บทที่ 144
จุดจบที่น่ารันทด!
หยกนภาหลุดออกมาจากข้อมือเธอเอง ลอยนิ่งอยู่ตรงหน้าเธอ คล้ายจะสังเกตสีหน้าท่าทางของเธอ ‘ท่านรักเขาหรือ?’
กู้ซีจิ่วที่นอนอยู่ตรงนั้นเงยหน้ามองม่านมุ้งด้านบน กล่าวอย่างเฉยชา ‘อาจจะใช่กระมัง ข้าไม่เชื่อใจผู้ใดเลย แต่กลับเชื่อใจเขา ข้าชอบพูดคุยเรื่องราวทั้งหมดในใจและ ความลับทุกอย่างกับเขา เพียงมีเขาอยู่ตรงนั้นข้าถึงจะลดการระแวดระวังลง…’
หยกนภา ‘…นี่มันละครโศกนาฏกรรม!’
‘ใช่แล้ว เป็นละครโศกนาฏกรรม” มุมปากของกู้ซีจิ่วโค้งขึ้นเล็กน้อย ไม่รู้ว่ายิ้มแย้มหรือยิ้มหยัน ‘ข้าคิดว่าเขาเองก็ชอบข้ามาโดยตลอด มิเช่นนั้นคงไม่ดูแลข้าแบบนั้น ทุกครั้งยามที่ข้าพบเจออันตรายใหญ่หลวง เขาจะคล้ายกับอัศวินที่หล่นลงมาจากฟากฟ้าก็มิปาน กอดข้าเอาไว้ในอ้อมแขนบอกข้าว่าไม่ต้องกลัว มีเขาอยู่…’
เธอเงียบไปเล็กน้อย แล้วกล่าวต่อ ‘ถึงแม้ว่าข้าในตอนนั้นส่วนมากไม่ต้องการความช่วยเหลือของเขา ยิ่งไปกว่านั้นเพราะการปรากฏตัวกะทันหันของเขาทำให้อีกฝ่ายตื่นตัว ทำให้ภารกิจซุ่มโจมตีหลายวันของข้าล้มเหลวในขั้นสุดท้าย แต่ข้าก็ยังชอบความรู้สึกที่ถูกเขาปกป้องมาก ข้าคิดว่าเขาเป็นชายในฝันที่ข้ารอมาทั้งชีวิต กลับคิดไม่ถึง…’
‘วันนั้นข้าไปพบเขาเพื่อดื่มชากัน แต่ที่จริงคือจะขอเขาแต่งงาน เขาเป็นคนที่สุขุมเยือกเย็นคนหนึ่ง ข้ารู้สึกว่าถ้ารอให้เขาขอข้าแต่งงานคงจะต้องรอไปจนถึงปีวอกเดือนม้า[2]ในเมื่อสองคนใจตรงกัน เช่นนั้นไม่ว่าใครจะเป็นคนขอแต่งงานก่อนก็คงเหมือนกัน เหอะๆ ข้าในยามนั้นช่างโง่เง่าเสียจริง!ไม่เคยรู้เลยว่าเขามีคู่หมั้นอยู่แล้วทั้งยังไม่รู้ว่าเขาเริ่มปองร้ายข้าแล้ว…ดื่มชาที่เขาใส่ยาสลบลงไปอย่างประมาท…ตอนยาสลบในตัวข้าออกฤทธิ์ เขาถึงเรียกคู่หมั้นออกมาจากห้องนอน จากนั้นก็บอกความจริงกับข้า บอกว่าข้าเป็นมนุษย์โคลนนิ่ง ต้องการหัวใจข้าไปช่วยชีวิตคู่หมั้นเขา…’
คืนนี้กู้ซีจิ่วคล้ายจะพูดมากเล็กน้อย เล่าเรื่องที่ไม่เคยมีใครรู้ออกมาจนหมด
เพียงแต่นํ้าเสียงของเธอตั้งแต่ต้นจนจบแผ่วเบายิ่งนัก เห็นได้ชัดว่าเป็นเรื่องน่าเศร้ามาก แต่นางกลับกล่าวอย่างเอื่อยเฉื่อย ราวกับเล่าเรื่องของผู้อื่นอยู่
‘หลังจากนั้นล่ะ?’ หยกนภาถามออกมาอย่างอดไม่ไหว
‘เรื่องหลังจากนั้นง่ายมาก ข้ามีภูมิคุ้มกันต่อยาสลบ ถึงแม้ยาสลบที่หลงซีวางยาข้าจะมีฤทธิ์รุนแรง แต่ก็ทำให้ข้าสลบได้แค่หนึ่งชั่วโมง ข้าฟื้นขึ้นมาระหว่างทำการผ่าตัดอยู่ หมอผ่าตัดก็คือหลงซี เขาคงนึกไม่ถึงว่าข้าจะฟื้นขึ้นมากลางคัน ท่าทางลนลานอย่างถึงที่สุด บอกว่าจะไม่ทำให้ข้าตาย ทั้งยังเตรียมหัวใจดวงหนึ่งที่เข้ากับข้าไว้แล้ว อ่อ เขายังพูดอีกว่าเขาตอบรับคำขอแต่งงานของข้า จะแต่งงานกับข้า…’
หยกนภาเดือดดาล ‘เขาหน้าด้านเสียจริง! แล้วต่อจากนั้น”
‘ต่อจากนั้นก็ไม่มีอะไร ข้าฉวยโอกาสตอนที่เขาไม่ทันระวังลอบสังหารเขาซะ ทั้งยังแทงหัวใจสำรองดวงนั้นจนแหลก แน่นอนว่าทรวงอกของข้าในตอนนั้นถูกเปิดออกแล้ว หัวใจกำลังจะถูกนำออกไป ข้าไม่อยากมอบหัวใจของข้าให้คนอื่น ดังนั้นจึงแทงตัวเอง…’
จุดจบที่น่ารันทด!
หยกนภาอับจนวาจา
สักพักจึงถามขึ้น ‘ท่านอยู่ในสถานการณ์แบบนั้นยังลอบสังหารเขาได้! ฝีมือยอดเยี่ยมจริงๆ! ท่านแน่ใจเหรอว่าเขาตายแล้วจริงๆ?’
กู้ซีจิ่วตอบ ‘น่าจะใช่กระมัง ข้าแทงบริเวณหัวใจของเขา เขาหาหัวใจที่แข็งแรงมาเปลี่ยนในระยะเวลาสั้นๆ ไม่ได้ย่อมต้องตายอย่างแน่นอน!’
‘แล้วท่านเกลียดเขาไหม?’
กู้ซีจิ่วนอนหนุนมือเล็กๆ หลับตาลงเล็กน้อย นํ้าเสียงเอื่อยเฉื่อย “ไม่เกลียดหรอก วินาทีที่ข้าสังหารเขานับว่าหนี้ระหว่างข้ากับเขาลบล้างกันไปแล้ว ข้าไม่แค้นเขา เขาก็ไม่แค้นข้า”
ใช่แล้ว เธอไม่ได้เกลียดเขาแล้ว แต่เธอก็ไม่เชื่อในความรักอีกแล้ว…
‘เจ้านาย อยู่ๆ ทำไมท่านนึกถึงเขาขึ้นมาล่ะ?’ หยกนภาไต่ถาม
………………………
[1] เส้นทางขาวดำสองสาย หมายถึง ผู้ทรงอิทธิพลที่ฉากหน้าขาวสะอาดแต่ฉากหลังทำเรื่องไม่ดีสารพัด
[2] ปีวอกเดือนม้า หมายถึง เป็นเวลานานจนไม่อาจคาดการณ์ได้