ตอนที่ 303 ยั่วยุองค์จักรพรรดิ

“ท่านกำลังหึงรึ”

เจียงหลีไม่ยอมแสดงด้านที่อ่อนแอของตนให้เห็น และจ้องไปที่ชายผู้แข็งแกร่งจนน่าเกรงขามคนนี้ หึงงั้นรึ

เขาขมวดคิ้ว นัยน์ตาแสดงออกถึงความไม่เข้าใจว่า ‘หึงคืออะไร^,

ความเย็นชาในสายตาของเขาไม่ได้หายไปเลย เพียงแค่จ้องไปที่นางด้วยสายตาอันแหลมคมนี้ก็มาก พอที่จะฆ่านางได้หลายพันครั้ง

เจียงหลีเดินเข้าไปใกล้อีกก้าว “เพราะเหตุใดจึงไม่ให้ข้าเข้าใกล้ชายอื่น”

ทันใดนั้นดวงตาทั้งคู่ของจักรพรรดิก็คมขึ้นและสว่างไสวเหมือนดวงดาว ‘เพราะเหตุใด^, เขาไม่ได้พูด ออกมาว่าเพราะเหตุใด แต่อย่างไรก็ตามเขาไม่ชอบใจยิ่งนัก

“ข้าไม่ชอบ” เขาพูดตามความจริง

คำเรียบง่ายเพียงไม่กี่คำแต่กลับทำให้เจียงหลีอดยิ้มออกมาไม่ได้ รอยยิ้มบนใบหน้าของนางและ รอยยิ้มที่เหมือนดั่งดาวดวงน้อยๆ ในตาของนาง ทำให้ชายผู้นี้รู้สึกถึงความน่าเกรงขามของตนเองถูก ทำลายลงเสียแล้ว

“ท่านไม่ชอบงั้นรึ ถ้าเช่นนั้นท่านชอบอะไร” เจียงหลีก้าวไปข้างหน้าอีกก้าว ร่างกายที่เริ่มเป็นสาวอิง แอบไปที่แผ่นอกของเขา

ท่าทางของนางที่ค่อยๆ เดินเข้าใกล้นั้น ทำให้เขาขมวดคิ้ว แต่ทว่าศักดิ์ศรีของเขาเองก็ไม่ได้ทำให้ เขาถอยหลังไปแม้แต่ก้าวเดียว แม้จะโดนแผ่นอกของเขาเบาๆ ก็สามารถทำให้หัวใจของเขาหวั่นไหวแล้ว

ทั้งสองจ้องมองกันอย่างใกล้ชิด ลมหายใจของกันและกันก็ได้โอบรอบปลายจมูกของพวกเขา ทันใดนั้นเจียงหลีก็เขย่งเท้า ยืดตัวและเงยศีรษะขึ้น แล้วจูบลงที่ริมฝีปากหนาของเขาเบาๆ ช่างกล้าเสียจริง!

ดวงตาทั้งคู่ของชายผู้นี้เบิกกว้างทันที และจ้องไปที่หญิงสาวด้วยสายตาอันแหลมคมดุจมีด “ท่านชอบแบบนี้หรือ” เจียงหลีถามพร้อมกับหัวเราะเบาๆ

ชอบหรือไม่

ความโกรธในดวงตาของชายคนนี้ค่อยๆ ดับลง เขาไม่สามารถปฏิเสธได้ เขาไม่เพียงไม่ปฏิเสธการเข้า ใกล้ของนาง แม้จะเป็นเพียงลมหายใจของนางก็ทำให้เขารู้สึกสบายได้

หลงใหล! หลงใหล! นี่คือความหลงใหล!

ชายผู้นี้พึมพำกับตนเองในใจอย่างไม่หยุด

“หึ!” เขาสะบัดแขนเสื้ออย่างดุดัน แล้วหายไปต่อหน้าต่อตาเจียงหลี

เจียงหลียื่นมือออกไปเพื่อจะคว้าเขาไว้ แต่ก็พาดผ่านเงาเรือนร่างของเขาไป แล้วจ้องมองเขาที่หายไป ต่อหน้าต่อตา ความผิดหวังเสียใจปรากฏออกมาในดวงตาอันสว่างไสวคู่นั้น

แต่นางยังคงรู้สึกว่ามีความสุข เขาปรากฏตัวบ่อยขึ้น ถึงเขาจะโกรธเพราะนาง แต่ก็ไม่ได้เอ่ยอยากจะ ฆ่านางทั้งวันเหมือนก่อน และไม่ขับไล่นางไม่ให้เข้าใกล้ ซึ่งเป็นข้อพิสูจน์ที่ดีที่สุดว่าเขายังคงเป็นลู่ เจี้ยคนเดิม!

……………….

