ตอนที่ 837

ขีดพื้นให้เป็นคุก

เสียงฟ้าร้องครืนๆ แสงเรืองรองเจิดจ้านับหมื่นจั้ง สะเทือนเลื่อนลั่นไปทั่วแผ่นดินเทพทั้งสี่สมุทร และแผ่นดินเทพมารทั้งผืน

ในแผ่นดินเทพเหนือ ราชาเทวะดินแดนสือฟาง กับดินแดนเซียนเหนี่ยวเดินออกจากวังราชาเทวะของตัวเองพร้อมกัน แสงเรืองรองที่กระจายมาจากแผ่นดินเทพตะวันตกนั้นยังสามารถเห็นได้แม้อยู่ในแผ่นดินเทพเหนือ ไม่ใช่เพราะแผ่นดินเทพทั้งสี่สมุทรเล็กจนเกินไป แต่หมายความว่าแสงเรืองรองนั้นยิ่งใหญ่เกินไปต่างหาก

โดยเฉพาะในแสงเรืองรองนั้นยังปรากฎภาพเก้าชั้นฟ้าออกมาให้เห็นเป็นระยะๆ อีกด้วย

“เก้าชั้นฟ้า!” ราชาเทวะเซียนเหนี่ยวสูดหายใจเฮือกใหญ่แล้วพึมพำออกมา

ลานกว้างหน้าวังราชาเทวะของเขามีลูกศิษย์ดินแดนเซียนเหนี่ยวคุกเข่าอยู่เต็มไปหมด พวกเขาต่างเป็นยอดฝีมือดินแดนเซียนเหนี่ยว เวลานี้ต่างถูกเรียกให้มารอรับคำสั่งอยู่ที่นี่

เป็นคำสั่งอะไรพวกเขาก็ไม่รู้

“ที่สมควรมาก็มาแล้ว จะห้ามก็ห้ามไม่อยู่” ราชาเซียนเหนี่ยวพึมพำกับตัวเอง ยกมือขึ้นโบกสั่งเหล่าลูกศิษย์ที่คุกเข่าบนพื้นว่า “ไปเถอะ ห้ามไม่ให้คนของดินแดนไห่เทียนออกจากดินแดนแม้แต่ก้าวเดียว”

ดินแดนไห่เทียน!

เหล่าลูกศิษย์ดินแดนเซียนเหนี่ยวพากันเงยหน้าขึ้น

ราชาเทวะน้อยที่อยู่ด้านหน้าสุด ทั้งยังสิบลูกศิษย์ใหญ่ตำหนักหน้าเข้าใจถึงการจัดการของราชาเทวะ เซียนเหนี่ยวมากกว่าเล็กน้อย ดังนั้นหลังจากได้ยินคำสั่งแล้ว พวกเขาจึงพากันลุกขึ้นนำลูกศิษย์ในดินแดนจากไป

ทันใดนั้นแสงนับหมื่นสายก็บินออกจากวังราชาเทวะของดินแดนเซียนเหนี่ยว มุ่งหน้าไปยังดินแดนไห่เทียนที่อยู่แผ่นดินเทพเหนือทันที

ราชาเทวะเซียนเหนี่ยวโบกมืออีกครั้งก็พลันเกิดรอยแยกบนท้องฟ้า เหล่าลูกศิษย์ดินแดนเซียนเหนี่ยวพากันกระโดดเข้าไปในรอยแยกนั้น นี่เป็นช่องว่างที่เขาฉีกขาดชั่วคราว สามารถให้คนของดินแดนเซียนเหนี่ยวใช้ ความเร็วสูงสุดไปถึงดินแดนไห่เทียนได้

ตามแผนการแล้ว เขารับหน้าที่ควบคุมดินแดนไห่เทียนที่ขาดทั้งราชาเทวะอีกทั้งไม่มีราชาเทวะน้อย ส่วนดินแดนสือฟางรับหน้าที่ควบคุมดินแดนเฟิ่งเทียน

