บทที่ 255
คนผู้นี้ยังไม่เชื่อใจเธออีกหรือ?
คนผู้นี้ยังไม่เชื่อใจเธออีกหรือ?
คงพราะเธอหลบหนีไปหลายครั้ง ทำให้เขาเกิดแผลในใจ
แล้วไม่รู้หรือไงว่าเธอที่ถูกเขาจับได้หลายต่อหลายครั้งก็มีแผลในใจเหมือนกัน!
เอาเถอะ แค่ใช้วิชาเคลื่อนย้ายในพริบตาไม่ได้ชั่วคราวเท่านั้น แถมเธอก็ไม่คิดหนีแล้วด้วย ใช้ไม่ได้ก็แล้วไป เธอหันหลังพุ่งฉิวกลับไปที่หินใหญ่หลายก้อนนั้น
ตี้ฝูอีมองเงาหลังนางที่วิ่งไปไกล ดวงตาฉายแววยุ่งเหยิงซับซ้อนเล็กน้อย
เขาไม่นั่งสมาธิแล้ว แต่หันหน้าไปทางหินใหญ่หลายก้อนนั้น…
สำหรับกู้ซีจิ่วแล้ว ระยะหางหลายสิบเมตรก็แค่ไม่กี่วินาทีเท่านั้น เมื่อเธอพุ่งฉิวไปถึงด้านหลังโขดหินใหญ่ก็พบเรื่องน่ายินดีคือ ด้านหลังโขดหินสะอาดมาก แม้แต่วัชพืชก็ไม่ขึ้น อาจจะเกี่ยวข้องกับการที่รอบด้านปิดทึบ ทำให้กู้ซีจิ่วที่ทรมานจากความหนาวเย็นรู้สึกอบอุ่นไม่น้อย
เธอกระทำการอย่างระมัดระวังรอบคอบอยู่เสมอ หลังจากไปถึงตรงนั้นก็สำรวจบริเวณรอบๆ ก่อน เมื่อไม่พบสิ่งผิดปกติใดถึงเริ่มเปลี่ยนชุด
เธอเปียกชุ่มโชกทั้งด้านนอกด้านใน ย่อมต้องผลัดเปลี่ยนทั้งหมดออก
อาภรณ์ของตี้ฝูอีใหญ่เกินไปสำหรับเธอ โชคดีที่เธอพกกรรไกรติดตัวไว้ จึงตัดออกเล็กน้อย ยังสามารถสวมแก้ขัดไปได้
มือไม้เธอว่องไว ตัดเสื้อผ้าสามตัวใช้เวลาไม่ถึงสองนาที!
เมื่อแก้ไขเสร็จสรรพ เธอถึงถอดเสื้อผ้าที่เปียกชุ่นออก เช็ดถูเล็กน้อย สวมกางเกงตัวในก่อน แล้วค่อยสวมเสื้อคลุมตัวใน…
เพิ่งจะสอดแขนสวมเสื้อคลุมตัวในได้ข้างเดียว จู่ๆ เธอก็หยุดชะงัก!
มีบางสิ่งอยู่ด้านหลังเธอ!
ถึงแม้สิ่งนั้นจะไม่ได้ส่งเสียงใดๆ และไม่ได้ปรากฏกายขึ้น แต่กู้ซีจิ่วก็สัมผัสถึงไอสังหารอันเหี้ยมโหดได้!
สิ่งนั้นเสมือนสิงโตกำลังออกล่าเหยื่อ เข้ามาใกล้อย่างเงียบเชียบ เห็นได้ชัดว่าคิดจะพุ่งจู่โจมจากด้านหลังให้เธอถึงตาย!
แถมยังอยู่ใกล้เธอยิ่งนัก! กระโจนเข้าจู่โจมได้ทุกเมื่อ!
