ตอนที่ 783

แผนลึกล้ำ! วิกฤติ

แต่คำพูดนี้ สุดท้ายเขาก็ไม่ได้พูดมันออกไป ภายใต้การจับจ้องของมู่ชิงเกอ เขาเพียงค่อยๆ หลุบตาลง ใช้เสียงที่เบาสุดแสนตอบว่า “ขอรับ”

“แต่ข้าจะเข้าไปในแดนมารรกร้างได้อย่างไร” มู่ชิงเกอพูดขึ้นกะทันหัน

คำพูดนี้คล้ายพึมพำกับตัวเอง

เวลานี้ที่นางอยู่ในเฉาลู่โดยไม่เคลื่อนไหวอะไร เนื่องจากนางไม่รู้ว่าจะต้องไปแดนมารอย่างไร ระหว่างแดนมารกับแผ่นดินเทพมีสิ่งกั้นขวางเอาไว้อยู่

ซือมั่วเคยพูดว่าสิ่งกั้นขวางนั้นมีจุดที่เปราะบางอยู่ ช่องที่คับแคบนั้นสามารถพอฝืนให้คนแทรกผ่านไปได้

แต่นางไม่รู้ว่าจุดที่ว่านี้อยู่ที่ไหน

ดังนั้นนางจึงได้เพียงแต่รอ!

จนกระทั่งหยินเฉินนำไป่สือกลับมา เขาเป็นสายลับของเผ่ามารย่อมต้องรู้ว่าจะเข้าแดนมารได้อย่างไร

รอ!

รอ!

รอ!

มู่ชิงเกอสูดลมหายใจลึกๆ เรียกหยินเฉินในใจตลอดเวลา

เวลานี้บริเวณที่ห่างจากเฉาลู่ไปราวหมื่นลี้ เงาร่างสีเงินขาวโฉบผ่านไปด้วยความรวดเร็วในยามคํ่าคืน บนร่างของเขายังแบกร่างคนผู้หนึ่งอยู่ด้วย คนผู้นั้นราวกับบาดเจ็บสาหัสและสลบไสลอยู่

หยินเฉินหันมองคนบนหลังของเขา นัยน์ตาสีเลือดผุดแววหนักอึ้ง

เขายื่นมือออกไป ห้านิ้วเรียวยาวแสนงามทั้งห้ากลายเป็นกรงเล็บแหลมคมของสุนัขจิ้งจอก ผุดรัศมีเย็นเยือกในคืนมืดมิด เขาใช้แรงวาดผ่านกลางอากาศ ช่องว่างถูกฉีกออก เขาแบกร่างของคนคนนั้นกระโดดเข้าไป หายตัวไปจากที่เดิมทันที

เมื่อเขาปรากฎตัวขึ้นอีกครั้งก็มาถึงนอกเมืองเฉาลู่แล้ว ห่างจากเฟิงหลินเยี่ยตู้ไม่ไกลนัก

ช่องว่างเคลื่อนย้ายนั้นเป็นบัญญัติอาคมที่ชั้นศักดิ์สิทธิ์ชั้นสูงจึงจะสามารถใช้ได้

หลังจากบำเพ็ญถึงชั้นศักดิ์สิทธิ์แล้วจะไม่ถูกจำกัดโดยรากวิญญาณ อาศัยการรับรู้ต่อหลักวิถี สามารถเข้าถึงวิถีต่างๆ ฝึกฝนบัญญัติอาคมต่างๆ

หากหยินเฉินไม่ได้ทะลวงขอบเขต เกรงว่า…

หยินเฉินแทบจะใช้ความเร็วสูงสุดมุ่งหน้าไปยังเฟิงหลินเยี่ยตู้

แม้ว่าเขาจะมียาที่มู่ชิงเกอให้มาแต่เวลานี้ กลับไร้ผล

ปัง!