ขณะที่ดินแดนเซียนเหนี่ยวเริ่มเคลื่อนไหว ราชาเทวะดินแดนสือฟางก็ละสายตาจากแสงสีบนท้องฟ้า ฉีกขาดช่องว่างข้างกายแล้วหมุนกายเข้าไป

หลังจากเขาเข้าไปแล้ว ราชาเทวะน้อยของดินแดนสือฟางอีกทั้งสิบลูกศิษย์ยํใหญ่ตำหนักหน้า รวมทั้งยอดฝีมืออีกมากมายก็กระโดดตามกันเข้าไป

ขณะที่ปรากฎตัวอีกครั้ง พวกเขาก็มาอยู่ที่รอบนอกของดินแดนเฟิ่งเทียนแล้ว

ราชาเทวะสือฟางกระจายพลังบารมีของตัวเองออกมาค่อยๆ ครอบคลุมไปทั่วดินแดนเฟิ่งเทียน ส่วน เหล่าลูกศิษย์ดินแดนสือฟางภายใต้การนำของราชาเทวะน้อยและลูกศิษย์ตำหนักหน้าเข้าล้อมดินแดนเฟิ่งเทียนเอาไว้อย่างรวดเร็ว

แน่นอนว่าจำนวนคนของพวกเขาย่อมไม่สามารถล้อมดินแดนเฟิ่งเทียนได้รอบ แต่พื้นที่ภูมิศาสตร์ ของดินแดนเฟิ่งเทียนพิเศษมาก เพียงแค่เฝ้าระวังบริเวณปากเฟิ่งก็เท่ากับบีบคอหอยของดินแดนเอาไว้ ใครก็ออกไปไม่ได้

แน่นอนว่าชั้นศิกดิ๋สิทธิ์ชั้นสูงที่ฉีกขาดช่องว่างได้ย่อมเป็นข้อยกเว้น

แต่หลียวนราชาเทวะเฟิ่งเทียนคนนี้ขั้นสูงลุดก็เป็นเพียงขั้นศักดิ์สิทธิ์ชั้นห้า เพิ่งขึ้นถึงชั้นศักดิ์สิทธิ์ชั้นสูง เวลานี้ถูกแรงสะท้อนกลับแล้วตบะบำเพ็ญจึงถดถอยลงไปมาก ไม่เท่ากับเมื่อก่อน ย่อมไม่ใช่คู่ต่อสู้ของราชาเทวะลือฟางขั้นศักดิ์สิทธิ์ชั้นเจ็ด

หากนางกล้าหนีโดยใช้ช่องว่างย่อมจะต้องถูกพบโดยราชาเทวะลือฟางและสามารถสกัดได้ทันที

พลังบารมีของราชาเทวะสือฟาง แผ่ออกไปทางดินแดนเฟิ่งเทียนอย่างต่อเนื่อง ทำให้เหล่าลูกศิษย์สาว งามดินแดนเฟิ่งเทียนต่างสะดุ้งหวาดผวา

เสียงกรีดร้องดังระงมไม่หยุดหย่อน ทั้งดินแดนเฟิ่งเทียนอยู่ในภาวะชุลมุน

พวกนางไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น รู้เพียงว่ามีผู้แข็งแกร่งมาประชิดแดน

นางกำนัลนางหนึ่งรีบร้อนวิ่งเข้าไปในวังราชาเทวะ คุกเข่าลงตรงหน้าหลียวน หลียวนวางกระจกเงาในมือ หันกายอย่างสง่างาม เผยใบหน้าที่แสนงามของตัวเอง “มีอะไรหรือ”

เพิ่งพูดจบนางก็สังเกตได้ถึงพลังบารมีที่แข็งแกร่ง กดดันเข้ามาในดินแดนเฟิ่งเทียนของตัวเองโดยไม่

