ตอนที่ 24
เตะออกไปทันที!
ทันทีที่เสียงของลู่จ้านเงียบลง เจียงหลีก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากทางช้ายและขวา
นางกวาดสายตาจากหางตาของตน มองเห็นเด็กวัยรุ่นสี่ห้าคนที่อายุมากกว่าเซียวเซียวเดินถอยหลังไปห้าก้าวด้วยสีหน้าที่หวาดกลัว
เห็นทีคนเหล่านี้ได้ลิ้มรสความน่ากลัวของขบวนทุบพันครั้งฝึกร้อยคราแล้วจึงกลัว และเลือกที่จะถอยออกไป เจียงหลีเดาอยู่ในใจของตน
นางกระซิบถามเซียวเซียวที่อยู่ข้างๆ “จะเกิดอะไรขึ้นกับคนที่ถอยหลังไปห้าก้าว”
ความดูถูกได้เพิ่มขึ้นในสายตาของเซียวเซียว “ผู้’ที่ถอยไปห้าก้าว ไม่มีคุณสมบัติแม้แต่จะเข้าไปในเรือนทหาร พวกเขาจะถูกขายให้เป็นทาสโดยตระกูลลู่”
หลังจากที่พูดจบแล้ว เขาก็ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวอย่างไม่ลังเล
เจียงหลีกะพริบตา พบว่าเซียวเซียวเด็กคนนี้ แม้จะมี4^มิหลังทั่วไป แต่กลับมีความหยิ่งผยอง นี่เขากำลังดู5^กคน เหล่านั้นที่ยอมแพ้เองงั้นรึ บางทีคนเหล่านั้นไม่ได้ตั้งใจยอมแพ้ในตอนต้น มิเช่นนั้นพวกเขาคงจะไม่เข้าร่วมในการคัดเลือก อย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเขามาถึงที่นี่แล้ว และได้เห็นรูปแบบการฝึกฝนด้วยตาของพวกเขา คงเกิดความขี้ขลาดขึ้นภายในใจ และเลือกล้มเลิกด้วยตนเอง แต่สิ่งที่ตระกูลลู่ที่อยู่อย่างยาวนามมาหลายร้อยปีไม่ต้องการที่สุด ก็คือคนขี้ขลาด!
วัยรุ่นหกคนที่ติดตามเซียวเซียว สบตากันอย่างลับๆ สายตาของพวกเขาแน่วแน่และให้กำลังใจซึ่งกันและกัน และก้าวไปข้างหน้าพร้อมกันกับเซียวเซียว เจียงหลีมองไปที่ทั้งเจ็ดคน กวาดสายตาไปมาสองสามครั้ง ไม่รู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่
พอมีคนนำ หลายคนจากบริเวณอื่นก็ได้ลุกเดินออกมา ดูจากท่าทางของพวกเขาแล้ว ประหนึ่งต้องรวบรวมความกล้าเป็นอย่างมากจึงจะก้าวออกมาได้
เจียงหลีละสายตา และมองไปที่ขบวนรบขบวนทุบพันครั้งฝึกร้อยครา นางมีความครั้นคร้ามต่อผู้นำคนนี้ ขบวนรบที่น่าเกรงขามนี้กระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของน่างเป็นอย่างมาก
“ขบวนทุบพันครั้งฝึกร้อยครา จะทุบพันครั้งฝึกซ้อมร้อยครากันอย่างไร” เจียงหลีบ่นพึมพำ ไขว้มือทั้งสองข้างไว้ด้านหลัง ยืดลำตัวตั้งตรงแล้วเดินไปยังสนามฝึกด้วยท่าทีมั่นใจและสงบ
จะมาก็เข้ามา เหตุใดต้องเดินมาแค่ก้าวเดียว
ขู่ให้ผู้คนหวาดกลัวอย่างนั้นหรือ!
