ตอนที่ 1104 เขตแดนหลงลืมของซูฉิน (2)

ซูฉินถอนหายใจ และกลับสู่โลกภายนอก

เมื่อเขาปรากฏตัว เขาก็อยู่ที่ห้องด้านหลังของร้านขายยาแล้ว เมื่อเขากำลังจะคิดหาวิธีจัดการกับจิ้งจอกโคลน ทันใดนั้น ซูฉินก็เกิดอาการมึนงงในดวงตาของเขา หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขา ขมวดคิ้ว และลูบหว่างคิ้ว

“พลังแห่งการหลงลืมจะถูกกระตุ้นได้อย่างไร”

ซูฉินหลับตา คิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจมลงในเขตสี่ที่ 32 อีกครั้ง และเห็นว่าวิญญาณแรกเริ่ม และนิ้วเทพไม่ได้สัมผัสกันอีกต่อไป มันแยกออกจากกันแล้ว

ซูฉินครุ่นคิด และตัดสินใจลองอีกครั้ง เขาจึงควบคุมวิญญาณแรกเริ่มให้ทำต่อไป หลังจากแตะนิ้วแล้ว เขาก็ตกอยู่ในภวังค์อีกครั้ง

ด้วยเหตุนี้ เวลาผ่านไปซูฉินยังคงศึกษพลังแห่งการหลงลืมต่อไป ทุกครั้งที่วิญญาณแรกเริ่มของเขาสัมผัสกับนิ้วเทพ เมื่อโชคชะตา และโชคร้ายปะปนกัน ซูฉินจะมึนงง

ความมึนงงของซูฉินจะไม่กลับมาจนกว่าทั้งสองจะแยกจากกันหลังจากช่วงระยะเวลาหนึ่ง

ทุกคนในร้านขายยาดูเหมือนจะมีวิถีชีวิตตามปกติ

มีเพียงสีหน้าของรัชทายาทเท่านั้นที่เริ่มแปลกประหลาดขึ้นทุกวัน

ในขณะนี้ เขากำลังนั่งอยู่ที่นั่น ถือถ้วยชา และมองดูเทพธิดาอเวจี

หนิงหยางกำลังถูพื้น หลิงเอ๋อกำลังจดบัญชี อู๋เจี้ยนหวู่ที่ประตูก็ตะโกนเช่นกัน และหลี่โหยวกงก็ถือดาบของเขา และจ้องมองไปที่ผู้คนทุกคนที่เข้ามา และจากไป

เทพธิดาอเวจียังคงรอน้ำเดือด

เพียงแต่เดิม หนิงหยางต้องถูพื้นเพียงเจ็ดหรือแปดครั้งต่อวัน แต่วันนี้เขาถูพื้นมากกว่าห้าสิบครั้งแล้ว และดูเหมือนเขาจะไม่ได้สังเกตเห็นถึงความผิดปกติเลย

การคำนวณของหลิงเอ๋อ บัญชีเดิมถูกคำนวณครั้งแล้วครั้งเล่า…

บทกวีของอู๋เจี้ยนหวู่มีหลายบทในวันนี้ที่ซ้ำเดิมหลายครั้ง

หลี่โหยวกงไม่เห็นความต่างใดๆ เลยเพราะเขายืนนิ่ง แต่เขาไม่ทราบถึงความผิดปกติทั้งหมด

สำหรับเทพธิดาอเวจี เธอสับสนมากเพราะพบว่าน้ำเดือดอยู่เสมอ และถ้วยชาที่รัชทายาทดื่มก็เต็มอยู่ตลอดเวลา ดังนั้นเธอจึงไม่จำเป็นต้องทำอะไรด้วยตัวเอง

อย่างไรก็ตาม เธอสังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติที่นี่ซึ่งแตกต่างจากคนอื่นๆ และพยายามดิ้นรนในดวงตาของเธอ ในช่วงเวลาต่อมา ร่างกายของเธอก็สั่นเทา หายใจถี่เร็ว และทันใดนั้นเธอก็มองไปรอบๆ มองไปที่ทุกคน

“เกิดอะไรขึ้น!”

การแสดงออกของเทพธิดาอเวจีดูเคร่งขรึม และเขาก็มองไปที่รัชทายาทอีกครั้ง และในที่สุดเธอก็จ้องมองไปที่ห้องด้านหลังที่ซูฉินกำลังฝึกฝนอยุ่

“เด็กคนนั้นกำลังะไร เขามีพลังประหลาดที่ทำให้ความจำของข้าหายไปได้งั้นรึ”

ทั้งหมดนี้ทำให้เทพธิดาอเวจีตกใจ

“นี่เป็นครั้งที่ 95 แล้วที่เจ้าตื่นขึ้นในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ยิ่งเจ้านานเท่าไร การตื่นของเจ้าก็จะยิ่งช้าลงเท่านั้น”

รัชทายาทพูดอย่างใจเย็น

“สำหรับคนอื่นๆ พวกเขาไม่เคยตื่นเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่ผู้หญิงคนนั้น หลิงเอ๋อนั้นพิเศษ เธอตื่นขึ้นมา 15 ครั้ง”

เทพธิดาอเวจีสูดลมหายใจ สิ่งแปลก ๆ เช่นนี้ทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัว เมื่อคนอื่นๆ ได้ยินคำพูดเหล่านี้พวกเขาก็ตกตะลึง และหยุดชั่วคราวเช่นกัน

ดวงตาของหนิงหยางเบิกกว้าง เขามองไปที่พื้นแล้วมองไปที่ผ้าขี้ริ้วในมือ

“ข้า… ข้าเช็ดพื้นนับครั้งไม่ถ้วนในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมางั้นรึ?”

