ตอนที่ 51

ไม่ควรหยุดจีบสาว!

ท่ามกลางดอกท้อที่ร่วงหล่นจนเต็มพื้นที่

พื้นที่ขนาดใหญ่หลังแม่นํ้าคดเคี้ยวสายหนึ่ง เต็มไปด้วยป่าท้อที่มีดอกเบ่งบานสะพรั่ง

บนผิวนํ้า มีเรือลำเล็กมากมายล้อมรอบเรือชมทิวทัศน์สวยงามลำใหญ่ลำหนึ่งอยู่ ทั้งหมดไหลไปตามกระแสนํ้า ภายในเรือ เงาร่างอันงดงามในชุดผ้าแพรบางเบาร่ายรำไปตามจังหวะเพลงที่ลอยมา ดูดึงดูดยั่วยวนใจยิ่งนัก

ความอลังการและความฟุ่มเฟือยเช่นนี้ทำใหัมู่ชิงเกออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจยาวออกมา ในโลกแปลกประหลาดใบนี้ช่างเต็มไปด้วยสีสันเสียจริงๆ

บนเรือที่ตกแต่งอย่างประณีตงดงาม มู่ชิงเกอที่อยู่ในชุดสีแดงในมือถือแก้วสุราสีเขียวอ่อนใบหนึ่ง ในแก้วมีของเหลวสีส้มเข้มเกือบแดงเคลื่อนไหวไปมาตามการขยับเบาๆ ของมู่ชิงเกอ

นางยืนรับลมอยู่บนหัวเรือ

สายตากระจ่างใสทั้งคู่หรี่ลงราวกับกำลังดื่มดื่ากับสายลมที่ตีเข้าที่ใบหน้า ผมสีดำปลิวไสวขึ้นราวกับกำลังชื่นชมทิวทัศน์อันงดงามนี้

ด้านหลังตัวนางเต็มไปด้วยเสียงจอแจ

หญิงนางโลมรูปร่างสวยงามท่าทางเย้ายวนกำลังเล่นปิดตาไล่จับกับเจ้าอ้วนเช่าอยู่

ร่างอันกลมอ้วนของเจ้าอ้วนเช่าเล่นเกมอยู่ในเรือลำเล็กแบบนี้ กลับไม่รู้สึกว่าเขาเคลื่อนไหวลำบากเลยแม้แต่น้อย กลับดูคล่องแคล่วเป็นอย่างมาก แต๊ะอั๋งบรรดา สาวๆ อย่างเติมอิ่ม

“อี่ๆ เจ้ายังจะหนีอีกหรือ? ข้าจับโดนมือเล็กๆ ของเจ้าได้แล้ว” เจ้าอ้วนเช่ายิ้มลามก

จากนั้นก็มีเสียงออดอ้อนดังขึ้น “คุณชายช่วยข้าน้อยด้วย!”

เสียงร้องขอความช่วยเหลือดังมาจากทางด้านหลัง

มู่ชิงเกอยังไม่ทันหันหลังกลับไป ก็ได้กลิ่นหอมเคลื่อนมาทางนาง

เมื่อนางหันกลับไปก็พบว่ามีเงาร่างสีเขียวพุ่งเข้ามาสู่อ้อมกอดของตน

นางยิ้มแล้วเอียงตัวหลบการพุ่งชนตรงๆ เอาไว้ได้ทัน แต่กลับยื่นมือออกไปคว้าเอวคอดบางของหญิงสาวในชุดสีเขียวเอาไว้

ท่ามกลางเสียงกรีดร้องของหญิงสาวที่ถูกนางหมุนไปรอบหนึ่งจากนั้นก็ดึงหญิงสาวนางนั้นเข้ามาในอ้อมกอด

หญิงสาวซบอยู่บนท่อนแขนของมู่ชิงเกอ มองเข้าไปยังดวงหน้าอันงดงามของนางในทันที ดวงตาอันสว่างสดใสทั้งคู่แฝงด้วยความเกียจคร้านและเย็นชาริมฝีปากปากแดงสดค่อยๆ ยกยิ้มขึ้น แสดงถึงความโดดเด่นของชายหนุ่มอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

