ตอนที่ 883

ขอบคุณราชาเทวะมู่!

ในแสงแห่งวิถี ข้างกายซือมั่วไม่มีเงาร่างของมู่ชิงเกอแล้ว เขาทราบดีเสี่ยวเกอเอ๋อร์ของเขาหยั่งรู้วีถีสำเร็จ และถอยออกไปแล้ว

เบื้องหน้าเขายังคงเป็นเมล็ดพันธุ์เมล็ดนั้น

หลังจากที่มันกลายเป็นต้นไม้ใหญ่เสียดฟ้าหนึ่งต้นแล้วก็สูญสลายไร้รูปร่าง เปลี่ยนเป็นเมล็ดพันธุ์หนึ่งเมล็ดอีกครั้ง ทุกสิ่งทุกอย่างหมุนเวียนเป็นวัฏจักรดังเช่นก่อนหน้านี้

ซือมั่วมองดูเช่นนี้ ทันใดนั้น ในสมองเขาก็มีการหยั่งรู้หนึ่งสายแวบผ่าน ปะทุออกมาอย่างฮึกเหิม

เพียงแต่ว่า ชั่วพริบตาผ่านไป แววตาของซือมั่วกลับจมดิ่งลง ในดวงตาปรากฎความสับสน สุดท้าย ก็กลายเป็นความสงบนึ่ง

‘หากข้าต้องตัดใจทิ้งเจ้าไป ทลายความว่างเปล่าแล้วจะมีประโยชน์อันใด’

มุมปากซือมั่วโค้งเป็นรอยยิ้มปล่อยวาง ดวงตาเขาหลุบลงเบาๆ ขนตายาวเก็บความอ่อนโยนอาลัยในดวงตาออกไป

เงาร่างของเขาจางหายไปอย่างรวดเร็ว หายไปในแสงแห่งวิถีนี้

เมื่อเขาลืมตาทั้งคู่ ภาพที่สะท้อนเข้ามาในส่วนลึกของม่านตาก็คือท่าทางการบำเพ็ญตบะของมู่ชิงเกอ

ซือมั่วใช้สายตาพรรณนารูปโฉมของนางอย่างละเอียด คล้ายกับว่าเรื่องนี้ ดึงดูดความสนใจของเขายิ่งกว่าคำถามที่ว่าจะบรรลุขั้นบรรพเทพได้หรือไม่

ด้านล่างชั้นที่ 99 ทุกๆ ชั้นต่างก็มีคนบรรลุไม่ขาดสาย การเดินทางในแสงแห่งวิถีครั้งนี้ทำให้ระดับของผู้บำเพ็ญตบะทั้งแผ่นดินเทพมารได้รับการเลื่อนชั้น สู่ระดับสูงทั้งหมด

จู่ๆ บนร่างมู่ชิงเกอก็ปะทุพลังแข็งกล้าออกมา พลังของนางก็ทะลวงขึ้นไปแล้วเช่นกัน

เปรี้ยง!

เสียงก้องกังวาน นางทะลวงจากขั้นศักดิ์สิทธิ์ชั้นเจ็ด เข้าไปยังขั้นศักดิ์สิทธิ์ชั้นที่ แปด

ทว่า พลังนั้นไม่ได้หายไปกลับรุนแรงยิ่งขึ้น ทะลวงไปยังด้านหน้าต่อ

เสียงดังกังวานขึ้นอีกหนึ่งครา เปล่งออกมาจากจิตใต้สำนึกของนาง

อาบแสงแห่งวิถีครั้งนี้ คาดไม่ถึงว่าจะทำให้นางบรรลุถึงสองชั้น เข้าไปยังขั้นศักดิ์สิทธิ์ชั้นเก้าแล้ว!

ในดวงตาซือมั่วมีแสงแห่งความประหลาดใจวาบผ่าน

เขากำลังดีใจแทนมู่ชิงเกอ เพราะว่าตลอดทาง เขามองนางเดินมาทีละก้าว จากร่างไร้ประโยชน์ที่บำเพ็ญตบะไม่ได้ มาจนถึงวันนี้เวลานี้

กระทั่งวันนี้ เขายังคงสงสัย เหตุใดจู่ๆ มู่ชิงเกอถึงบำเพ็ญตบะได้

แต่ว่าในใจเขารู้ดี สามารถเปลี่ยนสภาพร่างกายได้ เสี่ยวเกอเอ๋อร์ของเขาจะต้องทนรับความทรมานสาหัส เพื่อแลกกับข้อแลกเปลี่ยนที่ใหญ่ยิ่งเป็นแน่!

