ตอนที่ 951
ฆ่ากลับไปซะ!
“เสี่ยวเกอเอ๋อร์” ซือมั่วปรากฎตัวฉับพลันราวกับเทพที่ตกลงมาจากฟ้าทำให้ดวงตามู่ชิงเกอร้อนผ่าว
‘อามั่ว!’ มู่ชิงเกอร้องเรียกเบาๆ ในใจ
โฮก!
เสียงของโห่วทำลายจังหวะสบสายตาของคนทั้งสอง มู่ชิงเกอมองกลับไป มองเห็นภาพฉากที่ทำให้นางตื่นเต้น ไม่เพียงแต่ซือมั่วที่ตามมาทันเวลา เขายังพาโห่ว เผ่ามังกร เผ่าภูติภูเขา ราชาเทวะสือฟาง ราชาเทวะจินกวง รวมถึงหลิงจิว ชิงเหยียน กู่หยา องครักษ์มารมาพร้อมกัน
“ฆ่าาา!”
เสียงร้องคำรามดังก้องเป็นเสียงเดียวกัน
กองทัพแสนนายที่รวมกลุ่มกันนำโดยเผ่าเทพมารทะลุออกมาจากช่องว่างเข้าสู่สนามรบ ชั่วขณะ นั้นความกดดันบนพื้นดินก็ลดลงทันที
“พวกเจ้า!” มู่ชิงเกอตกตะลึง
ซือมั่วมาถึงข้างกายนาง อธิบายกับนางอย่างง่ายๆ “โลกหลินชวน นอกจากจะไม่สะกดเผ่ามารที่ขึ้นมาจากข้างล่างแล้ว สำหรับเทพมารที่เข้าขั้นศักดิ์สิทธิ์ชั้นสามขึ้นไป การสะกดก็มีไม่มีผลเช่นกัน”
ที่แท้แล้วก็เป็นเช่นนี้
มู่ชิงเกอเข้าใจโดยพลัน
‘แต่ว่า ผู้ที่อยู่ขั้นศักดิ์สิทธิ์ชั้นสามขึ้นไปในเผ่าเทพมารมีเยอะเพียงนี้เลยหรือ’ มู่ชิงเกอเกิดข้อสงสัยในใจ
ราวกับอ่านคำถามในใจของมู่ชิงเกอออก ซือมั่วจึงกล่าวต่อ “พวกเขากินยาลูกกลอนที่ปรุงโดยอาจารย์ปรุงยาจึงสามารถเลื่อนชั้นตบะบำเพ็ญได้ชั่วคราว อีกทั้งยังไม่มีข้างเคียง”
มู่ชิงเกอเผยรอยยิ้ม จิตใจที่หนักอึ้งค่อยๆ ดีขึ้น
“ขอโทษ เสี่ยวเกอเอ๋อร์พวกข้ามาช้า” ซือมั่วกล่าวด้วยความรู้สึกผิด ไม่มีใครรู้ว่าตอนที่เขาเปิดช่องว่างตามมาถึงก็มองเห็นเพียงเงาร่างสีแดงที่ทำให้เขาตกใจร่างนั้นข้างหน้าหลุมดำที่ใหญ่อย่างถึงที่สุด ตัวคนเดียวไม่มีใครช่วยเหลือ ทำให้เขากังวลเพียงใด
แต่เมื่อพวกเขาได้รับสารของมู่ชิงเกอก็วางแผนทันที จัดสรรบุคคลชั้นยอด กินยาลูกกลอน รอยาลูกกลอนออกฤทธิ์ จากนั้นก็ไม่เสียเวลาแม้แต่นิดเดียวรีบตามมาทันที
มู่ชิงเกอส่ายหน้าเล็กน้อย จ้องมองเขาแล้วกล่าว “ไม่ช้า มาได้จังหวะพอดี”
พูดจบ นางก็ละสายตามองสนามรบบนพื้นดิน จากนั้นก็มองเผ่าฝูที่ปรากฎตัวในหลุมดำอีกครั้ง แววตาเย็นเยียบลงทันที “อามั่ว พวกเรา ร่วมมือผนึกพวกเขาด้วยกันเถอะ”
“ได้” ซือมั่วพยักหน้า
พูดได้ว่า แสงสว่างในอาคมของนางก็คือซือมั่ว
หากทั้งสองร่วมมือกัน อาคมผนึกที่สร้างขึ้นจะต้องไม่เรียบง่ายเหมือนอาคมทั่วไปแน่นอน
มีกองกำลังหนุนเข้ามา อีกทั้งยังมีซือมั่วอยู่ข้างกาย มู่ชิงเกอก็สามารถต่อสู้สุดแรงได้แล้ว