สะกดกั้นแม้แต่น้อย

“ราชาเทวะ ไม่รู้ว่าเหตุใดอยู่ดีๆ ราชาเทวะสือฟางก็นำลูกศิษย์มาล้อมดินแดนเราเจ้าค่ะ” นางกำนัล คุกเข่าอยู่ที่พื้นพูดด้วยความหวาดหวั่น

สีหน้าหลียวนโหดเหี้ยมขึ้นทันที ความโหดเหี้ยมของนางนั้นทำลายความสวยงามของนางลง

นางผุดลุกขึ้น ด้วยอารามรีบร้อนทำให้ผิวหนังบริเวณข้อมือที่เหี่ยวย่นภายในแขนเสื้อเปิดเผยออกมาต่อหน้านางกำนัล

นางกำนัลสะดุ้งเฮือกรีบก้มหน้าเก็บสายตาไม่กล้ามองอะไรอีก

สายตาหลียวนกวาดผ่านนางไปอย่างเย็นเฉียบ แค่นเสียงออกมา ปล่อยแขนเสื้อลงปิดบังผิวหนังที่ข้อมือ แล้วเดินออกไปด้านนอก

เพียงแต่ขณะที่เดินผ่านนางกำนัลที่กำลังตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า นางก็สะบัดมือ แขนเสื้อกว้างวาดผ่านตัว นางกำนัล หลังจากหลียวนไปแล้ว นางกำนัลที่คุกเข่าบนพื้นใบหน้าก็พลันเขียวคลํ้า เลือดออกทั้งเจ็ดทวารจนขาดใจตาย

หลียวนพุ่งออกจากวังราชาเทวะเคลื่อนย้ายไปถึงทางออก ลอยอยู่บนอากาศประจันหน้ากับราชาเทวะ สือฟาง

“สือฟาง ท่านทำเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร” หลียวนใบหน้าเย็นเฉียบตะโกนถามเสียงดังลั่น

ราชาเทวะสือฟางแค่นยิ้ม พูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “ราชาเทวะเฟิ่งเทียน หลายวันมานี้แผ่นดินเทพทั้งสี่ สมุทรไม่สงบ ข้ามานี่ก็เพื่อคุ้มครองความปลอดภัยให้ผู้คนในดินแดนเฟิ่งเทียน เพียงแค่ราชาเทวะออกคำสั่งให้ลูกศิษย์ในดินแดนอยู่แต่ในดินแดนเพียงไม่กี่วันนี้ รอให้เหตุการณ์สงบแล้วพวกเราก็จะจากไปเอง ไม่ทำให้ดินแดนเฟิ่งเทียนต้องตกใจแม้แต่นิด”

คำพูดของเขาทำให้แววตาหลียวนเย็นชามากขึ้น

เพียงแต่นางไม่ใช่คู่ต่อสู้ราชาเทวะสือฟางจึงได้แต่เคืองแค้นในใจ เวลานี้เสียงฟ้าร้องยังคงไม่สงบแสงเรืองรองยังไม่สลายหายไป

หลียวนแหงนมองเห็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์ในแสงสีนั้น แววตาจ้องเขม็ง ถามว่า “เป็นแผ่นดินเทพตะวันตก นั้นคือ…เก้าชั้นฟ้า!”

ราชาเทวะสือฟางยิ้มบางๆ “ในเมื่อราชาเทวะรู้แล้วก็เชิญกลับไปพักผ่อนให้สบายใจเถอะ”

สีหน้าหลียวนเปลี่ยนแปลงไปมา สุดท้ายแล้วก็ทำได้แค่สะบัดแขนเสื้อจากไป

ณ แผ่นดินเทพตะวันออก หลังจากราชาเทวะฮ่วนเยวี่ยจากไปไม่นาน ราชาเทวะจงซานก็สั่งทั้งแผ่น ดินเทพตะวันออกว่า “ภายในสิบวันนี้ หากใครกล้าย่างเท้าออกจากแผ่นดินเทพตะวันออกแม้เพียงก้าวเดียว ไม่ว่าเป็นใครก็ตามจะต้องถูกสังหารสิ้น!”