“คุณชาย…’’ท่ามกลางความมึนงง หญิงสาวหรี่ตาร้องเรียกเสียงเบา

ราวกับหวั่นไหวไปนานแล้ว

มู่ชิงเกอยิ้มกว้างขึ้น ยกแก้วสุราในมือขึ้นมา แล้วยื่นสุราที่ยังไม่ได้ดื่มแม้แต่หยดเดียวไปจรดตรงริมฝีปากของหญิงสาวแล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า “เด็กดี ดื่มสุราให้ หายตกใจก่อนนะ เดี๋ยวข้าจะจัดการเจ้าอ้วนเช่าให้”

ราวกับโดนควบคุม หญิงสาวอ้าปากอย่างว่าง่ายและดื่มสุราในแก้วเข้าไปทันที หลังจากที่สุราอุ่นๆ ไหลสู่ลำคอและเส้นประสาทในกายของนาง นางจึงตื่นจากความมึนงง ใบหน้าเต็มไปด้วยความเขินอายดูน่าหลงใหล

ราวกับไม่อยากออกจากอ้อมกอดของชายชุดแดงง่ายๆ

“ลูกพี่!” ตอนนี้ เจ้าอ้วนเช่าพาสาวๆ เดินออกมาจากตัวเรือ เขาดึงผ้าปิดตาออก ชี้หญิงสาวในอ้อมกอดของมู่ชิงเกอแล้วหัวเราะพร้อมพูดว่า “ดีจริง! ข้าก็ว่าทำไมเจ้าถึงไม่ยอมให้ข้าจับ ที่แท้ก็ถูกใจลูกพี่ข้านี่เอง”

ไม่รู้ว่าเพราะถูกเดาความคิดออกหรือกลัวว่าจะเกิดการเข้าใจผิด หญิงสาวชุดเขียวจึงรีบยืนตรงแล้วถอยหลังไปหนึ่งก้าว ผละออกจากอ้อมกอดของมู่ชิงเกอ

แน่นอนว่ามู่ชิงเกอไม่ได้รั้งนางไว้ เพียงคลายมือออก

หญิงสาวพูดอย่างแง่งอนว่า “คุณชายเช่าล้อข้าเล่นอีกแล้ว ข้าไม่ยอมด้วย” พูดจบก็กระทืบเท้า หน้าแดงและเดินเข้าตัวเรือไป ก่อนไปยังใช้ดวงตาอันเย้ายวนหันมา มองมู่ชิงเกอที่ยืนสง่างามเป็นหนึ่งอยู่ตรงหัวเรือแวบหนึ่ง สายตานี้มู่ชิงเกอไม่รู้สึกถึง แต่กลับถูกเจ้าอ้วนเช่าจับผิดได้

เขาหัวเราะ ‘เหอๆ’ แล้วยกมือขึ้นสั่งให้สาวๆ ออกไปก่อน เขาหัวเราะอย่างคลุมเครือพร้อมพูดว่า “ลูกพี่ก็คือลูกพี่ แม้ว่าดอกไม้เป็นหมื่นดอกพัดผ่าน แต่ใบไม้ใบเดียวก็ไม่มีติดแม้แต่นิด ไม่รู้ว่าจะมีหญิงสาวมากเท่าไหร่ที่ต้องร้องไห้เสียใจ”

มู่ชิงเกอมองเขาด้วยหางตา สะบัดแขนเสื้อเบาๆ ทีนึง แล้วเงยหน้าขึ้นพร้อมพูดว่า “คุณชายอย่างข้ารักนวลสงวนตัว”

“แหยะ!” เจ้าอ้วนเช่าทำเบะปาก ตาเรียวเล็กมองอวัยวะส่วนล่างของมู่ชิงเกออย่างลามก “เหอะ รักนวลสงวนตัวอะไรกัน อย่าบอกนะว่าลูกพี่ยังไม่เคยลองเปิดโลกดูน่ะ”

