บทที่ 240

เธอเกลียดคนที่ใช้ความรู้สึกมาหลอกลวงกันที่สุด!

“…ดังนั้นข้าจึงใช้วิชาปิดกั้น ป้องกันไม่ให้วิญญาณใดๆ เข้าครองร่าง ยามนางถือกำเนิดก็อยู่ในสถานะมนุษย์พฤกษา หลังจากนั้นก็ถูกเลี้ยงดูอยู่ในของเหลวโดยตลอด ไม่เคยตื่นขึ้นมา ข้าเคยตรวจสอบข้อมูลต่างๆ ของร่างนี่อย่างละเอียดแล้ว ไม่มีปัญหาเหล่านั้นที่เจ้าว่ามา ขอเพียงเจ้าเข้าครองร่างได้สำเร็จก็ใช้การได้เลย”

“ถ้าหากว่าไม่สำเร็จล่ะ? ถ้าหากข้าล้มเหลวในการเข้าครองร่างล่ะ?”

“ซีจิ่ว ข้ารับประกันว่าการทดลองครั้งนี้จะต้องสำเร็จอย่างแน่นอน

“ใช่สิ หากล้มเหลว ผู้ที่ตายก็ไม่ใช่นางนี่…” กู้ซีจิ่วทนไม่ไหว โพล่งประโยคนี้ออกมา

หลงซือเย่ตะลึง

สีหน้าเขาซีดขาวเสกน้อย น้ำเสียงขมขื่น “ซีจิ่ว เมื่อก่อนนิสัยเจ้าไม่ใช่เช่นนี้”

ในฐานะนักฆ่า เรื่องที่ต้องทำบ่อยที่สุดก็คือเสี่ยงอันตราย ภารกิจส่วนใหญ่หัวหน้าเป็นผู้มอบหมายให้ไปทำ

บางครั้งความเป็นไปได้ที่จะรอดชีวิตกลับมามีเพียงยี่สิบถึงสามสิบส่วนในร้อยเท่านั้น แต่ในยามนั้นเขาเป็นผู้มอบหมายภารกิจให้เธอ แม้จะอันตรายแค่ไหน เธอก็ทำอย่างไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย

แต่ตอนนี้งเขาจะรับประกันกับเธอซ้ำๆ เธอกลับไม่เชื่อถือเหมือนเมื่อก่อนแล้ว…

“ซีจิ่ว หากเจ้าไม่เปลี่ยนร่าง ด้วยสภาพของเจ้าในตอนนี้ไม่ เพียงแต่รักษาปานแดงไม่หาย เกรงว่าพลังวิญญาณก็ยากจะฝึกฝนได้ เจ้าต้องการเช่นนี้จริงๆ หรือ?”

กู้ซีจิ่วเงียบงัน

ยังคิดหลอกเธออีกหรือ?

ปานแดงบนหน้าผากเธอรวมถึงร่างสวะไร้พลังล้วนสามารถเปลี่ยนแปลงได้! เพึยงแต่วัตถุดิบที่ต้องการยุ่งยากซับซ้อนไปหน่อย

เรื่องที่แม้แต่หยกนภายังรู้ แล้วเขาผู้เป็นอันดับหนึ่งด้านการแพทย์ จะไม่รู้ได้อย่างไร?

หลอกลวง! หลอกลวงทั้งเพ!

โทสะพลุ่งพล่านอยู่ในอกเธอ ตั้งแต่ได้พบกับเขาอีกหน นี่เป็นครั้งแรกที่เธออยากจะแทงเขาซ้ำอีกสักที!

แต่เธอรู้ตัวดีว่าจะใจร้อนไม่ได้ สำหรับนักฆ่าแล้วความใจร้อนเป็นเรื่องต้องห้ามที่สุด

ตอนนี้เธอยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ผลีผลามไปมีแต่จะทำให้เธอยิ่งเสียเปรียบ สถานการณ์จะอันตรายยิ่งกว่าเดิม!

เธอคลี่ยิ้ม “เจ้าสำนักหลง ไม่ว่าปานแดงของข้าจะหายหรือไม่ จะสามารถฝึกฝนพลังวิญญาณได้หรือเปล่า ข้าล้วนสมัครใจ อย่างน้อยร่างกายนี้ก็เป็นของข้าจริงๆ อีกอย่างข้าเป็นเด็กผู้หญิงนะ เด็กผู้หญิงจะช้าเร็วก็ต้องออกเรือน ข้าจะแต่งกับคนที่รักข้าที่สุด เขาต้องรักที่ตัวข้า มิใช่รูปโฉมของข้า ดังนั้นเขาย่อมไม่สนใจว่าบนหน้าข้าจะมีปานแดงหรือไม่ เขาจะไม่ใช่ประโยชน์ข้าเพื่อให้ตนเองบรรลุเป้าหมาย ดังนั้นก็ย่อมไม่สนใจว่าข้าจะเป็นสวะไร้พลังวิญญาณหรือไม่ ความปรารกนาของท่านข้ารับไว้ด้วยใจแล้ว แต่ข้าไม่มีทางเปลี่ยนเป็นร่างที่งามพร้อมอะไรนั้นแน่นอน! นอกเสียจากท่านจะสังหารข้าเพื่อบรรลุจุดประสงค์อะไรที่ไม่สามารถบอกกล่าวได้!”

วาจาเหน็บแนมของเธอจัดจ้านอย่างยิ่ง หลงซือเย่หน้าเปลี่ยนสี เขา หลุบตามองพู่หยกใบเฟิงแดงที่ข้างเอว แววตามืดมนแวบหนึ่ง มือซ้ายยังคงจับกู้ซีจิ่วเอาไว้มีแสงสีขียวจางๆ รวมตัวที่มือขวา “ซีจิ่ว แล้วเจ้าจะรู้ว่าข้าหวังดีกับเจ้าจริงๆ เอาหญ้าวิเศษมาให้ข้าก่อน…”

นี้เขาคิดจะฉกชิงกันซึ่งๆ หน้าเลยหรือ?!

กู้ซีจิ่วแบมือไปทางเขา “ไม่มี!”

“ซีจิ่ว อย่าได้ดื้อดึง ข้ารู้ว่าเจ้าพกติดตัวไว้” หลงซือเย่ยื่นมือจะสกัดจุดเธอ

กู้ซีจิ่วเตรียมพร้อมไว้นานแล้ว ย่อมไม่ยอมถูกเขาสกัดจุด เธอไม่ใส่ใจว่ามือขวาของตนยังอยู่ในมืออีกฝ่าย หมุนตัวทันที หลบเลี่ยงนิ้วของเขาที่จะเข้ามาสกัดจุด

แต่การเคลื่อนไหวเช่นนี้ก็ทำให้ข้อมือของเธอบิดหมุนอย่างเลี่ยงไม่ได้ เกิดเสียงดังกรอบเบาๆ กระดูกข้อมือเธอหลุดแล้ว!

สีหน้าหลงซือเย่แปรเปลี่ยนเล็กน้อย ในที่สุดก็คลายฝ่ามือปล่อยเธอไป