ที่ไหนสักแห่งในซิงไห่ในเมืองล่องหนนั้น เงาของคนร่างสูงยาวก็ปรากฏขึ้น ผ่านหน้าเสินอวี่และอวี้ฉี แต่กลับดูเหมือนว่ามองไม่เห็นพวกเขาเลยแม้แต่น้อย

“ฝ่าบาทเป็นอะไรหรือ” อวี้ฉีถาม

ความคิดอันลํ้าลึกปรากฏขึ้นในดวงตาของเสินอวี่ และกล่าวอย่างรอบคอบว่า “ดูเหมือนฝ่าบาทจะเพิ่ง กลับมาจากข้างนอก”

“อืม” อวี้ฉีพยักหน้า

“เจ้าสังเกตเห็นหรือไม่ว่าช่วงนี้ฝ่าบาทดูแปลกไป” จู่ๆ เสินอวี่ก็เอ่ยถาม

อวี้ฉีครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและขมวดคิ้ว “เทียบกับเมื่อก่อน หลังจากที่ฝ่าบาทเสร็จสิ้นภารกิจ เขาควรจะ เข้าสู่การเกิดใหม่ในครั้งต่อไปแล้ว”

“นั้นสิ แต่ตื่นมาครั้งนี้ ภารกิจก็เสร็จสิ้นเรียบร้อยแล้ว แต่ฝ่าบาทไม่ได้กล่าวถึงเรื่องการเข้าสู่การเกิด ใหม่อีกครั้ง” เสินอวี่บ่นพึมพำ

ดวงตาของอวี้ฉีสว่างขึ้น และตื่นเต้นขึ้นมาทันที “หรือว่า ฝ่าบาทจะจัดการวิกฤตอันใหญ่หลวงนั้น เรียบร้อยแล้ว”

เสินอวี่มองเขาอย่างพูดไม่ออก เหตุใดคนที่ปกติก็ดูฉลาดนั้น ในบางทีจึงได้ดูโง่เขลาเช่นนี้เล่า

“อืม ไม่น่าใช่ ถ้าหากว่าจัดการได้แล้วจริงๆ ฝ่าบาทไม่น่าแสดงอาการออกมาอย่างนี้” อวี้ฉี กล่าวอย่างมั่นใจ

“ยิ่งไปกว่านั้น ช่วงนี้ฝ่าบาทได้เข้าออกไปมาบ่อยครั้ง” เสินอวี่เตือน

อวี้ฉีมองเขาอย่างสงสัย “นี่หมายความว่าอย่างไร เจ้ากับข้าไม่อาจยุ่งเกี่ยวการเดินทางของฝ่าบาทได้”

“พูดจาไร้สาระ” เสินอวี่ส่ายหน้า “เจ้าสอนไม่ได้” หลังจากพูดเสร็จ เขาก็หันหลังจากไป ขี้เกียจที่จะ สาธยายเรื่องนี้กับอวี้ฉีต่อ

…………..

‘ท่านชอบแบบนี้หรือไม่^,

เสียงของหญิงสาวปรากฏขึ้นในหัวของเขาอย่างต่อเนื่อง สัมผัสที่นุ่มนวลบนริมฝีปากของเขา ความรู้สึกที่อ้อยอิ่งทำให้หัวใจที่มั่นคงของเขามีร่องรอยแห่งความปรารถนา

ชอบ! เขาชอบมันอย่างมาก!

แต่ทว่า นี่เป็นอาการที่ไม่ควรแสดงออกมาให้เห็น!

ใบหน้าของชายหนุ่มเย็นเฉียบราวกับนํ้าแข็ง และแรงกดดันที่น่ากลัวก็ถูกปลดปล่อยออกมารอบตัวเขา สิ่งมีชีวิตทั้งหมดที่เข้าใกล้เขาก็จะถูกบีบคอจนไม่มีแม้กระทั่งฝุ่นหลงเหลืออยู่

หัวใจของเขา กำลังว้าวุ่นแล้ว

ฮึ่ม!

เมื่อหัวใจของเขาสั่นคลอน พลังที่น่ากลัวยิ่งกว่าก็ปะทุออกมาจากส่วนลึกของจิตวิญญาณของเขา

แสงที่น่ากลัวพุ่งออกมาจากดวงตาของเขา เงาร่างของเขาก็หายไป เมื่อเขาปรากฏตัวอีกครั้งก็อยู่ใน ห้องลับของตนเองแล้ว

เขานั่งไขว่ห้างอยู่ในห้องลับ ดูเหมือนรูปนั่นรูปหนึ่งเมื่อเขามีสมาธิ ไม่มีความเศร้าหรือความสุข เงียบ สงบจนแทบหยุดหายใจ

………….

”พลังนี้!”