เจียงหลีเดินเข้าไปในสนามฝึกอย่างโอ่อ่า เซียวเซียวพอเห็นจึงหรี่ตาลง กำสองมือไว้แน่น สหายของเขามองดู และอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ พวกเขาไม่ได้ชื่นชมเจียงหลีอย่างแน่นอน แต่กำลังคิดว่านางช่างเป็นคนที่งี่เง่าจริงๆ
“ฮึ่ม เป็นจริงที่ว่า ผู้ที่ไม่รู้ย่อมไม่กลัว”มีเสียงเยาะเย้ยอยู่ข้างๆ
เซียวเซียวหันไปและจ้องมองดวงตาอันเยือกเย็นที่เยาะเย้ยนั้น “อย่างน้อย นางเป็นผู้หญิง ก็ยังกล้าที่จะเข้าไป ไม่เหมือนบางคน ทำได้เพียงถอยหลังอย่างคนขี้ขลาดตาขาว”
“นี่เจ้า”
คำพูดของเขา ทำให้คนเหล่านั้นโกรธ อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่กล้าอวดดีที่นี่ หนึ่งในนั้นหัวเราะเยาะ “หึ นั้นเป็นเพราะนางไม่รู้ว่าการต่อสู้นั้นทรงพลังแค่ไหน เกรงว่าเมื่อนางรู้แล้วจะร้องหาบิดามารดา”
“ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็รอดูเถอะ” เซียวเซียวพูดอย่างไม่ยอมแพ้
“ถ้านางสามารถยืนหยัดในการต่อสู้ได้ถึงครึ่งก้านธูป ข้าจะคุกเข่าลงคำนับนางสามครั้งแล้วเรียกนางว่ามารดา” ชายคนนั้นถูกเซียวเซียวยั่วยุ และพูดอย่างไม่พอใจว่า “ถ้านางไม่ไหวเจ้าก็จงคุกเข่าลงคำนับข้าสามครั้งและเรียก ข้าว่าบิดา เป็นอย่างไร เจ้ากล้าหรือไม่”
“ใช่ เจ้ากล้าหรือไม่ ถ้าไม่กล้า อย่ามาทำตัวเป็นวีรบุรุษที่นี่” ในขณะเดียวกันนั้นผู้ที่ถอนตัว ก็พร้อมใจกันไม่ยอมให้ผู้อื่นมาดูถูก
“พี่เซียว อย่าหุนหันพลันแล่นไป” คนเหล่านั้นที่อยู่รอบข้างๆ เซียวเซียวกระซิบบอก
“ใช่ อย่าหุนหันพลันแล่น เพื่อว่าเมื่อเจ้าจะต้องเรียกข้าว่าบิดา ในใจของเจ้าคงรอไม่ไหวที่จะบีบคอยัยเด็กนั้น” ชายคนนั้น่พูดอย่างเยาะเย้ย
ท่าทางของเขา ยั่วให้คนรอบข้างเซียวเซียวไม่พอใจ แน่นอน แม้ว่าพวกเขารู้ว่าเจียงหลีมีทักษะบางอย่าง แต่พวกเขาก็ไม่สามารถรับประกันได้ว่านางจะสามารถต่อสู้ได้ขบวนรบเช่นนี้ลองเพียงแค่ครั้งเดียว ก็จะไม่คิดลองอีกเป็นครั้งที่สอง หากพวกเขาไม่เต็มใจที่จะสละโอกาสในการเข้าเป็นทหาร พวกเขาก็จะถอนตัวเช่นกัน ในความคิดเห็นของพวกเขา เซียวเซียวไม่มีความจำเป็นต้องบาดหมางกับคนกลุ่มนี้เพื่อเจียงหลี เซียวเซียวไม่ได้ตอบกลับทันที แต่มองกลับไปที่ด้านหลังของเจียงหลี สถานการณ์ฝั่งนี้ได้ก้าวเข้าสู่ประลอง เจียงหลีไม่ได้ตื่นตระหนกสงสัยกลองยักษ์เหล่านั้นแต่อย่างใด เมื่อเห็นท่าทางที่ผ่อนคลายของนาง เซียวเซียวอธิบายไม่ถูก เพียงรู้สึกว่านางสามารถทนต่อไปได้
“ได้ ข้าตกลง” เซียวเซียวเป็นคนที่เด็ดขาด หลังจากตัดสินในใจแล้วเขาก็ได้ตัดสินใจเดิมพันกับอีกฝ่าย
“พี่เซียว!”
“พี่เซียว!”
