ตอนที่ 955

ปะทะเข้าไป

ที่ที่มู่ชิงเกอต้องการจะไป คือโลกแห่งยุคกลาง

แต่ว่า นางมาที่โลกแห่งยุคกลาง กลับไม่ได้มาพบใคร แต่นางต้องการไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง คลายปมในใจของนาง

ตอนที่นางออกมาจากช่องว่าง เบื้องหน้าก็ปรากฎภาพถํ้าจิ่วเฉวียน

สถานที่แห่งนี้นางหนีมาตอนที่ถูกไล่ฆ่าโดยไม่ได้ตั้งใจ แม้แต่น้ำพุแห่งอนาคตตรงนั้น นางก็บังเอิญตกลงไปตอนที่วิ่งหนีเตลิดอยู่ในถํ้า

หลังจากเรื่องจบลงนางก็ครุ่นคิด ถํ้าจิ่วเฉวียนมีน้ำพุจิ่วเฉวียน เหตุใดอยู่ดีๆ ถึงตกลงไปข้างๆ น้ำพุแห่งอนาคตได้เล่า

คล้ายกับว่า ทุกสิ่งทุกอย่างถูกลิขิตไว้ลางๆ

มู่ชิงเกอยืนอยู่นอกถํ้าจิ่วเฉวียน มือทั้งคู่ที่ตกลงข้างลำตัวบีบแน่นช้าๆ

ล่างถํ้าจิ่วเฉวียน คือเขาวงกตที่สลับซับซ้อน ตำแหน่งของนํ้าพุจิ่วเฉวียนกระจัดกระจายต่างกัน หายากอย่างถึงที่สุด โชคดีที่มู่ชิงเกอมีความทรงจำที่ดีเยี่ยม ขอเพียงเป็นสถานที่ที่เคยไปมา ก็สามารถจดจำไว้ในสมองได้อย่างชัดเจน

ดังนั้น หากจะหาน้ำพุแห่งอนาคต สำหรับนางแล้วไม่ใช่เรื่องยาก

นางสูดหายใจเข้าลึก เดินเข้าไปในถ้ำจิ่วเฉวียน

ตัวประหลาดคล้ายเต่าตัวนั้นที่ถํ้าจิ่วเฉวียน ถูกซือมั่วกระทืบตายไปนานแล้ว ตอนนี้ตบะบำเพ็ญของมู่ชิงเกอก็ยิ่งไม่มีใครขัดขวางได้ ใช้เวลาไม่นาน นางก็ยืนอยู่ข้างน้ำพุแห่งอนาคตตรงนั้นแล้ว

นางมองเห็นปากบ่อแล้ว แต่กลับไม่ก้าวเข้าไปทันที

นางต่อสู้กับตัวเองในใจครู่หนึ่ง แล้วจึงกลั้นหายใจ เดินไปข้างบ่อทีละก้าวๆ

ความรู้สึกที่ลังเลเช่นนี้ เกิดขึ้นกับตัวนางน้อยอย่างยิ่ง

นางรู้ว่าตัวเองกำลังกลัวอะไร

นางกลัวว่า นางคิดอยากจะพยายามเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งทุอย่าง แต่ท้ายที่สุดแล้ว ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงทั้งสิ้น กลับยิ่งผลักดันการพัฒนาของมัน

นางกลัวว่า ภาพที่ปรากฎในบ่อเหล่านั้น เมื่อปรากฎอยู่ต่อหน้านางจริงๆ ความเจ็บปวดชนิดนั้น นางไม่อาจทนรับไหว

บาดแผลบนร่างกาย ใช้ยาลูกกลอนรักษาได้

แต่บาดแผลในใจเล่า เกรงว่าต่อให้จะใช้เวลา ก็ยากจะหายดี

ของบางอย่าง เมื่อได้มาแล้ว ต่อให้สู้จนสุดชีวิตก็ไม่อยากเสียไป หากเสียไปจริงๆ ก็ถือเป็นการโจมตีจนถึงแก่ชีวิต ความเจ็บปวดชนิดนั้น พันปีหมื่นปีก็ไม่มีทางเยียวยา

ขาของมู่ชิงเกอยกขึ้น ตกลงบนขั้นบันไดนํ้าพุแห่งอนาคตอยู่ใกล้นางอย่างยิ่ง แต่นางกลับหวาดกลัวเล็กน้อย

‘ข้ามาถึงที่นี่ ก็เพื่อมาดูให้ชัด ตอนนี้ยังจะกลัวอะไรอีก’ มู่ชิงเกอเม้มปากแน่น ให้กำลังใจตัวเอง

