บทที่ 1208 เธอคิดถึงร่างเดิมของตัวเอง…

การเชื่อมโยงนี้ไม่ใช่อุปกรณ์ใดที่ตรวจสอบได้ เป็นเหมือนกระแสจิตพิเศษระหว่างฝาแฝด เขาสามารถใช้กระแสจิตนี้ตามหาเธอได้อีกครั้ง บางทียังอาจตามหาฐานลับที่แท้จริงของตี้ฝูอีได้…

ลาวาถาโถมเข้ามา เขายืนอยู่ตรงนั้นทำได้เพียงเผชิญหน้ากับความตาย หยาดเหงื่อโซมหน้า ปล่อยให้ลาวากลืนกินเขาไป…

ร่างกายนี้ของเขามอดม้วย แต่กายจิตของเขาหนีออกไปได้ ทว่าวิธีการเผชิญหน้ากับความตายเช่นนี้ทำให้กายจิตของเขาบาดเจ็บสาหัส เป็นเรื่องยากยิ่งนักที่กายจิตจะต้องทะลวงผ่านลาวาที่ถล่มทลายทั้งหมดนี้…

…

ผ่านไปหลายวัน ในที่สุดกู้ซีจิ่วได้พบกับร่างเดิมของตัวเองอีกครั้ง มันอยู่ในโลงผลึกแก้ว หลับตาราวกับกำลังนอนหลับอยู่ เห็นได้ชัดว่าบาดแผลที่หัวใจได้รับการรักษาอย่างดีแล้ว ดูไม่ออกว่าเสื้อคลุมที่สวมใส่มาจากไหนกัน แต่ดูจากผิวพรรณที่เรียบลื่นและเงางามเช่นนี้ ใบหน้าเล็กถึงขั้นแดงระเรื่อ ก็รู้ได้ทันทีว่ามันฟื้นฟูได้อย่างยอดเยี่ยม

โลงผลึกแก้วนี้วางอยู่ที่ตำหนักนํ้าแข็งแห่งหนึ่งภายในวังคํ้านภาของตี้ฝูอี

เดิมทีตี้ฝูอีอยากพาเธอกลับไปวังอู๋ถงมรกต ฐานลับที่แท้จริงของเขา แต่กู้ซีจิ่วไม่ยินยอม สัญชาตญาณเธอรู้สึกว่าร่างโคลนนิ่งนี้ของตัวเองมีปัญหา ต่อให้ใช้วรยุทธ์ทำลายอุปกรณ์บอกตำแหน่งนั้นได้ เธอยังคงรู้สึกไม่ค่อยปลอดภัย…

วังอู๋ถงมรกตของตี้ฝูอีเป็นความลับยิ่งนัก และเป็นที่อยู่อาศัยของเทพศักดิ์สิทธิ์ในตำนาน ไม่มีคนภายนอกล่วงรู้มาก่อน สถานที่ลับขนาดนั้น กู้ซีจิ่วไม่ต้องการพาร่างที่ไม่ปลอดภัยเช่นนี้ไป ดังนั้นเธอจึงเสนอให้กลับวังของเขาในฐานะทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายก่อน ถึงแล้วค่อยว่ากัน

ตี้ฝูอีกหลุบตาลงเล็กน้อย และไม่รู้ว่าคิดอะไรจึงยินดีตอบตกลง ดังนั้นจึงเปลี่ยนเส้นทางไปยังอาณาจักรเฟยซิง กลับวังคํ้านภา

อาณาจักเฟยซิงเพิ่งเปลี่ยนองค์จักรพรรดิใหม่ หรงเจียหลัวเพิ่งสืบทอดราชบัลลังก์ เรื่องราวยุ่งยากซับซ้อนต่างรอเขาไปจัดการ ทว่าเมื่อได้ยินว่าทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายกลับอาณาจักรจึงมาเยี่ยมเยียนสักครั้ง

ตี้ฝูอีเป็นพวกซึนเดเระ ร่างกายของเขาตอนนี้ไม่สู้ดี ไม่ประสงค์รับแขก จึงให้สานุศิษย์ปฏิเสธไป ไม่ให้หลงเจียหลัวเข้าแม้แต่ประตูใหญ่

หลงเจียหลัวจึงทำได้แค่กลับไปอย่างไม่พอใจ

แน่นอนว่ากู้เซี่ยเทียน พ่อของกู้ซีจิ่วในชาตินี้ที่ไม่รู้ว่าไปรับข่าวสารมาจากไหนว่ากู้ซีจิ่วก็อยู่ที่วังคํ้านภา ตั้งใจมาเยี่ยมเยียนอย่างเป็นทางการ ปรารถนาที่จะได้พบลูกสาวที่หายสาบสูญเป็นเวลานาน เขายิ่งเลวร้ายกว่า ถูกยามเฝ้าประตูของวังคํ้านภาปฏิเสธไปโดยที่ไม่ได้เข้าไปรายงานแม้แต่น้อย…

หลังจากที่กู้ซีจิ่วมาถึงวังคํ้านภา ตี้ฝูอีส่งสาวใช้ มารับใช้นางสี่คนให้นางพักผ่อนก่อน

อย่างไรเสีย นางพยายามอย่างสุดชีวิตเพื่อกำจัดอุปกรณ์บอกตำแหน่งนั้น เหนื่อยล้าอ่อนแรงยิ่งนัก ควรจะพักผ่อนให้มากก่อนแล้วค่อยหารือกันต่อ

กู้ซีจิ่วว้าวุ่นในใจ เธอคิดถึงร่างเดิมของตัวเอง…

ดังนั้น หลังจากหลับไปตื่นหนึ่งก็รีบไปหาตี้ฝูอี เพื่อถามดูว่าร่างเดิมของตัวเองนั้นเป็นอย่างไรบ้าง ยังถูกอูอูู๋เหยียนยึดครองอยู่หรือไม่

ผลลัพธ์คือตี้ฝูอีกำลังกักตนอยู่ในสถานะที่ไม่อาจรบกวนได้ ดังนั้นเธอจึงออกไปเดินเล่นที่สวนดอกไม้รอบหนึ่ง จากนั้นก็ได้พบกับเจ้า

หอยยักษ์…

เจ้าหอยยักษ์น่าจะกำลังคลายความเบื่อหน่ายภายในสวนดอกไม้ วินาทีที่มองเห็นกู้ซีจิ่ว มันกระโจนเข้าหาดังลูกกระสุนปืนใหญ่ หยุดห่างจากเธอไปหนึ่งจั้ง ตัวน้อยภายในเจ้าหอยยักษ์จ้องมองเธอน้ำตาเอ่อล้น “นาย…นายท่าน!”

กู้ซีจิ่วคาดไม่ถึงว่าจะเจอมันที่นี่ ตอนแรกที่เธอออกมาทำภารกิจกับอิงเหยียนนั่ว เนื่องจากกลัวว่าพาสัตว์เลี้ยงวิญญาณสามตัวไปด้วยจะโจ่งแจ้งเกินไป ดังนั้นเธอจึงให้พวกมันอยู่ที่สำนักชุมนุมสวรรค์ ทั้งสามตัวฝึกฝนที่เขาลูกนั้น ยามที่กู้ซีจิ่วออกมายังบอกลาพวกมัน ทำกับข้าวให้ทั้งสามตัวกินมื้อหนึ่ง