บทที่ 1060 ข้าจะพาเจ้าออกไป! อย่ากลัวเลย ข้าอยู่นี่!
กระบี่นี้แทบจะรวบรวมสาระสำคัญทั้งหมดที่เธอเรียนรู้มาทั้งชีวิตเอาไว้ เพิ่งจะแทงออกไปก็ก่อให้เกิดสียงลมฟ้าคะนองรางๆ แล้ว ในช่วงนี้เอง หมอกโลหิตที่ฟุ้งอยู่รอบกายเธอถูกสายลมจากกระบี่ของเธอปลุกเร้า ซัดตลบขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง ฝ่ามือเขาพลิกหมุนดั่งบุปผาดอกหนึ่ง จับคมกระบี่ของเธอไว้อีกครา “ซีจิ่ว! นี่คือฝันร้ายของเจ้า ข้าเข้ามาในความฝันของเจ้าย่อมต้องเป็นร่างดั้งเดิม…”
มือเขาที่จับกระบี่ของเธอไว้ถูกบาดหนักยิ่งกว่าเดิม คมกระบี่เฉือนเข้าเนื้อ ธารโลหิตสายเล็กๆ ไหลริน ทว่าเขากลับไม่ปล่อยมือ และไม่ใช้พลังวิญญาณทำลายกระบี่ เพียงจับเอาไว้เท่านั้น ไม่ก่อให้เกิดแรงสะท้อนมหาศาลใส่เธอ และไม่ปล่อยให้เธอแทงเขาเข้าจริงๆ
“ซีจิ่ว เชื่อข้าสิ ข้าไว้ใจได้! เจ้าบาดเจ็บหนักจนฝันร้าย ข้ามาช่วยเจ้าออกไป! เจ้าจะต้องออกไปกับข้า! มิเช่นนั้นเจ้าจะถูกธาตุไฟเข้าแทรก!”
กู้ซีจิ่วตัวแข็งทื่อ มองดูเขาไม่พูดไม่จา แพขนตาสั่นไหวนิดๆ ดูเหมือนจะพยายามวิเคราะห์อย่างสุดกำลังว่าคำพูดเขาเป็นจริงหรืเท็จ บางทีอาจเป็นเพราะมองเห็นแววตาที่ตนคุ้นเคยจากดวงตาของเขา มือเธอที่กุมกระบี่อยู่จึงค่อยๆ ไร้เรี่ยวแรง แสดงให้เห็นว่าในที่สุดท่าทางเป็นอริของเธอก็อ่อนลงแล้ว แต่ปมในใจก็ยังไม่ได้คลายไปอย่างสมบูรณ์ ศีรษะเชิดขึ้นเล็กน้อยเม้มปากแน่น “ข้าไม่เชื่อ…”
เธอบอกว่าไม่เชื่อ แต่นํ้าเสียงกลับเจือความสั่นเครือแล้ว เธอเข่นฆ่าอย่างโดดเดี่ยวไร้ที่พึ่งอยู่ในทะเลโลหิตแห่งนี้มาเนิ่นนานนัก อ่อนล้าสุดขีดแล้ว ปรารถนาจะหาสักบ่าให้ซบลงยิ่งนัก ทว่าไม่มีใครที่เชื่อใจได้เลยสักคน ตอนนี้เขามาแล้ว ความจริงเธออยากจะเชื่อใจเขายิ่งนัก บนโลกนี้เหมือนจะมีเพียงเขาที่ไว้ใจได้ แต่ว่า…แต่ว่าถ้าหากเขาก็หลอกตนเช่นกันจะทำอย่างไรเล่า?
เธอข่มความเปราะบางในดวงตาลงไป ใช้แววตาที่ดุดันเหี้ยมหาญยิ่งนักจ้องมองเขา ราวกับต้องการจ้องให้ร่างเขาทะลุเป็นโพรง
ตี้ฝูอีที่อยู่ตรงหน้ามองดูเธอ เอ่ยขึ้นช้าๆ “ซีจิ่ว เป็นดวงวิญญาณของข้าที่เข้ามาในความฝันของเจ้า ข้ามาช่วยเจ้าออกไป เจ้าสามารถไม่เชื่อใจข้าได้ ถึงขั้นสามารถสังหารข้าได้! แต่ข้าจะบอกเจ้าไว้ หากเจ้าสังหารข้าที่นี่ ข้าก็จะตายไปจริงๆ…”
ทันใดนั้นเขาก็ปล่อยมือที่จับกระบี่ของเธอไว้ มอบิสระให้เธออย่างเต็มที่ “ถ้าหากเจ้ายังไม่เชื่อข้าอีก ก็ลงมือได้เลย ข้าจะไม่หลบเลี่ยง!”
แล้วพริ้มตาลงเล็กน้อย
กู้ซีจิ่วเบิกตากว้างมองดูเขา ไม่ปล่อยผ่านการเปลี่ยนแปลงเล็กๆ น้อยๆ บนใบหน้าของเขา…
สีหน้าเขาสงบยิ่งนักอยู่ตลอด กางแขนออกให้เธอ นี่เป็นท่าโจมตีที่ทรงอานุภาพท่าหนึ่ง ขอเพียงเธอแทงกระบี่เข้าไปก็สามารถทะลวงหัวใจเขาได้อย่างง่ายดาย!
ท่าทางเช่นนี้ก็ดึงดูดคนยิ่งนักเช่นกัน อ้อมอกของเขาเป็นท่าเรือพักพิงที่เธอโหยหามาโดยตลอด ทำให้เธออยากพักผ่อนแอบอิงอยู่ในอ้อมกอดนั้นยิ่งนัก ปรารถนายิ่งนักจริงๆ!
เขาน่าจะเป็นตัวจริง เนื่องจากทุกคนที่เธอพบในทะเลโลหิตแห่งนี้ไม่มีผู้ใดที่จับกระบี่ของเธอไว้โดยไร้ซึ่งการป้องกันอย่างเขาเลยสักคน…
ผ่านไปครู่หนึ่ง กระบี่ลํ้าค่าที่เธอกุมไว้ในมือมาตลอดก็ร่วงลงพื้นเสียงดัง ตุบ
เขาลืมตาขึ้นมา มือน้อยๆ ที่สั่นระริกของเธอวางลงบนฝ่ามือเขา มือเล็กๆ นั้นเยียบเยียบและเปียกชื้น ยามที่วางลงบนฝ่ามือเขา เสมือนนำเอาโลกทั้งใจของเธอมาวางเข้าไป แพขนตายาวหลุบลง “ข้าเชื่อท่าน!”
เขาไม่พูดอะไร กุมมือเธอไว้แล้วดึงเธอเข้าสู่อ้อมแขนทันที จากนั้นก็กอดเธอไว้แน่น “ซีจิ่ว ข้าจะพาเจ้าออกไป! อย่ากลัวเลย ข้าอยู่นี่!”
ถ้อยคำสั้นๆ ไม่กี่ประโยคำให้เบ้าตาที่อ่อนล้ายิ่งนักของเธอแดงเรื่อ ยามที่ถูกเขาดึงเข้าสู่อ้อมอก เดิมทีร่างเธอแข็งทื่อไปชั่วขณะ ถึงขั้นที่จรดนิ้ว เตรียมร่ายคาถา…
แต่หลังจากเข้าสู่อ้อมกอดเขาแล้ว พลันมีกลิ่นหอมอันคุ้นเคยที่ทำให้เธอสบายใจยิ่งนักอบอวลอยู่ตรงปลายจมูก ในที่สุดเธอก็คลายกำแพงในใจออกอย่างสมบูรณ์กางแขนกอดเอวเขาไว้