บทที่ 1315 ช่วยชีวิต
แทบจะไม่ทันได้ถามอะไร นางเปิดประตูทันใด “อะ…อะไรนะ?”
เจ้าหอยยักษ์แทบจะร้องไหน้ำตานองหน้าอยู่ด้านนอกประตู “ท่านทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายมาแล้ว แต่เขาบาดเจ็บสาหัส เกือบจะหมดลมหายใจแล้ว…”
กู้ซีจิ่วร่างซวนเซเล็กน้อย ไม่ทันได้ถามต้นสายปลายเหตุทั้งหมด ในเวลานี้เธอถามแค่เพียงว่า “เขาอยู่ที่ไหน?”
“ในเรือนร้อยสมานของข้า…” หลัวจั่นอวี่กล่าว
เงาร่างกู้ซีจิ่วขยับวูบวาบ พลันหายวับไป
หลัวจั่นอวี่นิ่งอึ้ง
ไป๋หลี่เช่อที่รับการผ่าตัดไปครึ่งหนึ่งเอ่ยปาก “ขะ…แขนของข้า ยังต่อไม่ติดเลย…”
หลัวจั่นอวี่อดไม่ได้ที่จะย่นหน้าผาก เขาไม่ค่อยรู้เรื่องราวระหว่างตี้ฝูอีกับกู้ซีจิ่วว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ และไม่รู้ว่าตี้ฝูอียึดครองตำแหน่งใดในใจของกู้ซีจิ่ว ทว่าดูจากการกระทำของทั้งสองคน เห็นได้ชัดยิ่งว่าทั้งสองต่างใส่ใจซึ่งกันและกันเป็นที่สุด หากรู้เช่นนี้แต่แรก เมื่อสักครู่ตอนเขาช่วยตี้ฝูอีกลับมาก็จะเคาะประตูห้องกู้ซีจิ่วโดยทันที ไม่ใช่เสียเวลาอยู่นานแต่ก็พบว่าตัวเองช่วยไม่ได้ถึงค่อยมาเรียกนางไป
ทว่าถึงแม้กู้ซีจิ่วสร้างปาฏิหาริย์ช่วยชีวิตคนเจ็บกลับมาได้ หากทูตสวรรค์ฝ่ายซ้ายต้องมาจบชีวิตเยี่ยงนี้ เกรงว่าน้องสาวจะใจสลาย…
ขอให้ยังไม่สายเกินไปด้วยเถิด!
เขามองไป๋หลี่เช่อแวบหนึ่ง กล่าวในใจว่า ยามนี้อย่าว่าแต่แขนของเจ้ายังต่อไม่ติดเลย ต่อให้ศีรษะของเจ้ายังต่อไม่ติด นางก็จะไปช่วยตี้ฝูอีทันที…
ทักษะการแพทย์ของหลัวจั่นอวี่ดีเยี่ยมยิ่งนัก ส่วนที่สำคัญที่สุดในการผ่าตัดแขนของไป๋หลี่เช่อเสร็จเรียบร้อยแล้ว หลัวจั่นอวี่แค่เย็บเนื้อเยื่อบริเวณผิวหนังด้านนอก และทายาอีกนิดหน่อยก็ถือเป็นอันเสร็จสิ้น ดังนั้นเขาจึงรั้งอยู่ต่อ…
กู้ซีจิ่วแทบจะกระโจนเข้าไปในเรือนร้อยสมาน ในที่สุดเธอก็เห็นตี้ฝูอีแล้ว นิ้วมือในแขนเสื้อสั่นเทา เธอไม่เคยเห็นตี้ฝูอีที่อ่อนแอจนมีสภาพเป็นแบบนี้มาก่อน ดวงตาทั้งคู่ปิดสนิท ใบหน้าซีดขาวเฉกเช่นกระดาษแผ่นหนึ่ง ริมฝีปากบางขบเม้มเป็นเส้นเดียวกันซีดจนแทบจะเป็นสีเดียวกันกับใบหน้ามีเลือดตรงมุมปาก บนใบหน้าก็เช่นกัน ผมเผ้ายุ่งเหยิงอยู่ใตร่าง มือของเขาราวกับว่ากำลังทำมุทราบางอย่าง นิ่งไม่ขยับเขยื้อนอยู่ตรงนั้น
ดูจากแค่รูปลักษณ์ของเขา สภาพเหมือนกับคนตายไม่ผิด!
กู้ซีจิ่วมองไม่เห็นพลังชีวิตจากตัวเขาแม้แต่น้อย เขามาทำไม?
เขามาอย่างไร?
เขามาเมื่อไร?…
คำถามเหล่านี้ไม่มีความสลักสำคัญ ในยามนี้กู้ซีจิ่วโผเข้าไปข้างกายเขาทันที ตรวจดูบาดแผลของเขา และวัดชีพจรให้
เวลานี้สมองของเธอว่างเปล่า แทบจะทำทุกอย่างรวดเร็วดังเครื่องจักรกล ในหัวมีเพียงความคิดเดียวคือ ไม่อาจให้เขาตายเป็นอันขาด!
ต่อให้เธอตาย เธอก็ไม่ต้องการให้เขาตาย!
ต้องช่วยชีวิตเขา!
เธอต้องช่วยชีวิตเขา!
ชีพจรของเขาไม่สม่ำเสมอ หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ…
กระดูกซี่โครงบริเวณหน้าอกหักสี่ซี่ หนึ่งในนั้นแทงทะลุเข้าห้องหัวใจ เขาน่าจะถูกโจมตีหนักหนาปางตาย เลือดคั่งอยู่ภายในตับ บริเวณช่องท้องมีบาดแผลขนาดใหญ่ ถึงแม้ว่าหลัวจั่นอวี่จะรักษาไปแล้ว ทว่าดูจากความลึกของบาดแผลน่าจะบาดเจ็บถึงอวัยวะภายในเช่นกัน…
ลักษณะการบาดเจ็บเช่นนี้ของตี้ฝูอี หากเปลี่ยนเป็นคนธรรมดายามนี้คงได้กลับไปอยู่ในสังสารวัฏนานแล้ว!
เคราะห์ดีที่เป็นเขา ถึงรักษาพลังชีวิตของร่างกายนี้ได้ไม่ถึงขั้นตายจากไป
กู้ซีจิ่วยิ่งตรวจดูมือก็ยิ่งสั่นมากขึ้น เขาบาดเจ็บถึงเพียงนี้!
เพราะอะไร?
เป็นไปได้อย่างไร?!
“ตี้ฝูอี! ตี้ฝูอี! ทูตสวรรค์ฝ่ายซ้าย ทูตสวรรค์ฝ่ายซ้าย! ฝูอี! ฝูอี…”
กู้ซีจิ่วตรวจร่างกายให้เขาอย่างรวดเร็วพลางร้องเรียกชื่อเขาสุดชีวิต หมายจะเรียกสติเขากลับคืนมา
บาดแผลของเขาเยี่ยงนี้ การรักษาของหมอก็เรื่องหนึ่ง ผู้บาดเจ็บยังต้องมีเจตจำนงอันแรงกล้าที่จะมีชีวิตอยู่ด้วย…