ตอนที่ 964 คุณชาย เชิญตั้งราคา! (2)

จากการศึกษา ซูฉินยังได้ค้นพบลักษณะของทาสแห่งเทพ นั่นคือ มีการรุกรานภายในในระดับต่างๆ แม้ว่าคำสาปบนร่างกายของพวกเขาจะกลายเป็นพรก็ตาม”

“ข้าสงสัยว่าข้ารับใช้เทพเป็นอย่างไร”

ซูฉินครุ่นคิด

ในขณะนี้หลี่โหยวกงกำลังตัวสั่น แม้ว่าจะไม่มีเสียงกรีดร้องจากศพที่ผ่าของซูฉิน แต่หลี่โหยวกงก็ได้เห็นมันด้วยตาตัวเองทุกครั้ง และความตึงเครียดในใจก็อดไม่ได้ที่จะมากขึ้นอีกครั้ง

เขารู้สึกว่าตนเป็นคนโหดร้ายเช่นกันแต่เมื่อเทียบกับเจ้านายแล้วเขาไม่มีค่าพอที่จะพูดถึงเลย สิ่งที่ทำให้เขากลัวที่สุดคือวันหนึ่งอีกฝ่ายจะมีความคิดที่จะผ่าเขาหรือไม่

ด้วยความตื่นตระหนกนี้ พวกเขากำลังเข้าใกล้แม่น้ำสังเวยหยินทางตะวันตก มากขึ้นเรื่อยๆ ยาแก้คำสาปของซูฉินก็เติมเต็มข้อบกพร่องสุดท้ายได้และทำให้มันสมบูรณ์แบบ

ในขณะนี้ บนยอดเขาซึ่งอยู่ห่างจากแม่น้ำสังเวยหยินหนึ่งเดือน หลี่โหยวกงนอนหมดสติอยู่ที่นั่น

ซูฉินซึ่งเพิ่งเสร็จสิ้นการวิจัย เหลือบมองหลี่โหยวกงที่ไม่รู้สึกตัวและสังเกตเห็นว่าสัญญาณชีพของอีกฝ่ายเป็นปกติ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ใส่ใจกับมันมากนัก แต่เขากลับมองดูยาที่กลั่นเสร็จในมือด้วยความพึงพอใจ

ในที่สุดยานี้ก็ได้รับการปรับปรุงโดยซูฉิน โดยใช้ความแปลกประหลาดในร่างกายของหลี่โหยวกง และการศึกษาภายในและภายนอกของศพทาสแห่งเทพทั้งสอง

รูปลักษณ์ไม่แตกต่างจากยาแก้คำสาปทั่วไปมากนัก มีสีสันด้วย อย่างไรก็ตาม หากมองใกล้ๆ จะพบว่าสีของยามีสีขาวดังนั้นสีโดยรวมจึงสว่างกว่าเล็กน้อย

แต่ประสิทธิภาพของมันได้ผ่านการเปลี่ยนแปลงที่สั่นสะเทือนโลก

มันไม่ได้จำกัดอยู่เพียงการบรรเทาความทรมานจากการปะทุของคำสาปอีกต่อไป แต่ยังสามารถลดปริมาณคำสาปได้อีกด้วย!

หากคำสาปในร่างกายของคนๆ เป็นหนึ่งหมื่น หลังจากกลืนยาแก้คำสาปนี้ คำสาปจะเหลือเก้าพันเก้าร้อยเก้าสิบ..

แม้ว่าการลดลงจะเล็กน้อยมากและตรวจจับได้ยาก แต่นี่ก็ถือเป็นความก้าวหน้าครั้งยิ่งใหญ่ที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

เพราะคำสาปลดลงถาวร!

หลักการพื้นฐานของมันคือ ภูมิคุ้มกันที่คล้ายกันเป็นหลักซึ่งจะคงอยู่อย่างถาวร ผลพลอยได้ของมันคือบรรเทาความเจ็บปวดจากการปะทุของคำสาป

อย่างไรก็ตาม ผลข้างเคียงยังคงมีอยู่และจะใช้พลังจำนวนหนึ่ง อย่างไรก็ตาม เมื่อเทียบกับยาแก้คำสาปทั่วไป การบริโภคน้อยกว่ามาก การบรรเทาก็เพิ่มขึ้นอย่างมากเช่นกัน