หยินเฉินปรากฎตัวขึ้นกะทันหันต่อหน้ามู่ชิงเกอ มู่ชิงเกอไม่ได้ขยับ มั่วหยางกลับปรากฎกายขึ้นที่เบื้องหน้าของมู่ชิงเกอทันที หลังจากเห็นชัดว่าเป็นหยินเฉินแล้วจึงเก็บงำความคิดสังหารลงไป

ตาดำมู่ชิงเกอหดลงเดินขึ้นหน้าทันที มั่วหยางเองก็ช่วยนำคนที่หยินเฉินแบกไว้นอนลง

คนที่เลือดท่วมตัวผู้นั้นคือไป่สือ!

พอเข้าใกล้เฉาลู่ มู่ชิงเกอก็รับรู้ถึงหยินเฉินได้ เวลานี้เมื่อเห็นอาการไป่สือ สีหน้านางก็น่าเกลียดขึ้นมาทันที

นางช่วยรักษาไป่สือไปพลาง หยินเฉินก็บอกนางไปพลางว่า “ข้ารีบไปหาเขากลับพบว่าเขากำลังถูกคนตามล่าสังหารจนบาดเจ็บสาหัส ถึงแม้ข้าจะให้เขากิน ยารักษาอาการบาดเจ็บที่เจ้าให้ข้าไว้ก็ทำได้เพียงยื้อชีวิตเอาไว้เท่านั้น ไม่สามารถรักษาได้ ข้าใช้วิธีฉีกขาดช่องว่างเคลื่อนย้ายมาจากแผ่นดินเทพตะวันออก”

“เขาถูกยาพิษ พิษชนิดนี้แทรกซึมเข้าร่างไม่หยุด หากไม่ถอนพิษ แม้จะรักษาอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์” มู่ชิงเกอพูดจบ ในมือก็มียาถอนพิษเพิ่มมาเม็ดหนึ่ง มั่วหยาง รีบงัดปากไป่สือ ให้มู่ชิงเกอยัดยาถอนพิษเข้าไป

“เจ้ามียาถอนพิษหรือ” หยินเฉินถามด้วยความแปลกใจ

มู่ชิงเกอส่ายหน้า “ไม่มี แต่ยาถอนพิษเม็ดนี้สามารถถอนพิษได้นับพันชนิด พิษที่เขาได้รับรวมอยู่ในนั้นพอดี นับว่าเป็นโชคดีของเขา”

พูดจบนางก็มองหยินเฉินและถามว่า “เห็นชัดไหมว่าคนที่ไล่สังหารเขาเป็นใครกัน”

หยินเฉินส่ายหน้า “พวกเขาล้วนสวมเสื้อดำผ้าคลุมหน้าดำ พอข้าปรากฎตัวพวกเขาก็รีบหนีไป ส่วนเขาบาดเจ็บสาหัส ข้าจึงไม่ได้ไล่ตาม”

มู่ชิงเกอถอนใจ พูดเสียงเครียดว่า “ดูแล้ว คงต้องรอเขาฟื้นขึ้นมาแล้ว”

นางลุกขึ้นมาแล้วถอยหลังสองก้าว มั่วหยางรีบเข้าไปพาไป่สือไปไว้ในห้องพักแขก

มองดูพวกเขาจากไปแล้วมู่ชิงเกอก็เครียดขึ้นมาอีก

ไป่สือเกิดเรื่องเพราะอะไรกัน

เขาเป็นสายลับแดนมารทั้งยังเป็นลูกศิษย์ตำหนักหน้าแดนเหว่ยอี้…ใครกันที่คิดจะสังหารเขา คนชุดดำเหล่านั้นหลังจากเห็นหยินเฉินแล้วก็จากไปทันที เห็นได้ชัดว่า รู้ตัวว่าสู้หยินเฉินไม่ได้ ทั้งเชื่อว่าไป่สือด้องตายแน่นอน จึงได้ล่าถอยไป

ที่ไป่สือถูกตามสังหาร เพราะแผ่นดินเทพตะวันออกเกิดเรื่อง หรือเพราะแดนมารเกิดเรื่องกันแน่