ก่อนหน้านี้ ความกดดันของสงครามบนพื้นดินทำให้นางจำเป็นต้องแบ่งสมาธิไปดูแล แต่ตอนนี้ กองกำลังหนุนมาถึงแล้ว นางก็ไม่ต้องสนใจเผ่าฝูที่ตกลงมาไม่ขาดสายระหว่างการผนึกอีก
เมื่อผนึกเสร็จแล้วก็เท่ากับตัดขาดทางหนีทีไล่ของพวกเขา กองทัพแนวหน้าของเผ่าฝูเหล่านี้ จะถูกฆ่าอย่างโหดเหี้ยม
แววตาของมู่ชิงเกอปรากฎความชั่วร้าย นางสบตากับซือมั่วปราดหนึ่ง ทั้งสองเริ่มเคลื่อนไหวอย่างรู้ใจกัน
บนพื้นดิน กองทัพหลินชวนที่บาดเจ็บล้มตาย หลังจากที่กองกำลังหนุนของแผ่นดินเทพมารมาถึงแล้ว ในที่สุดก็พักหายใจได้ ไป๋ลี่และคนอื่นๆ ก็ฉวยโอกาสนี้พาญาติสหายทั้งหมดของมู่ชิงเกอออกจากสนามรบ ไปทิ้งไว้บนชายฝั่งทะเลแห่งความจริง
“ทหารหลินชวนทั้งหมดจงฟัง ทุกส่วนถอยออกจากทะเลแห่งความจริง!” หวงฝู่ฮ่วนเคยมีฐานะเป็นรัชทายาทของอาณาจักรเซิ่งหยวน เขาตะโกนขึ้นมาท่ามกลางสงครามตะลุมบอน
ทหารหลินชวนที่ได้รับบาดเจ็บเหล่านั้นถูกคนที่อยู่ใกล้ๆ โยนออกมา
คนที่ยังมีสายตาอาฆาตบางคนก็ถูกคนของเผ่าเทพมารหิ้วคอเสื้อ ส่งพวกเขาออกจากขอบเขตทะเลแห่งความจริง
สงครามครั้งนี้ไม่จำเป็นต้องให้พวกเขาสละเลือดเนื้อ เพิ่มการบาดเจ็บล้มตายที่ไม่จำเป็นแล้ว
พวกเขาอยากใช้กำลังของตัวเองปกป้องบ้านเมืองของพวกเขา ครอบครัวของพวกเขา พวกเขาทำได้แล้ว พิสูจน์ได้แล้วว่าหลินชวนไม่ได้อ่อนแอ
“นายท่านผู้เฒ่า ท่านรีบกินยาลูกกลอนนี้เถอะ” โย่วเหอที่สวมเกราะเบาพยุงมู่ซงนั่งลงข้างๆ รีบหยิบยาลูกกลอนที่มู่ชิงเกอให้พวกนางก่อนหน้านี้ออกมายื่นไปให้
ยังดี ยังดี คนที่มู่ชิงเกอห่วงใย แม้ว่าจะได้รับบาดเจ็บ แต่ก็ยังมีชีวิตรอดอยู่
มิเช่นนั้น พวกเขาก็ไม่รู้จริงๆ ว่าจะเผชิญหน้ากับคุณชายอย่างไร
สงครามยังไม่สิ้นสุด แต่กลับดุเดือดยิ่งขึ้น มู่ซงพิงต้นไม้ใหญ่ รับยาลูกกลอนที่โย่วเหอส่งเข้ามา แต่ดวงตากลับมองเงาร่างสองสายใกล้หลุมดำด้วยความเป็นกังวล
ข้างกายเขาคือมู่เหลียนเฉินและมู่อี้เฉินสองพ่อลูกที่นั่งพิงกัน ทั่วร่างเปื้อนโลหิต ซางหลันรั่วเองก็นั่งอยู่ไม่ไกลจากพวกเขา เจ้าอ้วนแซ่เซ่าก็อยู่ข้างๆ
ทุกคนต่างก็หมดเรี่ยวหมดแรงแล้ว แม้แต่แรงจะพูดยังไม่มี ทำได้เพียงพิงต้นไม้อย่างอ่อนแรง
มู่เหลียนเฉิงกับมู่อี้เฉินนั่งพิงกัน สองพ่อลูกยิ้มให้กัน นี่เป็นการร่วมมือต่อสู้ครั้งแรกของพวกเขาสองพ่อลูก ศึกครั้งนี้พวกเขาสู้รบอย่างมีความสุข
สองพ่อลูกกุมมือกัน ความรู้ใจกันในสายเลือด ล้วนอยู่ในรอยยิ้มนี้
“เฮ้อ—! ข้าอยากปกป้องหลินชวน แต่สุดท้ายแล้ว ยังไม่สามารถรบเคียงบ่าลูกพี่ได้” เจ้าอ้วนแซ่เซ่าเงยหน้ามองเงาร่างสีแดงด้านล่างหลุมดำเงานั้นแล้วถอนหายใจกล่าว
