ตอนที่ 161

ปกป้องเข้าข้างคือธรรมเนียมตระกูลลู่

พลังวิญญาณสลายไป ภายใต้ความตกตะลึงของฝูงชนถึงแม้มู่หว่านโหรวจะพยายามรักษากิริยาสูงส่งของตนเองแต่ถึงอย่างไรก็ปกปิดความอับอายไม่มิด

นางถูกคนที่เคยดูแคลนบีบบังคับจนมุมเยี่ยงนี้

มู่หว่านโหรวมีสีหน้าเย็นชาพุ่งสายตาอย่างเย็นเยียบ “เจียงหลี เจ้าควรรู้ว่าเจ้ากำลังทำสิ่งใดอยู่”

โกรธแล้ว! โกรธแล้ว!

หลังจากที่มู่หว่านโหรวเอ่ยคำนี้ออกไปจึงทำให้หลายคนใจสั่นไหว

พวกเขาต่างก็มองออกว่าการต่อสู้เมื่อครู่นี้หากมู่หว่านโหรวไร้ซึ่งหงส์สองเศียรคุ้มครอง ตนเองเกรงว่าอาจจะชํ้าในได้

ในขณะเดียวกันผู้คนในสนามแห่งนี้รู้จักเจียงหลีลึกซึ้งมากขึ้นเช่นกัน

อาจจะกล่าวได้ว่าคนที่รู้จักนางมีมุมมองต่อนางเปลี่ยนไปอีกครั้ง ส่วนคนที่ไม่รู้จักนางใน ที่สุดก็ได้รู้จักแล้วว่าหลิงเจี้ยงสาวอายุสิบสามผู้นี้มีนามว่าเจียงหลี

เมื่อเผชิญหน้ากับความโกรธของมู่หว่านโหรวเจียงหลีกลับยิ้มออกมา รอยยิ้มของนางแฝงไปด้วยความกำเริบเสิบสานประเภทไม่กลัวฟ้ากลัวดินท่าทางหยิ่งทะนงตน

ทันใดนั้นนางก็หุบยิ้มแล้วถามกลับเสียงก้อง “มู่หว่านโหรว ท่านก็น่าจะรู้ว่าท่านกำลังทำ สิ่งใดอยู่”

อารมณ์ที่เปลี่ยนไปกะทันหันด้วยท่าทีน่าเกรงขามมากขึ้นซึ่งกดดันมู่หว่านโหรวไว้มั่นคง อย่างคาดไม่ถึง

บนลานล่าสัตว์เข้าสู่ความวังเวง

หรงจิ่งที่อยู่ไกลเจือรอยยิ้มจ้องไปในดวงตาของเจียงหลีเพื่อค้นหา

ฉินเทียนอียิ้มกว้างดวงตาหงส์เรียววาบวับราวกับว่ากำลังเจอเรื่องสนุกก็ไม่ปาน

จิ่งเยี่ยตกใจ ในใจกลับนึกโกรธ เขาไม่รู้ว่าระหว่างเจียงหลีและมู่หว่านโหรวมีสิ่งใดเกิดขึ้น

แต่เขารู้สึกว่าเจียงหลีถูกถามเช่นนี้ไม่ได้รับความเป็นธรรม

มู่หว่านโหรวรังแกน้องสาวสุดที่รักของเขา!

ไอหนาวเย็นแผ่ออกมาจากร่างกายของเขา มู่ชิงเหยียนตกตะลึงอยู่ที่ห่างไกลมองสีหน้าที่เปลี่ยนไปของจิ่งเยี่ยทั้งรู้สึกตกใจและเจ็บปวด เขาเป็นห่วงนางจริงๆ หรือเพราะนาง เขาต้องเอาชนะให้ได้ นางถึงจะได้เขาไปอยู่ในสายตาเขาใช่หรือไม่

ไป๋หลี่เฝีงยังคงยืนอยู่ที่มุมเพียงลำพัง แสงมืดมนของเขาอยู่ภายใต้เทียนเจียวที่โดดเด่น เปล่งประกายเหล่านี้ เขามองไปยังเจียงหลีด้วยสีหน้าซับช้อน ทั้งสองต่างมาจากเมืองซู หนานเฉกเช่นกันแต่ระยะเวลาสั้นๆ ไม่กี่เดือนนางกลับเปล่งประกายแสงของตนเองได้

ส่วนเขา…ดวงตาของไป๋หลี่เฝีงหม่นลง เดิมทีคิดว่าหลังจากเข้าสู่ขั้นหลิงเจี้ยงเขาจะมี ปัญญาต่อสู้กับเจียงหลีอีกครั้ง