ลมหายใจของมู่ชิงเกอค่อยๆ คงที่

ซือมั่วจ้องมองนาง สายตาอ่อนโยน คนมากมาย คิดว่าข้าชอบความงามของเจ้า แต่เสี่ยวเกอเอ๋อร์เจ้ารู้หรือไม่ว่า ที่ดึงดูดข้าที่สุดก็คือหัวใจที่ไม่มีวันยอมแพ้ไม่ มีวันหยุดพัก ไม่มีวันละทิ้งของเจ้า

มู่ชิงเกอลืมตาทั้งคู่ สบสายตาที่อ่อนโยนจนแทบจะมีหยดนํ้าล้นออกมาคู่นั้นของซือมั่วพอดี นางยิ้ม กล่าวถาม “สำเร็จหรือไม่”

ทว่าซือมั่วกลับยิ้มกล่าว “ขั้นบรรพเทพไม่ใช่สิ่งที่จะทะลวงได้ง่ายดายเพียงนั้น”

‘ยังไม่ได้อีกหรือ’ มู่ชิงเกอผิดหวังเล็กน้อยในใจอย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่ว่านางยังคงกล่าวปลอบ “ไม่เป็นไร จะต้องมีวันนั้นที่บรรลุ ตอนนี้ข้าอยู่ขั้นศักดิ์สิทธิ์ชั้นเก้า แล้ว ถึงตอนนั้นข้าจะบรรลุเป็นเพื่อนเจ้า”

“ดี” ซือมั่วพยักหน้าเบาๆ

ขณะนี้ข้างล่างมีเสียงร้องดีใจดังสนั่น

“ฮ่าๆๆๆ! ข้าบรรลุแล้ว!”

“ข้าก็บรรลุแล้ว!”

“ข้าก็ด้วย!”

“ข้าก็เหมือนกัน!”

“ข้าบรรลุสามระดับ!”

“นั่นนับเป็นอะไรได้ข้าบรรลุสี่ระดับ!”

“ข้าบรรลุสองระดับ แต่ข้ามีความรู้สึกว่า หากข้ากลับไปปิดประตูบำเพ็ญต่อ ไม่แน่ว่าอาจจะยังบรรลุได้อีก”

“เดินทางในแสงแห่งวิถีครั้งนี้ไม่เสียเปล่าจริงๆ!

“ดีจริงๆ! ดีจริงๆ!”

“ไม่คิดว่าข้าจะบรรลุได้เร็วเพียงนี้!

“ข้าเข้าขั้นศักดิ์สิทธิ์ชั้นที่หนึ่งแล้ว!” ถงเถิงกระโดดขึ้นมา มองมือทั้งคู่ของตนด้วยความตื่นเต้น พลางกล่าว เขารู้สึกว่า ตอนนี้ในมือทั้งคู่ของเขา แฝงไปด้วยพลังที่แข็งกล้าเหนือผู้ใด

“พวกเจ้าเล่า” ถงเถิงมองทุกคนรอบข้างอย่างร้อนอกร้อนใจ

เหยาชิงไห่ยิ้มพลางพยักหน้า “ข้าห่างจากเจ้าเล็กน้อย เพียงแค่ถํ้าวิญญาณชั้นเก้า”

“ข้าเองก็เหมือนกัน” ซีเซียนเสวี่ยรีบกล่าวต่อ

ถงเถิงส่ายหน้า “การบำเพ็ญก่อนหน้านี้ของพวกเราไม่เหมือนกัน ย่อมเปรียบเทียบกันไม่ได้”

พูดพลาง เขาก็มองจวงซานและเซียนสุ่ยถามอีกครั้ง “ศิษย์พี่จวงซาน ศิษย์พี่เซียนสุ่ย พวกท่านเล่า”

จวงซานยิ้มกล่าว “อาศัยใบบุญราชาเทวะมู่ ตอนนี้ถึงขั้นศักดิ์สิทธิ์ชั้นสองแล้ว”

“ข้าขั้นศักดิ์สิทธิ์ชั้นสาม’’ เซียนสุ่ยยิ้มกล่าว

“ดีจริงๆ! ทุกคนพัฒนาได้มากเพียงนี้’’ ถงเถิง ต่อยฝ่ามือกล่าว “พูดถูก เป็นเพราะลูกพี่! หากไม่ใช่นาง ก็ไม่รู้ว่าพวกเราต้องบำเพ็ญต่อไปอีกกี่ปีจึงจะมาถึงชั้นในวันนี้ได้”

พูดจบ เขาก็แหงนหน้า มองชั้นที่ 99 ในเมฆหมอกแสงดาว สองมือป้องอยู่ที่ริมฝีปาก สูดหายใจ ตะโกนเสียงดัง “ขอบคุณราชาเทวะมู่! ขอบคุณราชาเทวะมู่!”