อู๋เจี้ยนหวู่ก็ตกตะลึงเช่นกัน และพบว่ามันเหลือเชื่อที่เขาท่องบทกวีซ้ำไปมา

หลิงเอ๋อตกตะลึงและ หลี่โหยวกงก็ตัวแข็งทื่อ

เทพธิดาอเวจีอดไม่ได้ที่จะพูดด้วยเสียงต่ำ

“ผู้อาวุโส สิ่งนี้เกิดจากการฝึกฝนของซูฉินหรือ?”

“ใช่ นี่คือเขตแดนหลงลืมของเขา เขาอยู่บนเส้นทางนี้แล้ว ทุกครั้งที่ศึกษา ทุกสิ่งรอบตัวจะได้รับผลกระทบ และเสียความทรงจำเช่นเดียวกับตัวเขา”

รัชทายาทดื่มน้ำจากถ้วยชา

“สำหรับความทรงจำของพวกเจ้าในขณะนี้ เมื่อการฝึกฝนของซูฉินสิ้นสุดลง เขาจะลืมผลการวิจัยของเขา และพวกเจ้าจะลืมทั้งหมดนี้ด้วย”

ทุกคนสูดลมหายใจ แต่หลี่โหยวกงกลับตัวสั่น และพูดออกมาทันที

“ผู้อาวุโส…ข้ามักรู้สึกว่ามีบางอย่างขาดหายไปจากตัวข้า หรือเป็นเพราะนายน้อยเพิ่งกลั่นยา?”

รัชทายาทมองไปที่หลี่โหยวกง และพยักหน้า

“เขาลืมมันไปแล้วคิดว่าเขากำลังกลั่นยาเป็นครั้งแรก แต่จริงๆ แล้ว… เขากลั่นยาจากตัวเจ้าหลายร้อยครั้งแล้ว”

ร่างกายของหลี่โหยวกงอ่อนแรงเมื่อเขาได้ยินสิ่งนี้ และความกลัวอันไม่มีที่สิ้นสุดปะทุขึ้นในใจของเขา ดวงตาของรัชทายาทก็ละสายตาไปนอกประตู และเขาก็พูดอย่างสงบ

“แขกกำลังจะมา”

อู๋เจี้ยนหวู่ยืดตัวขึ้นโดยสัญชาตญาณ และมองไปทางถนนซึ่งเขาเห็นชายชรา คนหนึ่งเดินมาอย่างเงียบ ๆ

ชายชรามีสีหน้าเคร่งขรึม ดูจริงจังมากด้วยกลิ่นอายโบราณ เมื่อปรากฏตัว เขาอยู่ห่างจากร้านขายยาไม่กี่ก้าวด้วยเคารพราวกับกำลังเดินทางแสวงบุญ และคำนับลงไปข้างหน้า

“เทียนหนานจื่อแห่งโถงกบฏจันทร์ขอเข้าเฝ้าองค์รัชทายาท!”

เทียนหนานจื่อผู้นี้เป็นรองเจ้าวังซื่อ!

นี่เป็นการมาเยือนครั้งแรกนับตั้งแต่เข้าสู่เทือกเขาชีวิตระทม เดิมที เขาต้องการมาพบรัชทายาทโดยเร็วที่สุด แต่ในช่วง 7-8 วันที่ผ่านมา นอกจากจะตั้งค่ายพักแรมสำหรับเหล่าผู้ฝึกฝนแล้ว จู่ๆ ก็มีเรื่องให้ทำอีกมากมาย

สาเหตุของเรื่องเหล่านี้มาจากปรมาจารย์ตันจิ่วแห่งโถงกบฏจันทร์

เหตุผลของทุกอย่างก็คือเมื่อเจ็ดวันก่อน เขาไปที่โถงกบฏจันทร์ และขอพบที่ด้านนอกวิหารของปรมาจารย์ตันจิ่ว และในที่สุดก็ได้เห็นรูปปั้นของปรมาจารย์ตันจิ่วเคลื่อนไหว

ดังนั้นเขาจึงขอให้อีกฝ่ายขายยาถอนคำสาปให้อย่างสุภาพ และจริงใจ และทิ้งวิธีการส่งข้อความในโถงกบฏจันทร์ไว้เบื้องหลัง

ปรมาจารย์ตันจิ่วเห็นด้วย

ทุกวันหลังจากนั้น ปรมาจารย์ตันจิ่วส่งข้อความหาเขาด้วยตัวเองหลายครั้งเพื่อขอให้ไปรับยา บางวันเจ็ดหรือแปดครั้ง บางวันหลายสิบครั้ง…

แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจว่าทำไมมันขอถึงขอให้เขาไปรับยาหลายครั้ง แต่เขาก็รู้สึกตื่นเต้นมาก ผู้ฝึกฝนหลายคนที่คำสาปกำลังปะทุสามารถผ่านช่วงเวลาวิกฤตมาได้ และด้วยความพยายามของตัวเขาเองก็สามารถทำให้อาการบาดเจ็บของพวกเขาคงที่

เลยทำให้ล่าช้าไปหลายวัน ในที่สุดวันนี้เขาก็มีเวลาว่างมาที่นี่