ตอนที่ 935

ฆ่าแล้วถอย

“ตายเสียเถอะ”

แววตาของชายอักขระสีทองดุร้าย อักขระกลางหน้าผากเขาส่องแสงวูบวาบอีกครั้ง

แสงทองหนึ่งสายยิงออกไปอย่างรวดเร็วกลายเป็นอักขระสีทองตัวใหญ่หนึ่งตัวพุ่งไปที่ซือมั่ว

พลังที่ทลายฟ้าดินชนิดนั้นปรากฎขึ้นอีกครั้ง หมุนตลบอย่างรุนแรงไปยังซือมั่วหรี่ตาทั้งคู่เล็กน้อย ใช้พลังกฎบัญญัติต้านทาน

“ฮ่าๆๆๆ” ชายอักขระสีทองหัวเราะร่าอย่างบ้าคลั่ง

ส่วนลึกในดวงตาของซือมั่ว สะท้อนอักขระสีทอง

เขาสัมผัสได้ว่าพลังที่ซ่อนแฝงอยู่ในอักขระตัวนั้น เหนือกว่าทุกสิ่งทุกอย่าง ‘นี่มันพลังต้นกำเนิด เป็นพลังต้นกำเนิดโลก บริสุทธิ์ที่สุด’

การสัมผัสรู้นี้ทำให้ซือมั่วหน้าเปลี่ยนสี

สีหน้าเขานิ่งเฉยไม่สะทกสะท้านทว่าในใจกลับเกิดคลื่นโหมกระหนํ่า ‘เหตุใดคนเผ่าฝูถึงมีพลังเช่นนี้อยู่ในอักขระนั้นเล่า’

ซือมั่วไตร่ตรองอย่างรวดเร็ว พลังบัญญัติที่ควบคุมอยู่ในมือกลับแข็งแกร่งขึ้นในชั่วพริบตา

พลังชนิดนั้นตะกายขึ้นมารวดเร็วคาดไม่ถึงว่าประชิดพลังของอักขระสีทองนั้นแล้ว

การเปลี่ยนแปลงนี้ทำให้ชายอักขระสีทองหน้าเปลี่ยนสีทันที ในดวงตาเกิดความตกตะลึง

ตูม

เสียงดังสนั่นหนึ่งครา ระเบิดบนท้องฟ้า ดึงดูดความสนใจของคนบนพื้นทั้งหมด

มู่ชิงเกอเงยหน้าขึ้นมองสนามรบบนท้องฟ้า มองเห็นคลื่นหมอกลูกยักษ์แผ่กระจายไปทั่วสารทิศ ซัดไปยังขอบฟ้าทีละลูกๆ

ในคลื่นยักษ์ ก่อตัวเป็นพายุหมุนนับไม่ถ้วน พัดเข้ามายังพื้นดิน ไม่แบ่งแยกศัตรูอย่างสิ้นเชิง สังหารไม่เลือกหน้า

มู่ชิงเกอถือโอกาสคว้าคนเผ่าฝูผู้หนึ่งบังไว้ข้างหน้าตนเอง จากนั้นก็ไดยินเสียงคมพายุแทงเข้าเนื้อ รวมถึงเสียงร้องตะโกนด้วยความเจ็บปวดของชายในมือ

ทว่า นี่ยังไม่จบ

สถานการณ์คลื่นยักษ์ยังคงแผ่ขยายอย่างต่อเนื่อง มันไม่เพียงแต่ซัดโหมไปที่ขอบฟ้า แต่ยังม้วนตลบพื้นดิน พัดคนเผ่าฝูบนพื้นลอยขึ้นมา

‘พลังแข็งแกร่งยิ่งนัก’ มู่ชิงเกออุทานในใจ

นางเหลือบตาขึ้นมองหยวนหยวน เห็นว่าหยวนหยวนเองก็ทำตามแบบนาง ใช้คนเผ่าฝูบังไว้หน้าตัวเอง ต้านทานการทำลายล้างไม่เลือกหน้าของคมพายุเหล่านั้น

บนพื้นดิน ตกอยู่ในความชุลมุนทั่วพื้นที่แล้ว มู่ชิงเกอละสายตา โยนคนเผ่าฝูที่ถูกทรมานเจียนตายในมือออกไปทันที

กึก กึก

เสียงดังกังวานหนึ่งครา มูชิงเกอสังเกตุเห็นว่าข้างหน้าคนเผ่าฝูผู้นั้น ลูกเฉือนจนเหลือแต่เพียงโครงกระดูกแล้ว

ทว่า เขายังมีชีวิตอยู่

‘ตายยากเพียงนี้เลยหรือ’ มู่ชิงเกอขมวดคิ้ว

ทันใดนั้น นางก็สะบัดแสงหนึ่งสายออกไป สับลงบนศีรษะของคนเผ่าฝูผู้นั้น นางอยากดูว่าครั้งนี้คนเผ่าฝูจะตายหรือไม่