“ชิงเกอ เจ้าอย่าเพิ่งกังวล” หยินเฉินรู้ว่ามู่ชิงเกอกำลังกังวลอะไรจึงเอ่ยปลอบว่า “ตบะบำเพ็ญเขาเทียมฟ้า คนธรรมดายากนักที่จะทำร้ายเขาได้ อีกทั้งลูกน้องเขาก็ มีมากมาย คิดจะเข้าใกล้ก็คงไม่ใช่เรื่องง่าย”

นัยน์ตามู่ชิงเกอเปล่งประกายบอกหยินเฉินว่า “รอเขาฟื้นแล้วข้าจะไปแดนมารเองสักเที่ยว ทางนี้เจ้าดูแลให้ข้าด้วย”

“ชิงเกอ เจ้าคิดจะ…” นัยน์ตาสีเลือดของหยินเฉินราว กับมีเปลวไฟกำลังลุกโชน

มู่ชิงเกอพยักหน้านิดๆ พูดด้วยแววตานิ่งสงบว่า “บางเรื่องต้องจัดการให้แล้วเสร็จ”

หยินเฉินพยักหน้าเงียบๆ มองมู่ชิงเกอด้วยความเป็นห่วง ถึงแม้ว่ามู่ชิงเกอเวลานี้จะมีคุณสมบัติในการต่อสู้แล้ว แต่เขาก็ยังเป็นห่วงอยู่ดี

เพราะมู่ชิงเกอเมื่อเทียบกับคนเหล่านั้นแล้วยังอ่อนเยาว์มากนัก

“ในเคล็ดวิชาเทวะส่วนล่าง ทั้งนิ้วหนึ่งจิตและหมัดมังกรฟ้า ข้าควบคุมได้หมดแล้ว เหลือฝ่ามือผนึกฟ้า ข้าก็พอได้สักส่วนสองส่วนแล้ว เคล็ดวิชาเทวะส่วนล่างที่เหลืออยู่ข้าจะต้องได้มา สิ่งที่ต้องทำก็ได้ทำแล้ว ถึงรอไปก็ไม่มีประโยชน์” มู่ชิงเกอส่ายหน้าช้าๆ

หยินเฉินเม้มปากไม่พูด ความคิดของมู่ชิงเกอนั้นเขาเข้าใจดี

เวลานี้มั่วหยางก็เดินกลับมาอย่างรวดเร็วและบอกมู่ชิงเกอว่า “คุณชาย เขาฟื้นแล้วขอรับ”

แววตามู่ชิงเกอนิ่งสงบ รีบเดินไปยังห้องที่ไป่สืออยู่ หยินเฉินกับมั่วหยางตามติดด้านหลังนาง เข้าไปในห้องพักแขกด้วยกัน

“ราชาเทวะน้อยมู่!” ไป่สือเอามือคํ้าเสาเตียงขณะที่เห็นมู่ชิงเกอเดินเข้ามา ตื่นเต้นจนจะลุกลงมาจากเตียง ยังดีที่มั่วหยางมือไวตาไวพยุงเขาไว้ทันไม่ให้เขาร่วงลง บนพื้น

“เจ้านอนพูดเถอะ” มู่ชิงเกอบอก

ไป่สือพยักหน้าแล้วมองมู่ชิงเกอด้วยแววตาร้อนรน “ราชาเทวะน้อยมู่ นายท่านมีภัย!”

‘เกี่ยวกับซือมั่วจริงๆ’ แววตามู่ชิงเกอเหี้ยมเกรียม มือที่ซ่อนไว้ในแขนเสื้อกำหมัด แน่นขึ้นมา

“เกิดเรื่องอะไรกันแน่” เสียงของมู่ชิงเกอเย็นเฉียบ นางไม่รู้สึกตัวเลยว่าเสียงของตัวเองเวลานี้เย็นเยียบเพียงใด

