองคนทั้งเจ็ดนิ่ง

เส้าเทียนยิ้มเยาะแล้วบอกซือมั่วว่า “ราชามาร เจ้าสามารถหาธงวิญญาณมารกลับมาได้นับว่าผิดคาด แต่อาศัยพลังเจ้าในเวลานี้ เจ้าจะสามารถหลอมรวมธงวิญญาณมารได้สักเท่าไรกัน สามารถปลดปล่อยจอมมารมาช่วยทำศึกได้สักกี่ตน ธงวิญญาณมารเป็นของอำมหิตนัก หากเจ้าฝืนควบคุมจะถูกแรงสะท้อนกลับ ถึงเวลานั้นคนที่จะเซ่นธงไม่ใช่พวกเรา แต่จะเป็นเจ้า!”

คำพูดของเขาทำให้คนอื่นๆ สบายใจขึ้นทันที แต่พวกเขาก็ยังสงสัยอยู่ว่า คำพูดของเส้าเทียนเป็นความจริงหรือไม่

ซือมั่วยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย แววตาไม่ปรากฎความตื่นตระหนกตามที่เส้าเทียนคาดหวังไว้ “อ้อ พวกเจ้านับว่ารู้มาไม่น้อยเลย เช่นนั้นก็ลองคาดเดาดูว่า ข้าจะสามารถปล่อยจอมมารออกมาได้สักกี่ตน”

ฮึ่ม!

พอซือมั่วพูดจบ เก้าจอมมารในธงวิญญาณมารก็คำรามเสียงดังราวกับเสียงฟ้าร้อง ความเหี้ยมโหดและความดุร้ายนั้นทำให้ทั้งเจ็ดคนต่างกระดูกสันหลังเย็นวาบ

เวลานี้พวกเขาราวกับเข้าใจแล้วว่า เหตุใดเหล่าผู้แข็งแกร่งในครั้งนั้นจึงต้องใช้ทุกวิถีทางขโมยธงวิญญาณมารนี้มาให้ได้ ทั้งยังทุ่มเทสติปัญญามากมาย ในการตราผนึกและซ่อนเร้นเอาไว้!

น่าเสียดายที่ทั้งหมดต้องสูญเปล่า ของชั่วร้ายอันดับหนึ่งของใต้หล้าถูกเผ่ามารหาพบและตกอยู่ในมือราชามาร

คำพูดของซือมั่ว ความเรียบเฉยและรอยยิ้มดูแคลนที่มุมปากของเขาทำให้สีหน้าของเส้าเทียนเครียดลงแววตาเย็นเฉียบ เขาย่อมคาดเดาไม่ออก

การที่เขาชักชวนคนมาลอบสังหารราชามารนั้นก็เพราะหวั่นเกรง! หวั่นเกรงพลังของราชามารคนนี้ ไม่ยินยอมให้เขาเป็นที่หนึ่งในใต้ฟ้านี้ ไม่ยินยอมให้เผ่ามารอยู่เหนือเผ่าเทพ

อันดับหนึ่งในแผ่นดินเทพมาร สมควรเป็นเขา เส้าเทียน!

“เจ้าไม่ต้องมาทำเป็นวางท่าที่นี่! เจ้าปิดประตูบำเพ็ญทะลวงขอบเขตสุดท้าย แต่ต้องออกจากการบำเพ็ญกะทันหันทำให้ชีพจรได้รับความเสียหาย ทั้งพวกเรายังวางค่ายกลตาข่ายฟ้าเจ็ดดาราสังหารกักขังเจ้าไว้ที่นี่ ค่ายกลนี้จะบั่นทอนพลังบำเพ็ญของเจ้า เปลี่ยนเป็นของพวกข้า ถึงเวลานั้นแล้วพลังบำเพ็ญเจ้าจะน้อยลงเรื่อยๆ เจ้าจะควบคุมธงวิญญาณมารได้อย่างไร จะเป็นคู่ต่อสู้พวกเราได้อย่างไร” เส้าเทียนพูดยาวเหยียด

คำพูดนี้ไม่เพียงคิดจะสั่นคลอนใจสู้ของซือมั่ว ทั้งยังต้องการบอกเหล่าพันธมิตรว่าพวกเขาไม่ใช่ว่าจะเสียเปรียบ

ความจริงแล้วชัยชนะยังคงอยู่ในมือพวกเขา!