แต่ดูท่าวันนี้การต่อสู้อีกครั้งเขาก็ยังไม่สามารถประลองกับนาง

ยังไม่แข็งแกร่งพอ ต้องฝึกฝนต่อไป เปลวไฟแห่งการต่อสู้ลุกโชนในดวงตาของไป๋หลี่เฝีง เขาไม่อยู่ต่อแล้วหันหลังกลับออกไปจากเวทีที่โดดเด่นแห่งนี้

เขาต้องการกลับไปที่สถาบันไป๋หยวนเพื่อเก็บตัวฝึกฝน เขาต้องเข้มงวดกับตนเองเพื่อวันหนึ่งสามารถต่อกรกับเจียงหลีโดยเร็ววัน

ไม่มีใครตกใจกับการจากไปของไป๋หลี่เฝีง แม้กระทั้งมู่หว่านโหรวที่เคยสนใจเขาแต่ ตอนนี้กลับทุ่มเทความสนใจทั้งหมดไปที่เจียงหลี

“เจ้ากำลังแก้แค้นเรื่องตระกูลลู่ในวันนั้น” มู่หว่านโหรวไม่ใช่คนโง่เขลา ความขัดแย้ง ระหว่างนางกับเจียงหลีมีเพียงอย่างเดียวคือวันที่นางไปขอถอนหมั้น

เกิดความวุ่นวายในฝูงชนเมื่อได้ยินนางเอ่ยถึงตระกูลลู่

ลู่เสวียนขมวดคิ้วเดินออกมายืนข้างเจียงหลีแล้วเอ่ยถาม “นางทำอะไรกับตระกูลลู่หรือ”

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า ถอยไป” เจียงหลีกลับพูดขึ้นด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

ลู่เสวียนเบะปาก

ถ้าหากจำไม่ผิดแล้วล่ะก็เขาต่างหากที่เป็นเจ้านายอีกทั้งถูกเด็กสาวที่อายุน้อยกว่าตนเองบอกให้ ‘ถอยไป^, มันน่าขายขี้หน้าจริงๆ

แต่เขาไม่ต่อล้อต่อเถียงกับเจียงหลีแล้วซมซานกลับไปยืนที่เดิม

เมื่อลู่เสวียนถอยกลับไปเจียงหลีก็กระตุกยิ้มมุมปากอย่างเย็นชา สีหน้าเช่นนั้นไม่ เหมาะสมกับวัยของนางเลยสักนิด “องค์หญิงความจำเป็นเลิศจริงๆ วันนั้นท่านดูหมิ่นนาย น้อยของข้า วันนี้รสชาติของการที่ถูกข้าดูหมิ่นเป็นเช่นไรบ้างเล่า”

ซี๊ดดด!

ฝูงชนต่างพากันสูดอากาศเข้าปาก

ดูเหมือนว่าพวกเขาจะได้ยินเรื่องซุบซิบนินทาที่น่าเหลือเชื่อ

องค์หญิงอันผิงดูหมิ่นนายน้อยตระกูลลู่หรือ พวกเขามีสัญญาหมั้นหมายกันไม่ใช่หรือ

“เจ้า!” สีหน้าเรียบนิ่งของมู่หว่านโหรวถูกทลายลงในดวงตาย้อมความกรุ่นโกรธ เรื่อง ส่วนตัวที่นางไปตระกูลลู่เพื่อถอนหมั้นกับลู่เจี้ยแม้กระทั่งมู่ชิงเหยียนยังไม่รู้ เจียงหลีกลับ คิดจะเปิดโปงในที่แห่งนี้หรือ

เจียงหลียิ้มหยัน “ข้าทำไมหรือ ท่านไม่รู้หรือว่าธรรมเนียมของตระกูลลู่ก็คือปกป้อง เข้าข้างกัน นายน้อยปกป้องพวกข้า พวกข้าก็ต้องปกป้องนายน้อยเป็นธรรมดา อ้อ ใช่สิ แล้วเรื่องที่ท่านถูกนายน้อยถอนหมั้นได้กราบทูลฮ่องเต้ไปหรือยังเพคะ”

!

เงียบ! เงียบเป็นเป่าสาก!

หลังจากคำพูดของเจียงหลีได้เอ่ยออกไป สภาพแวดล้อมก็เงียบลงอย่างประหลาด

ถอนหมั้น?