พูดจบก็ทำหน้าตกใจ เหมือนมู่ชิงเกอไปทำความผิดใหญ่โตอะไรเอาไว้

มู่ชิงเกอยิ้มเล็กน้อย

นางไม่อาจอธิบายกับเจ้าอ้วนเช่าได้จึงทำได้เพียงพูดติดตลกว่า : “เจ้าคงไม่ได้แอบกินในตำหนักไปแล้วหรอกนะ” กฎหมายของแคว้นฉิน ผู้ที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะไม่สามารถประพฤติผิดในกามข้างนอกได้ แต่ไม่นับสาวใช้อุ่นเตียงในตำหนัก ดูจากท่าทางเจ้าเล่ห์ของเจ้านี่แล้วไม่แน่ว่าอาจจะจริงก็ได้

เจ้าอ้วนเช่าหน้าแดง บิดตัวไปมา พอบิดตัวไปมาได้สักพัก จึงพูดทั้งที่สายตาของมู่ชิงเกอยังจ้องเขาอยู่ว่า “ข้า เมื่อวานก่อน ข้ายัง…”

“…’’มู่ชิงเกอเงียบไปในทันที

เจ้าอ้วนเช่าอายุเท่าไหร่กัน ดูท่าแล้วจะอายุน้อยกว่าร่างนี้ของนางเสียอีก

มากที่สุดก็คงจะอายุ 14-15ปีอายุนี้มัน…

มู่ชิงเกออยากจะพูดด้วยความเป็นห่วงว่า “ระวัง เดี๋ยวไตพัง…” คำพูดมาถึงปากแล้วแต่กลับต้องกลืนมันลงไปอีก

ใครจะรู้ว่า ถึงแม้นางจะไม่ไปยุ่งเรื่องของเจ้าอ้วนเช่าแต่เขากลับเป็นคนมาชวนนางเสียนี่

“ลูกพี่ ท่านก็อย่ารอช้าเลย รสชาตินั้น เหอๆ…ต้องได้สัมผัสเท่านั้นถึงจะรู้ถึงความรู้สึกการได้ขึ้นสวรรค์ ใบหน้าของเจ้าอ้วนเช่าเต็มไปด้วยความลุ่มหลง “โย่วเห อและฮวาเยวี่ยในเรือนของท่านก็ถือว่าสวยสดงดงาม ต่างก็มีจุดเด่นเป็นของตัวเอง อย่าทิ้งไว้ให้เสียดายของสิ”

ให้นางกอดโย่วเหอและฮวาเยวี่ยนอนกลิ้งไปมาอยู่บนเตียงน่ะนะ? เหอะๆ ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้น ก็จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นเข้าใจไหม?

มู่ชิงเกอตัวสนแล้วพูดด้วยหน้าตาเย็นชาว่า “ข้ามีแผนของข้าน่า”

“ลูกพี่ท่านจะเก็บครั้งแรกของท่านไว้ให้องค์หญิงฉางเล่อผู้เย็นชาอย่างนั้นเหรอ” ใครจะรู้ว่าเจ้าอ้วนเช่าจะเข้าใจคำตอบของนางผิดไป

มู่ชิงเกอแทบจะกระอักเลือดออกมาจากปาก รู้สึกเลื่อมใสในความคิดของเจ้าอ้วนเช่าจริงๆ

นางไม่อยากพูดเรื่องนี้ต่อ จึงมองไปยังดอกท้อที่บานสะพรั่งอยู่บนฝั่งแล้วถามว่า “นี่ก็ฤดูร้อนแล้วทำไมยังมีดอกท้อที่บานสะพรั่งขนาดนี้อีก”

เพราะเห็นว่ามู่ชิงเกอไม่อยากจะพูดเรื่องนี้ต่อ เจ้าอ้วนเช่าก็หุบปากลงอย่างรู้งาน

แต่ว่าในใจกลับมั่นใจว่าความรู้สึกที่มู่ชิงเกอมีให้กับองค์หญิงฉางเล่อนั้นจะต้องสูงส่งกว่าผืนฟ้าลึกกว่ามหาสมุทรเป็นแน่ เพื่อนางแล้วถึงกับยอมที่จะเก็บความ บริสุทธิ์เอาไว้ เรื่องนี้สำหรับหนุ่มเจ้าสำราญแล้วถือว่าเป็นเรื่องที่หาได้ยากมาก

