ตอนที่ 86-2

ภายนอกหลินชวน ช่องว่างที่เปลี่ยนไป

ตลอดเวลาที่ผ่านมา สำหรับความแข็งแกร่งของใครคนนั้น นางเองก็ไม่ค่อยอยากจะยอมรับสักเท่าไหร่ เอาแต่รู้สึกว่าชายหนุ่มผู้นั้นดูนุ่มนวลสามารถรังแกได้ แต่กลับไม่คิดว่า คนผู้นั้นต่างหากที่เป็นเทพของจริง เป็น Boss ระดับสูงสุด!

เพียงแค่จิตความคิดเดียว ก็สามารถทำให้คนกลายเป็นกองเนื้อไร้วิญญาณได้ นี่มันช่างง่ายดายราวกับบี้มดก็ไม่ปาน และไม่ได้ส่งผลกระทบอันใดต่อสภาพจิตใจของเขาเลยแม้แต่น้อย!

ราวกับว่าสัมผัสได้ถึงสิ่งที่มู่ชิงเกอกำลังคิด กู่หยาแอบเผยรอยยิ้มออกมาอย่างภาคภูมิใจพลันคิดว่า แค่นี้จะนับเป็นอะไรได้? ชื่อเสียงของท่านประมุขของพวกเขานั้น ทางfhานบนก็ขึ้นชื่อเรื่องการสังหารอยู่แล้ว หากมีผู้ใดกล้าทำให้เขาไม่พอใจ ต่างก็ต้องตายเรียบ

คำว่าตายเรียบนี้ไม่เพียงแต่หมายถึงคนที่ตาไม่ถึงและทำให้เขาไม่พอใจเท่านั้น แต่ยังหมายรวมไปถึงอำนาจเบื้องหลังของพวกเขา ก็จะหายวับไปอย่างไร้ร่องรอยในทันที

เพราะว่า ท่านมหาปราชญ์ของเขาเกลียดความยุ่งยาก! เกลียดที่จะต้องประสบกับปัญหาที่จะตามมา จึงต้องตัดไฟเลียแต่ต้นลม เพื่อจบปัญหาอีกนับไม่ถ้วนที่จะตามมา เพราะฉะนั้น หากมองในมุมนี้ เขาอาจพูดได้ว่า หญิงสาวผู้นี้มีส่วนคล้ายกับท่านมหาปราชญ์ของเขาจนน่าประหลาดใจ ช่วงเวลาที่ติดตามมู่ชิงเกอมานี้ เขาเองก็ดูออกว่าเจ้านายผู้นี้ก็เป็นคนหนึ่งที่ไม่สนใจในวิธีการ หากจะลงมือก็ ต้องถอนกันให้ถึงรากถึงโคน ล้วนเป็นการกระทำที่หยุดปัญหาที่จะตามมาในภายหลัง “ดูเหมือนว่า คนผู้นี้จะมาหาทั้งสองคนที่ท่านประมุขของพวกเจ้าสับเละจนเป็นเศษเนื้อไปแล้วนะ” จิตใจของมู่ชิงเกอนิ่งสงบลง

หากให้คนผู้นี้รู้ว่าการตายของสองคนนั้นเกี่ยวข้องกับนางและเกี่ยวข้องกับเมืองอี้บางที อาจจะก่อให้เกิดภัยพิบัติครั้งยิ่งใหญ่ ยอดฝีมือระดับนี้ กู่หยาไม่เห็นเขาอยู่ในสายตา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะไร้ฝีมือ

อย่างน้อย มู่ชิงเกอก็มั่นใจได้ว่า ท่านปู่มู่ซงของนางไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคนตรงหน้าเป็นแน่

ควรจะทำอย่างไรดี?

มู่ชิงเกอเร่งคิดหาวิธี ทันใดนั้นนางจึงถามกู่หยาว่า “คนพวกนั้นสามารถเข้าออกยังหลินชวนได้อิสระงั้นหรือ?” นี่คือสิ่งที่นางเป็นกังวลมากที่สุด

“ไม่” พอกู่หยาตอบ ทำให้มู่ชิงเกอพลันโล่งใจ กู่หยาพูดต่ออีกว่า “คนที่อยู่ภายในอาณาเขตหลินชวนนั้นยากที่จะออกไป และคนนอกอาณาเขตหลินชวนก็ไม่ สามารถเข้ามาได้อย่างง่ายดายเช่นกัน โดยปกติแล้ว การที่พวกเขาจะเข้ามายังที่นี่ จะต้องใช้วิชาลับเปิดผ่าช่องทางถึงจะเข้ามาได้ เมื่อมาถึงที่นี่ พลังที่แท้จริงก็จะ ถูกกดเอาไว้ แต่ก็ยังคงเป็นขั้นสูงสุดของแผ่นดินแห่งนี้อยู่ดี” “หากฆ่าเขา จะเป็นอย่างไร?” มู่ชิงเกอถามอีกครั้ง

ครานี้นํ้าเสียงของนางดูสงบและนิ่งจนน่าประหลาดราว กับว่าได้ตัดสินใจอะไรบางอย่างไปแล้ว

กลับเป็นกู่หยาเองที่ตกใจ พลันถามว่า “เจ้าคิดจะฆ่าเขาหรอ?”