ไป่สือว่า “สามวันก่อนข้ารับคำสั่งไปยังตำหนักราชาเทวะ แต่แอบได้ยินราชาเทวะสนทนา ราวกับเขาได้รับหนังลือลับ ในนั้นพูดถึงการนัดเพื่อลอบสังหารราชาแดนมาร บอกว่าราชาแดนมารกำลังปิดประตูบำเพ็ญอยู่ในช่วงสำคัญ หากสังหารเขาเสียแดนมารจะเกิดจลาจล เป็นโอกาสดีที่จะโจมตีทัพมารให้ย่อยยับได้ ไม่แน่ว่าต่อนี้ไปจะได้ไม่มีการสู้รบของสองเผ่าอีก ทำให้เผ่ามารสูญหายไปจากแผ่นดินเทพมารได้อย่างถาวร”

แผ่นดินเทพทั้งสี่สมุทร มีคนนัดแนะให้ไปลอบสังหารซือมั่ว!

ข่าวนี้ทำให้กลิ่นอายทั้งร่างของมู่ชิงเกอเย็นเฉียบ นางถามเสียงเหี้ยมว่า “พวกเขารู้ว่าซือมั่วกำลังปิดประตูบำเพ็ญได้อย่างไร!”

“ข้าน้อยไม่ทราบ!” ไป่สือส่ายหน้า “หลังจากข้าแอบฟังแล้ว คิดจะจากไปแล้วส่งข่าวกลับไปทันที แต่กลับถูกราชาเทวะพบเข้า เขาไม่รู้ฐานะของข้า เพียงแต่คิดว่าเป็นเรื่องสำคัญไม่อาจให้รั่วไหลได้ จึงสั่งให้ข้ากลับตำหนักตัวเองแล้วส่งคนคอยเฝ้าประกบ ข้ารอไม่ได้จึงคิดหาวิธีหนีออกมาส่งข่าว ทำให้ถูกเปิดเผยฐานะ”

เมื่อไป่สือพูดจบก็พูดอย่างร้อนรนว่า “ฐานะข้าถูกเปิดโปง จะต้องทำให้แผ่นดินเทพอื่นระวังตัว ตรวจค้นสายลับแดนมารกันใหญ่โตแน่ แต่ทั้งหมดนี้ไม่สำคัญ เท่ากับความปลอดภัยของนายท่าน”

“บอกข้ามาว่าจะเข้าแดนมารได้อย่างไร” มู่ชิงเกอถามเสียงเครียด

แน่นอน เป็นไปตามที่ไป่สือว่าไว้ ไม่มีเรื่องไหนสำคัญกว่าความปลอดภัยของซือมั่ว

น่าเสียดายที่ไป่สือไม่สามารถสืบรู้ได้ว่า มีราชาเทวะคนไหนบ้างที่ร่วมมือกันลอบสังหารซือมั่ว อีกทั้งข่าวเรื่องซือมั่วปิดประตูบำเพ็ญและสถานที่รั่วไหล

ออกไปได้อย่างไร

“หรือว่า…แดนมารจะมีไส้ศึก!” นัยน์ตามู่ชิงเกอมีประกายเย็บวาบพาดผ่าน

นางน่าจะคิดถึงเรื่องนี้ได้ ในเมื่อซือมั่วสามารถวางตัวสายลับเข้าไปในแผ่นดินเทพได้ แผ่นดินเทพก็ย่อมสามารถวางตัวสายลับเข้าไปในแดนมารได้เช่นกัน

เพียงแต่การปกครองของแดนมารเมื่อเทียบกับแผ่นดินเทพแล้ว ยากนักที่จะให้มีสายลับแฝงกายเข้าไปได้

แม้จะยากเย็น แต่เทพมารสองเผ่าประจันหน้ากันมานานปีเช่นนี้ การวางตัวสายลับสักคนสองคนเข้าไปก็นับว่าง่ายมาก

“ระหว่างแผ่นดินเทพกับแดนมารมีสิ่งกั้นขวางกั้นไว้ มีจุดอ่อนเพียงหนึ่งเดียวที่สามารถฝืนแทรกเข้าออกได้ จุดอ่อนนั้นอยู่ที่เหวหนอน” ไป่สือพูดทันที

“เหวหนอน!” มู่ชิงเกอแปลกใจเล็กน้อย แต่หลังจากแปลกใจแล้วก็นึกขึ้นได้ทันที

แอบด่าตัวเองที่ร้อนรนจนตั้งสติไม่ทัน!