สหายทั้งหกของเขาตกใจจนหน้าซีด
หลายคนในอีกฝ่ายถึงกับผงะ ไม่คาดคิดว่าเซียวเซียวจะรับคำท้า และก็มีเสียงหัวเราะออกมา สายตาที่มองดูเซียวเซียว เหมือนเห็นว่าเขาเป็นคนปัญญาอ่อน
“ดีมาก ข้าจะอยู่ที่นี่รอให้เจ้าเรียกข้าว่าบิดา” ชายคนนั้นพูดอย่างหยิ่งผยอง
“เข้าสู่ขบวน!” ขณะนี้เอง เสียงของลู่จ้านดังขึ้นอีกครั้ง
ฝ่ายนี้ ผ่านการฝึกซ้อมของเขา ย่อมทราบดีอย่างชัดเจน แต่เขากลับไม่หยุดไว้ เขามองไปที่เจียงหลีด้วยความประหลาดใจ และไม่มีใครรู้ว่าความกล้าของนางนั้นมาจากความไม่รู้หรือความสามารถที่แท้จริง
ปีศาจที่มีเนตรญาณเก้าญาณในตำนาน หากไร้สมอง เห็นทีจะไม่ได้
สิ้นเสียงของลู่จ้าน เซียวเซียวมองดูฝ่ายตรงข้ามอย่างดุร้าย ย้อนกลับไปและเดินเข้าไปในขบวน สหายทั้งหกคน ก้าวตามเขา เข้าไปในขบวนด้วยสีหน้าที่ประหม่า
“อย่าบอกเด็กนั้นนั้นเรื่องเดิมพันนี้ เพราะนี่เป็นการตัดสินใจของข้าเอง และไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับนาง” เซียวเซียว กระซิบกับพวกทั้งหก
ทั้งหกคนมองดูเขาด้วยสายตาที่สับสน ต่างพยักหน้าเงียบๆ
ทุกคนที่ไม่ถอนตัวเดินเข้าสู่ขบวนด้วยกัน ทันทีที่ลู่จ้านที่อยู่ไกลออกไปยกมือขึ้น บรรดาชายฉกรรจ์ที่เป็นมือกลอง ต่างก็ยกไม้ตีกลองขึ้นมา เมื่อมือของลู่จ้านฟันฉับลงเหมือนดาบ ระหว่างสวรรค์และพิภพ มีเสียงกลองดังกระหึ่ม
ตูม!
ตูม!
ตูม ตูม!
เสียงกลองในตอนแรกนั้นไม่มีอะไรพิเศษ เจียงหลียืนอยู่ในสนามประลองและดูกลองยักษ์ที่ถูกดี ทันใดนั้นหัวใจ ของนางก็บีบตัวอย่างรุนแรง ขณะเดียวกัน หลังของนาง ดูเหมือนจะถูกกระแทกอย่างแรง ทำให้นางคุกเข่าลงข้าง หนึ่งและล้มลงกับพื้น
นี่มัน! ความตกใจสะท้อนออกมาจากดวงตาของเจียงหลี
ตูม ตูม ตูม ตูม!!!
เสียงกลองรัวเร็วขึ้นและแรงขึ้น
ยิ่งไปกว่านั้น กลองทุกจังหวะ ดูเหมือนจะตีลงบนตัวนาง ขบวนทุบพันครั้งฝึกร้อยครา ทุบพันครา ซ้อมร้อยครั้ง ทันใดนั้นเจียงหลีก็เข้าใจถึงความหมายที่แท้จริงของมัน
นางในตอนนี้ เปรียบเสมือนแร่เหล็กหนึ่งแผ่นและเสียงของกลองก็เหมือนค้อนสำหรับหลอมเหล็กทุบตีแผ่นแร่เหล็กนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า ราวกับจะทำให้สิ่งสกปรกในแร่เหล็กหลุดออกไป
นึ่คือการฝึกซ้อมทางกาย! เจียงหลีคร้ามในใจ
กล้ามเนื้อกระตุก แม้แต่เส้นเลือดของนางก็ได้รับผลกระทบและสิ่งสกปรกก็ถูกกำจัดออกไปภายใต้การโจมตีอย่างหนัก
ปวด! ปวดเหลือเกิน!
อย่างไรก็ตามมันมีประโยชน์มาก!
แสงแห่งความประหลาดใจปรากฏขึ้นในดวงตาของเจียงหลี ดวงตาของนางขยับ มองหาร่างของเซียวเซียวทุกทั่วทิศ พบว่าเขาอยู่ไม่ไกลจากตนเอง ทันใดนั้นนางก็พุ่งเข้าหาเขา ขณะที่เซียวเซียวยังประหลาดใจอยู่นั้น นางก็คว้าสายรัดเอวของเขายกขึ้นอย่างแรง และดึงเขาไปยังลู่จ้านอย่างรวดเร็ว
ระยะทางไม่ไกลนัก แต่เสียงกลองทำให้เซียวเซียวกระอักเลือดออกมาหลายอึก หลังจากที่เขาลูกลากเข้ามาใกล้สนาม เขาเพิ่งได้โอกาสตะโกนถามเจียงหลีว่า “เจ้าทำอะไรของเจ้า”
“เมื่อกี้เจ้าถามข้ามิใช่หรือว่าจะทำให้เจ้าได้ที่หนึ่งได้อย่างไร ข้าจะบอกเจ้าให้ตอนนี้” เจียงหลีพูดจบ ก็ยกเท้าขึ้นเตะอย่างแรงเตะเซียวเซียวออกจากขบวนไป…