กู้ซีจิ่วไม่ได้หันหลังไป เพียงหยิบแขนเสื้ออีกข้างมาสวม…
‘วูบ!’ เกิดสายลมกรรโชกวูบหนึ่ง เงาสีเหลืองที่ว่องไวปานสายฟ้า กระโจนเข้าจู่โจมด้านหลังหัวใจเธอ!
เห็นได้ชัดว่าสิ่งนี้ก็รอจังหวะอยู่ ช่วงที่จู่โจมคือตอนที่กู้ซีจิ่วกำลังสวมเสื้อผ้าได้ครึ่งหนึ่ง เช่นนี้ต่อให้เธอรู้สึกถึงแม้อยากหลบเลี่ยงก็จะถูกอาภรณ์บนร่างพันธนาการไว้…
กรงเล็บแหลมคมน่าสะพรึง ดวงตาของสิ่งนั้นสาดแสงสีแดงฉาน!
‘วืด!’ กู้ซีจิ่วที่กำลังสวมเสื้อผ้าอยู่หงายหลังลงพื้นทันที เธอล้มลงรวดเร็วยิ่ง สิ่งนั้นตอบสนองไม่ทัน กรงเล็บจึงจู่โจมถูกความว่างเปล่า ร่างกายเฉียดผ่านยอดศีรษะกู้ซีจิ่วไป…
‘ฉึบ!’ กู้ซีจิ่วยกแขนขึ้นทันที แสงเย็นเยียบส่องประกายอยู่ในมือเธอ แสงเย็นเยียบหนาวสะท้านแทงเข้าที่ท้องส่วนล่างของสิ่งนั้นในชั่วพริบตา!
เธอเตะปลายเท้าอีกครั้ง ร่างกายลื่นไถลไปด้านหลังดุจมัจฉาแหวกว่าย แน่นอนว่ากรีดเปิดช่องท้องของสิ่งนั้นแล้วด้วย…
“บรู๋ว…” สิ่งนั้นหอนอย่างน่าเวทนา กลิ่นโลหิตคาวคละคลุ้งไปทั่วทันที
กู้ซีจิ่วโดดผลุงขึ้นมา ในที่สุดก็ได้เห็นรูปลักษณ์ของสิ่งนั้นชัดๆ ใจเต้นแวบหนึ่ง
นั่นคือสุนัขพันธุ์อ๋าว[1]หรือ?
สิ่งนั้นหน้าตาคล้ายสุนัขพันธุ์อ๋าวแต่ไม่ใช่สุนัขพันธุ์อ๋าว แผงคอยาวยิ่งนัก สีสันแทบจะเป็นแบบเดียวกับวัชพัชแห้งที่อยู่รอบๆ รูปร่างใหญ่โตกว่าสุนัขอ๋าวหนึ่งเท่า บนหัวยังมีเขาแหลมคมดุจมีด อันหนึ่ง
ดวงตาเล็กสีโลหิตซ่อนอยู่ใต้เส้นขนหนา เขี้ยวยาวสองข้างยื่นออกมา ทอประกายเย็นเยียบอยู่ภายใต้แสงจันทร์
สัตว์ตัวนี้กร้าวแกร่งยิ่งนัก มีดนั้นของกู้ซีจิ่วกรีดทะลวงหน้าห้องของมันแล้วชัดๆ โลหิตสดไหลลงพื้น มันกลับยังไม่ล้มลง ดวงตาสีโลหิตจ้องกู้ซีจิ่วเขม็งพลางขู่คำราม ขาหลังเหยียดตึงเหมือนต้องการจู่โจมเข้ามาอีกครั้ง!
นี่เป็นสัตว์ร้ายอันใดกัน?! ขนาดนี้แล้วยังไม่ตายอีก…
‘นี่คือสุนัขอ๋าวอัสนีโลหิต! เจ้านาย ท่านจะหาเรื่องมันไม่ได้ หนีเร็ว!’ หยกนภาส่งเสียงขึ้นมาในหัวกู้ซีจิ่ว!