นี้…นี้มันข่าวใหญ่เลยนี่นา

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อผู้คนรู้ดีว่าสาวน้อยมหัศจรรย์ผู้นี้เดิมทีเป็นเพียงนางทาสของตระกูลลู่สีหน้าพวกเขากยิ่งตื่นเต้น

จนกระทั่ง…

“ถอนหมั้น แม่นางผู้นี้ไปทำอะไรให้พี่ชายข้าโกรธ” ลู่เสวียนโผล่ออกมาหลังจากตกตะลึง เขาเพิ่งได้ยินเรื่องนี้ก็วันนี้แหละ

“เจ้าถอยกลับไป ถอนหมั้นก็คือถอนหมั้น นางคู่ควรกับพี่ชายเจ้าอย่างนั้นหรือ” เจียงหลี หันไปตะคอกใส่ลู่เสวียน

แม้แต่เขาก็ยังไม่เคยได้ยินนํ้าเสียงแปลกๆ เช่นนี้ของเจียงหลี

จิ่งเยี่ยขมวดคิ้วมุ่นจ้องมองเจียงหลีด้วยสีหน้าซับช้อนหลากอารมณ์

มู่ชิงเหยียนก็สังเกตเห็นสีหน้าโกรธจนพูดไม่ออกของมู่หว่านโหรว เรื่องใหญ่ถึงเพียงนี้ นางยังปิดเงียบมาโดยตลอด

ดูท่าทางแล้วนางคงรอให้เสด็จพ่อตรัสถึงเรื่องงานแต่งงานเสียก่อนถึงจะเอ่ยออกมา หากเสด็จพ่อไม่ได้จริงจังกับงานแต่งนี้ นางก็ไม่มีเหตุจำเป็นต้องกราบทูล

“เจียงหลี เจ้าบังอาจนัก”

ตู้ม!

มู่หว่านโหรวปล่อยพลังวิญญาณที่แข็งแกร่ง เนตรญาณสองดวงถูกปลดปล่อยออกมา พร้อมกันและวิญญาณยุทธปรากฏขึ้นบนทองฟ้า

“อ้าก! คิดไม่ถึงว่าจะเป็นวิญญาณยุทธ์ขั้นหนึ่ง”

ภาพที่งดงามทำใครหลายคนตกตะลึง

หงส์สองเศียรผนวกกับผีเสื้อสายฟ้าทำเอาฝูงชนแตกตื่น

วิญญาณยุทธ์ทั้งสองประเภทนี้สร้างความแข็งแกร่งและรวดเร็วให้กับการโจมตีของมู่ หว่านโหรวแม้กระทั้งนำพาซึ่งคุณสมบัติสายลมและฟ้าร้องคำราม

มู่หว่านโหรวได้ปลดปล่อยวิญญาณยุทธ์ทั้งสองของนางออกมาแล้วเช่นนั้นวิญญาณยุทธ์ ของเจียงหลีจะเป็นสิ่งใดกันเล่า

“บังอาจหรือ ข้าก็บังอาจมาตลอด วันนี้ ข้าเจียงหลีขอสาบานว่าใครก็ตามที่ดูหมิ่นเหยียด หยามลู่เจี้ยหรือรังแกลู่เจี้ย ข้าจะต้องเอามันมาลงโทษให้ได้” เมื่อเสียงที่ดังของเจียงหลี ลดลงก็มีเสียงฟ้าผ่าในท้องฟ้าแจ่มใส

ราวกับว่าฟ้าดินบันทึกคำปฏิญาณของนางเอาไว้แล้วไม่ปล่อยให้นางคืนคำสาบาน

จิ่งเยี่ยเงยหน้ามองฟ้าด้วยความตกตะลึง ลู่เสวียนมองไปยังร่างเล็กสูงสง่าด้วยความ ประหลาดใจอย่างคิดไม่ถึงว่านางจะพูดเช่นนี้

ฉินเทียนอีถูกคำพูดของเจียงหลีทำให้ตกใจจนลืมรอยยิ้ม

หรงจิ่งมองไปยังร่างที่หยิ่งทระนงนั้นในใจเกิดความอิจฉา ลู่เจี้ยเอ๋ยลู่เจี้ย ไม่ว่าเจ้าปิดบัง อะไรอยู่บนโลกมีคนที่ทำเพื่อเจ้าเช่นนี้เจ้าก็…เจ้าไม่เสียชาติเกิดแล้ว

“เจ้าจะฆ่าให้ตายอย่างนั้นหรือ” ด้วยการเยาะเย้ยของมู่หว่านโหรว แสงของหงส์สองเศียรก็สาดเข้ามาบนร่างกายของนางทำให้นางงดงามราวกับเทพธิดา

เจียงหลีกลับยิ้มผยอง “วันนี้ฆ่าไม่ตายก็ฆ่าวันหน้า หากวันหน้าฆ่าไม่ตายมันต้องมีสักวันที่ข้าจะฆ่าให้ตายอย่างหมดจด ขอแค่ข้ายังมีชีวิตอยู่คำสาบานนี้ไม่มีวันดับสูญ”

ตู้มมม!

เสียงดังกระทบตกลงมา…