ตอนที่ 998 ราวกับภาพฝัน (2)

ผู้อาวุโสสลักวิญญาณทั้งสี่ตกตะลึง ล้อมรอบบรรพบุรุษของพวกเขา และจากไปอย่างรวดเร็ว ก่อนออกจากเมืองดิน ชายชุดขาวที่เคยพบกับซูฉิน ตอนนี้เขาสับสนอย่างมากจนอดไม่ได้ที่จะถาม

“บรรพบุรุษ เจ้าโจรชั่วนั่น…”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ บรรพบุรุษก็หันศีรษะ ยกมือขึ้นโบกมือเสียงดังปัง ชายชุดขาวก็กระอักเลือด เขาถูกตบหน้ากระเด็น ล้มลงกับพื้นและหมดสติ

“นั่นท่านปรมาจารย์ หุบปากแล้วตามข้ามา!”

บรรพบุรุษพูดด้วยความโกรธ

สมาชิกเผ่าโสวเฟิงโดยรอบต่างสั่นสะท้านด้วยความกลัว และความสับสน บรรพบุรุษเผ่าโสวเฟิงบินไปในอากาศ ในไม่ช้า ร่างนับพันที่มารวมตัวกันก็รีบออกไปจากเมืองดิน ผสมปนเปไปกับสายลม และหายไปอย่างรวดเร็ว

ภาพนี้ทำให้กองกำลังทั้งหมดที่อยู่นอกเมืองให้ความสนใจกับเรื่องนี้ต้องหายใจเข้าลึก และกระตุ้นคลื่นที่น่าตกใจในใจ พวกเขาอดไม่ได้ที่จะมองดูร้านขายยาเล็กๆ อีกครั้ง

“เกิดอะไรขึ้น!!”

“ข้าตาฝาดหรือเปล่า หรือข้ากำลังประสาทหลอน ทำไมข้าถึงรู้สึกว่าบรรพบุรุษเผ่าโสวเฟิงตัวสั่นไหวเมื่อเขาออกมา…”

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่ เมื่อเขาเข้าไป เขาเดินอย่างภาคภูมิ แต่ก็เป็นแบบนี้ตอนออกมา!”

“ร้านขายยานี้…มีบางอย่างผิดปกติ!!”

ได้ยินเสียงลมหายใจดังสนั่นอยู่ข้างนอกเมืองดินบ่อยครั้ง และการรับรู้นับไม่ถ้วนถูกถอนออกจากร้านขายยาด้วยความหวาดกลัว ไม่กล้ามองอีก..

สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ทำให้พวกเขาทุกคนรู้สึกเหลือเชื่อ

และความลึกลับที่เกิดจากสิ่งที่ยากจะเชื่อนี้กลับกลายเป็นความตื่นตระหนกอย่างรุนแรง และจากนั้นก็เป็นความอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับร้านขายยานี้ก็ถึงขีดสุด

“เกิดอะไรขึ้นข้างใน?”

ทุกคนต่างหวาดกลัวไม่กล้าที่จะอยู่ จึงรีบออกไป

ในขณะนี้ทุกอย่างในร้านขายยาก็ดำเนินไปตามปกติ

อย่างไรก็ตาม มีถุงเก็บของมากกว่าหนึ่งโหล หลิงเอ๋อก็นับพวกมันอย่างตื่นเต้น คนอื่นๆ ก็มารวมตัวกันมองพวกมันอย่างสงสัย

เทพธิดาอเวจีเยาะเย้ย และต้มน้ำต่อไป

หนิงหยางถอนหายใจ และเช็ดพื้นที่บนพื้นที่ถูกเหยียบอีกครั้ง ช่วงนี้เขาดูเหมือนจะเป็นโรค ทุกครั้งที่เห็นสถานที่สกปรก เขาจะรู้สึกไม่สบายตัวจึงต้องใช้ผ้าเช็ดทำความสะอาด ทันทีเมื่อสะอาดแล้วเท่านั้นจึงจะรู้สึกสบายใจ

รัชทายาทยิ้ม และเล่นโดยถือลูกปัดสองเม็ดอยู่ในมือ

หนึ่งในนั้นยังคงเป็นเฮยเหยี่ยน และลูกที่สองก็มีใบหน้าอยู่ข้างในเช่นกัน ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากบรรพบุรุษเผ่าโสวเฟิง

นั่นไม่ใช่ร่างจริง แต่เป็นพลังชีวิต

สำหรับซูฉิน เขาไม่เคยปรากฏตัวตั้งแต่ต้นจนจบ และมักจะฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บที่ห้องด้านหลังอยู่เสมอ

สำหรับเฉินฟานจั่ว เขาแสดงความเคารพอย่างมากในขณะนี้ และทักทายทุกคนอย่างระมัดระวังก่อนที่เขาจะออกไป หลิงเอ๋อได้นำสมบัติบางอย่างออกจากถุงเก็บของเหล่านั้น มอบให้กับเฉินฟานจั่ว

เฉินฟานจั่วรู้สึกตื่นเต้น และขอบคุณเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ด้วยวิธีนี้ เวลาผ่านไป และมีสิ่งดีๆ มากมายในถุงเก็บของที่บรรพบุรุษเผ่าโสวเฟิงมอบให้เพื่อขออภัย ไม่ว่าจะเป็นหินวิญญาณ เม็ดยา หรือสิ่งประดิษฐ์วิเศษ ล้วนเป็นสิ่งที่ดีมาก

ท่ามกลางการตรวจสอบของทุกคน รัชทายาทก็เดินเข้าไปในห้องด้านหลังที่ซูฉินกำลังนั่งสมาธิอยู่

