ตอนที่ 200 ออกไปก่อตั้งรากฐาน! (1)

ในเมืองหลักของเจ็ดเนตรโลหิต แสงจันทร์แผ่กระจายไปทั่วพื้นดินราวกับทราย

ซูฉินเหยียบแสงจันทร์และเดินหน้าต่อไป

แม้ว่าการบ่มเพาะของเขาจะไปถึงขอบเขตควบแน่นพลังชี่ขั้นสมบูรณ์แบบแล้ว แต่อาการบาดเจ็บก่อนหน้านี้ของเขาก็ยังอยู่ ซูฉินตื่นตัวราวกับตอนที่เขาเพิ่งมาถึง เจ็ดเนตรโลหิตใหม่ๆ

ยิ่งกว่านั้น เขามีตะเกียงแห่งชีวิตอยู่บนตัว ดังนั้นเขาจึงระแวดระวังอย่างมาก มือขวาของเขาดูเหมือนจะแกว่งไปมาตามธรรมชาติในขณะที่เขาเคลื่อนไหว แต่ในความเป็นจริง เมื่อใดก็ตามที่มีการเคลื่อนไหวใดๆ ท่าทางปัจจุบันของเขาจะทำให้เขาสามารถดึงแท่งเหล็กสีดำออกมาได้ทันที

นี่เป็นประสบการณ์ที่ซูฉินได้รับจากการอาศัยอยู่ในเจ็ดเนตรโลหิต การเป็นเข็มในผ้าฝ้ายเป็นทางรอด เว้นแต่จะมีเป้าหมาย เขาไม่สามารถเปิดเผยความได้เปรียบของเขาโดยไม่ตั้งใจได้

นอกจากนี้ ประสบการณ์ในเจ็ดเนตรโลหิตยังสอนซูฉินถึงวิธีผ่อนคลายร่างกายของเขา เมื่อเขายิ่งตื่นตัวมากขึ้น

เขาค้นพบว่าเหมือนกับในสลัมและแคมป์คนเก็บขยะ เมื่อร่างกายของเขาเกร็งดูเหมือนว่าเขาจะสามารถโจมตีได้ทันที แต่ในความเป็นจริง การเคลื่อนไหวจะช้าเล็กน้อย

วิธีที่แท้จริงคือให้ร่างกายของเขาผ่อนคลายและจิตใจของเขาเต็มไปด้วยความระมัดระวัง ด้วยวิธีนี้ คนนอกจะไม่สามารถมองเห็นอะไรได้ และเขาต้องการเพียงความคิดเพื่อเคลื่อนไหวร่างกายของเขาในทันที

นี่เป็นเทคนิคทั้งหมดที่เขาได้เรียนรู้ และเปลี่ยนพฤติกรรมหลายอย่างของเขาโดยไม่รู้ตัว เพียงแค่ซูฉินยังเด็กเกินไป เขายังคงไม่สามารถเทียบได้กับกัปตันของเขาที่สามารถซ่อนการแสดงออกของเขาได้อย่างสมบูรณ์แบบ

อย่างไรก็ตามซูฉินจะไม่เลียนแบบอย่างเด็ดขาด ทุกอย่างเป็นไปตามสัญชาตญาณของเขา ขณะที่เขาเร่งความเร็ว เขาก็เข้าใกล้หน่วยขนส่งของจางซานมากขึ้นเรื่อยๆ

ขณะที่เขาเดินผ่านสถานที่แห่งหนึ่ง ซูฉินก็หยุดอยู่ในเส้นทางของเขาและหันศีรษะไปมองข้างหลังเขาทันที ความเย็นวาบในดวงตาของเขา

ภายใต้การจ้องมองของเขา ร่างผอมบางค่อยๆ เดินออกมาจากมุมที่ไกลออกไป ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเด็กใบ้

เสื้อคลุมเต๋าของเจ็ดเนตรโลหิตยังคงใหญ่มากอยู่บนร่างกายของเขา เสื้อหนังสุนัขข้างในยังคงทำให้เขาดูอ้วนมาก อย่างไรก็ตาม ไม่เหมือนกับก่อนหน้านี้ มีตราเพิ่มเติมบนเสื้อคลุมเต๋าของเขา นี่เป็นสัญลักษณ์ของสมาชิกอย่างเป็นทางการของหน่วย ล่าราตรี

เขาปรากฏตัวในระยะไกลและมองไปที่ซูฉินอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นก็หมอบลง ท่าทางของเขาไม่ใช่การโจมตีแต่เหมือนกับว่าเขากำลังติดตามและปกป้องมากกว่า

ซูฉินจ้องมองไปที่เด็กใบ้และมองไปที่ตราบนเสื้อคลุมเต๋าของเขา ซูฉินเคยอ่านประวัติเด็กใบ้นี้มาก่อนและรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงสมาชิกที่ทำงานร่วมกันเมื่อเขาเข้าสู่หน่วยล่าราตรีครั้งแรก ตอนนี้เขากลายเป็นเจ้าหน้าที่เต็มตัว เขาพูดช้าๆ

“ข้าไม่ชอบให้ใครตาม”