“ลูกพี่ท่านลืมแล้วหรือว่าสวนท้อแห่งนี้เป็นสถานที่ที่กงซุนฮูหยินสร้างขึ้นตอนที่นางยังมีชีวิตอยู่ นางใช้เวลาไป 10 กว่าปีจึงจะสามารถทำให้พื้นที่แห่งนี้มีต้นท้อที่ออกแต่ดอกไม่ออกผลออกมาได้ ต้นท้อนี้จะออกดอกประมาณครึ่งปี ตั้งแต่ต้นฤดูใบไม้ผลิจนถึงปลายฤดูร้อน” เจ้าอ้วนเช่าอธิบายด้วยความสงสัย

ที่นี่เขากับมู่ชิงเกอไม่ได้มาครั้งแรกแต่ทำไมรู้สึกเหมือนมู่ชิงเกอไม่มีความทรงจำใดใดเลย?

มู่ชิงเกอเลิกคิ้วโดยไม่ได้พูดอะไร ราวกับกำลังชื่นชมทิวทัศน์ที่ริมฝั่ง

ทั้งสองเงียบไปสักพัก เสียงเพลงบนเรือยังคงดังวนเวียนอยู่รอบๆ

เจ้าอ้วนเช่าค่อยๆ เข้ามาใกล้ยิ้มอย่างประจบ “ลูกพี่ ท่าที่ท่านเต้นในงานเลี้ยงในวัง ท่านสอนข้าหน่อยสิ”

มู่ชิงเกอได้ยินแล้วหันหน้ากลับมา สายตาอันสว่างสดใส มองร่างกลมๆ ของเจ้าอ้วนเช่าแล้วพูดอย่างไม่ปราณีว่า : “อยากจะเรียนรึ? เอาไขมันสามชั้นนั่นออกก่อนแล้วค่อยว่ากัน”

เจ้าอ้วนเช่าที่ได้รับการกระทบกระเทือนจิตใจอย่างมาก พูดเศร้าๆ ว่า “แม้ข้าจะอ้วนแต่ก็เป็นคนอ้วนที่คล่องแคล่ว! ลูกพี่ท่านอย่ามาดูถูกข้านะ”

“ข้าก็มองเจ้าดีมากอยู่แล้ว แต่การเต้นนั้น แม้ร่างของเจ้าจะฝืนฝึกจนสำเร็จ แต่เมื่อเจ้าเต้นคู่กับหญิงงามก็จะกลายเป็นโฉมงามกำลังเล่นลูกดิ่งไปน่ะสิ น่าเกลียด” มู่ชิงเกอพูดด้วยใบหน้ารังเกียจ

เหมือนโฉมงามกำลังเล่นลูกดิ่งอย่างนั้นหรือ?

เจ้าอ้วนเช่าจินตนาการภาพในหัว ทำให้เปลวไฟอันแรงกล้าในใจดับมอดลง

เจ้าอ้วนเช่าทำทางเหมือนลูกหนังที่ถูกปล่อยลมออก พูดพึมพำอย่างไม่พอใจว่า “อ้วนแล้วผิดเหรอ? สักวันหนึ่งเถอะ จะต้องมีหญิงสาวมากมายที่มองข้ามรูปกายภายนอกของข้าและหลงใหลในตัวข้า!”

มู่ชิงเกอได้ยินแล้วแทบจะกัดลิ้นตัวเองในใจแอบคิดว่า เจ้าอ้วนนี่ถือว่ามีความทะเยอทะยานไม่น้อยเลย! ที่คาดหวังไม่ใช่เพียงแค่จะให้หญิงงามคนหนึ่งหันมามองเขาบ้าง แต่เป็นหญิงงามมากมายเสียด้วย

“อื้ม มีความฝันถือเป็นเรื่องที่ดี ถ้ามันเกิดกลายเป็นจริงขึ้นมาล่ะ!” มู่ชิงเกอตบไหล่อันกลมๆ ของเจ้าอ้วนเช่า ด้วยใบหน้าที่จริงจัง