“แต่น่าเสียดายที่คำสาปจะลดลงเมื่อเจ้ากินมันเป็นครั้งแรกเท่านั้น การรับประทานอาหารครั้งต่อไปสามารถบรรเทาความเจ็บปวดได้เท่านั้น นี่เพราะคำสาปมีชีวิตอยู่ และสามารถปรับตัวได้” ซูฉินรู้สึกเสียใจเล็กน้อย แต่เขาก็เข้าใจ

เป็นเรื่องยากที่จะทำสิ่งต่างๆ ให้สำเร็จในชั่วข้ามคืน ยานี้ยังต้องได้รับการปรับปรุงครั้งแล้วครั้งเล่า เขาก็ต้องการข้อมูลเกี่ยวกับคำสาปเพิ่มเติมด้วย

“หากข้าได้ศึกษาคำสาปในตัวข้ารับใช้เทพคงจะมีการปรับปรุงอีกครั้ง”

ซูฉินคิดอย่างครุ่นคิด เขารู้สึกว่าข้ารับใช้เทพต้องมีความลึกลับอื่นๆ ในร่างกายของพวกเขา

“นอกจากนี้ มีสมุนไพรน้อยเกินไปในภูมิภาคจันทร์บวงสรวง ข้าจำได้ว่ามีสมุนไพรบางชนิดมีอาจช่วยได้ ถ้าคุณสมบัติทางยามารวมกัน มันอาจให้ผลที่ดีกว่าสำหรับยาแก้คำสาปของข้า” ซูฉินครุ่นคิดถึงหลายๆ อย่างในเวลาเดียวกัน

หลังจากคิดเรื่องนี้แล้วเขาก็ควบคุมเงาเพื่อปกปิดหลี่โหยวกงที่หมดสติและปล่อยให้เขาหลับลึกขึ้น เขาตรวจสอบสภาพแวดล้อมของตนเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรผิดปกติดังนั้นเขาจึงหยิบกระจกออกมา แกว่งร่างของเขาก้าวเข้าสู่โถงกบฏจันทร์

เป็นเวลานานแล้วที่ซูฉินปรากฏตัวที่แท่นบูชาของวิหาร ซูฉินรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เขาใช้เวลาสักพักในการเดินลงไป ทันทีที่เขาเปิดประตูวิหาร ท้องฟ้าสีคราม และ แสงสว่างก็ทำให้เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย ตามสัญชาตญาณ มองเข้าไปในระยะไกล

ที่นั่น… คือทิศทางของวิหารที่เขาไปแลกเปลี่ยนคริสตัลเพลิงสวรรค์เป็นยาแก้คำสาป

เมื่อคิดถึงจิ้งจอกตัวนั่น ซูฉินก็รู้สึกระมัดระวัง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องบังเอิญหรือไม่ ก็ตาม เขารู้สึกว่าการตัดสินใจครั้งก่อนเกี่ยวกับโถงกบฏจันทร์นั้นไม่ผิด

ผู้คนในโถงกบฏจันทร์นั้นไม่ธรรมดาจริงๆ

เขาจึงไม่ออกจากวิหาร แต่ยกมือขึ้น เมื่อโบกมือมีแสงดวงหนึ่งส่องออกมาจากวิหารมารวมตัวกันต่อหน้าเขา กลายเป็นกลุ่มแสงสว่างเหมือนวิหารอื่นๆ

หลังจากตรวจสอบแล้ว ซูฉินก็หยิบยาแก้ปัญหาที่ปรับปรุงแล้วของเขาออกมา และใส่ลงในกลุ่มแสง

จากนั้นเขาก็เขียนสิ่งที่ต้องการในนั้น

“เลือดหนึ่งร้อยหยดของข้ารับใช้เทพสำหรับยาแก้คำสาปหนึ่งเม็ด”

ซูฉินไม่ได้กำหนดราคาที่อุกอาจ สำหรับเขาการกลั่นยาแก้คำสาปนั้นง่ายมาก ท้ายที่สุด หลี่โหยวกง กินไปเกือบ 200 เม็ด

สิ่งที่เขาต้องการคือการปรับปรุงยาให้เร็วที่สุด

ตามที่เขาเข้าใจเมื่อนานมาแล้ว เมื่อมีคนทำตามเงื่อนไขได้ ก็สามารถเอาสิ่งที่ต้องการออกไปได้

“ข้าหวังว่ามันจะไม่นาน”

ซูฉินพึมพำอยู่ในใจ หลังจากนั้น เขาก็กลับไปที่แท่นบูชา และออกจากที่นี่

หลังจากปรากฏตัวบนยอดเขา เขาก็ปลุกหลี่โหยวกง และเดินทางต่อไป

เพียงเท่านี้วันเวลาก็ผ่านไป

วันรุ่งขึ้นในโถงกบฏจันทร์ เพื่อนบ้านที่อยู่ถัดจากวิหารของซูฉินก็เปิดประตู และเดินออกมา