ซูฉินเงยหน้าขึ้นและลุกขึ้นอย่างรวดเร็วเพื่อแสดงความเคารพ

รัชทายาทโบกมือ หยิบขวดยาออกมาแล้วโยนให้ซูฉิน

“นี่คือยาผสานวิญญาณที่เด็กน้อยที่เพิ่งมาที่นี่ให้มา มีทั้งหมด 10 เม็ด หลังจากที่เจ้ากินไปหนึ่งเม็ด มันจะใช้เวลาไม่นานนักในการฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บ”

“ยาอีกเก้าเม็ดที่เหลือก็ดีมากเช่นกัน เหมาะสำหรับการรักษาอาการบาดเจ็บครั้งต่อไป”

ซูฉินมองขวดยา เขาหยิบมันแล้วเปิดดู ด้วยความรู้ด้านการปรุงยา เขาสามารถบอกได้ทันทีว่ายานี้ดีมาก ผลของมันมีจุดมุ่งหมายเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บของวิญญาณโดยเฉพาะ

เม็ดยานี้มีคุณค่าและหายาก

ซูฉินไม่ลังเลเลยหยิบออกมาหนึ่งเม็ดแล้วใส่เข้าไปในปากของเขา เมื่อเม็ดยาละลายคลื่นความร้อนก็ปะทุขึ้นในปากของเขาโดยตรง มันไม่ได้แพร่กระจายไปทั่วร่างกาย แต่ตรงไปสู่ทะเลจิตสำนึก

ชั่วครู่ต่อมา ทะเลจิตสำนึกของเขาก็เปล่งเสียงคำรามราวกับภูเขาไฟระเบิดส่งผลกระทบต่อวิญญาณของเขา คลื่นอันร้อนแรงอบอวลไปในอากาศ วิญญาณของเขาก็สว่างขึ้นอย่างรวดเร็วจากความมืดมนดั้งเดิม จนกระทั่งครู่ต่อมาไม่เพียงแต่แสงขึ้นเท่านั้น อาการบาดเจ็บหายก็หายไปเป็นส่วนใหญ่

ซูฉินรู้สึกสะเทือนใจ และเมื่อเขาลืมตาขึ้น รัชทายาทก็พูดอย่างสงบ

“เมื่อเจ้าหายดีแล้ว ข้าจะฝึกเจ้าต่อไป”

“ซูฉิน ความสามารถของเจ้าช่างยุ่งเหยิง เจ้าไม่ได้สำรวจและเข้าใจแต่ละอย่างๆ ลึกซึ้ง หากเจ้าสามารถทำได้ และตระหนักถึงมันอย่างลึกซึ้ง ความแข็งแกร่งของเจ้าจะสูงขึ้นอย่างก้าวกระโดด!” รัชทายาทพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก และมีความหมายลึกซึ้ง

“หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ทีละก้าว เจ้าจะเติบโตช้าเกินไป ดังนั้นเจ้าต้องผลักดันตัวเองให้ถึงขีดสุด เฉพาะระหว่างวิกฤตความเป็นและความตายเท่านั้นที่จะรู้ได้ว่า เจ้ามีศักยภาพมากเพียงใด”

“คราวนี้ ข้าจะไม่พาเจ้าไปที่เทวสถานจันทราโลหิต ข้าจะให้เวลาเจ้าสิบวันในการรวมวิญญาณเริ่มแรกอีกาทองคำของเจ้าเข้ากับลูกปัดนี้ และต่อสู้กับเด็กน้อยที่อยู่ ข้างใน”

รัชทายาทพูดพร้อมยื่นลูกปัดที่ปิดผนึกเฮยเหยี่ยนออกมาให้ซูฉิน

“เจ้าต้องใช้อีกาทองคำเพื่อสำรวจการเปลี่ยนแปลงในชีวิตและความตายที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้น!”

“เจ้ามีโอกาสตายเก้าครั้งหลังจากได้รับบาดเจ็บ เจ้าสามารถใช้ยาผสานวิญญาณเพื่อรักษาตัวได้ แต่เพียงเก้าครั้งเท่านั้น”

“ถ้าถึงครั้งที่สิบแล้ว เขาสามารถกลืนกินอีกาทองคำแรกเริ่มของเจ้าได้ ข้าจะปล่อยให้เขาเป็นอิสระ”

“ดังนั้น เจ้าได้สัมผัสถึงการเปลี่ยนแปลงลึกๆในอีกาทองคำให้ดี และสร้างไพ่ตายของเจ้าเอง ไม่เช่นนั้น… เจ้าจะสูญเสียอีกาทองคำไปตลอดกาล”

“ทุกอย่างขึ้นอยู่กับโชคชะตาและพลังของตัวเจ้าเอง”

ดวงตาของรัชทายาทจ้องอย่างลึกซึ้ง หลังจากพูดเขาก็หันหลังจากไป

ซูฉินนั่งอยู่ที่นั่นอย่างเงียบๆ ถือลูกปัดไว้ในมือ ดวงตาของเขาเป็นประกาย หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็พูดขึ้น

“อีกาทองคำ”

ทันใดนั้น แสงสีดำเหนือหัวซูฉินก็ส่องประกาย อีกาทองคำก็พวยพุ่งออกมาจากภายใน เปลวไฟก็หลั่งไหลออกมา เผยให้เห็นความรู้สึกศักดิ์สิทธิ์ เมื่อจิตใจของซูฉินผสานกัน ดวงตาของอีกาทองคำก็เปล่งประกายมุ่งตรงไปสู่ลูกปัด