เด็กใบ้เงียบลงก่อนจะถอยกลับและหายไปในตอนกลางคืนอีกครั้ง

จากนั้นซูฉินก็ถอนสายตาของเขา เขาไม่สนว่าอีกฝ่ายจะมีเจตนาดีหรือเจตนาร้าย ตอนนี้เขาไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะตัดสิน หากอีกฝ่ายยังคงติดตามเขาหลังจากที่เขาบอกอย่างชัดเจน เขาจะฆ่าเขา

ซูฉินยังคงเคลื่อนไหวต่อไป

ไม่นานนักซูฉินก็มาถึงหน่วยขนส่งจากระยะไกล เขาเห็นจางซานกำลังเก็บสินค้าคงคลัง เห็นได้ชัดว่าหลังจากที่เขากลับมาจากการแข่งขัน จางซานกังวลว่าสมบัติของเขาจะถูกขโมย

จางซานก็เห็นซูฉินเช่นกัน หลังจากโบกมือทักทายซูฉิน เขาก็นับเสร็จและ หยิบกล้องยาสูบออกมาด้วยความพึงพอใจ

“ศิษย์น้องซูฉิน เหตุใดเจ้าจึงมาที่นี่แทนที่จะพักผ่อน”

ซูฉินไม่ได้ถามจางซานว่าทำไมเขาไม่ใส่ของลงในถุงเก็บของและหยิบเรือวิเศษของเขาออกมา

เมื่อเรือวิเศษลงจอดบนพื้นเสียงดัง พื้นก็สั่นสะเทือนและชิ้นส่วนที่ห้อยอยู่บนเรือก็หลุดออก

“ซ่อมเรือวิเศษ”

ซูฉินพูดอย่างใจเย็น

ดวงตาของจางซานแทบจะถลนออกมา เขาลืมที่จะสูบไปป์ในมือในขณะที่เขาจ้องมองครึ่งหนึ่งของเรือวิเศษที่คุ้นเคยแต่ไม่คุ้นเคย

“เราไม่ได้เจอกันระหว่างการแข่งขันเหรอ? เราอารักขากัปตันในวิหารแล้วกลับด้วยกันไหม” เวลาผ่านไปนาน สีหน้าของจางซานยังคงตกตะลึงเล็กน้อย

“ใช่” ซูฉินมองไปที่จางซานด้วยความประหลาดใจ

“ในเมื่อข้าไม่ได้เห็นภาพหลอน และเจ้าคือคนที่ข้าพบในการแข่งขัน บอกข้าทีว่าเรือวิเศษของเจ้ากลายเป็นแบบนี้ได้อย่างไร สวรรค์ นี่เป็นผลงานที่โดดเด่นที่สุดของข้า ข้า ข้า ข้า… แม้แต่ผู้ฝึกฝนก่อตั้งรากฐานก็ยังพบว่าเป็นการยากที่จะทำลายมันถึงขนาดนั้น!!”

“เจ้าจัดการทำลายเรือวิเศษไปครึ่งหนึ่งได้ยังไง? เจ้าใช้มันเป็นโล่หรือไม่” จางซานจับหน้าอกของเขา ในขณะนั้น ความเสียใจของเขาดูเหมือนจะยิ่งใหญ่กว่า ซูฉิน

ในระหว่างการแข่งขัน เขาจำได้ว่าซูฉินใช้เรือวิเศษโจมตีศพขนาดยักษ์ ตอนนั้นยังไม่บุบสลาย อย่างไรก็ตามตอนนี้มันถูกทำลายไปมากแล้ว สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกว่า มันเหลือเชื่อ เว้นแต่ว่าเขาจะทำอะไรบ้าๆ แบบกัปตัน…

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หัวใจของจางซานก็เต้นรัว เขาจำได้ว่าซูฉินอยู่ในสภาพอ่อนแออย่างไรเมื่อเขาเห็นเขาอีกครั้งใกล้กับทางออกของโลกใต้น้ำ เขาหายใจเข้าลึกๆ

“เจ้าไม่ได้ทำเรื่องบ้าๆ แบบกัปตันจริงๆ เหรอ?”

ซูฉินส่ายหัวของเขา

“ศิษย์พี่จาง ใช้เวลาซ่อมแซมนานแค่ไหน?”

จางซานมองไปที่เรือวิเศษและถอนหายใจยาว

“ก็ได้ ไม่เป็นไร ครั้งที่แล้ว เจ้านำเรือเร็วกลับมา เทียบกันแล้วคราวนี้ก็ยังโอเค มีเรือวิเศษเหลืออยู่อย่างน้อยครึ่งลำ…”

“อย่างไรก็ตาม ข้าคงไม่สามารถกู้คืนได้ในระยะเวลาอันสั้น ข้าจะออกไปกับกัปตันพรุ่งนี้ เขาขอให้ข้าพาเขาไปที่ไหนสักแห่งเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บของเขา เขาบอกว่าข้าสามารถสร้างรากฐานของข้าที่นั่นได้เช่นกัน”

“ถ้าเจ้าไม่รีบ ข้าจะปรับแต่งให้เจ้าหลังจากที่ข้าไปถึงขอบเขตก่อตั้งรากฐาน แล้วกลับมา คุณภาพของมันควรจะดีกว่านี้มากถ้าข้าปรับแต่งมันในเวลานั้น นอกจากนี้ เนื้อที่กัปตันได้รับยังสามารถใส่ในเรือลำใหม่เพื่อเป็นแหล่งพลังงานชั่วคราวได้อีกด้วย”