ในที่สุด นางก็ก้าวขึ้นบันได เดินไปข้างนํ้าพุแห่งอนาคต ขอเพียงนางก้มหน้าลง ก็จะมองเห็นตัวเองสะท้อนอยู่ในน้ำพุ หลังจากนั้น…ก็จะมองเห็นอนาคตที่เกี่ยวข้องกับตัวเอง

มู่ชิงเกอโน้มออกไปครึ่งตัว ก้มหน้าลง

ในน้ำพุที่สงบนิ่ง ภาพสะท้อนของนางค่อยๆ ชัดเจนขึ้น เพียงชั่วพริบตา นํ้าพุที่สงบนิ่งนั้นก็เกิดการเปลี่ยนแปลง น้ำวนเล็กๆ ปรากฎขึ้นมา ตรงกลางน้ำพุ หมุนวนไม่หยุด เกิดเป็นระลอกเล็กๆ ในน้ำ

ระลอกคลื่นค่อยๆ สงบลง ภาพในบ่อน้ำปรากฎขึ้นอีกครั้ง

เพียงแต่ว่า ภาพที่ปรากฎไม่ใช่รูปร่างหน้าตาของมู่ชิงเกออีก แต่เป็นอนาคตที่ว่านั้น

นั้นคือภาพที่เศร้าโศกอย่างถึงที่สุด น้ำพุก็เหมือนดวงตาของมู่ชิงเกอ นางมองไม่เห็นตัวเอง แต่กลับมองเห็นคนอื่น

ฟ้าดินถล่ม แม่น้ำภูเขาทลาย เปลวไฟลุกโชน ซากศพเกลื่อนกลาด ตายหมด

ตายทั้งหมด

คนที่นางรู้จักและไม่รู้จักเหล่านั้น ล้วนตายหมด

นางมองเห็นศพขององครักษ์เขี้ยวมังกร มองเห็นศพของหยินเฉิน ไป๋สี่และโห่ว รวมถึงราชาเทวะฮ่วนเยวี่ย ราชาเทวะจงซาน อดีตราชาเทวะเฒ่า เหยาชิงไห่ ซีเซียนเสวี่ย อิ๋งเจ๋อ จีเหยาฮั่ว ถงเถิง…

ทันใดนั้น ในกองศพผืนนั้น นางก็มองเห็นเงาร่างที่ยืนตระหง่านอยู่กลางฟ้าดินถล่มทลาย

แผ่นหลังนั้น ชุดดำนั้น เป็นคนที่นางคุ้นเคย

‘อามั่ว’ นางวิ่งไปหาเงาร่างนั้นตามจิตใต้สำนึก

ตอนที่นางวิ่งโซซัดโซเซไปข้างหน้าเขา กลับมองเห็นดวงตาที่ไร้จิตวิญญาณหนึ่งคู่ ดวงตาของเขา ไม่เคยไร้จิตวิญญาณมาก่อน

“อามั่ว” มู่ชิงเกอรู้สึกว่าตัวเองเกือบจะโถมตัวล้มลงบนร่างเขา

แต่คล้ายกับว่า เขารู้สึกถึงการมาของนาง ร่างที่สูงตระหง่านมาโดยตลอด จู่ๆ ก็อ่อนแรง ล้มลงในอ้อมอกนาง

มู่ชิงเกอที่ยืนอยู่ข้างบ่อน้ำ ถูกภาพในน้ำพุดึงดูดความสนใจทั้งหมด รู้สึกว่าตัวเองอยู่ในภาพจริงๆ ในอ้อมอกนางกอดร่างที่เย็นเยียบไว้ ความรู้สึกที่ไม่มีพลังแม้แต่นิดเดียวชนิดนั้น ทำให้นางหมดหวัง

ภาพภาพนี้ นางไม่ได้เห็นเป็นครั้งแรก

แต่ว่า เมื่อเห็นอีกครั้ง นางก็ยังคงสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่เจ็บจนไม่มีแรงจะหายใจ

“ทำไม ทำไม” มู่ชิงเกอถอยไปข้างหลังอย่างแรง ภาพในน้ำพุแตกสลายหายไป กลับกลายเป็นความสงบนิ่งอีกครั้ง

ในดวงตาที่ชุ่มฉํ่าของนาง บังเกิดโทสะ ไฟโกรธลุกโชนอยู่ในส่วนลึกของดวงตา กระทั่งรอบกายนาง ก็ปรากฎเปลวไฟจางๆ

นางทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างจนหมด ก็เพื่อต้องการเปลี่ยนแปลงเรื่องทั้งหมดในอนาคต