จุดอ่อนที่ชัดเจนเช่นนี้ นางไม่ได้นึกถึงเลยตั้งแต่ต้น!

เหวหนอนอยู่ระหว่างแผ่นดินเทพกับแดนมาร ในเมื่อสามารถเข้าได้ทั้งเผ่ามารและเผ่าเทพก็ย่อมหมายความว่าสิ่งกั้นขวางที่นั่นอ่อนแอที่สุด

มู่ชิงเกอหันกลับเดินออกไปข้างนอกทันที

แต่เดินได้เพียงสองก้าวก็ถูกหยินเฉินขวางไว้ “เจ้าจะไปไหน”

มู่ชิงเกอมองเขา สายตาสื่อความหมายชัดเจน

“แดนมารกว้างใหญ่ เจ้าจะไปหาอย่างไร” หยินเฉินถาม

“วังไท่ฮวง” มู่ชิงเกอบอกสถานที่แน่นอน

แต่ไป่สือกลับรีบบอกทันทีว่า “นายท่านไม่ได้ปิดประตูบำเพ็ญในวังไท่ฮวง!”

มู่ชิงเกอเบิกตากว้างหันกลับมา เดินเข้ามาอย่างรวดเร็วและถามว่า “เจ้าว่าอะไรนะ เขาไม่ได้อยู่ในวังไท่ฮวงหรือ”

คำตอบนี้ทำให้จิตใจมู่ชิงเกอสั่นไหวมากขึ้น

หากซือมั่วปิดประตูบำเพ็ญในวังไท่ฮวง เหล่าราชาเทวะคิดลอบสังหารเขาย่อมไม่ง่ายเลย การป้องกันของวังไท่ฮวงนั้นไม่ใช่ธรรมดา ข้างกายซือมั่วยังมีเจ้าเมืองย่อย องครักษ์มาร

แต่สิ่งที่ทำให้มู่ชิงเกอนึกไม่ถึงเลยก็คือ เขาถึงขนาดไม่ได้ปิดประตูบำเพ็ญในวังไท่ฮวง!

ไป่สือพยักหน้าแล้วพูดด้วยเสียงอ่อนแรงว่า “เดิมทีนายท่านคิดจะปิดประตูบำเพ็ญในวัง แต่ก่อนปิดประตูบำเพ็ญ ชายแดนมีข่าวเผ่าอี้รุกราน หลังจากนาย ท่านไปปราบเองแล้ว เพื่อป้องกันไม่ให้เผ่าอี้บุกโจมตีอีก จึงปิดประตูบำเพ็ญที่ริมแม่นํ้าเมิ่งหลาน พลังบารมีที่นายท่านปิดประตูบำเพ็ญกระจายออกมา สามารถ สะกดเผ่าอี้ไม่ให้พวกเขาคิดบุกโจมตีได้ง่ายๆ”

ที่แท้เป็นเช่นนี้เอง!

“ที่แท้…” มู่ชิงเกอเข้าใจในทันทีว่าเหตุใดที่อยู่ของซือมั่วจึงได้รั่วไหลออกไป

เนื่องจากเขาไม่ได้อยู่ในวังไท่ฮวงที่มีการป้องกันอย่างเข้มงวด แต่อยู่ที่ริมแม่นํ้าเมิ่งหลานที่ยุ่งเหยิง ครั้งก่อนขณะที่นางบัญชาการริมแม่นํ้าเมิ่งหลาน เคยปรึกษาหารือกับเหล่าขุนพลเผ่ามารต่างๆ ว่า การที่เผ่าอี้สามารถมาทางแม่นํ้าเมิ่งหลานได้ จะต้องเป็นเพราะว่าผนังช่องว่างที่นั่นอ่อนแอและสับสนมากที่สุด