ในความคิดของมู่ชิงเกอ ตัดศีรษะต้องตายแน่นอน

ส่วนที่ยังหนีไปได้ อย่างมากที่สุดก็แค่วิญญาณ

ทว่า ฉากต่อมากลับทำให้นางรู้สึกถึงจุดเด่นหนึ่งสองชีวิตของคนเผ่าฝูได้แล้วจริงๆ

การต่อสู้ในอากาศ ควันหหลงที่เกิดขึ้นสงบลงบนพื้นดินแล้ว และศพไร้หัวนั้นกลับเกิดการเปลี่ยนแปลงขณะที่มู่ชิงเกอคิดว่าตายแล้ว ในศพคล้ายมีอะไรบางอย่างกำลังขยับขยุกขยิก

หลังจากนั้น ร่างที่เปลือยเปล่าหนึ่งร่างก็ลอกคราบออกมาจากศพ นั้นคือเลือดเนื้อแท้จริงที่แยกออกมา ในขั้นตอนการลอกคราบ มู่ชิงเกอมอง เห็นเศษเนื้อ เส้นเลือดเหล่านั้นแยกออกเป็นชิ้นๆ อย่างชัดเจน

ฉากที่น่าตกใจทำให้มู่ชิงเกอตะลึงจนปากอ้าตาค้าง

‘อา” หญิงที่ลอกคราบออกมาผู้นั้น แหงนหน้าร้องตะโกนเสียงสูง อักขระสีดำบนหน้าผากชัดเจนยิ่งขึ้น

มู่ชิงเกอตาเป็นประกายแวบหนึ่งรวบรวมสายฟ้าในมืออย่างรวดเร็ว โจมตีอีกครั้ง

หญิงผู้นั้นไม่ทันได้ระวังถูกสายฟ้า ผ่ากลางกะโหลกศีรษะ กรีดร้องหนึ่งครา ล้มลงไปบนพื้น สิ้นลมหายใจตาย

แววตามู่ชิงเกอเย็นวาบ เงยหน้าตะโกนบอกซือมั่วทันที “ตัดหัวไม่มีประโยชน์”

บนท้องฟ้า ซือมั่วก็ได้ยินคำพูดของมู่ชิงเกอ พลังที่เดิมเตรียมจะฟันคอของชายอักขระสีทองก็ถอนกลับมาทันทีเปลี่ยนไปโจมตีช่องอกฝ่ายตรงข้ามแทน แต่กลับถูกเขาขวางไว้

ชายอักขระสีทองก็ได้ยินคำพูดของมู่ชิงเกอเช่นกัน เผยรอยยิ้มที่ดุร้ายเหยียดหยามออกมา

“นั้นสิ พวกเจ้าจะฆ่าพวกข้าให้ตายได้อย่างไร” ชายอักขระสีทองกล่าวเสียงเรียบ รอยยิ้มบนใบหน้ามีเลศนัยแปลกประหลาด คล้ายกำลังยิ้มเยาะซือมั่ว

สายตาซือมั่วจมดิ่งเล็กน้อย สีหน้าสงบนิ่ง ไม่สะทกสะท้านกับคำพูดของเขา

“เผ่าฝู ใช่เผ่าที่พวกเจ้าจะฆ่าได้ง่ายๆ งั้นหรือ ต่อให้พวกเจ้าจะฟันร่างของพวกข้าเป็นชิ้นๆ พวกข้าก็ฆ่าไม่ตายเช่นกัน” ชายอักขระสีทองแสยะปากยิ้ม เผยให้เห็นเขียวแหลม

ซือมั่วหัวเราะเยาะหนึ่งครา กล่าวเสียงเรียบ “ฆ่าหนึ่งครั้งไม่ตาย เช่นนั้นก็ฆ่าสองครั้งเสียสิ”

บนพื้นดิน มู่ชิงเกอทำการทดสอบต่อ

นางต้องการวิธีที่จะฆ่าเผ่าฝูได้ในครั้งเดียว ต้องการหาจุดอ่อนถึงแก่ชีวิตของคนเผ่าฝู

มู่ชิงเกอใชีวิธีต่างๆ นานาสังหาร หยวนหยวนก็ให้ความร่วมมืออยู่ ข้างๆ เช่นกัน

ส่วนคนเผ่าฝูก็เยอะขึ้นเรื่อยๆ ทั้งสองคนค่อยๆ ตกอยู่ในสถานการณ์ที่รับมือไม่ไหวแล้ว

“อ่าาา”

เมื่อรู้ถึงความเก่งกาจของมู่ชิงเกอ คนเผ่าฝูก็ไม่สู้รบแบบประชิดตัวอีก พวกเขาต่างก็ใช้อักขระโจมตี พื้นที่ที่ดูเหมือนแยกห่าง พลังที่บังเกิดบีบบังคับ ให้มู่ชิงเกอกับหยวนหยวนถอยหลังติดต่อกัน