มู่ชิงเกอพยักหน้า “คนที่เขาตามหาได้ตายไปแล้ว หากยังปล่อยเขาไป แน่นอนว่าจะสืบจนรู้ถึงการสู้รบในวันนั้น ท่านประมุขของเจ้าฆ่าคนเพียงแค่สะบัดมือ แต่กลับทำให้ทหารตระกูลมู่ต้องเดือดร้อน หากไม่ฆ่าเขาเสีย จะรอให้เขาไปฆ่าเราถึงที่หรืออย่างไร?”

แต่การตัดสินใจอย่างเด็ดขาดแบบนี้ทำให้กู่หยารู้สึกชื่นชม

แต่ความรังเกียจที่มีต่อท่านประมุขในน้ำเสียงนั้นของนาง กู่หยากลับรู้สึกไม่เห็นด้วยเป็นอย่างมาก ท่านประมุขของเขาจะรู้ได้อย่างไรว่า หลังจากที่เจ้าสองตัวนั้นตายไปแล้วจะมีคนออกมาตามหาเช่นนี้ ตอนนี้เขาคงจะกำลังยุ่งอยู่กับการจัดการกับเจ้าคนคิดไม่ซื่อผู้นั้นอยู่

“ก่อนอื่น เจ้าจะฆ่าเขาอย่างไร?” กู่หยาย้อนถาม

คำสั่งที่เขาได้รับคือปกป้องให้มู่ชิงเกอพ้นจากความตาย แต่ไม่ใช่การเป็นมือสังหารและช่วยนางฆ่าใคร แม้ว่าปัญหานั้นจะเป็นปัญหาที่ท่านประมุขของเขาทิ้งเอาไว้ก็ตาม

โชคดีที่ มู่ชิงเกอก็ไม่ได้มีความคิดจะให้กู่หยาลงมือ แต่ยังคงยืนหยัดที่จะถามว่า “จะฆ่าเขาอย่างไรนั้นไม่ใช่สิ่งที่เจ้าต้องคิด เจ้าแค่บอกข้าว่าหากฆ่าเขาแล้วจะเกิด อะไรขึ้นก็พอ”

กู่หยากะพริบตา สุดท้ายก็ตอบว่า “ฆ่าเขาแล้ว หากเจ้าโชคดี เบื้องหลังของเขาไม่มีอำนาจหนุนหลัง เรื่องก็จะจบลงเพียงตรงนี้ แต่ถ้าหากเจ้าโชคร้าย เบื้องหลังของ เขามีผู้ที่คอยสนับสนุนอยู่ แล้วมีคนรู้ว่าเขามาที่นี่ ก็ยิ่งจะทำให้คนจากต่างแดนเข้ามาตรวจสอบหาความจริงจากพื้นที่นี้มากยิ่งขึ้น”

ยุ่งยากจริงๆ เลย!

มู่ชิงเกอขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม

“จะรู้ได้อย่างไรว่า เบื้องหลังของเขามีอำนาจอะไรคอยหนุนอยู่หรือเปล่า?” มู่ชิงเกอถามอีก

กู่หยาเงียบไปสักพัก แล้วจึงตอบว่า “โดยปกติแล้ว ผู้ที่มีอำนาจคอยหนุนหลัง บนตัวมักจะมีของบางอย่างที่แสดงถึงฐานะของเขา แต่ของสิ่งนั้นหากเจ้าอยากรู้ว่ามี อยู่หรือไม่ ก็ทำได้เพียงต้องสังหารเขาเสียก่อนแล้วค่อยหา เขาคงไม่เอามันออกมาให้เจ้าดูเองหรอก”

สายตาของมู่ชิงเกอนั้นนิ่งสงบ

“แต่ว่า…” นํ้าเสียงของกู่หยาดูเปลี่ยนไป พลันพูดต่อว่า “ด้วยพลังของคนๆ นี้ แม้ว่าเบื้องหลังจะมีอำนาจหนุนหลังอยู่ ก็คงไม่ได้รับความสนใจมากนัก อย่างมากก็แค่คนจากต่างแดน หากให้ผู้มีอำนาจต้องเสียแรง มาตามหาเขาถึงที่แห่งนี้ คงจะเป็นไปได้ยาก”