การแสดงออกที่สงบของเขาทำให้เขาดูสง่างามท่ามกลางแสงแดด

“ในที่สุดช่วงนี้ก็เงียบสงบ”

เขาชอบมาที่โถงกบฏจันทร์ทุกวันและเพลิดเพลินกับแสงแดดในโถงกบฏจันทร์ เขารู้สึกว่าเมื่อเขาอยู่ที่นี่เขาถึงจะมีชีวิตอยู่จริงๆ สิ่งที่เรียกว่าโลกความจริงนั่นมันโหดร้ายเกินไป

ท้ายที่สุดแล้ว ความมืด ความทุกข์ทรมานในโลกความเป็นจริงจะคอยเตือนเขาถึงโศกนาฏกรรมแห่งโชคชะตาของตนอยู่เสมอ

มีคนเหมือนเขามากมาย และส่วนใหญ่ชอบอยู่ที่นี่

โถงกบฏจันทร์มีกฎเกี่ยวกับเรื่องนี้ ดังนั้นแม้ว่าเขาจะไม่เต็มใจ แต่เขาก็ยังต้องกลับสู่โลกความเป็นจริงทุก ๆ สองสามวัน

นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงโกรธซูฉินเพราะอีกฝ่ายทำเสียงดังหลายครั้ง

ช่วงเวลาแห่งความเพลิดเพลินมีไม่มากนัก แต่ถ้ามีเสียงคำรามอย่างต่อเนื่องมาขัดจังหวะ ใครๆ ก็ต้องอารมณ์เสีย

หลังจากเดินออกไปในขณะนี้ รู้สึกได้ถึงความสงบที่หาได้ยาก ชายร่างใหญ่จึง ยืดตัวออก กำลังจะออกไปเดินเล่น แต่เมื่อเขาเหลือบมองที่วิหารของซูฉินที่อยู่ใกล้ๆ แล้วก็สังเกตเห็นกลุ่มแสงที่ส่องประกายอยู่ที่นั่น เขาก็เลิกคิ้วเล็กน้อย

“ผู้ชายคนนั่นที่ชอบแสร้งทำเป็นลึกลับเริ่มขายของเหรอ?”

ชายร่างใหญ่หัวเราะเยาะโดยไม่แปลกใจมากนัก ด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม

เจ้าของวิหารนั่นในความทรงจำของเขามักจะดูลึกลับทุกครั้งที่ปรากฏตัว และ อีกฝ่ายแทบไม่เคยมีปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่นเลย

เขาเคยจ้องมองหลายครั้ง และอีกฝ่ายก็จะหลบและจากไปอย่างรวดเร็วเหมือนกระต่ายที่ดูหวาดกลัว

“ช่างเถอะ เราไปดูกันดีกว่าว่าเขาขายอะไร และใช้โอกาสนี้เพื่อดูว่าเขาเป็นคนแบบไหน” ชายร่างใหญ่ไม่พอใจซูฉินในฐานะเพื่อนบ้านมาเป็นเวลานาน ดังนั้นเขาจึงแกว่งไปมา แล้วตรงไปที่ด้านนอกวิหารของซูฉินแล้วตรวจสอบ

เขาหัวเราะอย่างเยาะเย้ยกับกระถางทองสัมฤทธิ์ที่ไม่มีธูป และเดินโซเซเข้าไปในวิหารของซูฉิน

หลังจากก้าวเข้าไป เขามองดูรูปปั้นบนแท่นบูชาอย่างดูถูกเหยียดหยาม จากนั้นเหลือบมองกลุ่มแสงเพียงเดียวที่ลอยอยู่ในอากาศ เขายกมือขึ้นอย่างไม่แยแส และคว้ามัน

“มาดูสิว่าผู้ชายคนนี้ขายอะไรเป็นครั้งแรก มันคือขยะประเภทไหนกัน”

แต่ทันทีที่มือของเขาสัมผัสกลุ่มแสง ท่าทีสงบแต่เดิมของชายร่างใหญ่ก็เปลี่ยนไปทันที

ดวงตาของเขาเบิกกว้างขึ้นในทันที ร่างกายของเขาดูเหมือนจะถูกโจมตีด้วยสายฟ้าจำนวนมาก จิตใจของเขาปั่นป่วนและร่างกายของเขาก็หยุดนิ่งอยู่ตรงนั้น