“นี่มันการโจมตีพิลึกอะไร” หยวนหยวนกล่าวอย่างตกใจ

‘การโจมตีเหล่านี้ไม่ได้รุนแรงเท่ากับพลังของอักขระสีทองก่อนหน้านี้’ มู่ชิงเกอเม้มปากนิ่งเงียบ รวบรวมพลังกฎบัญญัติในมืออย่างรวดเร็ว

ทันใดนั้น นางก็พุ่งขึ้นมา กระโดดเข้าไปในอากาศ ส่งบัญญัติอาคมในมือออกไป…

“นิ้วหนึ่งจิต” นางร้องตะโกนเสียงดัง นิ้วมือสีทองหมุนตลบลงบนพื้น ปลายนิ้วนั้นร่วงลงไปช้าๆ แต่กลับทำให้คนไม่มีทางหลบหนี

คนเผ่าฝูตกตะลึง ทยอยกันถอยไปข้างหลัง

ทว่า นิ้วหนึ่งจิตยังคงหาเป้าหมายหนึ่งในนั้นได้อย่างแม่นยำ ตกลงบนหว่างคิ้วเขาอย่างไม่คลาดเคลื่อนเลยแม้แต่นิดเดียว

คนผู้นี้ คือทหารอารักขาอักขระสีแดงผู้หนึ่ง

เขาถูกพลังของมู่ชิงเกอจับไว้ที่เดิม ขยับตัวไม่ได้ทำได้เพียงเบิกตามองนิ้วมือสีทองนั้นตกลงมา บดขยี้อักขระกลางหว่างคิ้วจนแหลกละเอียด

“อ๊ากกก” วินาทีนั้นที่อักขระแหลกละเอียด เขาก็ส่งร้องเจ็บปวดออกมา

และร่างกายเขาก็ระเบิดออกในชั่วพริบตา กลายเป็นหมอกโลกหิต สูญสลายหายไป

ดวงตาทั้งคู่ของมู่ชิงเกอหดลงอย่างรวดเร็ว ในใจตระหนักได้ในชั่วขณะ นางตะโกนบอกซือมั่ว “อักขระกลางหน้าผากเขา ทำลายอักขระก็สามารถฆ่าเขาตายได้”

เมื่อตะโกนประโยคนี้ออกมา มู่ชิงเกอก็มองเห็นสีหน้าคนเผ่าฝูรอบด้านเปลี่ยนสีในพริบตา

‘ทายถูกแล้ว’ มู่ชิงเกอยิ้มเยาะ พูดในใจ

บนท้องฟ้า ซือมั่วได้ยินคำพูดของมู่ชิงเกอ มุมปากก็ยกยิ้ม มองชายอักขระสีทองที่สีหน้าเหยเกอย่างถึงที่สุดด้วยแววตาหยอกล้อ

“เจ้าตายแน่” ซือมั่วอ้าปากกล่าวแบบไร้เสียง

แสงในดวงตาของเขาเสียดแทงดวงตาชายอักขระสีทองจนเจ็บปวด เขากัดฟันกรอดแล้วกล่าว “เจ้ามีฝีมือพอจะทำลายอักขระของข้าหรือ ข้าอยู่สูงเหนือผู้ใด ข้าคือโอรสสวรรค์พลังของข้า เจ้าไม่มีทางรู้”

“จริงหรือ” ซือมั่วยิ้มกล่าวเสียงเรียบ

“นิ้วหนึ่งจิต” เขาตะโกนชื่อเหมือนกับมู่ชิงเกอ

เพียงแต่ นิ้วมือที่เขารวบรวมขึ้นมาเป็นสีดำ ไอมารพันล้อม อหังการ น่าสะพรึงกลัว

ทันใดนั้นพลังที่แข็งแกร่งจนทำให้ชายอักขระสีทองรู้สึกหนาวสั่นกลุ่มหนึ่ง ปรากฎอยู่บนปลายนิ้วซือมั่ว

ชายอักขระสีทองมองนิ้วมือที่เข้ามาใกล้เขาช้าๆ อย่างตกตะลึง ดวงตาทั้งคู่เบิกกว้าง แขนทั้งสองบังไว้ข้างหน้าตัวเอง ตามจิตใต้สำนึก

“อ๊ากกก”’

ตูม

เสียงดังสนั่นหนึ่งครา สั่นสะเทือนจนคนหน้ามืดตาลาย

ขณะที่มู่ชิงเกอถูกสั่นสะเทือนจนเบื้องหน้าปรากฎภาพซ้อนก็พลันได้ยินเสียงของซือมั่วดังขึ้นข้างหู…

‘เสี่ยวเกอเอ๋อร์ไปกันเถอะ’