ที่นั่นไม่เพียงแต่เป็นสนามรบของเผ่ามารกับเผ่าอี้ ทั้งยังติดกับแผ่นดินเทพตะวันตกด้วย

พลังบารมีของซือมั่วปกคลุมริมฝังแม่นํ้าเมิ่งหลานตลอดเวลา ขณะที่ข่มขู่เผ่าอี้ก็ถูกเผ่าเทพค้นพบร่องรอยของเขาที่ริมฝังแม่นํ้าเมิ่งหลาน

แรกทีเดียวเชื่อว่าเผ่าเทพคงไม่รู้ว่าเขาทำอะไรอยู่ที่นั่น แต่สิบกว่าปีนี้หลังจากส่งคนลอบเข้าไปตรวจสอบหลายด้านแล้วจึงแน่ใจได้ว่าซือมั่วกำลังปิดประตูบำเพ็ญ

การปิดประตูบำเพ็ญจะถูกรบกวนไม่ได้ เป็นเวลาที่ไม่มั่นคงที่สุดและถูกโจมตีได้ง่ายที่สุด

นี่ทำให้คนเผ่าเทพที่ไม่ยอมอยู่เฉยและพวกที่มีใจมักใหญ่ใฝ่สูงเริ่มหวั่นไหว

เพียงแค่สถานที่เดียว มู่ชิงเกอก็วิเคราะห์เรื่องราวได้ทั้งหมด เทียบกับเหตุการณ์จริงแล้วก็ใกล้เคียงถึงแปดเก้าส่วน หลังจากไป่สือฟังนางจบก็ตกตะลึงไปทั้งร่าง

เขารู้มานานแล้วว่าพระชายาขององค์ราชานั้นร้ายกาจมาก แต่ไม่นึกว่าจะร้ายกาจถึงเพียงนี้

เรื่องที่สลับซับซ้อนเหล่านี้เขาคิดไม่ตกมาตลอด แต่พระชายาเพียงฟังดูก็รู้ถึงสถานที่ปิดประตูบำเพ็ญและสามารถคาดเดาเหตุการณ์ก่อนหลังออกมาได้จนหมดสิ้น

มู่ชิงเกอพูดจบแล้วใบหน้าก็เคร่งเครียด

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนแรกที่พบว่าซือมั่วกำลังปิดประตูบำเพ็ญ และคิดจะฉวยโอกาสนั้นจะต้องเป็นราชาเทวะแผ่นดินเทพตะวันตก ส่วนเป็นใครนั้นนางยัง

ไม่รู้ชัดเจน

เพียงแต่ในเมื่อแผ่นดินเหว่ยอี้ของแผ่นดินเทพตะวันออกยังได้รับการชักชวนให้ร่วมลอบสังหาร คิดว่าทั้ง 16 ราชาเทวะของแผ่นดินเทพทั้งสี่สมุทรคงต้องได้รับการชักชวนด้วยเช่นกัน

แต่คนสุดท้ายที่ยินดีไปตามนัดเพื่อร่วมสังหารซือมั่วจะมีสักกี่คนยังไม่รู้แน่ชัด

นัยน์ตามู่ชิงเกอเปล่งประกายถามไป่สือว่า “มีทางลัดใดที่สามารถทำให้ข้าใช้ความเร็วสูงสุดไปถึงริมแม่นํ้าเมิ่งหลานได้บ้าง”

“มี!” ไป่สือตอบทันที “แผ่นดินเทพตะวันตกอยู่ใกล้กับแม่นํ้าเมิ่งหลานมากที่สุด สามารถทะลุผ่านสิ่งกั้นขวางที่แผ่นดินเทพตะวันตกเข้าไปได้ ยิ่งเข้าใกล้แม่นํ้าเมิ่งหลาน สิ่งกั้นขวางก็จะยิ่งอ่อนแอ”