เสินอวี่และอวี้ฉีที่เพิ่งเดินออกจากพระราชวังหยุดกะทันหัน ทั้งสองจ้องตากันโดยไม่รู้ตัว ใน ขณะเดียวกันสีหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนไปอย่างมาก รีบหันกลับและวิ่งเข้าไปในวัง

“ให้ตายเถอะ! เพราะเหตุใดพลังนี้จึงน่ากลัวได้เพียงนี้ ผ่านการกลับชาติมาเกิดหลายครั้งหลายหน เห็นได้ชัดว่าฝ่าบาทสามารถควบคุมมันได้” อวี้ฉีพูดอย่างกระวนกระวาย

ดวงตาของเสินอวิ่มีความกังวลไม่แพ้กัน แต่ก็สงบกว่าเขาเล็กน้อย “พลังนั่น ไม่ง่ายที่จะควบคุมได้ คราวนี้เจตจำนงของฝ่าบาทคงจะสั่นคลอนบ้าง ถึงได้ปล่อยมันเข้าไป”

“ตั้งแต่แรกฝ่าบาทก็ไม่ควรถูกกำหนดให้ขัดเกลามัน!” อวี้ฉีกล่าวอย่างโกรธเกรี้ยว

เสินอวิ่ส่ายหัว “โชคดีที่พลังเช่นนี้ฝ่าบาทได้รับไป ถ้าหากมันตกอยู่ในมือของวิญญาณชั่วร้ายเหล่านั้น ข้ามิอาจรู้ได้เลยว่ามันจะทำให้เกิดเหตุใดขึ้นบ้าง”

ทั้งสองคนพูดคุยกันไปมา ก็ได้มาถึงนอกประตูห้องลับแล้วรอคอยอยู่ที่นั่น

การรอในครั้งนี้นานถึงสามวัน

สามวันต่อมา ประตูห้องลับก็เปิดออก ชายหนุ่มผู้นั้นเดินออกมา

“ฝ่าบาท!”

“ฝ่าบาท!”

เสินอวิ่และอวี้ฉีที่รออยู่ข้างนอกมองมาที่เขาด้วยความกังวล

ใบหน้าใบนั้น ดูไม่ออกเลยว่ามีอารมณ์แบบไหนกัน ถ้าอย่างนั้น…ก็ถือว่าเป็นไปด้วยดี สะกดไว้ได้แล้วรึ

เสินอวิ่และอวี้ฉีมองหน้ากัน รวบรวมความกล้าก้าวไปข้างหน้าและพูดกับเขาว่า “ฝ่าบาท พลังนั้นยังคง ต่อต้านหรือว่าต้องการเตรียมพร้อมสำหรับการเกิดใหม่ในชาติหน้า”

“ไม่ต้องรีบ” เขาตอบเรียบๆ

ไม่รีบหรือ

ยังไม่รีบหรือ

อวี้ฉีต้องการที่จะเปิดปากพูด แต่ก็ถูกสายตาของเสินอวี่ห้ามเอาไว้

“เสินอวี่ ข้าจะออกไปสักพัก ประมาณสองวัน เจ้าต้องดูแลจัดการเรื่องในวัง” จู่ๆ จักรพรรดิก็เอ่ยขึ้น เสินอวี่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย และอวี้ฉีก็งงงวยมากเช่นกัน

แต่ก็ไม่มีใครถามอะไรออกไป ได้แต่อำลาจักรพรรดิด้วยความเคารพ แล้วออกจากพระราชวังอย่างสง่างาม

“แปลกยิ่งนัก” อวี้ฉีส่ายหัวอย่างคิดหนัก

เสินอวี่ครุ่นคิดถึงสถานที่ที่จักรพรรดิจากไปและพูดเบาๆ ว่า “ไม่รู้ว่าฝ่าบาทกำลังจะไปทิศทางไหน”

“ต้องการที่จะติดตามไปอย่างเงียบๆ หรือไม่” อวี้ฉีเข้ามาถามใกล้ๆ

เสินอวี่มองไปที่เขาและพูดด้วยสายตาคล้ายจะสื่อว่า ‘เจ้ากำลังมองหาที่ตาย^,

“เจ้ากล้ารึ”

ร่างกายของอวี้ฉีสั่นสะท้านและถอยหลังสองก้าว “ข้าไม่กล้า”

เสินอวี่ถอนหายใจราวกับปลอบใจตัวเอง “ไม่ต้องกังวลไปหรอก ฝ่าบาทรู้อยู่แก่ใจ”

…………………

หนึ่งวันในพระราชวังเท่ากับโลกที่ว่างเปล่าทั้งเก้าโลกหนึ่งเดือน

เขาหลบหนีเป็นเวลาสามวัน นั้นคือไม่เห็นนางมาสามเดือน หลังจากปราบปรามพลังนั้นอีกครั้งเขาก็ สงบลง และวางแผนที่จะใช้เวลาสองเดือนในดินแดนว่างเปล่าเก้าโลกนี้เพื่อหาวิธีกำจัดความหลงใหลนี้

หากไม่สามารถขจัดความหลงใหลนี้ได้ เขาจะทำเช่นไร