มู่ชิงเกอครุ่นคิดสักพักแล้วจึงพูดอย่างเรียบนิ่งว่า “หาก เป็นเช่นนั้น ข้าก็คงต้องลองเสี่ยง”

ฆ่าคนผู้นี้แล้วจะก่อให้เกิดปัญหาอันใหญ่โตสักแค่ไหน นั้นไม่ใช่สิ่งที่มู่ชิงเกอกำลังพิจารณาอีกต่อไป นางจะต้องแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าเสียก่อน เพื่อหยุดการเบนสายตามาที่กองทหารตระกูลมู่ของคนผู้นี้ ยอดฝีมือจากต่างแดนผู้นี้ไม่ว่าจะมองมุมไหนคนผู้นี้ก็ดูไม่เหมือนคนที่สามารถคุยกันด้วยเหตุผลได้เลย ถ้าเช่นนั้น ต้องยับยั้งการฆ่าด้วยการฆ่า! นัยน์ตาของมู่ชิงเกอพลันมีไอสังหารปรากฏขึ้น นางหยุดบทสนทนากับกู่หยา ในใจแอบวางแผนว่าจะจบชีวิตของยอดฝีมือต่างแดนผู้นี้อย่างไรดี

แม้ว่า นางจะไม่เกรงกลัวการท้าทายด้วยการประลองกับผู้ที่เหนือกว่า

แต่ทว่า ระดับขั้นของคู่ต่อสู้ในวันนี้สูงกว่ามากเหลือเกิน หมัดที่กำแน่นของมู่ชิงเกอเริ่มสั่นและมีเหงื่อผุดออกมา สำหรับคนตรงหน้า นางไม่มั่นใจว่าจะสามารถเอาชนะได้

“โย่วเหอ ฮวาเยวี่ย พวกเจ้าทั้งสองหลบไปจากที่นี่กันก่อน” มู่ชิงเกอตัดสินใจว่าจะให้ทั้งสองนางถอยออกไปก่อน การประลองแบบนี้ พวกนางไม่เพียงแต่ช่วยอะไรไม่ได้ แต่ยิ่งจะทำให้ทุกอย่างยุ่งยากมากขึ้น

การถอยออกไปก่อน จึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

หลังจากที่โย่วเหอและฮวาเยวี่ยรู้ถึงการตัดสินใจของนาง ก็รู้สึกตกใจและตั้งใจว่าจะไม่ยอมไปจากที่นี่ แม้พวกนางต้องดับสูญอยู่ที่แห่งพร้อมกับมู่ชิงเกอ ก็จะไม่ยอมหนีเอาตัวรอดเป็นอันขาด ถึงแม้พลังของพวกนางจะไม่ได้อยู่ในระดับขั้นที่สูงมากนัก แต่กลับดูออกว่าคนตรงหน้านั้นไม่ได้จัดการได้ง่ายๆ ทิ้งอันตรายเอาไว้ให้แก่เจ้านาย แล้วตนเองกลับหนีไปได้อย่างไร

เมื่อเห็นทั้งสองส่ายหน้าพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย มู่ชิงเกอพลันพูดด้วยสายตาอันนิ่งสงบว่า “หากพวกเจ้าไม่ยอมทำตามคำสั่งของข้า ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป ความสัมพันธ์ระหว่างนายบ่าวของพวกเราก็ถือเป็นอันจบสิ้นเพียงเท่านี้”

ผลลัพธ์เช่นนี้ เป็นความทรมานยิ่งกว่าการฆ่าพวกนางให้ตายเสียอีก!

ฮวาเยวี่ยมองมู่ชิงเกออย่างตัดพ้อ ราวกับว่ากำลังกล่าวโทษว่ามู่ชิงเกอช่างจัดการกับพวกนางได้ถูกวิธีเสียจริง โย่วเหอเม้มปากแล้วเงียบไป มองมู่ชิงเกออย่างลึกซึ้งแวบหนึ่ง พลันจับมือฮวาเยวี่ย แล้วถอยหลังออกไปอย่างระมัดระวัง

“โย่วเหอ เจ้าทำอะไร จะทิ้งคุณชายไว้ที่นี่ได้อย่างไร?” ฮวาเยวี่ยอยากจะคลายมือของโย่วเหอออก โย่วเหอกลับยิ่งจับเอาไว้แน่น “อยู่ต่อ ก็รังแต่จะทำให้คุณชายเดือดร้อนและทำให้คุณชายต้องตกอยู่ในอันตรายมากกว่าเดิม”

“แต่จะจากไปแบบนี้ไม่ได้นะ!” ฮวาเยวี่ยตื่นตระหนกจนเกือบจะร้องไห้ออกมา