เสียงของเขายังคงอ่อนโยนเหมือนเดิม ราวกับเพียงพูดไปเรื่อยเชื่อย

แต่ขณะที่เสียงนี้สะท้อนไปมาบนท้องฟ้าแผ่นดินเทพตะวันออกกลับไม่มีใครคิดว่าเขากำลังพูดเล่น

เกิดอะไรขึ้นหรือ

ไม่รู้ รู้แต่ว่าจะต้องมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น ทั้งจะต้องเป็นเรื่องที่ยิ่งใหญ่มากๆ ด้วย

เวลานั้นฟ้าดินแฝงไปด้วยความอึมครึม ไม่ว่ามนุษย์เทพหรือมนุษย์ธรรมดาบนแผ่นดินเทพตะวันออก ต่างเคร่งเครียดขึ้นมา

ส่วนแผ่นดินเทพใต้ ราชาเฟิ่งรีบร้อนนำเหล่าลูกน้องตรงเข้าไปในแผ่นดินเทพใต้ แทบจะเป็นเวลาเดียวกับที่โห่วก้าวเท้าจากไป

นอกดินแดนอู๋หวา ราชาเทวะดินแดนจินกวง เฝินไห่กับซุยชิง รวมทั้งยอดฝีมือของแต่ละดินแดน ต่างโอบล้อมดินแดนอู๋หวาไว้

ส่วนราชาเทวะอู๋หวากำลังประจันกับพวกเขาด้วยใบหน้าเย็นเฉียบ

ชูเนี่ยนก็ยืนอยู่ด้านหลังเขาด้วยใบหน้าเย็นเฉียบเช่นกัน รอคอยด้วยความนิ่งสงบ

บนแผ่นดินเทพตะวันตก ทั้งสี่ดินแดนเทพล้วนอยู่ใกล้กับเก้าชั้นฟ้ามากที่สุด การเปลี่ยนแปลงของเก้าชั้นฟ้าพวกเขาย่อมรู้ก่อนใคร ความเคลื่อนไหวนี้ทำให้ราชาเทวะเส้าเทียน ราชาเทวะกู่เฟิ่ง ราชาเทวะจื่อกวง และราชาเทวะเซวียนเช่อที่กำลังปิดประตูบำเพ็ญเพื่อฟื้นฟูจากอาการบาดเจ็บรับรู้ด้วยเช่นกัน

พวกเขาต่างออกจากการปิดประตูบำเพ็ญ เดินออกมานอกวังราชาเทวะ

เสียงฟ้าร้องที่ดังจนแก้วหูยังคงดังไม่หยุด แสงเรืองรองเต็มท้องฟ้าครอบคลุมฟ้าดินทั้งหมด เก้าชั้นฟ้า เมื่อหมื่นปีก่อนปรากฎอยู่เบื้องหน้าพวกเขา

“เก้าชั้นฟ้า!” ราชาเทวะเส้าเทียนเค้นเสียงเรียกชื่อออกมาทางไรฟัน แววตาเปลี่ยนเป็นเหี้ยมโหด หน้า เขียวไปทั้งแถบ

เขาฉีกขาดช่องว่างเตรียมออกไปดูด้วยตาตัวเอง

แต่ขณะที่เข้าไปในช่องว่างกลับถูกดีดออกมาในทันที

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรที่นอกดินแดนเส้าเทียนเกิดเขตผนึกโปร่งแสงขึ้น

ไม่เพียงแต่ดินแดนเส้าเทียนที่เป็นเช่นนี้ ดินแดนอีกสามแห่งของแผ่นดินเทพตะวันตกก็เป็นเช่นเดียวกัน