“ลงมือ! ฆ่าเขา!” เส้าเทียนออกคำสั่งเสียงเครียด

ที่เหลือทั้งหกคนต่างเก็บงำความคิด รวบรวมความกล้าบุกไปที่ซือมั่วพร้อมกันในทันที

เจ็ดราชาเทวะเทียบเท่ากับขุมกำลังสูงสุดของเผ่าเทพมากันเกือบครึ่งหนึ่ง เพื่อสังหารซือมั่วราชามารคนนี้ มุมปากซือมั่วแม้ยังคงมีรอยยิ้ม แต่ในรอยยิ้ม

นั้นเต็มไปด้วยความหนาวเย็น

ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าในส่วนลึกของนัยน์ตาสีอำพันที่แสนงามนั้น ไอเข่นฆ่ารุนแรงราวพายุกำลังจะระเบิดขึ้น

ปัง!

พลังทลายฟ้าสะท้านดินปะทะกัน แม้แต่ขุนเขายังแหว่งไปส่วนหนึ่ง

คนพิสดารที่ซ่อนอยู่ใต้เสื้อคลุมหลบอยู่ในที่มืด หลบพันการตรวจค้นจากปัญญาเทวะของคนทั้งแปด เขายืนอยู่ไกลๆ ในที่มืด มองดูการต่อสู้รุนแรงที่สุดภายใต้ดวงดาวนี้

“นี่คือพลังสูงสุดในโลกแห่งนี้งั้นหรือ” ริมฝีปากแดงใต้ปีกหมวกและคางขาวละเอียดขยับเล็กน้อย คำพูดที่ใช้นั้นไม่ใช่ภาษาของแผ่นดินเทพมาร

กระแทกรุนแรงหนึ่งครั้ง ซือมั่วในสภาพหนึ่งต่อเจ็ดรับการบุกของคนทั้งเจ็ดไว้ได้!

นี่เป็นเพียงการทดสอบ เป็นการทดสอบซือมั่วของคนทั้งเจ็ด ผลที่ได้ทำให้สีหน้าพวกเขาน่าเกลียดยิ่งนัก เนื่องจากพวกเขาพบว่าซือมั่วแข็งแกร่งกว่าที่พวกเขาคาดเดาอยู่มากทีเดียว!

ซือมั่วยืนอยู่อย่างสูงส่งระหว่างฟ้าดิน ราวกับว่าเขาคือผู้ควบคุมฟ้าดินเพียงผู้เดียวเท่านั้น

เขาดูแคลนคนที่มาเอาชีวิตเขา เพียงพูดเรียบๆ ว่า “ในเมื่อพวกเจ้ามาแล้ว อย่างนั้นก็จงรั้งอยู่ที่นี่เสียให้หมดเถิด”

“ฮึ! เหิมเกริม!”

“โอหัง!”

“ถุย!

เสียงส่อเสียดดังตามมาทันที

ซือมั่วกลับไม่ใส่ใจแม้แต่นิด นัยน์ตาเขาเย็นเฉียบ โลกแห่งการเข่นฆ่ามาถึงอีกครั้งแล้ว

พลังในตัวเขาพลันแปรเปลี่ยน พลังหวาดหวั่นน่าสะพรึงกลัวพลันแล่นลงมาอยู่ที่ตัวเขา กวาดเอาทุกสิ่งทุกอย่างรอบๆ เข้ามา

ซือมั่วเวลานี้ราวกับเป็นเทพแห่งมาร รับหน้าที่เก็บเกี่ยวชีวิต

เมื่อเขาปรากฎตัวในลักษณะนี้ก็เท่ากับทุกชีวิตล้วนต้องม้วยมรณา

“จอมทัพมารในธงจงฟังคำสั่งข้า ข้าจะนำพาพวกเจ้าให้ได้เสพสุขกับการเข่นฆ่าอีกครั้ง!” นัยน์ตาของซือมั่วเย็นเฉียบจนน่าหวาดกลัว เสื้อสีดำของเขาภายใต้สีแห่งราตรีราวกับเป็นตัวแทนการเข่นฆ่าในโลกนี้

ในธงวิญญาณมารนั้น เก้าจอมมารเริ่มคำรามอย่างยินดี พวกเขาดิ้นรนออกจากพันธนาการ แล้วพุ่งออกจากธงทีละตน แปลงเป็นภูติมารแล้วพุ่งไปที่ราชาเทวะ

“เจ็ดตน! เจ้าสามารถปลดปล่อยออกมาได้ถึงเจ็ดตนเชียวรึ!” เส้าเทียนร้องเสียงหลง

ในที่มืดไกลออกไป คนเผ่าอี้ผู้นั้นพลันเอ่ยด้วยรอยยิ้มสนุกสนานที่มุมปาก “ธงวิญญาณมาร”