ฮวาเยวี่ยเดินผ่านเขาและได้ยินเขาพูดประโยคนี้เข้าพอดี นางหลุดหัวเราะกล่าวกับเขาว่า “คุณชายเช่า ในใจคุณชายพวกเรา ท่านก็ถือว่าได้รบเคียงบ่าเคียงไหล่กับนางแล้ว”
เจ้าอ้วนแซ่เซ่ายิ้มตาหยี สีหน้าที่ปรากฎบนใบหน้าเหมือนกับมู่ชิงเกอจอมเสเพลของลั่วตูในปีนั้น
ราวกับว่า เมื่อเขาอยู่ข้างกายมู่ชิงเกอ เขาก็คือจอมเสเพลอันดับสองของลั่วตูผู้นั้นเสมอมา
ทหารหลินชวนถูกโยนขึ้นมานอกเขตทะเลแห่งความจริงมากขึ้นเรื่อยๆ พวกเขาไม่จำเป็นต้องไปต่อสู้อย่างสุดชีวิตอีก เพียงแค่พักผ่อนอยู่นอกเขต ตะโกนให้กำลังใจกองกำลังหนุนเทพมารที่มารับไม้ต่อก็พอ
พวกเขาเหล่านี้ กระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่รู้ว่าตนต่อสู้อยู่กับใคร ฝ่ายตรงข้ามเป็นใคร แต่ว่า สิ่งนี้ก็ไม่อาจขัดขวางไม่ให้พวกเขาปกป้องบ้านเมืองของตนได้
อีกฝังหนึ่งของหลุมดำ กองทัพใหญ่เผ่าฝูกวาดตามองไปไม่เห็นหางแถว
ยักษ์ที่มีรูปร่างพิเศษตัวนั้นนั่งอยู่ข้างๆ รอบกายมันต่างก็เต็มไปด้วยราชองครักษ์อักขระสีดำ
ในราชรถบนหัวมัน เงาอ่อนช้อยเงานั้นอยู่ในม่านโปร่งวับแวม มองดูแล้วเอ้อระเหยสบายใจ ไม่เหมือนอยู่ในสงครามแม้แต่นิดเดียว
ข้างหน้ามีราชองครักษ์อักขระสีดำวิ่งเข้ามาคุกเข่าลงตรงหน้า “องค์ราชา กองกำลังหนุนของพวกเขามาถึงแล้วขอรับ”
“มาถึงแล้วก็ฆ่า ฆ่าช้าฆ่าเร็วก็ต้องฆ่าให้หมดมิใช่หรือ” ในราชรถ แว่วเสียงเกียจคร้านอย่างถึงที่สุดดังลอดออกมา
“คล้ายกับว่าพวกเขาคิดจะผนึกทางเข้าขอรับ” ราชองครักษ์อักขระสีดำผู้นั้นกล่าวต่อ
ในที่สุด สตรีในราชรถก็ลุกขึ้นนั่ง เสียงแค่นหัวเราะดังออกมาจากม่านโปร่ง “เช่นนั้นก็ฆ่าพวกเขาให้หมด”
“ขอรับ!” ราชองครักษ์ถอยออกไปหันที
เร็วอย่างยิ่ง กลุ่มเล็กของเผ่าฝูผู้มีอักขระสีดำหนึ่งกลุ่มก็รวมตัวกันเสร็จ หน้าที่ของพวกเขาก็คือกำจัดสิ่งกีดขวาง ไม่ให้ทางเข้าถูกผนึก
มู่ชิงเกอร่วมมือร่วมแรงกับซือมั่วสร้างอาคมอย่างต่อเนื่อง ตกลงรอบๆ หลุมดำหลุมนั้น
คนเผ่าฝูเหล่านั้น ร่วงลงมาไม่หยุด ตกลงไปในสนามรบก้นสมุทรทะเลแห่งความจริง ทันใดนั้นก็มีราชองครักษ์อักขระสีดำสิบกว่าคนพุ่งไปยังพวกเขาทั้งสองคนในตอนที่ตกลงมา
อักขระสีดำบนหน้าผากพวกเขาเปล่งประกาย พลังที่ไม่ใช่ของพวกเขาเองคล้ายสามารถระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ
ดวงตาทั้งคู่ของมู่ชิงเกอหรี่ลง กำลังคิดจะปลีกตัวไปจัดการพวกเขา แต่กลับมีแสงสีดำอมเขียวหลายสายพุ่งออกมาจากข้างหลังนาง พุ่งตรงไปยังราชองครักษ์อักขระสีดำที่โผเข้ามาเหล่านั้น…