มู่ชิงเกอพยักหน้า นางบอกไป่สือว่า “เจ้ารีบแจ้งคนในแดนมารให้รู้เรื่องนี้ บอกพวกเจ้าเมืองย่อยให้ไปริมแม่นํ้าเมิ่งหลาน จี่ฝูให้อยู่เฝ้าวังไท่ฮวง องครักษ์มารก็ไม่ต้องเคลื่อนไหว ให้พวกเขาอยู่ที่วังไท่ฮวงคอยระวังคนน่าสงสัย ให้กู่เย่กู่หยาไปก็พอแล้ว”

ไป่สือผงกศีรษะอย่างแรง

ขณะนี้อาการเขาดีขึ้นมาบ้าง หลังจากมู่ชิงเกอสั่งจบแล้ว เขาก็นำยันต์คำสั่งลับที่ทำขึ้นพิเศษและใช้วิธีพิเศษของแดนมารส่งข่าวการจัดการของมู่ชิงเกอกลับไปทันที

หลังจากจัดการเสร็จ ไป่สือจึงมองมู่ชิงเกอบอกนางว่า “อย่างมากครึ่งวันข่าวสารนี้จะทราบโดยคนรับผิดชอบข่าวสารในแดนมาร เขาจะจัดการตามที่บอกทันที”

“ดีมาก” มู่ชิงเกอพยักหน้าบอกเขาว่า “เจ้าอยู่รักษาอาการบาดเจ็บที่นี่ รอให้เรื่องนี้จบแล้วก็กลับแดนมาร ฐานะเจ้าถูกเปิดโปงแล้วอยู่ต่อไม่ได้อีก ติดต่อ กับเพื่อนคนอื่นก็ไม่ได้ ไม่เช่นนั้นจะทำให้พวกเขาถูกเปิดโปงไปด้วย”

จากนั้นนางก็มองหยินเฉินและสั่งเขาว่า “บอกซ่งเทียนจี๋ให้เขาไปสืบหาว่าระหว่างนี้มีราชาเทวะในแดนเทพไหนที่หายตัวไปบ้าง”

หยินเฉินผงกศีรษะ

“ได้ข่าวแล้วส่งให้ข้าทันที” มู่ชิงเกอกำชับอีก

จัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว มู่ชิงเกอก็ลุกขึ้นเตรียมจากไป

หยินเฉินดึงนางไว้อีกครั้งและถามว่า “เรื่องอันตรายเช่นนี้เจ้ายังยืนยันว่าจะไปคนเดียวหรือ”

มู่ชิงเกอสั่นศีรษะช้าๆ เม้มปากว่า “ข้าจะนำโห่วอีกทั้งเจ้าเมืองย่อยแดนมารไปด้วย ถึงแม้ราชาเทวะแผ่นดินเทพออกไปทั้งหมดก็ยังพอต้านทานได้”

“พาข้าไปด้วยเถอะ” หยินเฉินขอร้อง

มั่วหยางที่ยืนอยู่ข้างๆ เม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรง ถึงแม้เขาจะไม่พูดอะไร แต่ความหมายในแววตานั้นก็เป็นเช่นเดียวกับหยินเฉิน

มู่ชิงเกอส่ายหน้าปฏิเสธ “เรื่องทางนี้ก็ล่าช้าไม่ได้เหมือนกัน ให้พวกเจ้าอยู่ข้าจึงจะวางใจจัดการที่นั้นได้ วางใจเถอะไม่มีเรื่องอะไรหรอก หากไม่ไหวจริงๆ ข้าจะพาคนทั้งหมดเข้าไปหลบในช่องว่าง ใครก็ทำอะไรข้าไม่ได้”

ในแดนมาร กำลังของเจ้าเมืองย่อยจะพอๆ กับราชาเทวะในแผ่นดินเทพ มีตบะบำเพ็ญระดับขั้นศักดิ์สิทธิ์ขั้นสูง บวกกับกู่หยากู่เย่ นอกจากนี้นางยังมีโห่ว…อีกทั้งราชาเทวะทั้งสิบหกดินแดนเทพก็ไม่ใช่ว่าจะไปได้ครบทั้งหมด…แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว!