ตอนที่ 335 เรียกข้าว่าเซ่าจวิน

ทำไมหรือ

เจียงหลียิ้มและพูดเสียงเบา “อีกไม่นานก็รู้แล้ว”

ลู่เสวียนเม้มปาก พยักหน้าไม่พูดจา

“ฮ่าๆๆ…”

จงเจิ้งเหยี่ยหัวเราะแล้วเดินมาทางพวกเขา เจียงหลีหลบสายตา เดินถอยไปด้านหลังแบบเงียบๆ ซึ่งดู ไม่โดดเด่น

“หยวนหวัง ยินดีต้อนรับสู่เมืองชิ่งตู” ท่าทีของจงเจิ้งเหยี่ยก็ดูถ่อมตัวและสุภาพเสมอ ท่าทีที่แสดงออก ตลอดทาง ทำให้เจียงหลีต้องยอมรับว่าเขาเกิดมาเพื่อเป็นนักการทูตโดยเฉพาะ

ขณะที่ไป๋เซี่ยงไท่ ยังคงมีสีหน้าเช่นเดิม ในระหว่างทางเกือบจะไม่เคยมาเป็นฝ่ายสนทนากับลู่ เสวียนก่อนเลยและมิได้ทำสีหน้าอะไรที่ดีนัก

ใบหน้าของลู่เสวียนมีรอยยิ้มปรากฏขึ้น เอ่ยถามขึ้นอย่างประหลาดใจ “ใต้เท้าจงเจิ้งเหยี่ย พิธีต้อนรับ ยิ่งใหญ่มาก ข้ารับไว้ไม่ได้หรอก”

“หยวนหวังถ่อมตัวไปแล้ว ท่านฐานะสูงศักดิ์ พวกท่านเหมาะสมที่จะได้รับพิธีต้อนรับอย่างสูงสุดจาก ชาวเป่ยโหรว” จงเจิ้งเหยิ่ยยิ้มกริ่มเอ่ย

ลู่เสวียนยิ้มอย่างถ่อมตัว เอ่ยถามขึ้นอย่างอำเภอใจ “อ่อ เช่นนั้นหรือ ข้ามาเยือนใช้พิธีต้อนรับสูงสุด แล้ว หากเป็นจักรพรรดินีของเรามาเยือน เป่ยโหรวจะต้อนรับนางอย่างไร”

ถามได้ดี! เจียงหลีที่ยืนหลบสายตาอยู่ด้านหลังลู่เสวียนชื่นชมสติปัญญาของลู่เสวียนในใจ

ประโยคลองเชิงนี้ ต่อให้เป็นคำตอบจากจงเจิ้งเหยิ่ย แต่ก็สามารถคาดเดาเรื่องต่างๆ ได้มาก

มาถึงเมืองชิ่งตูแล้ว เจียงหลีไม่เชื่อว่าจงเจิ้งเหยิ่ยจะไม่หลุดสิ่งที่คิดไว้ออกมาเลยแม้แต่น้อย

เป็นจริงอย่างที่คาดไว้หลังจากจงเจิ้งเหยี่ยได้ยินสิ่งที่ลู่เสวียนพูดจบ ก็หัวเราะอย่างออกรส “นี่…เป็น สิ่งที่ฮ่องเต้ของข้าทรงคิดพินิจ ในอาณาจักรจยาเซียน คนที่เหมาะสมจะได้รับการต้อนรับอย่างสูงสุด จากเป่ยโหรว มีเพียงหยวนหวังเพียงผู้เดียว”

หึ!

ดวงตาเจียงหลีมองตํ่า และมีแสงประกายอันดุดันกวาดผ่าน

ลู่เสวียนตกใจจนถอดสีหน้าทันที “เรื่องแบบนี้เอามาพูดส่งเดชไม่ได้”

การแสดงที่ยอดเยี่ยมของเขา ทำให้เจียงหลีเหลือบดวงตาขึ้น เพื่อสังเกตเขาอย่างรวดเร็ว ยิ้มบางๆ เพื่อ เก็บอารมณ์ และยืนรออยู่เงียบๆ

จงเจิ้งเหยี่ยก็ถอนหายใจ ไม่ได้พูดอะไรมาก เพียงแค่พูดกับลู่เสวียนว่า “หยวนหวัง ท่านไม่ได้รับความ เป็นธรรม”

“…” ไม่เป็นธรรมหรือ อะไรไม่เป็นธรรม!

ลู่เสวียนมึนงงเล็กน้อย

แต่จงเจิ้งเหยี่ยก็ตัดสินใจที่จะไม่พูดต่อ เขาเดินนำลู่เสวียนเดินเข้าประตูเมือง เพื่อให้รับรู้ถึงการต้อนรับ ที่เป็นมิตรของราษฎรเป่ยโหรว

ลู่เสวียนเดินไปถึงตรงหน้าของหญิงรับใช้ผู้งดงามที่ถืออ่างทองแดงไว้อยู่ จงเจิ้งเหยี่ยส่งสัญญาณ ล้าง มือเอาทรายออก แล้วรับสุราชั้นยอดมาดื่ม เพื่อคลายความเหนื่อยล้า หลังจากนั้น ก็เดินไปเหยียบผ้าสีแดง เดินเข้าประตูเมืองชิ่งตู

“หยวนหวัง ท่านนี้คือเฉิงหวัง เป่ยเหมินเจวี๋ย วันนี้ เฉิงหวังเป็นตัวแทนของฮ่องเต้มาต้อนรับหยวนหวัง” จงเจิ้งเหยี่ยที่ยืนข้างลู่เสวียน แนะนำเขา

ลู่เสวียนมองไปทางชายหนุ่มวัยกลางคนที่ยืนตรงข้ามเขา รูปร่างสูงใหญ่ ลมปราณมีพลัง ลักษณะดู เข้มแข็งอดทน ดวงตาดูสงบนิ่ง ทำให้มีความรู้สึกว่าน่าเกรงขามและน่าเคารพยำเกรง
“ที่แท้ก็คือเฉิงหวัง!” ลู่เสวียนยกมือขึ้นแสดงความเคารพ ตอนมา เจียงหลีส่งคนให้มาอบรมเขา เกี่ยวกับข้อมูลของเป่ยโหรว

เฉิงหวังผู้นี้เป็นน้องชายร่วมมารดาของฮ่องเต้เป่ยโหรว สองพี่น้องมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมาก เมื่อ สมัยนั้นเป่ยเหมินเวยฮ่องเต้แห่งเป่ยโหรวสามารถขึ้นครองราชยได้อย่างราบรื่น ก็เพราะได้รับการ ช่วยเหลืออย่างสุดกำลังจากเฉิงหวังผู้นี้

เฉิงหวังเป็นจุดกำเนิดของมังกร แล้วยังมีกองทัพทหารครึ่งหนึ่งของเป่ยโหรวอยู่ในมือ เป็นบุคคลที่มี อำนาจอย่างแท้จริง เป็นผู้มีฐานะสูงส่งของเป่ยโหรว เป็นรองเพียงฮ่องเต้เป่ยโหรวเท่านั้น

บุคคลเช่นนี้ คาดไม่ถึงเลยว่าจะมาต้อนรับลู่เสวียนด้วยตนเอง ความเป็นมิตรโดยเกินความเหมาะสมนี้ทำให้คนที่แอบมองทั้งหมดอยู่อย่างเจียงหลีรู้สึกว่าเป่ยโหรวคิดทำการณ์ใหญ่มิน้อย

“หยวนหวังเดินทางมาไกล ตลอดทางคงลำบาก ภายในวังจัดงานเลี้ยงต้อนรับไว้แล้ว รอคอยให้หยวน หวังเดินทางมาถึง เวลานี้ยังเช้าอยู่ เชิญหยวนหวังไปพักที่เรือนรับรองสี่ทิศก่อน เมื่อถึงเวลาแล้ว ข้าจะ นำหยวนหวังเดินทางไปพร้อมกับข้า” เฉิงหวังฐานะสูงส่ง หากพูดตามความจริงไม่จำเป็นต้องพูดกับ หยวนหวังที่อายุน้อยอย่างลู่เสวียนแบบเกรงใจเช่นนี้ก็ได้ โดยเฉพาะลู่เสวียนที่แทบจะไม่มีอำนาจอะไรในมือ แต่ว่า เขายังคงสามารถวางมาด มาต้อนรับตามพิธี โดยมิได้กลั่นแกล้งกัน เป่ยโหรวแสดงถึงความเป็นมิตรครั้งแล้วครั้งเล่า หากเปลี่ยนเป็นอีกคนมา เกรงว่าจะต้องซึ้งใจจนต้อง หลั่งน้ำตาแล้ว เจียงหลีคิดในใจ

“ทั้งหมด ล้วนทำตามที่เฉิงหวังจัดการ” ลู่เสวียนก็รู้สึกประหลาดใจ แต่ก็ไม่ได้แสดงความผิดปกติออกมา

แต่ก่อนจากไป เขารู้ตัวและจ้องไปที่เจียงหลีแวบหนึ่ง

คาดไม่ถึงว่า การกระทำที่ไม่ไต้ตั้งใจของเขานั้น กลับอยู่ในสายตาของเฉิงหวัง สายตาที่นิ่งเฉยมองไปที่ เจียงหลี “แม่นางคือ…”

อึก!

ลู่เสวียนมีอาการตื่นเต้นเล็กน้อยทันที สถานะของเจียงหลีนั้นไม่ธรรมดา ถึงแม้ตอนนี้การปลอมตัวของ นางจะดูแยบยลมาก แต่หากถูกเปิดโปง เกรงว่าจะเป็นจุดเริ่มต้นของปัญหาได้ “นางคือนางกำนัลรับใช้ ข้างกายข้า คอยปรนนิบัติอยู่ข้างกายมาหลายปีแล้ว”

“เช่นนี้เอง” ดวงตาของเฉิงหวังมีประกายเล็กน้อย ใบหน้าปรากฏให้เห็นรอยยิ้มบางๆ เจียงหลีย่อเข่าลงอย่างนิ่งๆ แสดงออกถึงสิ่งที่หญิงรับใช้ควรปฏิบัติ

“ได้รับความเอ็นดูจากหยวนหวัง แม่นางต้องมีความสามารถเหนือผู้ใด ในเมื่อแม่นางได้ตามหยวน หวังมาถึงเป่ยโหรว ก็ไม่ต้องทำตัวมีพิธีรีตองมาก ทำตัวเสมือนแขกคนหนึ่งของเป่ยโหรวเถิด” เฉิงหวังเอ่ย

“ขอบพระทัยเฉิงหวังเพคะ” เจียงหลีก้มหัว ภายในใจกลับยิ่งรู้สึกแปลก เป็นกับลู่เสวียนก็ช่างเถอะ แต่ ทำไมกับบ่าวรับใช้เช่นนาง ทำไมต้องต้อนรับดีเช่นนี้ด้วย

“จริงสิ เจ้ามีนามว่าอะไร” เฉิงหวังจู่ๆ ถามขึ้น

เจียงหลีเงยหน้าขึ้น มองไปยังดวงตาที่ดูสงบนิ่งและลึกซึ้งคู่นั้นของเขา พูดชื่อที่ตนเองคิดขึ้นไว้แล้วอย่างใจ เย็น “เซ่าจวินเพคะ”

“ใช่ นางนามว่าเซ่าจวิน” ลู่เสวียนเปิดปากพูด อยากจะดึงดูดความสนใจมาไว้ที่ตัวเขาเอง “เซ่าจวินหรือ เป็นชื่อที่ดี” เฉิงหวังหัวเราะ สุดท้ายก็เบี่ยงสายตาออกจากเจียงหลี

เซ่าจวิน เป็นชื่อที่เจียงหลีตั้งขึ้นมา

เดิมทีนางคิดจะใช้แซ่ลู่แต่แซ่นี้มันดึงดูดความสนใจมากเกินไป ทำให้เป็นจุดสนใจได้ง่าย ดังนั้น นาง เลยใช้สถานะของตนเองเสียเลย ซึ่งเป็นคำพ้องเสียงคำว่า จวิน ที่แปลว่าฮ่องเต้ เพื่อเป็นการบอกใบ้ถึง สถานะของตนเอง

………….

กลุ่มคนจากราชวงศ์จยาเซียนเดินตามเฉิงหวังไปยังเรือนรับรองเป็นขบวนใหญ่

หลังจากจัดการเรื่องรับรองเสร็จ เฉิงหวังเป่ยเหมินเจวี๋ยเรียกจงเจิ้งเหยี่ยมาที่ลับตาคน เอ่ยถามอย่าง เบาเสียง “ส่งคนไปตรวจสอบ คนข้างกายของหยวนหวังว่าแม่นางเซ่าจวินปรนนิบัติเขามาหลายปีจริง หรือไม่”

จงเจิ้งเหยี่ยรู้สึกลำบากใจ “ท่านเฉิงหวัง ราชวงศ์จยาเซียนมีการกวาดล้างภายในถึงหลายครั้ง คนที่ พวกเราส่งไปสืบก็ถูกจับได้จำนวนไม่น้อย ลู่เสวียนคนนี้ก็ดูเก็บตัวเงียบๆ มาโดยตลอด หากจะสืบเรื่อง นี้เกรงว่าจะใช้เวลาไม่น้อย”

เป่ยเหมินเจวี๋ยคิ้วกระตุก สีหน้าดูผิดไป

จงเจิ้งเหยี่ยก็สังเกตเห็นสีหน้านั้นจึงรีบเอ่ยถามขึ้น“ท่านเฉิงหวังสงสัยในตัวเซ่าจวินหรือพะย่ะค่ะ”

เป่ยเหมินเจวี๋ยค่อยๆ พยักหน้า “แค่รู้สึกว่า ลู่เสวียนดูใส่ใจนางเป็นพิเศษ”

“หากเป็นเช่นนี้…” จงเจิ้งเหยี่ยลังเลชั่วครู่ ถึงจะเอ่ย “ไปสอบถามกับท่านชายจิ่งได้หรือไม่ เขาอยู่ใน อาณาจักรจยาเซียนมาหลายปี คงจะรู้เรื่องราวของตระกูลลู่ละเอียดกว่าพวกเรา”

“เขาหรือ” เป่ยเหมินเจวี๋ยสายตาดุดันและพูดอย่างดูหมิ่น “ลองไปถามดู”

จงเจิ้งเหยี่ยพยักหน้า “ข้าจะรีบหาโอกาสไปถามท่านชายจิ่งด้วยตนเองอย่างเร็วที่สุด”

“อืม ก่อนที่จะรู้ความจริงทั้งหมด ส่งคนไปคอยจับตาเซ่าจวินนั้นไว้” เป่ยเหมินเจวี๋ยกำชับ

…………

ความมืดยามคํ่าคืนมาเยือน โคมไฟในชิ่งตูถูกจุดให้สว่าง และดูคึกคักไม่น้อย

ลู่เสวียนนั่งอยู่บนรถม้า มองความคึกคักบนท้องถนนอย่างอยากรู้อยากเห็น เป่ยเหมินเจวี๋ยไปส่งเขา ด้วยตนเอง และมุ่งหน้าไปยังพระราชวังของเป่ยโหรว…