เมื่อเขาตะโกนเช่นนี้ชั่วขณะก็เรียกสติคนที่จมดิ่งอยู่ในความดีใจที่บรรลุได้เหล่านั้น

พวกเขาได้สติกลับมา พากันเลียนแบบ สองมือป้องปาก ทำมือเป็นรูปแตร ตะโกนเสียงสูง “ขอบคุณ ราชาเทวะมู่! ขอบคุณราชาเทวะมู่!”

“ขอบคุณราชาเทวะมู่!”

“ขอบคุณราชาเทวะมู่!”

เสียงร้องแต่ละเสียง ประหนึ่งคลื่นสมุทรไร้รูปร่าง ผลักดันซํ้าๆ ขึ้นไปบนชั้นที่ 99 อย่างต่อเนื่อง

เสียงเหล่านี้ทำให้ราชาเทวะหลายคนบนชั้นที่ 96 ขึ้นไปตกใจ

พวกเขาออกจากการบำเพ็ญ ขณะที่ตื่นเต้นกับผลสำเร็จก็สั่นสะเทือนกับเสียงขอบคุณที่ดังสนั่นลั่นฟ้า จนเป็นเสียงเดียวกันนี้

ราชาเทวะจงซานยิ้มน้อยๆ มองราชาเทวะฮ่วนเยวี่ยกล่าว “หมากตานี้ ราชาเทวะมู่เดินได้ดียิ่งนัก ตอนนี้บุคคลชั้นยอดของเทพมารสองเผ่าต่างได้รับความกรุณา จากนาง นางก็ดี เก้าชั้นฟ้าก็ดี ความหวังนี้จะต้องไปถึงระดับสูงอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน”

ในตาหงส์ของราชาเทวะฮ่วนเยวี่ยเรียบเฉย หลังจากที่ราชาเทวะจงซานพูดจบ เขาก็พูดเพียงประโยคเดียว “ท่านนี่ไม่ว่าอะไรก็ดีหมด มีเพียงอย่างเดียวที่ไม่ดี”

“อะไรหรือ” ราชาเทวะจงซานถามอย่างสงสัย

ราชาเทวะฮ่วนเยวี่ยปรายตามองเขาปราดหนึ่ง จากนั้นจึงกล่าว “มักจะชอบคาดเดาความคิดของผู้อื่น ท่านเป็นเช่นนี้หลายชายผู้นั้นของท่านก็เป็นเช่นนี้”

ราชาเทวะจงซานยกมุมปาก คาดไม่ถึงว่าจะไร้คำพูดโต้แย้ง

บนชั้นที่ 99 รอบบริเวณถูกปกคลุมไปด้วยเสียงขอบคุณ

มู่ชิงเกอหลุบตามองลงไป ตั้งใจเก็บท่าทางดีใจของคนแต่ละคนเอาไว้นางเผยรอยยิ้มกล่าวกับซือมั่ว “ครั้งนี้ ตบะบำเพ็ญของบุคคลชั้นยอดในแผ่นดินเทพมารล้วนพัฒนากันหมดแล้ว อย่างน้อยก็เพิ่มความมั่นใจให้แข็งแกร่งขึ้นบ้าง”

คำพูดของนาง ซือมั่วย่อมเข้าใจดี

“น่าเสียดาย ตั้งแต่ต้นจนจบเผ่าอี้แกะรอยยาก หากพวกเขาไม่เคลื่อนไหวออกมาเอง พวกเราก็ทำได้เพียงรอเป็นฝ่ายถูกกระทำ” แววตาซือมั่วดิ่งลึก

มู่ชิงเกอละสายตามองเขาถาม “ไม่มีวิธีหาร่อง รอยพวกเขาจริงๆ หรือ”

ดวงตาทั้งคู่ของซือมั่วหรี่ลง ยกยมุมปากยิ้มบางๆ “ไม่ใช่ว่าไม่มีวิธี แต่ว่าพวกเรารอให้พิธีสมรสผ่านไปก่อนแล้วค่อยจัดการ”

“วิธีอะไร” มู่ชิงเกอสนใจขึ้นมาทันที

ซือมั่วไม่ปิดบังนาง “ยังจำธงวิญญาณมารที่ถูกชิงไปได้หรือไม่”

มู่ชิงเกอพยักหน้าทันที

“ธงวิญญาณมารถูกข้าหลอมอยู่ก่อนแล้ว ข้างในมีสิ่งที่สามารถติดต่อกับข้าได้ จนถึงวันนี้ ยังไม่ถูกลบออก”

มู่ชิงเกอได้สติกลับมาทันทีว่าวิธีที่ซือมั่วพูดหมายความว่าอย่างไร

“หลังพิธีสมรส พวกเราไปด้วยกัน!” มู่ชิงเกอกล่าวทันที นํ้าเสียงนั้นไม่ยอมให้โต้แย้ง