แต่ว่า ตอนนี้กลับบอกนางว่า ทุกสิ่งทุกอย่างยังเหมือนเดิม

นี่มันอะไรกัน หรือว่าความพยายามทั้งหมดก่อนหน้านี้ของนาง ล้วนเป็นเพียงการเดินตามวงโคจรเดิมงั้นหรือ

ไม่เชื่อ

“ข้าไม่เชื่อ ข้าจะไม่ยอมแพ้ต่อชะตาชีวิตนี้” มู่ชิงเกอกล่าวด้วยเสียงเฉียบขาด

นางไม่มองน้ำพุนั่นอีกแม้แต่ปราดเดียว กลับหลังหันเดินออกไปจากถํ้าจิ่วเฉวียน

กระทั้งนางยังไม่หยุดอยู่ที่ถํ้าจิ่วเฉวียนแม้แต่ก้าวเดียว เปิดช่องว่างออก กลับไปหลินชวนทันที

“องค์ราชา รอยผนึกนั้นแข็งแกร่งเกินไปจริงๆ การโจมตีของพวกข้าไม่มีผลเลย ไม่มีทางเปิดออกได้” ในช่องว่างอีกแห่งหนึ่ง กองทัพใหญ่ของเผ่าฝูพักศึกมานานแล้ว

ภายในช่วงเวลานี้พวกเขาพยายามทำลายผนึกทุกวัน เปิดทางออกใหม่อีกครั้ง

แต่ว่า ผลลัพธ์ของการทดลอง กลับทำให้คนผิดหวัง

หลังจากที่ใช้วิธีจนหมดแล้ว พวกเขาจำใจต้องกลับมารายงานราชาของพวกเขา ขอคำแนะนำขั้นต่อไป

ตี หรือว่าถอย

“องค์ราชา ถ้าหากเปิดตรงนี้ไม่ได้ไม่สู้ทำตามวิธีก่อนหน้านี้ เข้าไปจากช่องเหล่านั้น กว่าแสนปีมานี้พวกเราก็สามารถเอาศพของเทพมารเหล่านั้นมาเสริมพละกำลังของเราได้เช่นกัน” มีคนเสนอ

“พวกเจ้ากล้าหาญได้แค่นี้หรือ” ในม่านทอง เสียงที่เหยียดหยาม เสียงหนึ่งลอยออกมา

เมื่อนางเอ่ยปาก คนทั้งหมดก็นิ่งเงียบลง ไม่กล้าพูดอีก

“นั่นก็เพราะว่าเมื่อก่อน พวกเขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพวกเราเลย ดังนั้นต่อให้พวกเราจะบุกโจมตีในจำนวนน้อย ก็ยังได้ของที่ต้องการได้ แต่ว่าตอนนี้ พวกเขาเริ่มรู้ว่าจะรับมือกับพวกเราอย่างไรแล้ว หากยังทำตามแบบเดิม เกรงว่าหากคิดอยากจะได้ศพของเทพมารเหล่านั้น คงจะเป็นเรื่องยาก พวกเขาเป็นเพียงอาหารของพวกเรา หากทุกครั้งที่ต้องการอาหาร ก็ต้องสู้ ต่อสู้ฆ่าฟันหนึ่งรอบ ช่างน่าอับอายเกินไปจริงๆ ปราบให้ราบคราบในคราวเดียว ไม่ใช่จะดีกว่าหรือ” ราชินีเผ่าฝูกล่าวเสียงเรียบ

“องค์ราชาพูดถูก แต่ว่า ตอนนี้ทางออกถูกผนึก พวกเราจะบุกโจมตีอย่างไรเล่า”

“ถูกต้อง องค์ราชา ทางออกนี้พวกเราค้นหามากว่าหมื่นปี กว่าจะมั่นใจว่าเป็นทางออกที่สามารถโจมตีเมืองแตกได้มากที่สุด ตอนนี้กลับถูกผนึกแล้ว

“หากคิดจะทาทางออกใหม่อีกครั้ง เกรงว่าจะต้องเสียเวลาไปอีกหมื่นปี”

“ไยจะต้องยุ่งยากเช่นนี้” หลังการถกเถียงของพวกเขา เสียงที่เอื่อยเฉื่อยอย่างยิ่งของราชินีเผ่าฝู ก็ลอยออกมาจากม่านทองอีกครั้ง

เอ๋

เหล่าผู้บัญชาการเผ่าฝู ต่างก็รอคำพูดต่อไปของนางด้วยความสงสัย

ในม่านทอง ดวงตาที่หวานเยิ้มคู่นั้นของราชินีเผ่าฝูหรี่ลง ในดวงตามีความเย็นเยียบปรากฎ “ในเมื่อพวกเจ้าทำลายผนึกไม่ได้ ก็ใช้โลกทั้งใบ ปะทะเข้าไปเสีย”